ฮูหยืนท่านผู้ตรวจการ

ฮูหยิน 4

หม่าหย่งเต๋อมองสภาพจวนหลังเก่า พลันเข้าใจเหตุผลอย่างถ่องแท้ว่าเพียงหลังคาปลิวเหตุใดนางจึงหันหลังทิ้งจวนเก่าอาศัยจวนหลังใหม่ของผู้อื่นพักอาศัย สภาพหลังคาที่ไม่พอแม้จะกันแดดกันฝน ไหนจะรอยรั่วจากอิฐที่ชำรุด เขาเกิดความรู้สึกละอายใจที่ปล่อยให้พวกเขามาอยู่อย่างอัตคัดโดยไม่ดูดำดูดี แต่เมื่อคิดพิจารณานางสมควรได้รับเงินทุกเดือนถึงจะถูก

‘ไม่มีทางฟางเอ๋อร์ของข้าไม่ใช่สตรีจิตใจคับแคบ นางจัดการทุกอย่างภายในจวนได้เป็นอย่างดี หากจะกล่าวว่านางลืมส่งเงินมาให้ถงอวี้ก็อาจจะเป็นไปได้ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้อยู่ในจวน คนเราย่อมหลงลืมกันได้’ เขาพยายามหาเหตุผลเข้าข้างสตรีที่รักอย่างสมเหตุสมผล

เมื่อหาเหตุผลเข้าข้างสตรีของตนเองได้แล้ว หม่าหย่งเต๋อเดินดูรอบจวนของตนเอง หลายปีนับตั้งแต่ที่ตนเองไปอยู่เมืองและรับตำแหน่งขุนนางพร้อมรับมารดาไปอยู่ด้วย เขาก็ไม่ได้มาเยือนจวนนี้อีกเลย เขาเดินเข้าไปยังตัวเรือนด้านในเห็นข้าวของวางเป็นระเบียบชิดติดกำแพงเพื่อหลบแดดหลบฝน สองขาเดินสำรวจพลางคิดคำนวณในใจว่าหากฟื้นคืนชีวิตได้ เขาจะจัดการจวนนี้อย่างไร จะนำเครื่องประดับมาวางไว้มุมไหน สระดอกบัวที่เคยปลูกให้มารดาชมป่านนี้ดอกบัวคงบานสะพรั่งเห็นแล้วชวนชื่นใจและจิตใจสงบในคราวเดียวกันยิ่งคิดเขายิ่งหวนรำลึกถึงวันเก่าๆ มีเขาลงไปเด็ดดอกบัว น้องสาวคอยรับ พี่ใหญ่ร่ำโคลงกลอนให้มารดาฟังแค่คิดจิตใจเขาพลันแช่มชื่น

เขาตั้งใจว่าทุกอาทิตย์หรือไม่ก็ทุกเดือนอย่างน้อยเขาจะต้องพามารดามาพักอาศัยอยู่ที่นี่ มีหรือจะยอมยกมอบจวนที่เขาเกิดและอาศัยให้สตรีที่คิดจะชุบมือเปิบ หึ! ฝันไปเถอะ

หม่าหย่งเต๋อเดินทะลุออกประตูข้าง สายตาทอดมองไปยังสระบัวขนาดย่อมที่ตนเองมักลงไปเล่น กลับดูโล่งเตียน ใบบัวหลงเหลือเพียงนิด แต่สิ่งที่โดดเด่นคือไม้ไผ่ปักไว้สี่ทิศ

‘กระชังจับปลา!’

ละ...แล้วสระบัวของเขาเล่า? สองขาพาร่างแกร่งเดินไปเบื้องหน้าเพื่อสำรวจสายตาก็พลันเห็นกอบัวอยู่ที่ฟากหนึ่ง เขาไม่รู้จะนึกขอบคุณหรือดุด่านางดีที่ยังเห็นถึงความสำคัญของดอกบัวเหล่านั้น นางอุตส่าห์เหลือกอบัวโหลงเหลงไว้ให้ เขากำหมัดแน่นด้วยความโมโหแต่สุดท้ายก็ยอมลดโทสะปลอบใจตนเอง

‘ช่างไม่มีอารมณ์สุนทรีย์’

“เย็นนี้จะทำเมนูปลาอะไรดี ไม่ๆ ข้าต้องคิดก่อนจะนำปลาพวกนี้ไปทำยังไงถึงจะขายได้มีราคา” ถงอวี้เอ่ยกับตนเองเบาๆ ก่อนจะหันหลังกลับเข้าด้านในปล่อยให้วิญญาณของหม่าหย่งเต๋อมองตามร่างอย่างไม่สบอารมณ์นางกลับมาพร้อมกับตะกร้ากระชอนและวางไว้บนพื้นก่อนที่จะค่อยๆ ประคองตัวเองลงไปยังผิวน้ำอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“นั่นเจ้าซุกซนเป็นเด็กอีกแล้วนะ ประเดี๋ยวก็ตกน้ำลงไปหรอก ยิ่งว่ายน้ำไม่เป็นอยู่ด้วย” ซุ่ยกวนจูงเหลนออกมาทำให้ถงอวี้ชะงักฝีเท้าเหลียวหน้ากลับมาตะโกนตอบ

“ไม่เป็นไรหรอกท่านตาบ่อน้ำนี้ไม่ลึกข้าแค่จะมาจับปลาสักหลายๆ ตัว มื้อเย็นจะได้กินปลากัน ส่วนที่เหลือข้าจะแบ่งตากแห้งไปขายที่ตลาด” ตาเฒ่าซุ่ยมองตามร่างหลานสาวรู้สึกรันทดใจ เขาเองยังไม่เคยปล่อยให้หลานสาวต้องลำบากเช่นนี้เลย ยิ่งคิดพานให้น้ำตาซึมที่หางตา