Episode 07 ตามหาหัวใจ
1706 คำ
เพื่อนต่างทำหน้าตาตกใจมากกับสิ่งที่จีรังพูดมาเพราะว่าเขาทำงานหนักมากไม่คิดว่าจะสนใจเรื่องพวกนี้ด้วย ส่วนจีรังเมื่อเห็นเพื่อนได้รับการดูแลปรนนิบัติก็คิดว่าถ้าเลี้ยงเด็กเอาไว้สักคนก็คงไม่เป็นอะไรหรอก น่าจะเหมือนจ้างคนใช้นั่นแหละเพียงแต่เอาอกเอาใจเป็นพิเศษ เมื่อคิด ๆ ดูแล้วเขาเองก็แอบสนใจอยู่เหมือนกัน ดีกว่าไปซื้อกินด้วยซ้ำและเขาก็ไม่ชอบเปลี่ยนคู่นอนบ่อย ๆ ด้วย เพราะงั้นเขาเลยรู้สึกสนใจขึ้นมาและคนที่เขานึกถึงก็คือหมวยหมวยนั่นเอง ไม่รู้ทำไมแต่เขาคิดว่าต้องเป็นเธอเท่านั้นไม่อย่างนั้นเขาไม่เลี้ยงหรอก
"ใครวะ?"
"ไม่ต้องรู้หรอกมึงบอกมาแค่ว่าเป็นเสี่ยต้องจ่ายค่าอะไรบ้างมาก็พอ" จีรังตอบเพื่อนไป
"ก็...ถ้าเรียนอยู่ก็มีค่าเทอม ค่ากินพวกค่าขนม เงินเดือน แล้วก็ของจิปะถากระเป๋า รองเท้าเสื้อผ้า อะไรพวกนั้นแหละ แต่ถ้าพวกเปย์ ๆ หน่อยก็ให้บ้าน ให้คอนโด ให้รถ แต่กูยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอกยังไม่มีเด็กคนไหนถูกใจกูขนาดนั้น"
"รวมถึงยาหยาด้วยเหรอคะ?" ยาหยาที่ได้ยินอย่างนั้นก็ถามด้วยน้ำเสียงเศร้า
"แต่ตอนนี้ยาหยาก็ที่หนึ่งไงคะ ฟอดดดด!!" แคมป์พูดอย่างเอาใจก่อนจะหอมแก้มของยาหยาซึ่งเธอก็พอจะรู้ตัวว่าตัวเองก็ยังไม่ได้ใช่สำหรับเขาเท่าไหร่และเธอก็รู้จักการวางตัวว่าควรทำตัวแบบไหนเขาจะไม่ทิ้งเธอไปก่อนเธอจะเรียนจบ
"ค่ะ เสี่ยแคมป์^^" เธอทำได้แค่ยอมรับเท่านั้นแต่เมื่อไหร่ที่เธอมีทางไปเธอก็จะไปจากเขาทันที และตอนนี้จีรังก็เป็นเป้าหมายของเธอเนื่องจากเธอชอบคนแบบจีรังมากกว่า
"เออ! ใครว่างบ้างอีกสามวัน?" พิ้งค์ที่ทนความเลี่ยนของแคมป์และยาหยาไม่ไหวก็เปลี่ยนเรื่องทันที
"อีกสามวัน...ฉันไม่ว่างมีประชุมที่ต่างจังหวะ" เนมทำท่านับนิ้วก่อนจะตอบพิ้งค์ไป
"ฉันก็ไม่ว่างเหมือนกันเพราะว่าต้องไปส่งน้องเกวลินไปสนามบิน"
"น้องเกวลินเด็กอีกคนที่นายเลี้ยงไว้เหรอ?" พิ้งค์ถาม
"อืม! พอดีว่าเกวอยากไปเที่ยวต่างประเทศแต่ว่าฉันไม่ว่างไปด้วยเลยซื้อตั๋วเครื่องบินให้ไปเที่ยว"
"สายเปย์เว่อร์~~"
