นางบำเรอขัดดอก

ตอนที่ 2.2

ขณะนี้รถของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ที่ส่งไปรับอลินชามาที่ไร่มันก็ผ่านมา 1 ชั่วโมงแล้วที่หญิงสาวนั่งมา ตอนนี้รถก็พาเธอวิ่งเข้ามาในเขตบ้านไร่ใจอสูรแล้ว หญิงสาวยอมรับว่าไร่นี้เป็นไร่ที่ใหญ่และสวยงามตามคำร่ำลือของคนที่เคยมาแต่ถึงจะสวยอย่างไร เธอก็ไม่ชอบบ้านไร่ใจอสูรอยู่ดี ก็ชื่อไร่ฟังดูแล้วน่ากลัวชะมัด หญิงสาวก็พอเข้าใจอยู่หรอกว่าทำไมต้องชื่อบ้านไร่ใจอสูรเพราะมันเป็นนามสกุลของเจ้าของไร่ที่สืบทอดกันมานานนับ 10 ปีแล้ว และยิ่งมาตอนนี้ยิ่งมีชื่อเสียงทั่วโคราชเลยโดยเฉพาะเจ้าของไร่อย่างพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ ใจอสูรที่ใคร ๆ ต่างอยากจะอยู่ใกล้ชิดด้วย แต่หญิงสาวก็ไม่เคยเห็นพ่อเลี้ยงพิพัฒน์คนนี้สักครั้ง แต่วันนี้แล้วที่หญิงสาวจะได้เจอพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ที่ใคร ๆ ว่าหล่อร้ายที่สุดในโคราช เมื่อคิดได้ดังนั้นหัวใจของหญิงสาวก็เต้นแรงไม่เป็นจังหวะขึ้นมาทันทีด้วยความตื่นเต้น

“คุณลุงคะ ใกล้ถึงที่พักของอลินยังคะ?” อลินชาถามลุงขับรถ ในขณะที่รถวิ่งอยู่

“ใกล้ถึงแล้วครับ อีกไม่นานก็จะถึงเรือนพิกุลที่อยู่ท้ายไร่แล้วครับ” ลุงขับรถเอ่ยตอบมา

“อ้าว! ที่นี่ไม่มีที่พักของคนงานเหรอคะถึงได้พาอลินไปพักที่ท้ายไร่?” อลินชาถามลุงขับรถด้วยความงุนงง ไร่ออกจะใหญ่ทำไมถึงให้เธอไปพักที่ท้ายไร่และยังชื่อเรือนอะไรก็ไม่รู้หญิงสาวได้ยินไม่ชัดเท่าไรที่ลุงขับรถพูด

“มีครับแต่พ่อเลี้ยงบอกลุงให้พาคุณไปพักที่ท้ายไร่ครับ” อย่าว่าแต่หนูคนนี้เลยที่งง ขนาดตอนที่เขาถูกเรียกไปพบและให้ไปรับหนูคนนี้มาทำงานในไร่เขายังงงเลยที่พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ลงทุนส่งรถไปรับพนักงานเอง แถมยังให้พักที่เรือนพิกุลที่อยู่ท้ายไร่อีกต่างหาก ซึ่งเรือนพิกุลเป็นเรือนที่พ่อเลี้ยงพิพัฒน์รักและหวงมาก แต่ทำไมมาวันนี้ถึงได้ให้หนูคนนี้เข้าไปอยู่ก็ไม่รู้

“ค่ะ อลินเข้าใจแล้วค่ะ” อลินชาไม่ได้คิดอะไรมากที่ได้ไปพักท้ายไร่ อย่างไรเธอก็เป็นแค่พนักงานคนหนึ่งของเขาที่มาทำงานใช้หนี้ และเวลาผ่านมาไม่เกิน 10 นาทีรถที่หญิงสาวนั่งมาก็จอดที่น้าเรือนที่ว่า

