ตกบันไดหัวใจพลอยรัก

จะได้รู้ความจริงสักทีไหมนะ

กว่าที่สสิมาจะยอมออกจากออฟฟิศไปได้ก็เล่นเอาภิลพเหนื่อยเพราะกลัวเพื่อนจะใจอ่อนอีก

แต่เธอยังทิ้งท้ายก่อนกลับว่าคงจะได้เจอกันอีกทุกวัน ช่างเป็นคำทิ้งท้ายที่ชวนสยองสำหรับภิลพ

ยิ่งเขามีท่าทีเป็นไม้กันหมาพลอยรักก็เข้าใจแน่ชัดไปอีกว่าภิลพทำไปเพราะหึงหวง แต่ก้ดูงงในความสัมพันธ์ของคนทั้งสาม

หลังจากสสิมาออกไปจากห้องทำงานของเขาแล้วภิลพก็พยายามที่จะอธิบายให้พลอยรักฟังเพื่อจะได้ไม่ให้แผนของพวกเขาแดงขึ้นมาเสียก่อน

"คืออย่างนี้นะครับพลอย คือไอัคินเนี่ยมันเคยเป็นแฟนกับสิแต่ก็จบกันไปแล้วสิเค้าไปแต่งงานใหม่"

"คินก็เลยมารักกับลพใช่ไหมคะ" พลอยรักแทรกขึ้น

"ไม่ต้องห่วงนะคะพลอยเข้าใจ พลอยยังยินดีรับงานนี้ต่อไม่มีปัญหาค่ะแค่บอกมาว่าพลอยต้องทำยังไงพลอยรับมือได้ค่ะ" พลอยรักรีบพูดหมายจะให้ชายหนุ่มทั้งสองคนเข้าใจว่าตัวเองรับได้ไม่ติดปัญหา

"คือ...มันไม่ใช่แบบนั้นครับ ผมจะเล่ายังไงดี..." ไม่ทันที่ภิลพจะพูดจบเสียงมือถือของพลอยรักก็ดังขึ้นขัดจังหวะหน้าจอแสดงชื่อแพรดาว

"ตื๊ดดดดตื๊ดดดด"

"พลอยขอรับโทรศัพท์สักครู่นะคะ"

"ฮัลโหลดาว ป้าเป็นอะไรหรือเปล่า พี่ขอโทษนะไม่ได้ติดต่อไปเลย" ปกติถ้าไม่มีเรื่องด่วนแพรดาวจะไม่ได้โทรมารบกวนหรือสร้างความไม่สบายใจให้พลอยรักเพราะห่วงว่าจะเสียงานแต่ถ้าโทรมาเธอก็สันนิษฐานว่าป้าศรีพรรณน่าจะมีอะไร

"พี่พลอยแม่วูบล้มไปจ้ะตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล" เสียงของแพรดาวสั่นเครือเมื่อบอกข่าวให้พี่สาวรับทราบ

"อะไรนะ แล้วอาการเป็นยังไงบ้าง ทำไมแพรเสียงสั่นแบบนี้" พลอยรักเริ่มใจเสียไปกับเสียงของน้องสาว

"แม่วูบแล้วนิ่งไปเลยตอนนี้ใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่ในห้องไอซียูจ้ะ นี่แพรกำลังรอฟังคุณหมออยู่ แม่แกดื้อบอกให้ไปหาหมอก็ไม่ยอมกลัวไม่มีขนมขาย เดี๋ยวไม่มีค่ายากับค่าใช้จ่ายในบ้าน" แพรดาวเล่าไปน้ำตาไหลไป

"ไอซียูเลยหรือ แพรรอพี่ที่โรงพยาบาลนะ พี่จะรีบไป ป้าอยู่โรงพยาบาลที่รักษาประจำใช่ไหม" พลอยรักละล่ำละลักพูด พูดจบก็รีบวางสายเก็บข้าวของกระเป๋าสะพาย