"แล้วมีเรื่องเหรอถึงอยู่ ๆ ก็ถามขึ้นมา?" เนมถามพิ้งค์เพราะปกติเธอไม่ค่อยถามพวกเขาแบบนี้เท่าไหร่นัก
"ก็อีกสามวันฉันมีไปเป็นกรรมการให้คะแนนพรีเซ้นนักศึกษาคณะแฟชั่นอะ"
"ไปมหาวิทยาลัยเหรอน่าเสียดายยยย!! แถมยังเป็นเด็ก ๆ แฟชั่นแต่ละคนสวย!!" แคมป์ได้ยินอย่างนั้นก็ตาโตและเสียดายที่วันนั้นเขาไม่ว่างไม่อย่างนั้นเขาอาจจะไปหาเด็กแฟชั่นมาเลี้ยงสักคน
"เลิกบ้ากี!สักทีได้ไหม?!" พิ้งค์ตะโกนออกไปอย่างทนไม่ไหวไม่คิดเลยว่าเพื่อนของเธอนั้นจะเป็นได้ขนาดนี้
"จะตะโกนทำไมตกใจหมด!!แล้วแกจะไปแล้วมาถามพวกเราทำไม?" แคมป์ถาม
"ก็วันนั้นฉันต้องเอารถเข้าศูนย์เช็กระยะพอดีเลยไม่มีรถไป อยากให้ใครจะคนไปส่งหรือไปเป็นเพื่อนหน่อย"
"รถมีคันเดียว?" จีรังสงสัย
"ใช่"
"เก็บเงินไว้ทำไมเยอะแยะไปซื้อรถใหม่ซะบ้างงงง!!รถแกอย่างกับอีแก่!" แคมป์เสนอ
"มันไม่ขนาดนั้นย่ะ! และอีกอย่างฉันไม่ชอบซื้อรถเปลืองตังเอาไปฉีดหน้าดีกว่าาา!!ตอนนี้มันก็ยังขับได้อยู่แต่ไม่มีใครว่างจริงเหรอจีรังง" พิ้งค์หันมาส่งสายตาให้จีรังความหวังสุดท้ายของวันนี้
"เดี๋ยวไปด้วย"
"เย่!!นายนี้มันน่ารักที่สุดดดดด!!"
"เหอะ! มันจะไปหาเด็กมาเลี้ยงต่างหาก!"
"หุบปากไอ้บ้ากีหน้ากี!!" พิ้งค์ตอบกลับแคมป์ไปทั้งคู่เถียงกันแบบนี้เป็นปกติประจำวันอยู่แล้ว...
หลายตัวต่อมา
มหาวิทยาลัย MM
"ตื่นเต้นวะแกเป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ต้องเอาชุดที่ตัวเองออกแบบมาให้คนอื่นชมแถมยังต้องพรีเซ้นอีกอะ!!" มันแกวพูดอย่างตื่นเต้น
"นั่นสิแถมยังได้ยินว่ามามีคนข้างนอกที่เป็นดีไซเนอร์เข้ามาเป็นกรรมการให้ด้วยนะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าแค่ปีหนึ่งก็ต้องมาทำอะไรแบบนี้แล้วอะสุดยอดจริง ๆ" หมี ๆ พยักหน้า
"หาวววว~~" ส่วนหมวยหมวยตอนนี้กำลังนั่งหลับเธอไม่ได้ตื่นเต้นเท่าเพื่อนเท่าไหร่เพราะตอนนี้เธอง่วงมากกว่าเพราะนอนน้อยเนื่องจากปั่นงานทั้งคืนของเธอดันมีปักคริสตันด้วยไงมันงานละเอียดดด
"คนนอนน้อยสภาพเลยเป็นแบบนี้ไง" มันแกวพูดขึ้นและมองเพื่อน
"จะทำไงได้ก็งานมันต้องปั่นนินี่ก็เกือบไม่ทันนะนอนเช้าาาา!!หาววววว!! อุ๊บ!!" หมวยหมวยอ้าปากกว้างหมีเลยเอามือมาปิดไว้
