ภายในห้องทำงานของแม่เล้า
นางแม่เล้าใจโฉดกำลังจรดพู่กันบันทึกข้อความลงบนแผ่นไม้ไผ่ซึ่งเป็นบัญชีรายรับของตนที่จัดทำขึ้นเป็นกรณีพิเศษ ใบหน้าอวบอิ่มในเวลานี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะด้วยความชอบอกชอบใจ เมื่อนางได้ขายสินค้าราคาแพงออกไปในค่ำคืนนี้ในมูลค่าถึงหนึ่งพันเตาปี้เลยทีเดียว
“ข้าคาดการณ์เอาไว้มิมีผิดว่าเจ้าเด็กหนุ่มหน้าหวานผู้นั้นจะต้องทำเงินให้มากมายยิ่งนัก แต่คาดไม่ถึงเลยว่าจะขายได้มากถึงหนึ่งพันเตาปี้เลยทีเดียว เสียดายที่มิอาจเก็บเจ้าหนุ่มผู้นั้นเอาไว้ในหอเฟิ่งอี้ได้ หาไม่แล้วข้าต้องได้กำไรจากทำการค้าของเด็กหนุ่มผู้นั้นได้นานหลายปีเลยทีเดียว และจะต้องได้มากกว่าหนึ่งพันเตาปี้อย่างแน่นอน” นางแม่เล้าบ่นพึมพำด้วยความรู้สึกเสียดายไม่หาย พลางส่ายหน้าไปมา
“แต่ช่างเถอะรักษาชีวิตของข้าเอาไว้ก่อนถือเป็นเรื่องใหญ่ ถ้าห่วงเอาไว้ทำการค้าต้องตายคาคมคาบเป็นแน่ อีกอย่างข้ายังมีเจ้าหนุ่มคนพี่