“คุณครับ ถึงเรือนพิกุลที่คุณจะมาอยู่แล้วครับ” ลุงชมร้องเรียกให้อลินชาลงมาจากรถเมื่อรถจอดสนิทแล้ว

“ค่ะคุณลุง” แล้วหญิงสาวก็เปิดประตูลงจากรถพอลงมาแล้วก็มีผู้ชายหน้าตาดีแต่งตัวด้วยเสื้อผ้ายี่ห้อดังเดินส่งยิ้มมาทางเธอ จากสภาพการแต่งตัวแล้วหญิงสาวจึงคิดว่าผู้ชายที่แต่งตัวดีคนนั้นเป็นพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ ใจอสูร ก็มีเขาคนเดียวที่แต่งตัวดีที่สุดในบรรดาที่ยืนอยู่หน้าเรือนอะไรก็ไม่รู้ที่คุณลุงคนนี้บอกเธอก่อนหน้านี้แต่หญิงสาวก็จำไม่ได้

“สวัสดีครับคุณอลินชา พาซื่อ และยินดีต้อนรับสู่บ้านไร่ใจอสูร และนี่คือเรือนพิกุลที่พักของคุณครับ” เมื่อเห็นอลินชาเดินลงมาจากรถไม้เมืองก็รีบเดินเข้ามาทักทายหญิงสาว พร้อมกับกล่าวสวัสดีและเอ่ยต้อนรับหญิงสาวพร้อมกับแนะนำที่พักของเธอด้วยความเป็นมิตร และเขาก็ได้รู้แล้วว่าเพื่อนพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ปากแข็งของเขาทำไมถึงหวงนัก ก็สวยน่ารักแบบนี้เอง พอคิดถึงเพื่อนเขาก็ลืมเลยว่าเพื่อนสั่งให้โทร.ไปบอกถ้าอลินชามาถึง แต่พอคิดไปคิดมาไม่โทร.ดีกว่า เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนอย่างพ่อเลี้ยงพิพัฒน์จะทำอย่างไรถ้าเขาไม่โทร.ไปบอกว่าอลินชามาถึง

“สวัสดีค่ะพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ ใจอสูร” อลินชาเอ่ยสวัสดีกลับพร้อมกับยกมือไหว้งาม ๆ แบบไทยหนึ่งครั้งด้วยความเป็นมิตรเช่นกัน

“ฮ่า ๆ ๆ ผมไม่ใช่พ่อเลี้ยงพิพัฒน์หรอกครับแต่ผมเป็นเลขาฯ ของพ่อเลี้ยงชื่อ ไม้เมือง ใจนักสู้ ครับ” ไม้เมืองทั้งขำทั้งอธิบายให้อลินชาฟังและมันทำให้เขาอดแปลกใจไม่ได้ก็คือ อลินชาคนนี้ไม่รู้จักพ่อเลี้ยงพิพัฒน์เสือผู้หญิงที่ใคร ๆ ก็ต่างรู้จักกันในโคราช หญิงสาวตรงหน้าไปอยู่ไหนมาถึงไม่รู้นะ...

อลินชาหน้าแดงทันทีเมื่อตัวเองปล่อยไก่ออกไปตัวเป้ง ๆ ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ก็เธอไม่เคยเห็นพ่อเลี้ยงพิพัฒน์นิและแถมผู้ชายคนนี้ก็แต่งตัวดูดีแถมยังหล่อด้วย จะไม่ให้คิดว่าเป็นพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ได้อย่างไร หญิงสาวลืมคิดไปว่าคนอย่างพ่อเลี้ยงจะมายืนต้อนรับคนงานอย่างเธอทำไมก็ในเมื่อเธอเป็นแค่พนักงานนี่

“อลินขอโทษคุณไม้เมืองด้วยนะคะที่เข้าใจผิดแถมยังปล่อยไก่อีก แหะ ๆ ๆ” อลินชาทั้งพูดทั้งเขินที่ตัวเองปล่อยไก่ตัวใหญ่แบบนี้ออกไป