"เป็นผู้หญิงหาวให้มันเรียบร้อยหน่อย" หมวยหมวยพยักหน้ารับทราบ
"และจะเริ่มเมื่อไหร่เหรอ?" มันแกวถามขึ้น
"อีก 5 นาทีมั้ง" หมีมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะตอบเพื่อนออกไป
"เอาละ ๆ นักศึกษาเงียบหน่อย!!" ไม่นานอาจารย์ก็เดินออกมาและพูดขึ้นให้นักศึกษาเงียบเสียงกันหน่อยเพราะว่าตอนนี้มีแต่คนคุยกันส่วนมากก็เกี่ยวกับงานที่ต้องนำเสนอวันนี้นั่นแหละ
"ค่าาาาาา/ค้าบบบบบ"
"เดี๋ยวเรียงตามเลขที่เข้าไปพรีเซ้นงานนะ ในห้องจะมีหุ่นให้สวมชุดที่พวกเธอนำมาเมื่อเข้าไปแล้วแนะนำตัวและเอาชุดใส่หุ่นและนำเสนอผลงานให้ดีวันนี้มีคนดังมาด้วย ไหนจะห้องเสื้อดัง ๆ ด้วย เพื่อว่างานของใครจะไปเตะตาของเขาบ้างเพราะงั้นตั้งใจละ"
"ค่ะอาจารย์!!" / "ครับบบบ! อาจารย์!"
"ดีมากเลขที่ 1 อารยา..." และนักศึกษาก็เริ่มเข้าไปในห้องทีคนละทุกคนจะมีถุงมีกระเป๋าเป็นของตัวเองในนั้นจะมีชุดที่ตัวเองออกมาแบบนี้อยู่
เวลาต่อมา..
"เลขที่ 22 อัญมณี..."
"ค่าาาา~~" หมวยหมวยยกมือเมื่อชื่อของเธอถูกเรียกซึ่งเป็นคนแรกของกลุ่มเพื่อนเลย
"สู้ ๆ นะหมวยหมวย^^" หมีให้กำลังใจ
"แกทำได้ยัยหมวยยยยย"
"ขอบใจพวกแกมากเดี๋ยวฉันมานะ" เมื่อได้รับกำลังใจเรียบร้อยแล้วหมวยหมวยก็ยิ้มสู้ก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนเพื่อพรีเซ้นผลงานที่เธอตั้งใจทำมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา...
"เอ๊ะ!?" แต่ขณะที่เธอกำลังจะเคาะประตูสายตาของเธอก็ไปเห็นจีรังที่กำลังเดินอยู่พอดีเลยทำให้เธอชะงักไปชั่วครู่
"อัญมณีเหม่ออะไรเข้าไปสิ" เสียงของอาจารย์เรียก
"ค่ะ ๆ ขอโทษค่ะ"
ก๊อก ๆ แอดดดดด
"เชิญค่ะ" เสียงของพิ้งค์พูดซึ่งภายในห้องมีกรรมการอยู่สามคนคือพิ้งค์จากห้องเสื้อพิ้งค์พราว อาจารย์ประจำวิชา และอาจารย์หัวหน้าคณะ
"แนะนำตัวเลยไม่ต้องเกรงนะสบาย ๆ"
"ค่ะ สวัสดีค่ะหนูชื่ออัญมณี ชื่อเล่นว่าหมวยหมวยนะคะ เลขที่ 22" หมวยหมวยแนะนำตัวเสร็จแล้วก็นำชุดที่เธอออกแบบเองและตัดเย็บเองขึ้นมาโชว์ในหุ่นลองชุดทันทีตามที่อาจารย์ได้บอกเอาไว้ตอนแรก
พรึ่บ!
