ฮูหยืนท่านผู้ตรวจการ

ฮูหยิน 3

ซุ่ยกวนชายชราทว่าร่างกายยังคงแข็งแรง เดินเข้ามาในเรือนหลังจากชำระล้างร่างกายเหลนเรียบร้อย ด้านนอกอากาศร้อน เขาเดินไปดูจวนหลังเก่าโทรมหลังเข้าป่าใกล้ๆ ตามใจหลานที่อยากหาหนอนอวบอ้วนมาคั่วกินเล่น เมื่อสองอาทิตย์ก่อนฝนห่าใหญ่มาพร้อมกับแรงลมพัดกระหน่ำจนทำให้หลังคาร่วงตกลงมา เคราะห์ดีที่ไม่มีใครเกิดอันตราย แต่สภาพจวนกลับไม่สามารถอาศัยอยู่ได้ เขายังอดคิดถึงจวนตนเองที่หมู่บ้านหนีหรู่ไม่ได้ เพราะยามนั้นตนเองคิดถึงหลานสาวที่บิดามารับไปเมื่อนางอายุได้สิบสองปี เพราะความคิดถึงเขาจึงยอมทิ้งจวนเดินทางมาเยี่ยมเยียนในสองปีถัดมาหลังจากฮูหยินคู่ชีวิตได้สิ้นไป

เมื่อมาถึงเมืองใหญ่เขากลับพบว่านางได้ออกเรือนไปทั้งที่ยังไม่พ้นวัยปักปิ่น ตนเองจำต้องอาศัยอยู่ที่จวนสกุลถง เพื่อรอให้หลานสาวกลับมาเยี่ยมตนตามคำเชิญแต่รอแล้วรอเล่าถงอวี้ก็ยังไม่มา เงินที่นำติดตัวก็สูญหายเพราะบ่าวไพร่ในจวนขโมยแต่จับมือใครดมไม่ได้ส่วนตัวเขาก็เกรงใจไม่กล้าเรียกร้องหาความยุติธรรมได้แต่เก็บงำความไม่พอใจไว้ในอกอยู่อย่างชายชราไร้ศักดิ์ศรี

เขารอหลานสาวเกือบเดือน ถงอวี้จึงเดินทางมาทว่านางมิได้มาเยี่ยมแต่มารับเขาให้เดินทางไปอยู่ด้วยกันและอาศัยอยู่อีกเมืองหนึ่งย่านชนบทซึ่งไม่ไกลจากเมืองหลวงนับแต่นั้นมานี่ก็ร่วมห้าปี

ถงอวี้ไม่ต้องกล่าวสิ่งใด เขาย่อมรู้ว่าหลานสาวเจอกับสิ่งใดมาบ้าง ตั้งแต่เด็กนางมักจะเก็บงำความรู้สึกหากทนไม่ไหวนางมักจะแอบหนีไปร้องไห้เงียบๆ คนเดียว เมื่อรู้สึกดีแล้วจะกลับมาเป็นเด็กสาวร่าเริงและออดอ้อนตาเฒ่าและยายเฒ่าอย่างพวกเขา นางมาอยู่ในสกุลถงคงถูกกดขี่ข่มเหงไม่น้อยและไหนจะถูกครอบครัวสามีขับไล่ทั้งที่เป็นฮูหยินเอก แล้วจะให้เขาเห็นแก่ตัวกลับหมู่บ้านหนีหรู่? ถึงอย่างไรเสียจวนหลังนั้นก็มีบุตรชายของเขาอาศัยอยู่พร้อมกับภรรยาและบุตร เขาไม่อาจทิ้งหลานสาวที่มีบุตรเล็กๆ อาศัยอยู่กับสาวใช้ที่เติบโตกันมาในจวนหลังนี้ได้ เพราะเขาแก่เกินไปจึงทำอะไรไม่ได้มากนอกจากช่วยเลี้ยงเหลนและสอนหนังสือตามความรู้ที่มีติดตัว

“ท่านตาไม่เห็นต้องลำบากเลยนะเจ้าคะ ซ่อมไม่ได้ก็ไม่ต้องซ่อม” ถงอวี้เดินมาพร้อมยกชามอาหารมาวางบนโต๊ะอาหาร ซุ่ยกวนเงยหน้ามองหลานสาวที่ยกอาหารออกมาอย่างไม่เข้าใจว่าเหตุใดหลานสาวถึงได้มีความคิดตื้นเขินเช่นนี้

“ซ่อมเสร็จก็กลับไปอยู่ได้แล้ว ไม่ต้องเสียเงินเสียทองเช่าจวนผู้อื่นอยู่” ซุ่ยกวนอดที่จะอธิบายไม่ได้และไอ้จวนหลังนี้เจ้าของดูไม่น่าไว้วางใจ

“ข้าเข้าใจท่านตา แต่จวนนั่นก็ไม่ใช่ของข้า สู้เอาเงินที่ซ่อมหลังคาเก็บสะสมและขอซื้อจวนใหม่สักหลังไม่ดีหรือเจ้าคะ” หลานสาวเอ่ยตอบอย่างใจเย็น ซุ่ยกวนคิดพิจารณาใคร่ครวญอย่างใจเย็นมิได้เอ่ยแย้งหรือพยักหน้าตอบรับ

