ตกบันไดหัวใจพลอยรัก

คืนแรกในห้องนอน

เมื่อทั้งสองคนมาที่โต๊ะอาหารก็พบว่าวันศรีนั่งรออยู่แล้วตามคาดหมาย

"ตาคิน มานั่งเร็ว วันนี้แม่บอกให้ป้าผินเตรียมของโปรดไว้ให้แก" วันศรีตักกุ้งจากจานซึ่งเป็นกุ้งผัดข้าวโพดอ่อนให้กับเวคินทร์พร้อมเหลือบตามองพลอยรัก

"เอ่อ นายแม่คะ คินเค้าแพ้กุ้งค่ะ" พลอยรักรีบระล่ำระลักบอกวันศรี

"ตายจริง แม่ลืมไป ตาคินไปอยู่เมืองนอกเสียนานแม่นี่แก่แล้วอย่าถือสาเลยนะ" วันศรีแก้เก้อที่พลอยรักรู้ว่าลูกชายแพ้กุ้ง นางเริ่มบททดสอบเพราะเชื่อในเซ้นต์บางอย่างของตัวเองตั้งแต่วันที่เวคินทร์พูดว่ามีเมียแล้ว

"นายแม่แกล้งหยอกผมหรือเปล่าครับเนี่ย" เวคินทร์รู้ทันว่านี่คือการทดสอบด่านแรกจึงแกล้งถามเพราะรู้ว่าระดับนายแม่ที่รักลูกดั่งดวงใจมีหรือจะลืมว่าลูกชายสุดที่รักแพ้กุ้ง โดยเฉพาะสมัยตอนที่เขาเป็นเด็กวันที่เขาแพ้กุ้งเกือบตายเพราะหายใจไม่ออกด้วยอาการแพ้ที่รุนแรง วันนั้นยังคงฝังใจเขามาจนกระทั่งตอนโต

"หนูพลอยเป็นลูกเต้าเหล่าใครจ๊ะ คุณพ่อคุณแม่ชื่ออะไร เผื่อเป็นคนในแวดวงธุรกิจด้วยกัน แม่จะได้ทำความรู้จักเอาไว้" วันศรีตีเนียนในการจับผิดต่อไป

"เอ่อ พ่อแม่ของพลอยเขาอยู่ที่เมืองนอกตลอดเลยครับไม่ได้มีธุรกิจที่เมืองไทย นายแม่น่าจะไม่รู้จัก เป็นเจ้าของร้านอาหารน่ะครับไม่ใช่คนแวดวงของคุณแม่หรอกครับ" เวคินทร์รีบตอบแทนทันที

"ใช่ค่ะ พ่อแม่พลอยไม่ได้มีคอนเนคชั่นในทางด้านธุรกิจอะไรค่ะ ครอบครัวเราค่อนข้างอยู่กันเองกับสังคมเล็กๆของเราไม่ค่อยเข้าสังคมเท่าไรค่ะ ชอบค้าขายมากกว่า" พลอยรักรีบเสริม

"แล้วหนูเรียนด้านไหนมาจ๊ะ เห็นตาคินจะพาไปเรียนรู้งานที่บริษัท มันจะตรงตามที่หนูเรียนมาหรือเปล่าจ๊ะ" วันศรีพยายามที่จะรู้จักพลอยรักให้ได้

"หนูเรียนการจัดการมาค่ะ แต่ก็ช่วยคุณพ่อคุณแม่ทำร้านอาหารที่เมืองนอกมาตลอด พอคินชวนมาเรียนรู้งานก็ถือเป็นโอกาสดีค่ะที่จะได้ใช้วิชาที่เรียนมาเสียที" พลอยรักพูดความจริงในส่วนของสาขาที่เธอเรียนจบมา

"ก็ดีนะ ถ้าเรียนรู้งานกับตาคินคล่องตัวแล้วเผื่อว่าแม่อยากให้หนูมาช่วยงานแม่บ้าง" วันศรีฉลาดในการปูทางเพื่อกวาดต้อนพลอยรักให้ได้มีโอกาสเข้าใกล้เธอ

"แหม นายแม่ครับ ไม่ทันไรก็จะมาแย่งผู้ช่วยของผมไปเสียแล้วหรือครับ" เวคินทร์หยอกแกมขวางทางไว้เล็กๆ

"ก็ไหนจะมาเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้วก็ต้องมาเรียนรู้งานกับแม่สามีสิ ช่วยกันทำมาหากินให้กิจการรุ่งเรือง"

