เนื้อนวลปรายตามองต้นสะเดาดินแก่ ๆ ที่มีดอกบานอยู่เต็มต้นในมือปู่แล้วเบือนหน้าหนีเพื่อขับไล่หยาดน้ำตาที่กำลังจะหยดลงมาจากสองหน่วยตา แล้วฝืนพูดออกไป “แต่วันนี้นวลมีข้าวมาฝากปู่กับย่าด้วยจ้ะ” เนื้อนวลแช่ข้าวไว้ตั้งแต่ตอนต้มบะหมี่ให้น้องชายแล้ว “ปู่กับย่าเข้ามาดูในนี้สิจ๊ะ นวลมีของมาฝากเยอะแยะเลย” ทั้งพูดทั้งห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล เธอแหงนหน้าขึ้นฟ้าเพื่อไล่น้ำตากลับเข้าไปตามเดิม จูงแขนปู่กับย่าเข้ามาในบ้านเพื่อดูอาหารที่เธอเอามาฝาก
ปู่กับย่าเห็นแล้วก็ต้องร้องออกมา “โอ้โฮ! นวลได้มาจากไหนลูก” จันทร์ถามหลานด้วยความตกใจ ทำไมของกินมันถึงได้มากมายขนาดนี้ ผู้เป็นย่าถึงกับน้ำตาคลอเบ้า
“นายให้นวลมาจ้ะย่า” เนื้อนวลยังยกความดีความชอบให้กับบ้านเจ้านายเพราะไม่อยากอธิบายยืดยาว และไม่รู้จะบอกว่าเอาของกินมาจากไหนดีถึงจะสมเหตุสมผล
“ทำไมนายเขาใจดีขนาดนี้ ขอให้เขารวยยิ่ง ๆ ขึ้นไปเถอะนะ สาธุ” สมดียกมือท่วมหัวด้วย