“ไม่เป็นอะไรครับคุณอลิน เดี๋ยวผมจะพาเข้าไปในเรือนพิกุลนะครับส่วนของผมจะให้ป้านวลกับลุงชมขนตามเข้าไปนะครับ”

“จะดีเหรอคะคุณไม้เมือง อลินเป็นแค่คนงานธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นนะคะ” อลินเอ่ยค้านที่จะให้คนขนของให้

“ไม่เป็นอะไรหรอกครับคุณอลินชา”

“คุณไม้เมืองอย่าเรียกอลินว่าคุณเลยค่ะ อลินเป็นแค่คนงาน แถมยังอายุน้อยกว่าคุณอีก เรียกอลินว่าน้องอลินเถอะค่ะ” อลินชาฟังไม้เมืองเรียกว่าคุณแล้วมันฟังดูขัดหูอย่างไรไม่รู้ หญิงสาวเลยขอให้เขาเรียกเธอว่าน้องแทน

“ได้ครับน้องอลิน ถ้างั้นน้องอลินก็เรียกพี่ว่าพี่ไม้นะ เพราะเราสองคนก็ไม่ได้ต่างอะไรกันเลย” ไม้เมืองก็ไม่อยากเอาเปรียบอลินชา เขาเลยขอให้หญิงสาวเรียกเขาว่าพี่บ้าง

“ค่ะพี่ไม้” อลินชารับคำง่ายดาย หญิงสาวรู้สึกถูกชะตากับชายตรงหน้าตั้งแต่ที่ได้คุยกันแล้ว

“ถ้างั้นเราเข้าไปข้างในกันเถอะ เดี๋ยวพี่จะพาไปดูห้องนอนและก็ห้องต่าง ๆ ในบ้าน”

“ค่ะ” อลินชารับคำแล้วก็เดินตามไม้เมืองเข้าไปในบ้านโดยที่ไม่ได้ถือของของตัวเองเข้าไปเลย ก็ตอนนี้ป้านวลกับลุงชมที่ไม้เมืองสั่งนั้นขนเข้าก่อนไปแล้ว

“แล้วงานที่อลินต้องทำล่ะคะพี่ไม้?” เธอถามในขณะที่เดินชมบ้าน

“งานของน้องอลินพ่อเลี้ยงจะเป็นคนมาสั่งเองครับ” ไม้เมืองตอบไปตามจริง ก็เพื่อนเขาบอกว่าจะเป็นคนสั่งงานอลินชาและสอนงานเองกับมือโดยไม่ให้คนอื่นมายุ่ง เขาก็เลยจะคอยเป็นผู้ชมที่ดีอยู่ห่าง ๆ

“ค่ะ แล้วอลินจะเริ่มทำงานได้วันไหนคะ?” อลินชาถามไม้เมืองด้วยความอยากรู้ถ้าเธอเริ่มทำงานเร็วเท่าไรเธอก็จะใช้หนี้หมดเร็วเท่านั้น พอใช้หนี้หมด หญิงสาวก็จะได้กลับไปอยู่บ้านของตัวเอง แต่มันจะหมดง่ายได้อย่างไร เงินไม่ใช่น้อย ๆ ถ้าหมื่นสองหมื่นยังพอว่า แต่นี่อะไร เงินเป็นสิบ ๆ ล้านเลย ชาตินี้ไม่รู้จะใช้หมดไหม

“พรุ่งนี้!” เสียงที่ดังอยู่นั้นเป็นเสียงของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ที่ตอบเธอ เขานั่งรอรับโทรศัพท์จากเลขาฯ จอมจุ้นของเขาตั้งนานแต่ก็ไม่โทร.ไปสักที เขาเลยต้องลงมาดูที่เรือนเองว่าหญิงสาวมาถึงหรือยัง แต่พอมาถึงเขาก็เห็นเพื่อนที่เป็นทั้งเลขาฯ กำลังเดินคุยกับเธอหน้าตายิ้มแย้มอย่างมีความสุข มันเลยทำให้เขาทนดูไม่ได้จนต้องเดินเข้ามาหา และทันได้ยินคำถามเข้าพอดี เขาเลยตอบแทนไม้เมืองเลขาฯ จอมจุ้นของเขาเสียเลย