"คินคะ ลพคะ พลอยขออนุญาตหยุดสักหนึ่งสัปดาห์ได้ไหมคะพอดีป้าของพลอยไม่สบายหนักมากพลอยจะรีบไปที่โรงพยาบาลค่ะ พลอยจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุดค่ะ ไม่ต้องกลัวว่าพลอยจะไม่กลับมาทำงานนะคะ" พลอยรักพูดพร้อมยกมือไหว้เหมือนขออนุญาตและขอโทษไปด้วยในตัวที่ต้องลายาว

"ให้ผมไปส่งนะครับ" ภิลพอาสา

"ไม่เป็นไรค่ะ เวลานี้รถคงติดน่าดูพลอยเหมามอเตอร์ไซค์รับจ้างน่าจะเร็วกว่า พลอยขอตัวนะคะ" พูดจบเธอก็รีบวิ่งปานจะเหาะลงลิฟต์ไป

"ท่าทางอาการจะหนักจริงวิ่งตัวปลิวไปเลย เฮ้อสรุปว่าพลอยยังเข้าใจว่าแกกับฉันยังคงเป็นเก้งกวางในป่าเดียวกันอยู่" ภิลพพูดแบบเซ็ง

"ไม่เป็นไรหรอกน่า" เวคินทร์ปลอบใจภิลพเพราะรู้ว่าเพื่อนจะหาโอกาสจีบพลอยรัก

ปากพูดกับเพื่อนแต่ใจแอบเป็นห่วงพลอยรักสายตามองตามเธอไปจนลับตา

,..................................................................

เมื่อพลอยรักมาถึงโรงพยาบาล

"แพร" พลอยรักรีบโผเข้ากอดกับน้องสาว

"พี่พลอย"

"คุณหมอออกมาพอดีเลยค่ะเชิญญาติคนไข้ทางนี้เลยค่ะ" พยาบาลที่อยู่หน้าเคาว์เตอร์เชิญสองสาวให้เข้าไปคุยกับคุณหมอเจ้าของไข้ศรีพรรณ

"คนไข้ต้องเข้ารับการผ่าตัดนะครับไม่ควรปล่อยไว้ เนื้อร้ายจะลุกลาม"

"คุณหมอคะ ค่าผ่าตัดที่คุณหมอเคยบอกว่าสามารถแบ่งชำระเป็นงวดได้ พลอยขอวางมัดจำงวดแรกก่อนได้ไหมคะ"

"ยังไงคุณไปคุยเรื่องค่าใช้จ่ายกับแผนกการเงินได้เลยนะครับ แต่สำหรับการผ่าตัดหมอไม่อยากให้ช้าไปกว่านี้อีกแล้ว" หมอย้ำถึงความจำเป็น

"พี่พลอยเอาเงินมาจากไหนจ๊ะ งวดแรกก็น่าจะมากโขแล้วนะ"แพรดาวเป็นกังวล

"พี่ขอเบิกล่วงหน้าเจ้านายมาแล้วก็จะไปทำงานชดใช้ให้ทีหลังจ้ะแพรไม่ต้องห่วงพี่หาเงินมาได้ทันให้ป้าผ่าตัดแน่นอน" พลอยรักปลอบใจน้องสาว

"พี่ขอไปที่ห้องการเงินก่อนนะเดี๋ยวพี่มา"

หลังจากที่พลอยรักยืนคุยอยู่กับแผนกการเงินสักครู่จึงได้รู้ว่ายังต้องใช้เงินอีกเป็นแสน

ซึ่งเธอบอกกับทางโรงพยาบาลว่าดำเนินการเรื่องการนัดหมายผ่าตัดได้เลย

"นัดคิวคุณหมอได้เลยค่ะพลอยมีเงินจ่ายค่ะ" เธอพูดพลางเม้มปากแน่น

"พี่พลอย บ้านเราก็ขาดส่งธนาคารมาสองเดือนแล้วด้วยนะที่พี่พลอยไปจ่ายครั้งก่อนมันยังไม่ครบนะ" แพรดาวพูดขณะที่พลอยรักกลับมาจากแผนกการเงินแล้วมานั่งกับน้องสาวตรงที่นั่งรอของญาติผู้ป่วย

"ไม่เป็นไรพี่หาได้ พี่กำลังจะได้งานพิเศษจากเจ้านายเขาให้เงินดีมากเลย แพรไม่ต้องกลัวนะ" พลอยรักโกหกพร้อมกุมมือแพรดาว