"ทำกับผมก็ถือว่าช่วยกิจการครอบครัวอยู่แล้วล่ะครับ"

"คุณแม่คินใจดีจังเลยนะคะ ถ้านายแม่ให้โอกาสพลอยขอฝากตัวเลยแล้วกันนะคะ" พลอยรักยิ้มพาซื่อยังไม่รู้ว่านั่นคือหลุมพลางหลุมโต

"ผมว่านานๆผมจะกลับมาทีอย่างเพิ่งคุยเรื่องงานกันเลยนะครับ คุยเรื่องนายแม่ดีกว่าเห็นป้าผินเคยบอกว่า นายแม่ไม่ค่อยสบายหรือครับ โทรไปหาผมทีไรไม่เคยเล่าให้ผมฟัง" เวคินทร์รีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะเดินไปตกหลุมของวันศรี

"ก็คนแก่น่ะ ความดัน เวียนหัวลูกชายมีเมียไม่ยอมบอก" วันศรีเหน็บ

"แฮ่ม แฮ่ม" เวคินทร์สำลักข้าวคำโตเหมือนโดนแม่เหน็บแรงกลางวงข้าว

"นี่นะหนูพลอย อยู่กับตาคินมาตั้งนมนาน ตาคินไม่เคยบอกแม่สักครั้ง มาบอกเอาตอนที่กลับมาไทยจะไม่ให้แม่ความดันขึ้นได้ยังไง" วันศรีเหน็บแนมไม่ลดละ

"ผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดอะไรนะครับนายแม่ผมแค่อยากรักษาความเป็นส่วนตัวจนมั่นใจว่า พลอยเขาพร้อมแล้วจริงๆผมถึงพามาเปิดตัวกับนายแม่ไงครับ" เวคินทร์แถ

"เอาเถอะตาคิน ไหนๆก็พามาเปิดตัวแบบกะทันหันเสียขนาดนี้แล้ว ทานข้าวกันต่อดีกว่าหนู" วันศรีทำเหมือนไม่คิดมากและไม่มีอะไรแต่อยู่ในใจเป็นหมื่นล้านคำ

..............................................................................................

หลังจากรับประทานอาหารเย็นกับวันศรีเสร็จเรียบร้อยแล้วเวคินทร์ก็ขอตัวพาพลอยรักกลับไปที่ห้องนอน บรรยากาศระหว่างเธอและเขาในช่วงยังเป็นไปได้โดยปกติดีเพราะพลอยรักเองพยายามจะทำตัวเองให้เป็นธรรมชาติที่สุดและอยากที่จะเข้ากับเวคินทร์ให้ได้เร็วๆจะได้ไม่ดูมีพิรุธน่าสงสัยจะมีแต่เวคินทร์ที่ยังคงมีท่าทีเรียบเฉยกับพลอยรักอยู่บ้าง

"คินคะ พลอยดูทีวีได้หรือเปล่า มันจะเสียงดังรบกวนคินไหม" พลอยรักเปิดบทสนทนาประโยคแรกเมื่อเข้าห้องมา

"ได้สิ ผมนอนห้องทำงานมันไม่ได้ไปถึงหรอก ผมขอตัวก่อนนะ พรุ่งนี้เราจะออกไปที่บริษัท 8 โมงเช้า ผมนัดไอลพไว้ด้วย" เวคินทร์ตอบน้ำเสียงเรียบ

"โอเคค่ะ กู๊ดไนท์นะคะ" พลอยรักพูดเสียงสดใสพร้อมโบกมือเล็กๆ

"อืม" เวคินทร์ตอบเสียงในลำคอเท่านั้น

พลอยรักเปิดทีวีจนตัวเองเผลอหลับไปคาที่นอน แต่เวคินทร์ที่นอนไม่ค่อยหลับเดินย่องเบาๆมาแอบดูพลอยรักพอเห็นว่าเธอหลับไปแล้วเวคินทร์ก็หยิบรีโมทมาปิดทีวีและเอาผ้าห่ม ห่มให้เธอ เวคินทร์มองพลอยรักที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่สักพัก ส่ายหน้าเล็กน้อยเหมือนผู้ใหญ่มองเด็กแล้วจึงได้เดินกลับไปนอนที่พื้นที่ของตัวเอง

...............................................................................................................