อลินชาหันไปทางต้นเสียงทันทีเมื่อเสียงที่ดังมาจากทางด้านหลังเธอนั้นฟังดูมีอำนาจอย่างไรไม่รู้ พอหันไปเห็นเจ้าของเสียงแล้วอลินชาถึงกับอึ้งกับรูปร่างหน้าตาของผู้ชายตรงหน้า หญิงสาวไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะหล่อขนาดนี้ ใบหน้ารูปไข่ จมูกโด่งเป็นสันของเขานั้นมันน่าสัมผัสยิ่งนัก โดยเฉพาะดวงตาสีนิลดวงนั้นของเขามันช่างสะกดทุกสายตาของคนที่มองจริง ๆ และตอนนี้เธอก็อยากรู้ว่าผู้ชายที่เสียมารยาทคนนี้เป็นใครกัน แต่หญิงสาวก็ไม่ถือเขา ก็ตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเห็นผู้ชายที่หล่อมีเสน่ห์ดึงดูดเธอได้แบบนี้เลย

“คุณเป็นใครคะถึงได้เสียมารยาทตอบแทนคนอื่นแบบนี้?” อลินชาถามกลับทันทีเมื่อสติกลับมา

“ไม่เห็นจะเสียมารยาทตรงไหนเลยอลินชา” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์เอ่ยกลับด้วยความเจ้าเล่ห์และยังไม่แคร์คำพูดของหญิงสาวที่หาว่าเขาเสียมารยาท

“ทำไมจะไม่เสีย ก็ในเมื่อฉันถามพี่ไม้ไม่ได้ถามคุณ” หญิงสาวว่าคนตรงหน้าพร้อมกับสะบัดหน้าใส่พร้อมขยับไปยืนชิดไม้เมือง

คำพูดของเธอมันก็ฟังแล้วสนุกดีอยู่หรอกนะก่อนหน้านี้ แต่ไอ้คำว่า 'พี่ไม้' นี้เขารับไม่ได้ที่หญิงสาวให้ความสนิทสนมชายอื่นมากกว่าเขาผู้ซึ่งจะได้เป็นเจ้าของร่างกายเธอแต่เพียงผู้เดียว

“เมื่อกี้เธอเรียกไม้ว่าอะไรนะ?”

เขาถามเธอพร้อมกับขบกรามแน่นจนทำให้ไม้เมืองที่ยืนอยู่ข้างอลินชาแทบกลืนน้ำลายไม่ลงเลยทีเดียวในตอนนี้

“ก็เรียกพี่ไม้ไง แล้วคุณจะมาถามฉันทำไม ก็ในเมื่อมันเรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับคุณ” ดูเหมือนว่าอลินชาจะเก่งเรื่องราดน้ำมันลงบนกองไฟจริง ๆ

“อลินชา!” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ตวาดออกมาด้วยความโกรธ เขาไม่ชอบเลยเวลาหญิงสาวเรียกไม้เมืองสนิทสนมแบบนี้

“อย่ามาเรียกชื่อฉันนะ เราไม่ได้รู้จักสนิทกันมากถึงขั้นเรียกชื่อกันเฉย ๆ อีกอย่าง คุณรู้จักชื่อฉันได้ไง?” หญิงสาวเอ่ยว่าเขาหน้าตาเฉย ตอนแรกหญิงสาวรู้สึกดีไม่น้อยที่เห็นหน้าเขา แต่พอมาตอนนี้เธอบอกได้คำเดียวเลยว่า 'เกลียด' ผู้ชายอะไรนิสัยเสียชะมัด

“ทำไมฉันจะไม่รู้จักชื่อลูกจ้างของตัวเอง” ถึงจะโกรธเธอแค่ไหนแต่เขาก็ยังพอจะระงับอารมณ์ได้บ้าง ชายหนุ่มอยากจะกระชากร่างน้อย ๆ ของเธอให้ติดตามมือมากอดรัดให้ขาดอากาศหายใจคาอ้อมกอดนัก แต่ก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น