"ว้าววว!!" และเมื่อหมวยหมวยเอาชุดออกมากรรมการก็ค่อนข้างพอใจมากและตกตะลึงในฝีมือการออกแบบ
"สวยมากไหนลองพูดถึงคอนเซปชุดนี้หน่อยค่ะ" พิ้งค์บอก
"ได้ค่ะ คุณพิ้งค์...คอนเซปของหมวยมาจากความเป็นหมวยเองค่ะนั่นก็คือไทยและจีนค่ะ ป๊าของหมวยเป็นคนจีนที่บรรพบุรุษย้ายมาจากเมืองจีนเมื่อ 50 ปีก่อน อากง อาม่าเป็นจีนแท้และป๊าเป็นลูกชายค่ะ ท่านเกิดเมืองไทยและแต่งงานกับแม่ของหมวยที่เป็นคนไทยจนเกิดเฮีย เจ๊ และหมวยออกมาค่ะ ชุดนี้เลยมีความผสมผสานระหว่างไทยและจีนค่ะ โดยตัวชุดจะเป็นคล้าย ๆ กับกี่เพ้าค่ะช่วงบน แต่ว่ากระโปรงจะออกแนวไทย ๆ หน่อยค่ะ ซึ่งหมวยพยายามออกแบบมาให้เข้ากันให้มากที่สุดค่ะ และเพื่อเพิ่มความเป็นไทยเข้าไปอีกหมวยเลยปักเย็บลวดลายลงไปให้กระโปรงด้วยค่ะ แต่ก็ไม่ได้เยอะเกินไปจนดูรกสายตาเป็นชุดที่สามารถใส่ออกนอกบ้านได้ค่ะ หรือออกงานก็ได้ค่ะ ส่วนสีของชุดหมวยอยากแสดงความเป็นจีนเลยเป็นสีแดงด้วยค่ะ แต่ทั้งนี้ก็สามารถปรับเปลี่ยนสีของชุดได้แล้วแต่ความชอบค่ะ^^"
"จบแล้วเหรอกำลังฟังเพลิน ๆ เลย" อาจารย์หัวหน้าคณะถาม
"ค่ะ ท่านคณะกรรมการอยากถามอะไรสามารถถามเลยได้นะคะ^^" หมวยหมวยพยายามยิ้มสู้
"ทั้งหมดนี่ทำเองหรือเปล่าหมายถึงการตัดเย็บและปัก"
"ค่ะ! หมวยทำเองทั้งหมดเลยค่ะเพราะว่าหมวยไม่มีเงินไปจ้างช่างก็เลยต้องทำเองโดยใช้ห้องตัดเย็บของมหาวิยาลัยค่ะ"
"ถือว่าทำได้ดีมากนะคะ^^" พิ้งค์เอ่ยชม
"ขอบคุณนะคะ! ขอบคุณค่ะ!" หมวยหมวยยกมือไหว้
"ก็ไม่มีอะไรให้ติชมหรอกนะอาจจะต้องดูเรื่องการตัดเย็บหน่อยมันยังดูไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่" อาจารย์ประจำวิชาบอก
"ค่ะอาจารย์"
"อาจจะเพราะว่าเย็บเองแต่ได้ขนาดนี้ก็ถือว่าเก่งมาก ถ้าฝึกเยอะ ๆ ก็จะเก่งกว่านี้นะ"
"ค่ะ"
"ออกไปได้แล้วเรียกเพื่อนคนต่อไปเข้ามาด้วย"
"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ" หมวยหมวยรีบยกมือไหว้และรีบออกมาจากห้องเรียนเพื่อไปตามหาเขา...
หัวใจของเธอ....>_<
แอดดด!!
"เลขที่ 23 เข้าไปเลยยยย!!"
- ผู้เขียน
