Episode 01 ทำงาน
1594 คำ
เปิดเทอมวันแรก
มหาวิทยาลัย MM
คณะออกแบบแฟนชั่น
"โอ้โห้~ชีวิตแกทำไมมันละครแบบนี้วะ?!"
"นั่นสิสมัยนี้แล้วยังมีพ่อแม่ที่บังคับลูกอีกเหรอโลกมันกว้างแล้วอาชีพก็เยอะแยะด้วยไม่ใช่มีแค่หมอ ครู หรือเจ้าของกิจการสักหน่อย" หลังจากที่เล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟังแล้วเพื่อนก็ต่างออกความเห็นกันใหญ่เกี่ยวกับป๊าของหมวยหมวย
"ป๊าอาจจะคิดว่าฉันทำไม่ได้ก็ได้ละมั้งเพราะงั้นเลยไม่อยากให้ฉันออกนอกเส้นทาง แต่ว่าฉันก็อยากทำตามใจตัวเองบ้างนิ"
"แกทำถูกแล้วเว้ย! แต่แกก็ต้องพิสูจน์ตัวเองว่าสามารถเรียนด้านนี้ได้ดีและสามารถดูแลตัวเองได้" หมับ! มันแกวจับไหล่ของเพื่อนอย่างให้กำลังใจ
"แต่นอกจากค่าเทอมแล้วป๊าแกก็ไม่ได้ให้อะไรเลยนิแล้วจะทำยังไงต่อไปดี?" หมีถามเพื่อนทั้งสามเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มอต้นพอจบมอปลายก็เลือกเรียนที่เดียวกันเพราะว่าชอบแฟชั่นเหมือนกัน
"ไม่รู้สิต้องหางานละมั้งแต่ว่า...ชีวิตฉันตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยทำงานเลยน่ะสิ!! แล้วจะรอดไหมวะมันแกววว" หมับ! หมวยหมวยพูดและกอดเพื่อนเอาไว้
"ก็ต้องลองดูก่อนอะไม่ลองไม่รู้นิ" หมีบอกกับเพื่อนอย่างให้กำลังใจ
"เนอะต้องลองงงงง!!" หมวยหมวยพูดอย่างมุ่งมั่นและตั้งใจว่าเธอต้องทำงานและเลี้ยงตัวเองส่งตัวเองเรียนให้รอดให้ได้เลย!
"นักศึกษาสวัสดีค่ะ!" ขณะที่ทุกคนในห้องกำลังนั่งคุยกับอาจารย์ผู้สอนก็เดินเข้ามาและทักทายก่อนจะเริ่มสอนทันที...
เวลาต่อมา...
"ไม่คิดเลยว่าวันแรกก็เรียนแล้วววว~" เมื่ออาจารย์สอนเสร็จก็เดินออกจากห้องเรียนไปมันแกวก็แอบบ่นนิดหน่อยที่เปิดเทอมวันแรกอาจารย์ไม่มีการปฐมนิเทศเลยสอนตั้งแต่วันแรกแถมยังให้งานแล้วด้วย
"ฉันว่าสนุกดีนะได้ออกแบบตั้งแต่คาบแรกเลย^^" หมวยหมวยพูดไปยิ้มไปเพราะว่าเธอชอบเรียนเรื่องพวกนี้จริง ๆ การแต่งตัวของเธอก็ได้รับการออกแบบจากตัวของเธอเอง การมิกซ์เสื้อผ้าต่าง ๆ การตัดชุด เธอชอบมากเพราะงั้นการที่อาจารย์สั่งงานให้ออกแบบชุดมาหนึ่งชุดนั่นไม่ใช่ปัญหาเลยเพราะว่าเธอมีคลังที่ออกแบบไว้เยอะมากกกกกก!!
