คลั่งรักคุณเสี่ยจี

สตาร์คลับ "เอ้า! ชนให้กับไอ้จีที่นานทีปีหนจะมาไทยเจอเพื่อนเว้ยยยย!!" แคมป์เพื่อนของจีรังยกแก้วขึ้นมาและพูดเสียงดังแข่งกับเสียงเพลงในร้านซึ่งเป็นร้านที่แคมป์เป็นหุ้นส่วนอยู่ด้วย เขาเอาไว้มานั่งมองหานักศึกษาสาว ๆ สวย ๆ เลี้ยง เคร้งงง!! "กลับมาคราวนี้ก็อยู่นาน ๆ หน่อยนะเว้ยเพื่อนจะลืมหน้ามึงไปหมดแล้วเนี่ย!" เนมเพื่อนอีกคนเอ่ยขึ้นซึ่งจีรังก็ยังคงทำหน้าตาไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับคำพูดของเพื่อน "นั่นสิไม่รู้ว่าจะทำงานเยอะอะไรนักหนาที่มีอยู่ตายไปสิบรอบจะใช้หมดหรือเปล่าก็ไม่รู้" พิ้งค์ผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มพูดขึ้นบ้าง "มันเรื่องของกูจะไปไหนทำอะไรจะมาเสือกทำไม?" จีรังมองหน้าของเพื่อน "อยากเสือก! พวกกูหน้าด้านอยู่แล้วววว~" เนมพูดอย่างลอยหน้าลอยตา "เหอะ! คราวนี้คงได้สมใจพวกมึงแล้วละ" จีรังยิ้มมุมปากต่อให้เขาจะพูดแรงแค่ไหนเพื่อนก็ไม่โกรธเหมือนที่เขาไม่โกรธเพื่อนนั่นแหละ "อย่าบอกนะว่ากลับมาอยู่ไทย?" พิ้งค์ถามตาโต "เปล่า ยังไม่ได้มาอยู่หรอกแต่ก็อยู่นานกว่าที่ผ่านมา" จีรังตอบพร้อมกับกระดกแก้วเหล้า "กี่ปีวะ?" "สามวัน" "พรวดดดดดด!! แค่ก ๆ ๆ นะนั่นนานมึงเหรอไอ้สัสสำลักเลย!! แค่ก ๆ" คำตอบของจีรังทำให้แคมป์ที่กำลังกระดกเหล้าที่กับสำลักออกมาทีเดียว "ปกติอยู่วันเดียวสามวันไม่นานเหรอ?" จีรังถามเพื่อนหน้านิ่ง "ก็จริงนั่นแหละ เหอะ ๆ" "ล้อเล่นน่าจะสามเดือนมั้งเพราะว่ามีงานที่นี่ด้วยต้องจัดการด้วยน่ะ" เมื่อแกล้งเพื่อนเสร็จแล้วจีรังก็ยอมบอกความจริง "เออออ~ แบบนี้สิวะเรียกว่านานแบบนี้มึงคงจะเหงาแย่อยู่นิ่งๆ กับที่ไม่ได้บินไปไหน" เนมพูด "จะเหงาอะไรละกูมีงานต้องทำไม่ได้ว่าง" "แต่ถ้ามึงเหงากูแนะนำให้มึงเลี้ยงเด็กสักคนแก้เหงา" แคมป์แนะนำ "จีรังไม่ใช่นายนะที่จะเอาผู้หญิงมาเลี้ยงน่ะ" พิ้งค์เอ่ยขึ้น "พูดอย่างกับมันคนดีย์~~ ซะเหลือเกินเนอะฉันไม่ได้เลี้ยงเล่น ๆ นะ ฉันทำบุญเว้ยไอ้พิ้งค์รู้ไหมว่าการเลี้ยงเด็กเนี่ยมันทำให้เด็ก ๆ เติบโตอย่างมีคุณภาพแค่ไหน ฉันส่งเรียนจบไปหลายคนแล้วนะเว้ย!" "อ่อ ๆ น้องเขาต้องนับนายเป็นบุญคุณสินะ!" "ใช่เว้ย!" "จะเถียงกันเพื่ออออออ?!" เนมห้ามทัพเอาไว้ก่อนจะเถียงกันมากกว่านี้ "กูไม่เลี้ยงหรอก...