สองเดือนให้หลังอาการของสุรเชษฐ์ดีขึ้นมากจนเขาสามารถพับแขนและงอขาได้ ยกแขนขึ้นได้บ้าง แต่ขายังยกไม่ได้
“นวล ฉันอยากลองนั่งรถเข็นดูบ้าง” สุรเชษฐ์พูดขึ้นในวันหนึ่ง
“อือ นั่นสิคะ ฉันลืมไปได้อย่างไร” เนื้อนวลลืมไปจริง ๆ ว่าควรพาเขาออกไปรับแสงแดดรับลมข้างนอกบ้าง “รถเข็นอยู่ไหนคะ”
“อยู่ในห้องเก็บของ ฉันคิดว่าจะไม่ได้ใช้ก็เลยเอาไปเก็บไว้ในนั้น”
“อ้อ ค่ะ”
“หยิบไม้เท้าสี่ขาออกมาให้ด้วยนะ”
“ได้ค่ะ” เนื้อนวลเพิ่งรู้ว่าเขามีอุปกรณ์ทุกอย่างแล้วแต่ไม่คิดจะนำออกมาใช้ ตอนนี้คงถึงเวลาของมันแล้ว
สุรเชษฐ์ลุกขึ้นนั่งหย่อนขาอยู่ขอบเตียงเนื้อนวลช่วยพยุงตัวเขาขึ้นนั่งบนรถเข็น แต่ตัวเขาค่อนข้างหนักและขายังทรงตัวยืนไม่ค่อยได้ เนื้อนวลจึงเซแล้วก็…
“โอ๊ะ!”
โครม!
หมับ!
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ทั้งสองล้มพับลงไปกองกับพื้นเฉียดรถเข็นไปนิดเดียว เนื้อนวลไม่ได้เป็นอะไรมากเพราะตอนนี้ตัวเธอนอนทับอยู่บนร่างคน