อลินชาคนที่เก่งต่อปากต่อคำคนเมื่อกี้นี้หายไปแล้วเมื่อได้ยินคำว่าลูกจ้างจากปากชายหนุ่มตรงหน้า อย่างนั้นก็แสดงว่าเขาคือพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ ใจอสูรนะสิ หญิงสาวส่ายหน้าไปมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นเขา แต่พอหันไปมองหน้าไม้เมืองก็พยักหน้าให้เธอเหมือนจะรู้ความหมายของเธอ

“น้องอลิน นี่พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ ใจอสูรเจ้านายของเราครับ” ไม้เมืองเอ่ยแนะนำพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ให้กับอลินชาที่ตอนนี้กำลังหน้าซีดเป็นไก่ต้มเลยก็ว่าได้

“สะ...หวัด...ดี...คะ...ค่ะ...พะ...พ่อ...เลี้ยง” กว่าอลินชาจะเอ่ยสวัสดีพ่อเลี้ยงได้ก็เล่นเอาเธอแทบลืมหายใจไปเลยก็ว่าได้

พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากเมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาวตรงหน้า จู่ ๆ สาวน้อยปากเก่งที่ต่อว่าเขาเมื่อกี้นี้แปรเปลี่ยนมาเป็นไก่ต้มแบบปัจจุบันทันด่วน ก็ดูจากสีหน้าสาวเจ้าเข้าก็ไม่รู้จะโกรธให้ได้อะไรขึ้นมา

“สวัสดีอลินชา” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์เอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้กับอลินชาจนทำให้หญิงสาวไม่กล้าสบตา

“ค่ะพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ และยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” อลินชาสลัดความกลัวที่มีอยู่ให้หมดไป เมื่อคิดว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรที่เธอจะกลัวเขา กว่าเธอจะใช้หนี้เขาหมดก็คงจะได้อยู่เจอหน้าเขาอีกนาน หญิงสาวจึงไม่จำเป็นต้องกลัวชายหนุ่มตรงหน้าเลย

พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ยิ่งอยากขำเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นสาวเจ้าพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติเพื่อปกปิดความกลัวไว้ข้างใน แต่เขาก็ยอมรับว่าเธอสวยจริง ๆ โดยเฉพาะเรียวปากอวบอิ่มของเธอมันช่างน่าค้นหายิ่งนักและยังจะรูปร่างเพรียวระหง ทรวงอกที่ซ่อนอยู่ข้างในเสื้อนั้นอีก ยังจะใบหน้ารูปหัวใจที่ชวนหลงใหลอีก โอ๊ย! เขาอยากจะบ้าตายไปกับความคิดของเขาในตอนนี้นัก

“ถ้างั้นพี่ไปก่อนนะอลิน ผมไปก่อนนะพ่อเลี้ยง” ไม้เมืองรู้สึกว่าเป็นส่วนเกินไปเสียแล้วเลยเอ่ยขอตัวขึ้นมาบ้าง เมื่อเหลือบมองป้านวลและลุงชมที่กำลังจะเดินออกไป

พ่อเลี้ยงได้ยินไม้เมืองขอตัวออกไป เขาก็หันมาพยักหน้าเพื่อเป็นการอนุญาตให้ไปได้แต่พอไม้เมืองจะเดินออกไป อลินชาก็ทำท่าจะเดินตามไม้เมืองไปด้วย เขาเลยถือโอกาสคว้าแขนหญิงสาวไว้ตอนที่จะเดินผ่านหน้า