สิ้นเปลือง ไร้สาระเอามาก็ทำอะไรไม่ได้ทำไมกูต้องเอาเงินที่กูทำงานไปให้ผู้หญิงด้วย ที่ทำได้แค่นอนให้เอาอะ" เพี๊ยะ! พิ้งค์ตีปากเพื่อนอย่างแรง "โอ๊ย! พิ้งค์!" "ไปพูดแบบนั้นได้ยังไงฮะ! บางคนเขาก็ไม่ได้มีทางเลือกและผู้หญิงเขาก็เต็มใจที่จะทำด้วย" "เออ ๆ โทษ ๆ แต่กูไม่เอาด้วยหรอก" จีรังปฏิเสธ "เลี้ยงไว้ไม่ใช่เรื่องไร้สาระนะเว้ย! แก้เหงาได้ด้วยเวลามึงกลับมาจากทำงานเหนื่อย ๆ ก็มีเด็ก ๆ นี่แหละที่คอยเอาอกเอาใจ เอาน้ำให้มึงแดก พูดจาเพราะ ๆ ให้มึงชื่นนนนใจ ลองเลี้ยงดูวะแล้วมึงจะรู้ว่ามันดียังไงไม่ใช่แค่เสียเงินไปเปล่า ๆ แต่มันเป็นการซื้อบริการให้ตัวเองผ่อนคลาย มึงจะเอาแต่ซื้อกินและแยกย้ายหรือไงเด็ก ๆ ฟิวแฟนนี่แหละฟินนนน -.,-" แคมป์บรรยายข้อดีของการเลี้ยงเด็กแถมยังทำหน้าตาฟิน ๆ อีก "ทำงานต้องเหนื่อยแค่ไหนวะถึงเลี้ยงเป็นสิบ!!" เนมพูดพร้อมส่ายหัว "เหนื่อยมากกกกกกก!! มึงลองดูเชื่อกูแล้วชีวิตจะสดใส!!ชนเว้ย!" แคมป์บอกทำเอาเพื่อนทุกคนถึงกับส่ายหัว บ้านหมวยหมวย "อั๊วไม่ให้เรียน!!" "ป๊า!!เราตกลงกันแล้วนะ!!" "ตกลงตอนไหนอั๊วไปพูดเมื่อไหร่ว่าจะให้ลื้อเรียนแฟชั่นบ้าบออะไรนั่นน่ะ!! อั๊วให้เรียนบริหาร!!จะได้มาช่วยครอบครัวแต่ลื้อกลับไปเรียนอะไรที่มันไร้สาระ!!" ไฉผู้เป็นพ่อพูดกับลูกสาวคนเล็กเสียงดังไม่สิต้องเรียกว่าทะเลาะมากกว่า เพราะเขาไม่ต้องการให้หมวยหมวยไปเรียนเกี่ยวกับแฟชั่น "มันไร้สาระตรงไหน?! มันเป็นสิ่งที่หมวยชอบ!หมวยอยากทำมัน!!" หมวยหมวยลูกสาวคนเล็กของบ้านตอบกลับ เธอต้องการเรียนแฟชั่นแต่พ่อของเธอไม่เห็นด้วย "ก็ไปทำเป็นงานอดิเรกไม่ใช่จริงจังแบบนี้!!อั๊วไม่ชอบ!!พวกเอาแต่แต่งหน้าแต่งตัว!!ดูสิลื้อแต่งตัวเหมือนคนบ้า!! หัวทองอย่างกับฝรั่งมะค่า!!ทั้งที่เชื้อสายจีนแท้ ๆ ดูพี่น้องลื้อบ้าง!!อย่านอกคอก!!" ไฉพูดพร้อมชี้ไปที่พี่น้องของหมวยหมวย "ก็ในเมื่อป๊ามีเฮียเฟยเดินตามเส้นทางป๊าแล้ว!! เจ๊ฟางที่เชื่อฟังแล้วป๊าปล่อยหมวยไม่ได้เหรอ?!" "ไม่ได้!!