ตอนที่ 2.3
762 คำ
อลินชาเมื่อกลับมาเรือนพิกุล หญิงสาวก็รีบหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าถือขึ้นมาโทร.กลับบ้านไปหาพ่อทันทีเมื่อคิดได้ และรอไม่นานปลายสายก็รับ
“สวัสดีค่ะ” ปลายสายยังพูดไม่ทันจบคำดีเลยอลินชาก็พูดตัดขึ้นก่อน
“ฮัลโหล ป้าทิพย์ใช่ไหมคะ?” อลินชาจำเสียงของปลายสายได้ว่าเป็นใคร
“ค่ะป้าทิพย์เอง ว่าแต่ว่าคุณเป็นใครคะถึงได้รู้จักชื่อดิฉัน?” ป้าทิพย์จำเสียงของอลินชาไม่ได้ ด้วยความที่เป็นคนแก่เลยอาจมีหลง ๆ ลืม ๆ ไปบ้าง
“ป้าทิพย์คะ นี่อลินเองนะคะป้า” อลินชารู้ว่าป้าทิพย์แก่แล้วเลยอาจจะจำเสียงของเธอไม่ได้
“คุณหนูเองเหรอคะ ป้าขอโทษทีนะที่จำเสียงของคุณหนูไม่ได้จ้ะ”
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะป้าทิพย์ คืออลินอยากจะคุยกับคุณพ่อค่ะ ป้าทิพย์ช่วยเอาโทรศัพท์ไปให้คุณพ่อหน่อยได้ไหมคะ”
“ได้จ้ะ เดี๋ยวป้าจะเอาไปให้คุณอรัณ คุณหนูถือสายรอก่อนนะ”
และรอไม่นานป้าทิพย์ก็เอาโทรศัพท์เข้าไปให้พ่อของเธอในห้องทำงาน
“คุณอรัณคะ คุณหนูโทร.มาค่ะและอยากคุยกับคุณค่ะ” เมื่อขออนุญาตเข้ามาในห้องทำงานแล้วป้าทิพย์ก็รีบบอกผู้เป็นนายทันที
“เอามาเลยป้าทิพย์ ผมกำลังคิดถึงอลินอยู่พอดี” อรัณรีบบอกให้ป้าทิพย์เอาโทรศัพท์มาให้เขา ทั้ง ๆ ที่อลินชาเพิ่งจะออกจากบ้านไปยังไม่ข้ามวันเลยเขาก็คิดถึงซะแล้ว กว่าจะใช่หนี้หมดเขาไม่คิดถึงลูกจนกินอะไรไม่ลงจนล้มป่วยไปเลยหรือไรหนอ...
“อลินนี่พ่อเองนะ” เมื่อได้โทรศัพท์จากป้าทิพย์แล้วอรัณก็รีบพูดกรอกไปตามสายทันที
“ค่ะคุณพ่อ” อลินชาไม่รู้จะคุยกับใครเธอเลยเลือกโทร.มาหาอรัณ หญิงสาวเพิ่งรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกก็วันนี้แหละ
“อลินมีอะไรให้พ่อช่วยเหรอ?” อรัณกลัวว่าลูกสาวจะมีเรื่องเลยถามออกไปแบบนั้น
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณพ่อ อลินแค่อยากได้ยินเสียงคุณพ่อเฉย ๆ” อลินชาเอ่ยโกหกออกไป จะว่าไม่มีอะไรก็ได้ แต่จริง ๆ แล้วตอนนี้หญิงสาวสับสนกับความรู้สึกของตัวเองเหลือเกิน ไม่เข้าใจเลยว่าเวลาอยู่กับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ทำไมหัวใจเธอเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ทั้ง ๆ ที่มันไม่ได้มีอะไร ความรู้สึกแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรกัน อลินชาอยากถามผู้เป็นพ่อนักแต่ก็กลัวพ่อจะสงสัยเอาเธอเลยเลือกไม่พูดดีกว่า
“ไม่มีอะไรก็ดีแล้วลูก ถ้ามีอะไรก็บอกพ่อได้เลยนะลูก” อรัณไม่อยากเซ้าซี้อลินชาด้วยความรู้จักนิสัยของลูกตัวเองเขาจึงไม่อยากซักมาก “แล้วงานเป็นยังไงลูก เขาให้ทำอะไรบ้าง?”
“พ่อเลี้ยงให้อลินทำบัญชีรายรับรายจ่ายในไร่ของพ่อเลี้ยงค่ะ เริ่มงานพรุ่งนี้ค่ะคุณพ่อ” อลินชาบอกแค่เพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น ถ้าบอกหมดมีหวังพ่อเธอมารับกลับบ้านแน่
“อืม...อลินก็ดูแลตัวเองดี ๆ นะลูก ตั้งใจทำงานนะ” อรัณเอ่ยด้วยความเป็นห่วง
“ค่ะคุณพ่อ คุณพ่อก็เช่นกันนะคะ” หญิงสาวก็ห่วงผู้เป็นพ่อเช่นกัน กลัวว่าระหว่างที่เธอทำงานอยู่ที่นี่ พ่อของเธอจะคิดมากไม่ยอมกินข้าวกินปลา
“คุณพ่อคะแค่นี้ก่อนนะคะเดี๋ยวอลินโทร.หาใหม่นะคะ”
“จ้ะ...ลูก”
“ค่ะคุณพ่ออลินรักคุณพ่อนะคะ คุณแม่สายหยุดด้วยค่ะ” รู้ทั้งรู้ว่าแม่เลี้ยงเกลียดแต่หญิงสาวก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี
ทางด้านอรัณหลังจากที่วางสายจากลูกสาวแล้วก็รู้สึกสงสารลูกสาวของตัวเองที่ต้องมาคอยใช้หนี้ให้ภรรยาของเขาทั้ง ๆ ที่จริงแล้วอลินชาไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลย แต่ก็อย่างว่าแหละอลินชาเป็นคนใจอ่อนขี้สงสารและยอมลำบากเองดีกว่าที่จะให้ทุกคนในบ้านไปลำบาก เมื่อไรนะ ภรรยาของเขาจะเห็นความดีของอลินชาสักที ทั้ง ๆ ที่ลูกเขาลงทุนทำเพื่อคุณนายสายหยุดขนาดนี้ แต่ภรรยาของเขาก็ยังไม่ยอมลดทิฐิในใจลงสักที วันไหนครอบครัวเขาจะได้มีความสุขเหมือนอย่างครอบครัวชาวบ้านเขาสักที
- ผู้เขียน