“จะไปไหนอลินชา?” รู้ว่าหญิงสาวจะตามไม้เมืองไปแต่ก็อยากจะถามกวนเธอไปอย่างนั้นเอง

“ฉันจะออกไปข้างนอก เห็น ๆ อยู่ยังจะมาถามอีก” อลินตอบเสียงห้วนกลับพร้อมกับสะบัดแขนของตัวเองให้เป็นอิสระแต่ดูเหมือนยิ่งสะบัดเขายิ่งจับแน่นขึ้นจนต้องยอมให้เขาจับอยู่แบบนี้

“เห็นแต่อยากถาม มีอะไรไหม และก็ตามฉันมานี่อลินชา” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับลากเธอนั่งโซฟาใกล้ ๆ แถวนั้น

“ปล่อยแขนฉันได้แล้วพ่อเลี้ยงและก็ไม่ต้องลากฉัน ฉันเดินเองได้” หญิงสาวเอ่ยด้วยความไม่พอใจที่เขามาจับมือถือแขนเธอแบบนี้ และมันก็ได้ผลเมื่อเธอพูดจบเขาก็ยอมปล่อยมือเธอ

“อลินชา เธอเรียนจบหรือยัง?” เมื่อนั่งลงเรียบร้อยแล้ว พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ก็ถามอลินชาที่นั่งฝั่งตรงข้ามทันที

“ยังค่ะ ตอนนี้ฉันกำลังเรียนอยู่ปีสาม” สาวเจ้าพูดไปตามความจริง หญิงสาวอยากรู้นักว่าเขาจะถามเธอเรื่องนี้ทำไม ทั้ง ๆ ที่เขาน่าจะรู้ประวัติของลูกจ้างก่อนที่จะมาทำงานอยู่แล้ว

“แล้วเธอเรียนอะไร?” ชายหนุ่มรู้อยู่แล้วว่าเธอเรียนอะไร แต่ก็อยากหาเรื่องมาคุยกับหญิงสาวเท่านั้นเอง

“เรียนบัญชีค่ะ”

“ดี ๆ ฉันจะได้ให้เธอทำบัญชีรายรับรายจ่ายของไร่ และก็ผู้ช่วยส่วนตัวของฉัน” เขารีบบอกงานเธอทันทีและคำว่าผู้ช่วยที่เขาบอกนั้นในความหมายลึก ๆ ของเขาแล้วมันไม่ได้มีแค่นั้นแต่เขาจะทำให้ไก่ตื่นไม่ได้

“ค่ะพ่อเลี้ยง แต่ฉันมีเรื่องที่จะขอร้องคุณหนึ่งอย่างคือฉันอยากจะขอทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยได้ไหมคะ?” หญิงสาวรีบเอ่ยขอเขาทันทีเมื่อสบโอกาส

“ได้ ฉันกะจะบอกอยู่แล้วแต่เธอชิ่งพูดก่อน แต่ฉันจะให้ย้ายมาเรียนที่มหา'ลัยเปิดนะ เธอจะได้ทำงานได้เต็มที ส่วนเรื่องเรียน เธอก็หาเวลาอ่านเอานะอลินชา” ถ้าหากให้หญิงสาวเรียนมหาวิทยาลัยปิดอย่างเดิมมีหวังเขาได้มีคู่แข่งแน่ อีกอย่าง ถ้าเรียนมหาวิทยาลัยปิด หญิงสาวจะมีเวลามาทำงานให้เขาได้อย่างไร

“ได้ค่ะพ่อเลี้ยง” หญิงสาวยอมทำตามแต่โดยดี ถ้าทำตามที่เขาว่า เธอก็จะได้ทำงานใช้หนี้หมดเร็วขึ้น ถึงจะไม่รู้ก็ตามว่าเมื่อไรจะหมด อีกอย่างเรื่องเรียนเธอก็เหลืออีกไม่กี่ตัวก็จะเรียนจบจึงไม่มีปัญหาอะไรที่จะย้ายมาเรียนมหาวิทยาลัยเปิด

“ว่าง่าย ๆ แบบนี้ฉันชอบอลินชา ว่าแต่เธอพร้อมจะเริ่มงานวันไหนล่ะ?”