"แกมีแบบเยอะใช่ไหมเอามาให้ฉันสักอันสิ" มันแกวบอกเพื่อนเพราะรู้ว่าหมวยหมวยชอบการออกแบบและการแต่งตัวจริง ๆ
"จะบ้าเหรอมันแกวอาจารย์สั่งให้ออกแบบเองก็ทำเองสิจะมาเอาของหมวยมันได้ยังไง?!" แต่หมีก็ดุเธอไปซะก่อน
"ล้อเล่นหรอกน้าาาาา~~" แต่ถ้าหมวยหมวยให้เธอก็เอาจริง ๆ นั่นแหละ
"ลองไปทำมาก่อนและถ้าอยากให้ช่วยตรงไหนก็บอกแล้วกัน^^" หมวยหมวยบอกเพื่อนอย่างใจดี
"ขอบใจน้าาาาา~"
"ฮัลโหลค่ะเสี่ย...เรียนเสร็จแล้วค่ะ...กำลังออกไปค่ะ" เพื่อนข้างหลังของทั้งสามรับโทรศัพท์และรีบออกจากห้องเรียนทั้งสามมองหน้ากันงง ๆ
"เสี่ย?" หมวยหมวยพูดและมองหน้าเพื่อน
"ได้ข่าวว่าคนนั้นมีเสี่ยเลี้ยงน่ะ ชื่อองุ่น" เพื่อนในห้องผ่านมาก็เฉลยความสงสัยของทั้งสาม
"อ่อออออ~" ทั้งสามส่งเสียงออกมาพร้อมกับแต่ก็ไม่ได้ออกความเห็นอะไรเพราะว่าโลกมันกว้างมีคนมากมายหลายประเภทเพราะงั้นอย่างตัดสินคนเพียงแค่เขาเป็นเด็กเสี่ยเลย
"เลี้ยงมาตั้งแต่มอปลายด้วยนะเราว่ามันไม่โอเครอะเอาตัวไปแลกเงิน ยี้!" คนนั้นทำท่าทางรังเกียจ
"เพราะว่าคนนั้นสวยน่ะเลยใช้ความสวยให้เป็นประโยชน์" หมวยหมวยพูด
"เธอไม่ค่อยสวยเลยไม่เข้าใจมั้ง?" มันแกวเสริมเพราะพวกเขาไม่ชอบคนที่ดูถูกคนอื่น
"นี่พวกเธอว่าฉันเหรอ?!"
"เราไม่ได้สนิทกันเพราะงั้นอย่ายุ่งกันเลยนะ เธอมาเรียนก็ไปเรียนเถอะต่างคนต่างอยู่" หมีพูดกับคนนั้นไป
"เชอะ! อุตส่าห์บอกข้อมูลเด็ด ๆ ยังไม่เก็บเอาไว้อีก" และก็สะบัดผมเดินออกไป
"ใครเขาอยากรู้กัน" หมีพูดพร้อมกับส่ายหัวไปมาเพราะเขาเป็นพวกไม่ชอบนินทาคนอื่นน่ะสิ
แต่ว่าตอนนี้ภายในหัวของหมวยหมวยไม่ได้สนใจหรอกว่าอาชีพนั้นมันจะไม่ดียังไง แต่มันน่าสนใจยังไงมากกว่า
"ถ้ามีคนมาเลี้ยงฉันบ้างก็น่าจะดีนะในเมื่อป๊าไม่ยอมเลี้ยงฉัน เฮ้อออ~" หมวยหมวยบ่นพร้อมเอามือเท้าคางแล้วถอนหายใจ
"ให้มันเป็นทางเลือกสุดท้ายเถอะนะหมวย" มันแกวบอกเพื่อนด้วยความหวังดี
"อืม"
หลายวันต่อมา...
พรึ่บ!!
"ฮืออออออออ!! ฉันไม่ไหวแล้วววว T^T" หมวยหมวยทิ้งตัวลงนั่งที่โต๊ะหินอ่อนใต้คณะพร้อมกับปล่อยน้ำตาออกมา
"เป็นอะไร?" มันแกวมองและถามเพื่อนด้วยความสงสัย
"ฉันเหนื่อยอ่าาา! ไม่อยากทำงานแล้ว ฮึก ๆ" หมวยหมวยพูดพร้อมปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเนื่องจากเธอไปหางานทำมาและเริ่มทำงานพาร์ไทม์แล้วแต่ว่ามันเหนื่อยมากเกินไป
"แรก ๆ มันก็แบบนี้แหละทำไปสักพักเดี๋ยวก็ชินเอานี่น้ำอัดลม" หมีนั่งลงและพูดก่อนจะยื่นแก้วน้ำให้หมวยหมวย
"แค่นี้ก็จะไม่ไหวแล้วฉันเลิกเรียนปุบก็ต้องไปทำงานปับกว่าจะเลิกงานก็ตั้งสามสี่ทุ่มค่าแรงแค่ 350!! ฉันกินมื้อเดียวก็หมดแล้วววว" หมวยหมวยโวยวายเนื่องจากที่เธอไปทำเป็นร้านชาบูมันเลยคนเยอะและงานหนักมาก
"ก็ประหยัดสิ" มันแกวบอก
"ฉันไม่อยากประหยัดฉันอยากรวยยยยย!!ทำไมป๊าต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วยถ้ายอมเลี้ยงดี ๆ ก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอกเพราะป๊านั่นแหละ!" หมวยหมวยพูดเสียงดังจนคนในคณะมอง
"งั้นก็ไปเรียนตามที่ป๊าอยากให้เรียนสิ" หมีเสริม
"ไม่!! ฉันจะทำตามความฝันของฉันเท่านั้น! ฉันตามใจป๊ามาเยอะแล้วเพราะงั้นตอนนี้มันถึงเวลาที่ฉันต้องตามใจตัวเองสักที!!!"