เช้านี้เวคินทร์ลงไปนั่งที่โต๊ะอาหารกับวันศรีก่อน จากนั้นพลอยรักได้เดินตามลงมาทีหลัง

"สวัสดีค่ะ นายแม่ ขอโทษนะคะที่ลงมาช้า" พลอยรักยิ้มอ่อนเกรงใจวันศรี

"ไม่เป็นไรจ้ะ ทานข้าวต้มก่อนกำลังร้อนๆ" วันศรีเชิญชวนอย่างเป็นกันเอง

"น่าทานจังเลยนะคะ" พลอยรักเห็นข้าวต้มเครื่องที่ป้าผินตักให้ร้อนๆแล้วทำตาวาวเหมือนเด็กที่เห็นของอร่อย

"ตาคิน วันนี้จะเข้าบริษัททั้งวันเลยหรือเปล่า" วันศรีหันไปคุยกับลูกชายบ้าง

"ก็คงจะทั้งวันครับเพราะนัดภิลพไว้ด้วยจะคุยเรื่องที่จะให้สอนงานพลอยรักเขาด้วยคงจะคุยกันนานหน่อย" เหตุผลส่วนหนึ่งของเวคินทร์คือต้องการใช้เวลาไปป้อนข้อมูลให้กับพลอยรักให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะเขารู้ดีว่าวันศรีไม่รามือเรื่องจับคู่แต่งงานให้เขาง่ายๆ หรอก

"อาทิตย์หน้าพอจะมีเวลาว่างให้แม่บ้างไหมล่ะแม่อยากให้คินไปหาป้านาถเพื่อนแม่หน่อย" เป็นอย่างที่คิดวันศรีกำลังหาโอกาสพาเขาไปพบลูกสาวของนุชนาถเพื่อนรักของวันศรีเพราะหมายตากันเอาไว้

"ผมขอดูอีกทีนะครับ เพราะผมต้องรีบไปเรียนรู้งานเพื่อสานต่อคุณพ่อ ท่านคงเหนื่อยเต็มที" เวคินทร์หาขออ้าง

"พูดถึงพ่อแกนี่ก็จริงๆเลยนะ ลูกชายกลับมาจากเมืองนอกทั้งทีแทนที่จะรีบกลับมา ขลุกตัวอยู่ที่เชียงใหม่อยู่ได้ จับผิดอะไรกันหนักหนานะฝ่ายออดิทเราก็มี" วันศรีพูดถึงสามีอย่างไม่สบอารมณ์ที่ถึงแม้เป็นเจ้าของบริษัทแต่ก็มักจะลงแรงไปดูงานเองเสมอโดยเฉพาะช่วงที่มีปัญหาทำให้เธอต้องจัดการอะไรๆในบ้านเพียงลำพัง

"นี่ไงครับคุณแม่ที่ผมต้องรีบเรียนรู้เพื่อช่วยคุณพ่อ เคยได้ยินท่านเล่าให้ฟังว่าที่สาขาทางเหนือมีปัญหาต้องไปตรวจสอบ" เวคินทร์ได้ทีรีบทำให้วันศรีเห็นว่าเขายุ่งเข้าไว้ไม่มีเวลาไปดูตัวด้วยแน่ ๆ

"แต่ยังไงคินก็ต้องหาเวลาไปหาป้านาถกับแม่ให้ได้นะ แม่มีเรื่องหุ้นส่วนธุรกิจจะคุยกับป้านาถและอยากให้คินช่วยแม่ดูด้วยแม่แก่แล้วเดี๋ยวตัดสินใจอะไรไม่ถูกขึ้นมาจะได้มีคินไว้คอยช่วยคิดช่วยปรึกษา" วันศรีว่านล้อมและสกัดการปฏิเสธของลูกชาย

"ตื๊ดดดด ตื๊ดดดดด" เสียงโทรศัพท์มือถือดังพร้อมระบบสั่น

"ผมกับพลอยขอตัวก่อนนะครับนายแม่ ภิลพโทรมาตามพอดีน่าจะมีเรื่องด่วน" เวคินทร์คิดในใจว่าเสียงช่วยชีวิตไว้แท้ๆ

"ไปเถอะพลอย" เวคินทร์รีบหันไปคว้าแขนพลอยรักลุกออกจากโต๊ะอาหารปล่อยให้วันศรีมองอย่างขัดใจที่ไม่ได้ดั่งใจอีกแล้ว

"ตาคินนะตาคิน" บ่นเสร็จวันศรีก็หยิบพัดประจำตัวมาพัดแบบรัวๆเพื่อดับความร้อนในใจตัวเอง

.....................................................................................