สาวน้อยหัวใจไต่รัก

ตอนที่ 3

ตอนที่ 3

“ลูกสาวฉันมีแววสวยตั้งแต่เด็กๆ แกนะไปห่างๆ เลยน่ะไอ้หน้าหม้อ” โตยธรไล่คนตัวใหญ่ที่ก็รู้ตัวดีแล้วว่าไม่เป็นที่ต้อนรับของเขา แต่ยังมานั่งเสนอหน้ายิ้มนุ่มๆ ทอดสายตาหวานฉ่ำเชื่อมมองหน้าภรรยาสุดที่รักอยู่ได้ทุกวี่วัน

“อ้าว...พูดอย่างนี้ได้ยังไงละเมฆ” โดโนแวนตอบกลับอย่างอารมณ์ดีสุดๆ ที่สามารถจุดชนวนโทสะในกายโตยธรได้อีกครั้ง “กระถินก็ลูกสาวฉันเหมือนกันนะ” ใบหน้าคมเข้มเปื้อนยิ้ม เลิกคิ้วเข้มเล็กน้อย กระดิกปลายเท้ายิกๆ ก่อกวนอารมณ์ฝ่ายตรงข้าม

“ลูกสาวที่ไหนกัน ยายกระถินเรียกแกว่าลุง...ลุ้ง ลุงเคนทุกคำเลย” โตยธรเอ่ยเน้นคำว่าลุงหนัก พร้อมกับกลั้วหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นหนังตาของโดโนแวนกระตุก แต่เขาก็หงุดหงิดใจเพราะไอ้หน้าหม้อที่ชอบมาตู่เอากันต์กนิษฐ์เป็นลูกหน้าตาเฉยเหมือนกัน ไม่เพียงแค่นั้น ยังทำตัวเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วง พร้อมที่จะสอยเมียรักเขาไปครอบครองจนเนื้อเต้นอีก เห็นสีหน้ายิ้มๆ นัยน์ตาวามวาวแล้วอยากกระทืบหนักและบดขยี้บี้จนจมูกโด่งหัก ปากเจ่อ ตาปูดไปเลย

“นายนี่นะ...ขี้เหนียวจริงๆ เลย หวงลูกสาวยิ่งกว่าจงอางหวงไข่อีก เดี๋ยวก็ยึดไม่ยอมคืนซะเลย” ถ้ายึดเอากันต์กนิษฐ์ไปแล้ว ได้แม่อย่างมนต์สิกานต์แถมด้วยก็ดีสิ อายุมากขึ้นไม่ได้ทำให้ความสวยลดน้อยลง แต่กลับยิ่งเพิ่มพูนขึ้น สวยสง่าน่ารักน่าใคร่จนหัวใจเต้นแรงได้เสมอ

“อยากได้ลูก ทำไมถึงไม่หาเมียสักคนล่ะ หน้าตาอย่างแกหาได้ไม่ยากเลย สนใจไหม ฉันจะได้แนะนำให้สักคนสองคน”

“ไม่อยากมีห่วงผูกคอเหมือนคนบางคน ไปไหนที ต้องคอยดูเวลา ถ้าทำงานไม่เสร็จ กลับช้าหน่อยก็ต้องโทรบอกเมีย...ข้าวฟ่างจ๋า พี่ยังทำธุระไม่เสร็จ กลับช้าหน่อย ข้าวฟ่างอย่าโกรธนะ รอพี่ด้วยนะจ๊ะ อย่างเพิ่งหลับไปก่อนนะจ๊ะเมียจ๋า” ศีรษะทุยสะบัดแรงๆ

“หน้าตาเข้มอย่างกับโจร แต่เสือกพูดเลี่ยนๆ ได้ยินแล้วขนลุกขนพองไปทั้งตัว” ไม่แค่น้ำเสียง แต่หน้าของโดโนแวนยังแสดงออกถึงความอิจฉาตาร้อนผ่าว อยากมีคนให้รักให้ดูแลห่วงหาอาทรอย่างนี้บ้าง

โตยธรยิ้มร่า หัวเราะเสียงดังก้อง “แกอิจฉาฉันละสิ เมียฉันทั้งสวย ทั้งน่ารัก แล้วยังช่างเอาอกเอาใจเสียขนาดนั้น” แต่งงานอยู่กินกันมา ก็มีทะเลาะกันบ้างตามประสาลิ้นกับฟัน แต่กลับยิ่งทำให้ความรักเพิ่มพูนขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ

โตยธรเอนลำตัวอิงเบาะนุ่มๆ ยกแขนพาดกับขอบเก้าอี้ ชะโงกคอขึ้นทอดสายตาแห่งความรักใคร่ไปยังมนต์สิกานต์ ซึ่งง่วนทำอาหารต้อนรับโดโนแวนพร้อมความรำคาญใจ

‘ไอ้บ้านี่มาทีไร อ้อนขอให้เมียเขาทำอาหารให้ทานทุกครั้ง มันใช่เรื่องไหมที่เขาจะให้เมียสุดที่รักไปทำอาหารให้คนอื่นทาน ฝีมือเมียก็ต้องเป็นผัวอย่างเขาที่มีสิทธิ์ทาน...คนเดียว’

“ฉันนี่นะอิจฉา เข้าใจอะไรผิดไปแล้วละเมฆ’ โดโนแวนกลบเกลื่อนความรู้สึกใจ ที่เขาเองก็รู้อยู่หรอกนะว่าโตยธรไม่เชื่อ

“ฉันสมัครเป็นลูกเขยแกไม่ดีกว่าหรือไง ได้สาวสวยและน่ารัก ช่างเอาอกเอาใจอย่างกระถินมาเป็นคู่ ดีกว่าเป็นไหนๆ ” โดโนแวนพูดกลั้วหัวเราะในลำคอ เขาเพียงแค่อยากยั่วคนเป็นพ่อที่ออกแววหวงลูกสาวตั้งแต่ยังเป็นเด็กเท่านั้นเอง ไม่ได้คิดอะไรกับหนูกระถินริมรั้วตัวน้อยหรอกนะ ก็หัวใจเขายังมั่นคงอยู่กับคนเป็นแม่ที่ยังสวยไม่สร่างนี่นา

โตยธรสะดุ้งแทบพลัดตกจากเก้าอี้ เพลิงโทสะพุ่งลิ่วขึ้นมาจนใบหน้าแดงก่ำ อยากต่อยคนปากเสียให้หน้าคว่ำ แต่ภรรยาสุดรักเดินยิ้มออกมาพอดี เลยต้องหาทางกีดกันไม่ให้โดโนแวนทำอย่างที่คิด

“ไหนบอกว่ายายกระถินเป็นลูก ไม่คิดอะไรกับเด็กไง” โตยธรกัดฟันกรอดๆ ใบหน้าคมเข้มแข็งกระด้างไม่แพ้นัยน์ตา

“ก็แค่ลูกนอกไส้ อีกอย่างกระถินก็น่ารักไม่ใช่น้อย เลี้ยงต้อยไว้หม่ำตอนโต ไม่เห็นแปลกเลยนี่นา” โดโนแวนกลั้วหัวเราะในลำคอที่เอาคืนโตยธรได้ แต่...กันต์กนิษฐ์ก็น่ารักจริงๆ นั่นแหละ

“เหอะ...แกจะหม่ำลูกสาวตัวเองได้ลงคอหรือไงไอ้คุณป๋า...โดโนแวน” เพราะหลุดปากออกไปด้วยความหวงลูกสาวเป็นเหตุ กว่าจะรู้ว่าตัวเองยัดเยียดตำแหน่ง...พ่อนอกไส้ให้กับโดโนแวนไป ด้วยคิดว่าคำนี้จะช่วยป้องกันผู้เป็นลูกสาวจากเสือหิวได้ ก็เมื่อเห็นสีหน้ายิ้มแต้ นัยน์ตาวาวของอีกฝ่ายนั่นแหละ ถึงได้รู้ว่าพลาดไปอย่างจังแล้ว

“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่เมฆ”

คำว่าไม่ได้โว้ย! ถูกกลืนกลับลงไปในลำคอเพราะเสียงใสๆ ของภรรยาสุดรักที่เดินมาทรุดกายลงนั่งใกล้ๆ “เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไร อาหารเสร็จแล้วหรือจ้ะ ไปเรียกกระถินให้มากินดีกว่านะ เสร็จแล้วจะได้อาบน้ำนอน อาการไม่ค่อยดีอยู่นี่นา” เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ทำให้กันต์กนิษฐ์ตัวรุมๆ แต่ก็ยังออกไปเล่นซน

มนต์สิกานต์สะบัดศีรษะอย่างระอาใจ เพราะหวงลูกสาวยิ่งกว่าจงอางหวงไข่อย่างนี้น่ะสิ กันต์กนิษฐ์ถึงได้พยายามแหกคอกไปทำอะไรที่ผู้เป็นบิดาไม่ชอบบ่อยครั้ง สุดๆ ก็เรื่องของโดโนแวนนี่แหละ โตยธรออกอาการไม่ชอบและขัดขวางเท่าไหร่ ยายกระถินข้างรั้วก็เข้าไปพัวพันรัดแข้งรัดขาโดโนแวนแทน พานทำให้เธอเหนื่อยหน่ายใจทั้งสองคน