“เริ่มพรุ่งนี้เลยก็ได้ค่ะพ่อเลี้ยง” อลินชาไม่อยากให้เวลาเลยผ่านไปเฉย ๆ จริงในใจเธออยากเริ่มวันนี้เลย แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว ก็ไอ้สายตาเจ้าเล่ห์แพรวพราวคู่นี้ของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ทำให้รู้สึกหนาว ๆ อย่างไรไม่รู้ในตอนนี้

“Ok! ตกลงตามนี้นะ แล้วเธอรู้หรือยังว่าเธอต้องไปทำงานที่ไหน?”

“ยังเลยค่ะ เพราะตั้งแต่มาถึงฉันก็เดินดูแค่เรือนพิกุลค่ะ” จะไปรู้ได้อย่างไรก็ตั้งแต่มาไม่ได้ไปไหนเลย

“ถ้างั้นก็เดินตามฉันมาอลินชา”

พอเอ่ยจบพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากเรือนพิกุลทันที เพื่อจะพาหญิงสาวไปดูที่ทำงาน ซึ่งที่ทำงานที่เขาจะพาไปนั้นมันเป็นห้องทำงานส่วนตัวเขาที่บ้านหลังใหญ่ และเขาก็สั่งคนเอาโต๊ะทำงานของอลินชาเข้าไปเตรียมไว้แล้วส่วนโต๊ะทำงานของเลขาฯ จอมจุ้นอย่างไม้เมืองนั้นเขาให้คนงานย้ายไปอยู่อีกห้องหนึ่งข้าง ๆ ห้องทำงานของเขาถ้ายังให้ไม้เมืองนั่งทำงานร่วมห้องด้วยมีหวังทำอะไร ๆ ไม่สะดวกแน่ ชายหนุ่มจึงย้ายโต๊ะทำงานของเลขาฯ ไปไว้อีกห้องหนึ่งเสียเลย

เมื่อเห็นพ่อเลี้ยงพิพัฒน์เดินออกไป หญิงสาวก็รีบลุกขึ้นสาวเท้าเดินตามทันที

“ทำไมเดินช้านักอลินชา?” ทั้ง ๆ ที่หญิงสาวเดินตามมาติด ๆ ด้วยความอยากแกล้งเขาจึงหาเรื่องเธอขึ้นมาเสียเลย

“เปล่าค่ะพ่อเลี้ยง อลินแค่เดินคิดอะไรเพลินไปหน่อยเลยทำให้เดินตามมาช้าค่ะ”

ผู้ชายบ้าอะไร เห็นเดินตามมาติด ๆ ยังมาว่าอีก อย่าให้ถึงทีฉันก็แล้วกันจะแกล้งคืนให้สมใจเลย หญิงสาวบ่นในใจด้วยความหมั่นไส้พ่อเลี้ยง

“ถ้างั้นก็เดินตามฉันไปที่บ้านใหญ่เลย เธอจะต้องไปทำงานที่นั่น”

บ้านที่เขาว่านั้นอยู่ห่างจากเรือนพิกุลแค่ 20 เมตรเอง จึงใช้เวลาไม่นานนักในการเดิน และระหว่างทางที่เดินนั้นทั้งสองก็ไม่ได้ปริปากพูดกันเลยแม้แต่คำเดียวจนกระทั่งเดินมาถึงบ้าน

เมื่อเข้าไปข้างใน เขาก็พาหญิงสาวเดินไปที่ห้องทำงานของเขาที่อยู่ชั้นสองของบ้าน เมื่อเข้ามาในห้องทำงานแล้วเขาก็แนะนำงานให้เธอพร้อมกับชี้ให้หญิงสาวดูโต๊ะทำงานของตัวเองที่อยู่ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานเขา

