ไม่เจอหน้าเริ่มคิดถึง

1607 คำ

เช้าวันรุ่งขึ้นพลอยรักและแพรดาวต่างก็ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวและถือโอกาสช่วยกันทำขนมเพื่อนำไปส่งให้ที่ร้านแทนศรีพรรณระหว่างนั้นสองสาวก็พูดคุยกันไปเรื่อยตามประสาพี่น้อง แล้วก็มีเสียงข้อความไลน์แจ้งเตือนมาที่โทรศัพท์มือถือของพลอยรัก “พลอยรัก เธอมีอะไรหรือเปล่าหายไปตั้งแต่เมื่อวาน” เป็นข้อความที่ส่งมาจากเวคินทร์นั่นเอง “จริงสิลืมตอบไลน์ไปเลย”พลอยรักนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ตอบไลน์เวคินทร์ “พี่พลอยว่าอะไรนะจ๊ะ” แพรดาวถามเพราะคิดว่าพี่สาวพูดกับเธอ “อ๋อ เปล่าจ้ะ เจ้านายไลน์มาถามน่ะพอดีเมื่อวานพี่ยังไม่ได้ตอบ” “อืม เจ้านายพี่นอกจากใจดีแล้วยังดูเป็นห่วงพี่ด้วยเนอะ” แพรดาวเริ่มสงสัย “ไม่มีอะไรหรอกแค่คงกลัวพี่จะไม่กลับไปทำงานน่ะ คนดูแลเด็กหายากจะตาย” พลอยรักโกหก “ไม่มีอะไรค่ะ พลอยโอเค” เธอตอบไลน์กลับเวคินทร์สั้นๆเท่านั้น “วันนี้แพรไปส่งขนมนะ ส่วนพี่จะไปที่โรงพยาบาลถามคิวผ่าตัดและจ่ายเงินงวดแรก” “ได้จ้ะ” น้องสาวรับคำ ………………………………………………………………………………….. ทางฝั่งของเวคินทร์ “เฮ้ออออ พลอยไม่อยู่ ออฟฟิตดูโหวงเหวงจัง” ภิลพพูดขณะที่เดินเข้ามาที่ห้องทำงานของเวคินทร์ “สงสัยฉันต้องโทรไปหาหน่อยไม่รู้เป็นอย่างไรบ้าง” ว่าแล้วภิลพก็หยิบมือถือขึ้นมากำลังจะโทร “เขาโอเคดี ไม่น่าจะมีอะไรหรอก” เวคินทร์พูดขึ้นมาเหมือนปรามการโทรของเพื่อน “แกรู้ได้ไงวะ อ๊ะ รึชิงโทรถามกันก่อนแล้ว แกนี้เป็นห่วงเขาเหมือนกันนะ” ภิลพพูดพร้อมทำสายตาจับผิด “ก็…… ต้องถามสิวะจ่ายเงินไปบ้างแล้วเกิดหายไปใครจะช่วยฉันเล่นละครตบตานายแม่ เสียเงินฟรี” เวคินทร์รีบแก้ตัวเมื่อเห็นสายตามที่เพื่อนมอง “เออ นึกขึ้นได้มีประชุม ไปก่อนนะ” พูดจบเวคินทร์ก็เดินหนีออกไปดื้อๆ “ให้มันแน่ไอ้คิน”ภิลพแกล้งพูดไล่หลังเพื่อน วันนี้ทั้งวันไม่ว่าจะอยู่ที่บ้านหรือที่ทำงานเวคินทร์เหม่อมองไปทางไหนก็รู้สึกแปลกๆที่ไม่เห็นหน้าพลอยรักเมื่อนายแม่หรือป้าผินถามเขาก็แค่ตอบไปว่าพลอยรักรีบไปธุระด่วนที่ต่างจังหวัด ยิ่งพลอยรักไม่ค่อยจะตอบไลน์เขายิ่งรู้สึกได้ว่าใจเขามีความหวั่นไหวเมื่อเธอหายไป “ตาคินนี่เงียบกว่าปกติว่าไหมผิน” วันศรีพูดแบบไม่หันหน้าไปมองในมือก็ถือพัด พัดไปมา “ปกติคุณคินก็เงียบอยู่แล้วนะคะ แต่วันนี้เงียบกว่าที่เคย” ผินเสริม “ลูกฉันเมื่อไรน๊าจะกลับมาเป็นเวคินทร์คนเดิม” วันศรีถอนหายใจเพราะคิดว่าเวคินทร์ยังเศร้าใจไม่มูฟออนจากสสิมา …………………………………………………….. เมื่อพลอยรักกลับมาจากโรงพยาบาลก็เดินไปหยิบน้ำเย็นในตู้เย็นเทใส่แก้วแล้วมานั่งดื่มที่โต๊ะในครัว นิ่งเงียบไม่พูดอะไร “เป็นไงบ้างพี่พลอย เรียบร้อยดีไหม” แพรดาวเห็นพี่สาวกลับมาก็เดินมานั่งคุยด้วย “เรื่องคิวผ่าตัดไม่มีปัญหาไม่เกินสองอาทิตย์ป้าก็จะได้ผ่าตัดแล้วล่ะแต่ว่า…” พลอยรักทิ้งไว้แค่นั้นแล้วก็เงียบ “แต่ว่าอะไรพี่พลอย” แพรดาวรีบถามเพราะเธอเองก็กังวลเป็นห่วงแม่ “หลังจากจ่ายเงินงวดแรกแล้วยังต้องรีบหาเงินเพราะมันไม่ใช่แค่ค่าผ่าตัดมันมีค่ารักษาตัวหลังจากผ่าตัดรวมไปถึงค่าใช้จ่ายที่ป้านอนรักษาตัวในห้องไอซียูอยู่ตอนนี้ ด้วยรวมๆแล้วก็ต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก” พลอยรักมีสีหน้ากังวล “แต่ไม่ต้องห่วงนะพี่หาได้เพียงแต่ค่าบ้านที่เราค้างธนาคารไว้อาจจะต้องชะลอออกไปก่อน” พลอยรักบอกน้องสาวพร้อมโอบไหล่เธอแล้วโน้มหัวเธอเข้ามาซบไหล่ตัวเอง “เราจะมีบ้านให้แม่อยู่ใช่ไหมพี่พลอย” แพรดาวกลัวว่าถึงมีเงินรักษาแม่แต่ก็กลัวว่าจะไม่มีบ้านให้อยู่อีกแล้ว “เด็กโง่ต้องมีสิ นี่พลอยรักนะ” พลอยรักหัวเราะกลบเกลื่อนแต่ใจเต็มไปด้วยความกังวล ผ่านไปเกือบอาทิตย์ที่พลอยรักกลับมาจัดการเรื่องศรีพรรณพลอยรักแทบจะไม่ได้ติดต่อกับเวคินทร์เลยเพราะมัวแต่ยุ่งกับการวิ่งไปมาที่โรงพยาบาลและช่วยแพรดาวทำขนม เธอทำทุกทางที่จะหาเงินมาไม่ว่าจะเพื่อค่ารักษาป้าหรือผ่อนชำระค่างวดบ้านก็ตาม เธอเริ่มได้รับหนังสือแจ้งเตือนขอให้ชำระหนี้ก่อนที่จะต้องดำเนินการตามกฏหมายต่อไป จนครบกำหนดหนึ่งสัปดาห์ที่ได้ขอลากับเวคินทร์เอาไว้ ก่อนที่จะกลับไปทำงานให้เวคินทร์ในวันรุ่งขึ้นพลอยรักนั่งอยู่ในห้องนอนเพียงลำพังแล้วรื้อค้นกล่องคุกกี้เก่าๆ ออกมาจากลิ้นชักที่ภายในบรรจุรูปถ่ายของเธอกับพ่อแม่สมัยที่เธอยังเด็ก แล้วก็มีรูปถ่ายของเธอกับศรีพรรณและแพรดาวในช่วงที่เป็นวัยรุ่นอายุ 15 ปี “พ่อจ๋า แม่จ๋า เป็นกำลังใจให้พลอยด้วยนะป้าพรรณเป็นผู้พระคุณของพลอย ตั้งแต่พ่อกับแม่ไม่อยู่กับพลอยแล้วก็มีป้าศรีพรรณที่ชุบเลี้ยงพลอยมาเหมือนเป็นลูกอีกคน” พลอยรักพูดและมีน้ำตาคลอเมื่อนำรูปถ่ายเหล่านั้นมากอดแนบอกตัวเอง “พลอยจะสู้เพื่อป้าพรรณและบ้านของเรา” เธอปาดคราบน้ำตาแล้วฮึดสู้อีกครั้ง ……………………………………………………………….. เช้าวันอาทิตย์ “หลังจากที่พี่กลับไปทำงานแล้ว แพรไปคุยกับหมอบ่อยๆ นะเรื่องอาการของป้าพรรณหากมีอะไรรีบโทรบอกพี่ทันที” พลอยรักรีบสั่งความน้องสาว ก่อนที่จะเดินออกไปขึ้นรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างเพื่อไปขึ้นรถเมล์หน้าปากซอย ระหว่างที่เธอนั่งอยู่ตรงป้ายรถเมล์เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น “เวคินทร์” ชื่อที่บันทึกไว้โชว์ที่หน้าจอเป็นสายเรียกเข้า “สวัสดีค่ะ” พลอยรักรีบรับสาย “อยู่ไหนพลอยรัก” เวคินทร์ถามเสียงเข้ม “พลอยกำลังกลับไปที่บ้านคินค่ะ แต่ตอนนี้รอรถเมล์อยู่” “อยู่แถวไหนเดี๋ยวจะไปรับ” “ไม่เป็นไรค่ะ พลอยกลับเองได้มันไกลเสียเวลาคินเปล่าๆ” พลอยรักปฏิเสธเพราะเกรงใจ “จะกลับเองได้ยังไงขืนผมปล่อยพลอยกลับเองนายแม่ก็ต้องสงสัยทำไมพลอยถึงกลับมาเอง” เขากล่าวอ้างให้ดูสมเหตุ “ก็ได้ค่ะ” พลอยจำใจต้องบอกสถานที่และอธิบายทางให้เวคินทร์มารับ ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงเวคินทร์มาถึงหน้าป้ายรถเมล์ที่พลอยรักนั่งรออยู่ เมื่อพลอยรักขึ้นรถเวคินทร์ก็ไม่รอช้าที่จะซักถาม “พลอยโอเคแน่นะ เงียบหายไปทั้งอาทิตย์” “โอเคดีค่ะ ไม่มีอะไร” พลอยรักคิดว่าเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน เธอก็แค่รับจ้างทำงานให้เขาเท่านั้น คงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเล่าประวัติความเป็นมาหรือเรื่องราวส่วนตัวให้เขาฟัง เมื่อพลอยรักตอบแค่นั้นเขาก็ไม่เซ้าซี้ต่อให้เสียมารยาท “เดี๋ยวเราแวะหาอะไรทานก่อนนะ ผมหิว” เวคินทร์ยังไม่อยากกลับบ้าน “ค่ะ” พลอยรักไม่กล้าปฏิเสธเพราะเกรงใจที่ตัวเองลางานไปตั้งนานกลัวเหมือนกันว่าเขาจะหักเงินเธอหรือเปล่า “พลอยอยากทานอะไร” “คะ อะอะไรก็ได้ค่ะ” พลอยรักไม่ค่อยชินเพราะปกติเขาไม่ค่อยจะอะไรกับเธอนัก เขามักจะเป็นเสือยิ้มยากแล้วก็นิ่งๆ เฉยๆ คล้ายๆ จะเป็นผีดิบมากกว่าหลายครั้งเธอก็กลัวว่าเขาจะหึงภิลพหรือเปล่าเดาใจไม่ค่อยจะถูก “งั้นร้านนี้แล้วกัน” เขาไม่รอให้เธอตอบอะไรก็เลี้ยวเข้าร้านอาหารร้านหนึ่งที่ตั้งอยู่ติดถนนใหญ่ทันที หลังจากที่พากันนั่งในร้านอาหาร “พลอยอยากทานอะไรก็สั่งเลยนะ” เวคินทร์บอกเธอแบบเป็นกันเอง ระหว่างที่ทานอาหารเวคินทร์ก็ดูเหมือนจะเทคแคร์เธอดีทั้งตักอาหารให้และทานอย่างเอร็ดอร่อย “ดูเหมือนคินจะหิวจริงๆ นะคะ ทานน่าอร่อยเชียว” พลอยรักแซวที่เห็นเขาเคี้ยวตุ้ย “หิวสิ พลอยไม่อยู่ไม่ค่อยอยากทานอะไร” เวคินทร์หลุดปากพูดไปโดยไม่ทันคิด “คิดถึงพลอยล่ะสิ” พลอยรักตอบทันควันแล้วอมยิ้ม “ฮึ แค่กๆ” เวคินทร์สำลักข้าวคว้าน้ำมาดื่มแทบไม่ทัน ไม่คิดว่าพลอยรักจะพูดแทงใจ “พลอยไม่อยู่คินไม่กล้าไปไหนมาไหนกับลพตามลำพังใช่ไหมคะ” ที่พลอยรักพูดไปเพราะใจคิดว่าเวคินทร์กังวลที่ต้องคอยปิดบังใครเรื่องเป็นคู่รักกับภิลพ “พลอยขอโทษนะคะ ถ้าไม่จำเป็นพลอยก็ไม่อยากขาดงานหรอกค่ะพลอยจะทำงานให้คินเต็มทีเลย” พลอยรักพูดย้ำเข้าไปต่อ “ฮึ่มๆ” เวคินทร์ไม่ตอบอะไรเขาทานอาหารต่อแล้วปล่อยให้พลอยรักพูดเองเออเองไปเพราะมันทำให้เวคินทร์โล่งใจที่พลอยรักไม่ได้หมายความว่ารู้ความรู้สึกเขาที่เริ่มมีกับเธอ ………………………………………………………………………

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more