“พี่เมฆคิดมากเกินไปนะคะ เคนไม่ทำอย่างที่พูดหรอก” มนต์สิกานต์เอ่ยพลางยกมือลูบไล้ท่อนแขนกำยำเป็นครู่ ก่อนพาคนตัวใหญ่เดินไปยังบ้านพักของโดโนแวนบนเนินเขาเล็กๆ ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากบ้านเธอประมาณห้าร้อยเมตร เพื่อดูความเรียบร้อยและชักชวนชายหนุ่มมาทานอาหารเย็นด้วย

โตยธรอยากจะเถียงคนคิดน้อย คนเรารู้หน้าแต่ไม่รู้ใจ ต่อให้มั่นคงใจแข็งปานภูเขาหิน แต่ถ้าถูกยั่วยวนโดยสาวสวยวัยแรกผลิอวบอัดน่าหม่ำขนาดนั้นบ่อยๆ มีหรือที่ภูเขาหินจะไม่สั่นสะเทือนจนแตกร้าว เผลอตัวเผลอใจหลงใหลในรสเสน่หาฉ่ำหวาน ที่ได้ทานเมื่อไหร่จะหยุดไม่ได้

เขาจึงคิดว่า ควรหาทางป้องกันเหตุร้ายมิให้เกิด ไม่ใช่เกิดแล้วถึงค่อยหาหนทางแก้ไข เป็นวัวหายแล้วล้อมคอก มันจะสายเกินไป

“ถ้าพี่เมฆไม่ไว้ใจเคน ถ้าอย่างนั้นเอาอย่างนี้ไหมคะ คอยดูอยู่ห่างๆ ถ้าหากเคนมีพฤติกรรมออกไปนอกลู่นอกทาง ข้าวฟ่างจะไล่ส่งไปไม่ให้กลับมาเหยียบบ้านเราอีก” แต่ความคิดเธอ...ถ้าได้โดโนแวนมาดูแลกันต์กนิษฐ์ก็ดีไม่ใช่น้อย ก็รู้เห็นนิสัยกันอยู่ มีอะไรก็ตักเตือนกันได้ อะไรไม่สำคัญเท่า...โดโนแวนปรามกันต์กนิษฐ์อยู่มือ

ฮึ! โตยธรทำเสียงขลุกขลักกลั้วคอ ทั้งแม่ทั้งลูก เข้ากันดีเหลือเกิน แต่นึกหรือว่าเขาจะยอมแพ้ ในเมื่อไอ้บ้าหอกหักนั่นกล้าเหยียบถิ่นเขา ต่อไปนี้ก็จะไม่ไว้หน้ากันอีกแล้ว

โตยธรตาวาว เห็นทีคราวนี้เขาคงจะต้องทำอย่างที่คิดไว้เสียแล้ว ถึงเมียรักจะไม่พอใจ ลูกสาวสุดรักที่คงจะโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ออกฤทธิ์ออกเดชอาละวาดเพราะไม่ชอบใจ แต่เขาเชื่อว่ารับมือไหว แต่ที่กังวลคือการถูกหมางเมินไม่มอง ทำเหมือนไม่มีตัวตนนั่นต่างหากละที่เขากลัว!

กันต์กนิษฐ์วิ่งไปหลบหลังพุ่มไม้ใหญ่ เธอยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนใบหน้าที่แดงระเรื่อ ขณะเหลียวมองไปด้านหลัง ด้วยยังรู้สึกเสียวที่แผ่นหลัง ขนต้นคอยังลุกชัน คล้ายมีสายตาไม่พอใจระคนน้อยใจของบิดาตามติดมา

“เกือบไปแล้วไหมเรา” หญิงสาวบ่นพึมพำ ขณะยกมือขึ้นซับเหงื่อบนใบหน้า พลางทาบมือเหนือเข่าซึ่งย่อลง ด้วยพุ่มไม้สูงเสมอศีรษะเท่านั้น ทำให้กลัวบิดาจะมองเห็นและรีบตามมาพาตัวกลับบ้าน! ถ้าเป็นเช่นนั้นหายนะแน่นอน เพราะบิดาจะต้องพาเธอเข้าไปในห้อง...อบรมมารยาท แค่คิดก็หนาวสั่นราวกำลังจับไข้แล้ว