ตอนที่ 2.1
1023 คำ
ตอนที่ 2
ที่บ้านไร่ใจอสูร พ่อเลี้ยงพิพัฒน์และไม้เมืองกำลังนั่งคุยงานกันอยู่ในห้องทำงาน แต่ดูเหมือนว่าพ่อเลี้ยงพิพัฒน์จะไม่มีสมาธิในการคุยเรื่องงานเลย ก็ใจเขาเอาแต่คิดถึงอลินชาที่อีกไม่นานก็จะเดินทางมาถึงไร่ จนทำให้เขาไม่มีกะจิตกะใจที่จะคุยงานกับไม้เมืองเลยในเวลานี้ จนทำให้ไม้เมืองอดแซวไม่ได้
“พ่อเลี้ยงจะไปรอรับคุณอลินชาไหมครับ” ไม้เมืองเอ่ยแซวเจ้านายที่เป็นทั้งเพื่อนของเขาด้วยความหมั่นไส้ มีอย่างที่ไหนให้เขาไปทำความสะอาดเรือนพิกุลโดยไม่บอกว่าให้ไปทำไม แต่มาเช้าวันนี้กลับมาบอกว่าให้คนไปรับลูกเลี้ยงคุณนายสายหยุดมาที่ไร่และให้พาเธอไปพักที่เรือนพิกุล
“หยุดเลยไม้ ฉันจะไปรับทำไม เธอแค่จะมาเป็นพนักงานในไร่ เธอก็แค่จะมาเป็นคนงานคนหนึ่งในไร่เท่านั้น ทำไมคนอย่างพ่อเลี้ยงพิพัฒน์จะต้องลดตัวลงไปต้อนรับเด็กกะโปโลแบบนั้นด้วย” ปฏิเสธออกไปข้าง ๆ คู ๆ ทั้ง ๆ ที่จริงแล้วอยากไปแทบตาย ชายหนุ่มก็รู้ด้วยว่าอลินชาไม่ได้เป็นเด็กกะโปโลอย่างที่เขาบอกเพื่อนไปแน่ ก็เขาเคยเห็นหญิงสาวมาแล้วครั้งหนึ่งและมันก็ตราตรึงอยู่ในสมองเขาตลอดเวลา แล้วเรื่องอะไรเขาจะยอมรับให้โดนล้อล่ะ
“เหรอ! ถ้างั้นถ้าเธอมาแล้วเธอสวยโดนใจฉัน ฉันจีบนะไอ้พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ผู้สูงส่ง” ไม้เมืองวางระเบิดลูกใหญ่ลงไปจนแทบทำให้พ่อเลี้ยงนั่งไม่ติดเลยทีนี่
“นาย...วะ...ว่า...อะไรนะไม้?” พ่อเลี้ยงถามเลขาฯ ตัวแสบของตัวเองตะกุกตะกักด้วยความไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองเท่าไรนัก
“จะจีบเธอ พ่อเลี้ยงได้ยินไม่ผิดหรอกครับ” ไม้เมืองเอ่ยย้ำเสียงหนักแน่นชัด ๆ อีกครั้งให้เขาฟัง
“นายเลิกคิดได้เลยไม้เมือง ถ้านายยังอยากเป็นเพื่อนฉัน ยังอยากมีงานทำนายก็หยุดความคิดนี้ซะ...”
เอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตรงไปยังไม้เมือง กระชากคอเสื้อของไม้เมืองให้เข้ามาประจันหน้ากับตัวเอง ซึ่งการกระทำของชายหนุ่มนั้นมันทำให้ไม้เมืองแอบยิ้มที่มุมปากนิดหนึ่ง แต่ถ้าเขามีสติสักนิดก็จะรู้ว่าโดนไม้เมืองแกล้งเพื่อที่จะพิสูจน์อะไรเท่านั้นเอง ซึ่งไม้เมืองก็รู้แล้วว่าลูกเลี้ยงของคุณนายสายหยุดไม่ได้แค่มาทำงานใช้หนี้อย่างเดียวแน่ สงสัยบ้านไร่ใจอสูรที่มีชื่อที่สุดในโคราชจะมีนายหญิงก็คราวนี้แหละ
“ไม่คิดก็ไม่คิด แล้วเมื่อไรจะเอามือออกจากคอเสื้อฉันสักทีเนี่ย! เดี๋ยวเสื้อฉันก็ยับกันพอดี” เมื่อได้รู้ในสิ่งที่ตัวเองอยากรู้แล้ว ไม้เมืองก็บอกให้เพื่อนที่เป็นทั้งเจ้านายของตัวเองเอามือออกจากคอเสื้อของตัวเอง
หึหึ สงสัยไอ้พ่อเลี้ยงพิพัฒน์เพื่อนยากของฉันคงตกหลุมรักเด็กก็คราวนี้แหละว่ะ!
