สมาชิกทุกคนในครอบครัวหยุดทำงานแล้วนั่งพักในร่ม มองดูสุรเชษฐ์หัดเดินด้วยไม้เท้าสี่ขาอยู่กับวนิดาและภูริศอย่างเพลิดเพลิน บางครั้งก็ล้มลุกคลุกคลานแต่สุรเชษฐ์กับเนื้อนวลและเด็ก ๆ ก็ยังหัวเราะร่า เหมือนมาโนชกับสุรศักดิ์จะเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างในตัวสุรเชษฐ์
“เบียร์เห็นอะไรไหม”
“เห็นอะไรคะ” มธุรสหันมามองหน้าสามี
“ไม่เห็นจริงอะ”
“เห็นค่ะ ก็มีนวล พี่เชษฐ์ แก้ม แล้วก็ภู มีใครอีกเหรอคะ” มธุรสพูดหน้าตาใสซื่อ เธอคงไม่รู้เรื่องจริง ๆ และสุรศักดิ์ก็เลือกที่จะปล่อยไปตามนั้น เพราะพูดมากไปคงไม่ดี
“พี่ไปทำงานต่อละ”
“เอ๊า” มธุรสทำหน้างงแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้ นั่งพักอีกสักพักก็ลุกไปทำงานเช่นกัน
น้ำขิงเห็นท่าทางสนิทสนมของเนื้อนวลกับสุรเชษฐ์ก็อดไม่ได้ที่จะพูดแขวะ “นังนวลมันร้ายนะแม่ จะจับทั้งพี่ไผ่ทั้งคุณเชษฐ์”
“อือ แกไม่ลองแข่งกับมันดูล่ะ” น้ำอ้อยส่งยิ้มร้ายให้ลูก
“จริงด้วย”
น้ำขิงมองเนื้อนว