“อลินชา นี่คือบัญชีที่เธอจะต้องตรวจทุกสัปดาห์ ซึ่งแต่ละสัปดาห์เธอจะได้ตรวจแค่ครั้งเดียวคือวันศุกร์ ส่วนวันจันทร์ถึงวันพฤหัสบดี เธอก็คอยเป็นผู้ช่วยส่วนตัวฉัน ซึ่งผู้ช่วยของฉันที่ฉันหมายถึง ต้องทำงานทุกอย่างที่ฉันสั่งไม่ว่าจะเป็นงานอะไรก็ตามที่ฉันต้องการ ส่วนวันเสาร์อาทิตย์คือวันหยุดของเธอเพื่อที่จะได้อ่านหนังสือเรียนและพักผ่อน”

เมื่ออธิบายงานและหน้าที่ให้หญิงสาวฟังหมดทุกอย่างแล้วชายหนุ่มก็เอ่ยถามความเห็นจากเธอ

“อลินชาเธอจะตกลงไหม หรือว่าอยากแก้ไขอะไรก็เสนอฉันมาได้เลยนะ ฉันจะพิจารณาตามความเหมาะสมว่ามันสมควรที่จะปรับเปลี่ยนหรือไม่ แต่ถ้าเธอไม่ขัดข้องอะไรก็เอาตามที่ฉันพูดเลยไหมอลินชา?”

“ค่ะพ่อเลี้ยง เอาตามที่พ่อเลี้ยงว่าเลยค่ะ” หญิงสาวเห็นว่างานที่เขามอบหมายให้ทำนั้นมันไม่ได้ยากอะไร แต่ถ้าหญิงสาวจะสังเกตแววตาเจ้าเล่ห์ของพ่อเลี้ยงพิพัฒน์สักนิดก็จะรู้ว่างานที่เขาจะให้ทำนอกจากผู้ช่วยส่วนตัวแล้วมันยังมีอะไรแอบแฝงอยู่ในสายตาเจ้าเล่ห์คู่นั้น แต่ความไร้เดียงสาและอ่อนต่อโลกของเธอจึงตกเป็นเยื่อของเสือผู้หญิงอย่างพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ไปโดยปริยาย

“ว่าแต่เธอมีชื่อเล่นไหมอลินชา อลินชามันยาวไปฉันเลยอยากจะถามชื่อเล่นเธอเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเรียกชื่อเต็ม ๆ ของเธอ?” เขารู้ว่าหญิงสาวมีชื่อเล่นว่าอะไร แต่ก็อยากรู้จากปากเธออีกที

“มีค่ะพ่อเลี้ยง ชื่อเล่นของฉันคืออลินค่ะ” ถึงจะแปลกใจอยู่นิดว่าทำไมพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ถึงต้องการรู้จักชื่อเล่นเธอทั้ง ๆ ที่เหตุผลเขามันฟังไม่ขึ้น แต่อลินชาก็เลือกที่จะบอกพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ให้จบ ๆ ไป

“ถ้างั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะอลิน เธอกลับไปพักผ่อนที่เรือนพิกุลเถอะ”

“ค่ะพ่อเลี้ยง งั้นอลินขอตัวก่อนนะคะ” อลินชาไม่รอให้เขาบอกเป็นครั้งที่สอง พอเอ่ยจบเธอก็รีบเดินออกจากห้องไปทันที โดยไม่กล้าเหลียวหลังกลับมาข้างในห้องเลย

“หึหึ อลิน เธอช่างดื้อรั้นจริง ๆ นะท่าทางดูไร้เดียงสามันช่างทำให้ฉันเจ็บปวดตรงความเป็นชายของฉันทุกครั้งที่เจอกัน ไม่ว่าจะเป็นครั้งแรกที่ฉันเจอ จนมาถึงวันนี้ที่เราได้เจอกันอีกครั้ง ความต้องการเธอของลูกชายฉันยังร้อนแรงเหมือนเดิม”

เมื่ออลินชาออกไปแล้วพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ก็พึมพำกับตัวเองคนเดียวอยู่ในห้องด้วยความอดกลั้น และคงจะอีกไม่นานความอดกลั้นในครั้งนี้ก็จะสิ้นสุดลง เมื่อตอนนี้อลินชาอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือถึง