“อ้อ... ครับ มีสมบัติที่พ่อแม่ทิ้งเอาไว้ให้ก็ดีนะครับ ถ้าผมมีแบบนั้นบ้างก็คงไม่ต้องทำงานทำการอะไร” คมพูดยิ้มๆ ท่าทีบอกว่าดูถูกโมกข์เป็นอันมาก คล้ายกับว่าโมกข์เรียนจบกลับมาแล้วไม่ต้องทำงานทำการอะไรให้เหนื่อยก็มีเงินให้ใช้จ่ายให้ผลาญไปวันๆ เหมือนลูกผู้ดีทั่วไป
“มีเงินมีทรัพย์สมบัติมากมายแค่ไหน ถ้าเอาแต่ใช้ก็หมดนะครับ ยังไงก็ต้องดูแลทรัพย์สินสมบัติให้ดีด้วยครับ ถ้าคิดว่ามีเงินมีทองแล้วไม่ต้องทำงานทำการอะไรแบบนั้นเรียกว่าขี้เกียจแล้วครับ ผมเห็นหมดตัวมาเยอะนะคนประเภทนั้น จริงๆ มันไม่สำคัญหรอกครับว่าเราจะมีทรัพย์สมบัติเท่าไหร่แต่สำคัญว่าเราจะเก็บรักษาเอาไว้ได้ไหมและทำให้เจริญงอกเงยได้หรือเปล่า” โมกข์ตอกกลับด้วยน้ำเนียงนุ่มนวล ทำให้คมหน้าชาไปทั้งแถบ
“ขอตัวก่อนนะครับ” โมกข์จับมือของคู่หมั้นข้างกายแล้วพาเดินไปยังรถ นิ่มเดินตามมาอย่างงงๆ ที่จู่ๆ โมกข์ก็ลากเธอออกมา ในขณะที่เธอยังไม่ได้กล่าวลาคมเสีย