อั๊วไม่อยากให้ลื้อเสียคน!!" "การที่ป๊าบังคับหมวยนั่นแหละจะทำให้หมวยเสียคน!!" "อาหมวยหมวย!!" "ป๊าาา~หมวยขอแค่นี้เองงะตอนนี้หมวยสอบเข้าได้แล้วนะ...เพราะงั้นปล่อยให้หมวยเรียนเถอะป๊าถ้าลาออกไปก็สอบเข้าที่ไหนไม่ได้แล้วนะป๊าา~" เมื่อไม้แข็งไม่ได้ผลหมวยหมวยเลยพยายามขอร้องอีกใหม่ "..." "นะนั่นสิเฮียไฉตอนนี้มหาวิทยาลัยเริ่มเปิดเทอมกันแล้วจะไปสอบใหม่ก็ไม่มีที่ไหนเปิดหรอกเพราะงั้นปล่อยให้ลูกเรียนสักปีดีไหม?" บัวชมพูผู้เป็นแม่เข้ามาช่วยพูดด้วยเพราะว่าสงสารลูกสาว "เพราะเธอให้ท้ายมันแบบนี้ไงเลยเสียคน!!" ไฉต่อว่าภรรยา "ป๊า!!น้องอยากเรียนอะไรก็ปล่อยไปเถอะ!!ฟางกับเฮียเฟยก็ทำตามที่ป๊าต้องการทุกอย่างแล้วไง!!" ฟางบอกไปเพราะว่าเธอสงสารน้อง "ไม่ต้องมาช่วยกันเลยนะ!" "ป๊า...ปล่อยให้น้องเรียนไปสักปีเถอะเรียนแฟชั่นมันไม่ใช่ง่าย ๆ นะและอีกอย่าง...หมวยมันโง่และขี้เกียจจะตายเผลอ ๆ จะเรียนไม่จบด้วยซ้ำ" "เฮีย!" ฟางเรียก "พูดเรื่องจริงลองไปเรียนก่อนถ้าไม่รอดค่อยสมัครใหม่ปีหน้า" เฟยแม้ว่าจะพูดแรงไปหน่อยแต่เขาก็มีความหวังดีต่อน้องสาวเพราะเขารู้ว่าป๊าเชื่อที่เขาพูดมากที่สุด "เหอะ! ช่วยกันใหญ่!" "นะป๊าาา!!!" หมวยหมวยพยายามอ้อน "ก็ได้ไปเรียนซะแต่ลื้อหาเงินเรียนเองแล้วกัน!!เพราะอั๊วไม่ส่ง!!" "ป๊าาา!!แล้วหมวยจะเอาเงินที่ไหนเล่า?!" หมวยหมวยพูดเพราะว่าเธอนั้นไม่มีเงินเลยแถมยังไม่เคยทำงานด้วยทุกวันนี้ก็ขอป๊า ขอแม่ ขอพี่ตลอด "อยากเรียนก็หาเอง!" "ชะช่วยแค่เทอมแรกก็ได้นะป๊าาา!! หมวยขอแค่นี้นะ ๆ ๆ " เธอพยายามอ้อน "เหอะ! เก่งนักไม่ไปหาเงินเรียนเองละ!!? "กะก็ไม่ได้เก่งมากไงป๊า! ถ้าเทอมแรกหมวยหาเงินเรียนไม่ได้เอาตัวเองไม่รอดหมวยยอมไปเรียนตามที่ป๊าต้องการก็ได้แต่ขอแค่เทอมเดียวและจ่ายเงินให้หน่อยนะป๊านะหมวยขอร้องนะ ๆ" พรึ่บ! หมวยหมวยเข่าคุกยกมือไหว้ผู้เป็นพ่ออย่างอ้อนวอนขอแค่เธอได้เรียนเทอมแรกก็พอและหลังจากนั้นเธอจะพยายามให้ป๊าเห็นว่าเธอนั้นทำได้! "ก็ได้" "ขอบคุณนะป๊า! หมวยรักป๊าาา!!" หมวยหมวยกอดไฉแต่ก็โดนสะบัดออกทันที "แต่ให้เรียนแค่ปีเดียวเท่านั้นเพราะงั้นเตรียมตัวไปสอบใหม่ด้วย!!"