“อ้อ” เนื้อนวลพยักหน้า หลังจากนั้นเธอก็พูดอะไรไม่ได้อีก ก็ว่าจะไม่ร้องแล้วแต่มันก็ห้ามไม่ได้ น้ำตาที่เก็บกดไว้มันไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างจนตาพร่ามัวไปหมด รู้สึกผิดที่ตัวเองกินดีอยู่ดีที่บ้านนายตั้งหลายเดือน คนลำบากก็ลำบากจริง ๆ หลายนาทีที่สองพี่น้องร้องไห้ไปด้วยกัน เนื้อนวลปาดน้ำตาแล้วถามน้องเสียงเครือ “แล้วนะได้กินข้าวหรือยัง”
“ยังครับ แต่ผมกินมันเทศเผาไปแล้ว” มีชาวบ้านเดินผ่านมาทางนี้พวกเขาก็เลยแบ่งมันเทศให้สามหัว ปู่เผาให้กินคนละหัวพอดี
ที่เนื้อนวลเห็นไฟเพิ่งมอดไปคงเป็นเพราะปู่กับย่าเผามันไม่ใช่เพราะนึ่งข้าวอย่างที่เธอคิด
“เดี๋ยวพี่ต้มบะหมี่ให้กิน” ถ้านึ่งข้าวคงไม่ทันเพราะข้าวสารต้องแช่น้ำก่อนสักสองสามชั่วโมง
“ครับ พี่นวลเอาบะหมี่มาจากไหน” ถ้าไม่ซื้อมาพี่สาวจะเอามาจากไหน แล้วเธอมีเงินอย่างนั้นหรือ
“คุณนายให้มา”
“อ้อ ครับ…แต่น้ำดื่มเราใกล้จะหมดแล้วนะครับ” เหลือน้ำดื่มแค่ขันเดียว