"งั้นเปลี่ยนไหมทำงานแรกแล้วเป็นร้านชาบูเลยอาจจะเกินไป?" มันแกวเสนอความคิดให้เพื่อน
"นั่นสิเนอะ ^^" หมวยหมวยยิ้มร่าและวันนั้นเองเธอก็ไปลาออกและเปลี่ยนงานใหม่
หลายวันต่อมา..
ร้านนมโต
หมับ!
"เฮ้ย!!พี่ทำอะไรเนี่ย?!" หมวยหมวยกำลังเดินเสริฟ์เครื่องดื่มอยู่เธอก็โดนผู้ชายคนนึงจับก้นเข้าให้เธออุตส่าห์ไม่ทำงานร้านเหล้าและมาร้านนมแทนยังต้องเจอเรื่องแบบนี้อีกเหรอเนี่ย?
"พี่ไม่ได้ทำไรเลยน้องโวยวายอะไรเนี่ย?" ผู้ชายคนนั้นโกหกหน้าตาย
"เมื่อกี้พี่จับก้นฉัน!"
"เปล่าสักหน่อยน้องพี่ไม่ได้จับอย่ามากล่าวหาไปทำงานต่อเถอะไป!!"
"ไอ้บ้า!!เอ๊ยยยย!!!" ซ่าาาา!! และเพราะความไม่ยอมคนหมวยหมวยเลยเทเครื่องดื่มในมือใส่หัวของลูกค้าไปและวันนั้นเองเธอก็โดนไล่ออกทันที...
วันต่อมา
มหาวิทยาลัย MM
คณะออกแบบแฟนชั่น
"ฉันไม่ผิดใช่ไหมพวกแกฟังดูก็รู้อะเจ้าของร้านไปเข้าข้างคนแบบนั้นได้ยังไงทั้งที่มันจับก้นของฉันแท้ ๆ !!" วันต่อมาหมวยหมวยก็มาเล่าให้เพื่อนเกี่ยวกับการโดนไล่ออกจากงาน
"นั่นสิแทนที่จะเปิดกล้องวงจรปิดดู"
"มันไม่ดูบอกเสียเวลาแถมยังขู่ว่าจะแฉลงเน็ตอีกพอเจ้าของร้านได้ยินอย่างนั้นนะก็รีบบบบ!! ก้มหัวขอโทษใหญ่เลยแถมยังมาสั่งฉันอีกนะแต่เรื่องอะไรที่ต้องยอมละมันก็เลยไล่ฉันออกเลย"
"เฮ้ออออ~ แล้วแบบนี้จะหางานได้เมื่อไหร่??"
"ไม่อยากทำงานแล้วงะหมี~ ฉันเหนื่อยมากกกกก~~เดินขาขวิกไปหมดเงินก็ได้น้อยอะ" หมวยหมวยเบะปากเธอไม่เคยทำงานมาก่อนเลยไม่มีความอดทนเท่าไหร่แต่ว่าที่ผ่านมาก็ถือว่าทำได้หลายวันอยู่
"งั้นลองเปลี่ยนไปขายของออนไลน์ไหม?" หมีถาม
"น่าสนใจ ๆ ๆ แกก็ขายครีม ขายเสื้อผ้าสิ"
"ฉันไม่เล่นเฟสมานานแล้วไม่มีอะไรให้เล่นเลยลบทิ้งไปเมื่อก่อนเปิดเทอมนี้เอง" หมวยหมวยบอก
"งั้นไอจีละขายเสื้อผ้าน่าจะดีนะ"
"ผู้ติดตามมีสามร้อยจะไปขายใครอะและอีกอย่างฉันไม่มีเงินไปลงทุน"
"เป็นดาวติ๊กตอกไหมอินฟูกำลังมาแรงแกสวยนิ"
"ไม่อยากเต้น ไม่มีเรื่องเล่า ไร้ประสบการณ์ทำงาน ลิปซิ้งก็ไม่ตรง นอกจากหน้าดีก็ไม่มีอะไรแล้วนะ -_- แถมไม่มีแอปติ๊กตอกด้วย"
"แกไม่ดูอะไรเลยหรือไงทุกวันนี้?" หมีถาม
"ดู"
"ดูอะไร?"
"X"
"โว้ยยยยยย!!! ก็โหลดมา...แล้วขายขำไงอย่าไปขายสวยมาก" มันแกวพยายามดันเพื่อนทุกทาง
"ไม่เอาอะไม่อยากทำงานอยากมีเสี่ยเลี้ยง"
"ไอ้หมวย!!!!!!" / "หมวย!!!!!!" เพื่อนทั้งสองเรียกเสียงดัง
"ล้อเล่น ๆ แต่ฉันจะพยายามทำงานแล้วกัน"
- ผู้เขียน
