ร่างสันทัดรีบวิ่งหน้าตั้งออกไปจากบริเวณเรือนคุมขังดังกล่าวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันกลับมามองทางด้านหลังเมื่อเห็นร่างใหญ่ของบุรุษหนุ่มหน้าสวยใช้วิชาตัวเบากระโดดลอยละลิ่วมายืนขวางหน้าตนเอาไว้
เอี๊ยดดด!!! ร่างสันทัดรีบหยุดยั้งตัวเองเอาไว้อย่างรวดเร็ว เมื่อสายตาเห็นองค์ชายปีศาจปรากฏอยู่ตรงหน้า พระเนตรเฝ้าจับจ้องอยู่ตลอดเวลา ความกลัววิ่งแล่นขึ้นมาสุดขั้วหัวใจจนขนหัวลุกตั้งชันทั่วกาย ร่างหยุดชะงักก้าวขาไม่ออก
”น้องข้าอยู่ไหน!!!” สุรเสียงรับสั่งตวาดถามกลับไป
“นะ... นะ... น้อง....” เสียงตอบตะกุกตะกักแทบจะไม่เป็นภาษาคน
“อยู่ไหน!!!” รับสั่งตวาดถามเป็นครั้งที่สองด้วยพระทัยที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงคนตัวเล็กอย่างยิ่งยวด
“ขะ… ข้า... รู้แต่ว่า… นะ... นายหญิง… นำไปที่... ที่ห้องทำงานของนาง”
คำตอบที่ได้รับกลับมาทำให้องค์ชายอิ๋งหยางทอดพระเนตรตรงไปเบื้องหน้า ซึ่งเป็นเรือนรับรองแขกผู้มาเยือนมากมาย พระโอษฐ์