...ดูจากสายตาตอนที่เขาถูกกระชากคอเสื้อเขาเข้าไปใกล้เขาได้สังเกตเห็นความนัยบางอย่างในสายตาสีนิลคู่นั้น มันดูผิดแปลกไปจากทุกครั้งที่เขาเคยเห็นพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ที่ใคร ๆ ต่างกลัวเกรงคนนี้มีอะไรจะแสดงออกทางสายตาถ้าไม่รู้จักและสนิทกันจริง ๆ ก็จะไม่มีวันรู้จุดอ่อนของเพื่อนเขาคนนี้ ขนาดแค่เขาพูดเล่นแค่นี้ยังโดนขู่ว่าจะไล่ออกจากงานและยังจะเลิกเป็นเพื่อนกับเขาอีก สงสัยอลินชาคนนี้คงจะโดนใจมันจริง ๆ
“ฉันขอโทษด้วยไม้” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์เอามือออกจากคอเสื้อของเพื่อนพร้อมกับเอ่ยขอโทษ และกว่าที่เขาจะคิดได้ว่าโดนเพื่อนแกล้งให้เขาก็พลาดไปซะแล้ว
“พ่อเลี้ยงมีเรื่องจะบอกเลขาฯ และเพื่อนคนนี้ไหม?” ไม้เมืองถามลองดูเผื่อเพื่อนพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ปากแข็งจะเล่าอะไรให้เขาฟังบ้าง
“ไม่มีอะไรนี่ ไปนายจะไปไหนก็ไป ฉันจะทำงานแล้วส่วนนายอย่าคิดว่าเป็นเพื่อนฉันแล้วจะมาถามฉันแบบนี้ได้นะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน นายเข้าใจใช่ไหมไม้” พ่อเลี้ยงตีสีหน้าขรึมตอบไม้เมืองในฐานะที่เป็นเพื่อนกัน เขารู้อย่างไร ๆ ไม้เมืองต้องสืบหาจนรู้ความแน่ แต่รู้ช้าหน่อยจะเป็นไร ถ้าหากรู้ในตอนที่อลินชาเป็นของเขาแล้ว
“ได้ ๆ ฉันไม่ถามนายก็ได้ ถ้างั้นฉันไปรอต้อนรับพนักงานใหม่ก่อนนะ คงอีกไม่นานก็จะเดินทางมาถึงแล้วมั้ง” ไม้เมืองรู้ว่าเพื่อนปากแข็งของเขาตีสีหน้าขรึมไปงั้น ๆ แหละ แต่เขาก็ไม่อยากจะซักมากไป ยังมีเวลาอีกเยอะที่เขาจะซักเพื่อนปากแข็งคนนี้
“อืม...ถ้าเธอมาถึงแล้วนายก็โทร.มาหาฉันด้วยล่ะ” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ตะโกนไล่หลังไม้เมืองไปเมื่อเห็นว่าเพื่อนนั้นเดินออกไปแล้ว
“ได้ครับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ผู้สูงส่ง” ไม้เมืองตะโกนกลับมาด้วยท่าทางขี้เล่น
เมื่อได้ยินเสียงตอบกลับมาแล้ว เขาก็เดินไปยืนชมวิวที่ระเบียงของห้องทำงานด้วยความสับสนในใจที่กำลังเกิดขึ้นกับเขาในตอนนี้ มันเกิดอะไรขึ้น เขาถึงรู้สึกโกรธไม้เมืองที่พูดว่าจะจีบอลินชา แถมยังขู่จะไล่ออกจากงานและเลิกเป็นเพื่อนกันกับไม้เมือ งหรือว่า...
“ไม่! ไม่จริงฉันไม่ได้รักอลินชา” เมื่อคิดว่าตัวเองรักอลินชา ชายหนุ่มก็รีบร้องปฏิเสธออกมาทันที พร้อมกับต่อว่าตัวเองอยู่คนเดียว มันจะเป็นไปได้อย่างไรก็ในเมื่อเขาเพิ่งเคยเห็นเธอแค่ครั้งเดียว แล้วจะมารักเธอได้อย่างไรมันเป็นไปไม่ได้แน่
- ผู้เขียน