"มันจะต้องผ่านไปได้สิแพร ป้าพรรณคนเดียวยังเลี้ยงพวกเรารอดมาจนโตได้เลย" สองพี่น้องเปลี่ยนจากกุมมือมากอดกันแน่น

"แล้วนี่พี่พลอยจะกลับกี่โมง"

"ไม่จ้ะพี่ไม่กลับพี่ขอลาเจ้านายเอาไว้แล้วหนึ่งสัปดาห์ พี่จะอยู่เป็นเพื่อนแพร"

"เจ้านายพี่พลอยนี่ใจดีจังเลยนะจ๊ะ ให้เบิกล่วงหน้าเป็นแสนแถมให้หยุดยาวอีกต่างหาก" แพรดาวพูดเหมือนไม่ค่อยอยากจะเชื่อว่าในโลกนี้จะมีงานที่ได้เงินดีแถมเจ้านายประเสริฐอีก มันดูเป็นคนดีเกินไปมาก

"ใช่...ใช่เจ้านายพี่เขาใจดีแล้วก็รวยมาก" พลอยรักจำใจโกหกต่อ

"งานพี่เป็นอย่างไรบ้าง เข้ากับลูกเจ้านายได้ดีไหม" แพรดาวถามไถ่สารทุกข์สุขดิบเพราะตั้งแต่พลอยรักบอกว่าจะไปอยู่บ้านเจ้านายเธอก็ไม่ได้ติดต่อมาเลยและเธอเองก็ไม่กล้าที่จะโทรไปรบกวนพี่สาวเสียด้วย

"ดีจ้ะ พี่โอเคกับลูกของเจ้านายเราเข้ากันได้ดีจ้ะ"

"ตึ๊ง" เสียงข้อความไลน์จากโทรศัพท์ของพลอยรักดังขึ้น แต่พลอยรักใจอยู่กับป้ากับน้องมากกว่าเลยยังไม่มีกระจิตกระใจจะหยิบมือถือขึ้นมาดู

จนเวลาล่วงไปถึงยามค่ำคืนสองสาวกลับมาที่บ้านเนื่องจากทางโรงพยาบาลยังไม่อนุญาตให้นอนเฝ้า

"เป็นอย่างไรบ้างพลอยรัก"

"มีอะไรให้ช่วยก็บอกมานะ"

ข้อความของเวคินทร์ส่งถึงพลอยรักสองข้อความตั้งแต่ตอนสี่โมงเย็น

พลอยรักอ่านแต่ยังไม่ตอบเพราะเห็นว่าดึกแล้วกลัวว่าเสียงเตือนของไลน์จะดังรบกวนเวคินทร์ กะว่าพรุ่งนี้เช้าค่อยตอบกลับเขาจะดีกว่า

เธอวางมือถือลงที่โต๊ะข้างหัวเตียง หันไปหาน้องสาวอีกทีแพรดาวก็ชิงหลับไปก่อนแล้วด้วยความอ่อนเพลีย พลอยรักเธอมานอนห้องเดียวกับน้องสาวเพราะความคิดถึงและไม่อยากให้น้องคิดมากเรื่องอาการของแม่พลอยรักจึงเลือกที่จะมานอนเป็นเพื่อนและหวังว่าจะได้นอนคุยกัน

"หลับซะแล้วเจ้าแพร" เธอยิ้มเอ็นดูน้องสาวจากนั้นเธอก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มกายและล้มตัวลงนอนตามไป

"สู้กันใหม่วันพรุ่งนี้นะพลอยรัก" เธอพูดให้กำลังใจตัวเองก่อนหลับตา

ส่วนเวคินทร์จ้องที่มือถือกดหน้าจอเข้ามาเช็คข้อความไลน์หลายรอบก็เห็นแค่ว่าพลอยรักอ่านแล้วแต่ไม่ยอมตอบ

"เป็นอะไรไหมนะพลอยรัก" เขารู้สึกเป็นห่วง

พลอยรักจะรู้ไหมนะว่ามีใครบางคนยังไม่ยอมข่มตานอนเพราะว่าเป็นห่วงเธออยู่

,..............................................