“และเจ้าจะทำอย่างไร หากเจ้าหลานเขยเดินทางมาและพบว่าเจ้าปล่อยให้จวนนั้นทรุดโทรม”

“เดินทาง? ถ้าเขามาคงมานานแล้วแหละเจ้าค่ะ หากเขามา...ข้าไม่ทำอะไรหรอกเจ้าค่ะ ก็ปล่อยให้เขามาซ่อมเอง ในเมื่อข้าส่งคนไปแจ้งเรื่องแล้วแสร้งไม่รับรู้ หากให้ข้าหาเงินมาซ่อมก็ยกจวนหลังนั้นเป็นชื่อของข้า” ถงอวี้ตอบ

“กลับหมู่บ้านเราไหม เจ้าเติบโตมาที่นั่น” ซุ่ยกวนเอ่ยถามพร้อมเน้นย้ำว่าที่นั่นคือบ้านของนาง เงินที่นางจะซื้อจวนใหม่เก็บเป็นค่าเดินทางและสะสมไว้ใช้ยังดีกว่า ถงอวี้ยิ้มให้พลางตอบอย่างที่ใจคิด เพราะตนเองก็อยากจะลองไปที่นั่นสักครั้ง ถ้าทำเลดีนางอาจตั้งถิ่นฐานที่นั่นเลย

“ก็ดีเจ้าค่ะ แต่ต้องรอให้ข้าได้หนังสือหย่าก่อน” เดิมทีเรื่องหย่านั้นทางซุ่ยกวนไม่เห็นด้วยเพราะสตรีที่ถูกหย่าร้างเหมือนตายทั้งเป็น ต้องทนอยู่กับความอับอายบางรายทนไม่ไหวถึงกับฆ่าตัวตายก็มี หลานสาวคนนี้ดูอย่างไรก็อ่อนแอ เด็กสาวขาดไออุ่นจากแม่และความรักจากพ่อจะเข้มแข็งจริงๆ ได้อย่างไร ที่นางแสดงออกอย่างทุกวันนี้เขารู้ว่านางกำลังแสดงให้เขาเชื่อว่าตนเองเข้มแข็งและอดทนได้ แต่ถงอวี้ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นทั้งยืนกรานอธิบายจนอีกฝ่ายยอมและคล้อยตาม

“แล้ว...” ซุ่ยกวนปลายตามองเด็กน้อย กลัวว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจผิด ถงอวี้เข้าใจว่าเขากังวลเรื่องใด

“ท่านตา ชินจิงของข้าน่ารักถึงเพียงนี้ หากไปอยู่ในดงเสือท่านตาไม่กังวลหรือเจ้าคะ ถ้าคนรักของเขาไม่ดี ความโง่เขลาบิดเบือนความจริง อืม...แต่จะว่าไปเขาก็โง่จริงนั่นแหละ” ถงอวี้หลุดขำออกมาทำให้สำลักข้าวจนไอไม่หยุด

“เจ้านี่ไม่โตเสียที” อาหยวนยื่นน้ำชาให้ นางรีบรับมาดื่มก่อนจะตอบคำซุ่ยกวน

“เจ้าค่ะ...ข้าไม่โต เช่นนั้นท่านตาก็ต้องตามใจข้าให้มากๆ ถ่ายทอดวิชาให้หลานชายฟ้าประทานนี้ด้วยนะเจ้าคะ” ถงอวี้ยิ้มเอ่ยเสียงใสหันไปลูบศีรษะน้อยๆ ที่พุ้ยข้าวอย่างเอร็ดอร่อย นางมองด้วยสายตาเอ็นดู นางทั้งตั้งครรภ์ทั้งคลอด เสียอย่างเดียวความรู้สึกตอนปั้นน้ำเป็นตัวนี่สิ.... จินตนาการในหัวเองก็ได้ สายตามองชินจิงพร้อมกับใช้นิ้วโป้งเช็ดมุมปากที่เปื้อน

‘ข้านี่แหละจะเป็นท่านพ่อและแม่ของเจ้า’

หม่าหย่งเต๋อที่นั่งฟังด้วยใบหน้าถอดสี เขานี่นะโง่! นางกล้าต่อว่าเขา นางมีความผิดประการแรกปกปิดซ่อนเร้นความจริงเรื่องลูก รู้ว่าท้องแต่ไม่นำความมาบอกปล่อยระยะเวลาผ่านไปเสียเนิ่นนาน ประการต่อมาคิดจะพรากลูกไปจากเขาทั้งที่เขาเป็นผู้มอบให้ ลูกของเขาต้องได้รับการดูแล ได้รับการศึกษาที่ดี มีแม่นมเลี้ยงอย่างดี เขาไม่ไว้ใจสตรีนางนี้เลี้ยงดูบุตร เด็กอยู่กับหญิงเจ้าเล่ห์โตมามีแต่เจ้าเล่ห์ เขาต้องรีบหาหนทางฟื้นแล้วพาลูกกลับตระกูล