เมื่อกลับมาถึงบ้าน
"อ้าวตาคิน มาถึงแล้วหรือลูก" เมื่อเขากลับมาถึงบ้านก็เจอวันศรีที่นั่งเล่นอยู่ที่โซฟาห้องโถงรับแขก
"ครับ เดี๋ยวขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับจะลงมาทานข้าวด้วย" เวคินทร์ตอบเพียงสั้นๆ
"สวัสดีค่ะ นายแม่" พลอยรักยกมื้อไหว้กล่าวทักทายแล้วก็เดินตามเวคินทร์ไปแบบห่างๆเว้นระยะการเดิน ซึ่งทุกรายละเอียดอยู่ในสายตาของวันศรีตลอดเวลา
ทั้งสามคนมานั่งพร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหาร เวคินทร์และพลอยรักต่างคนต่างทานเงียบจนวันศรีเอ่ยขึ้นมา
"ตาคินกับหนูพลอยคิดว่าจะมีลูกเมื่อไรจ๊ะ" วันศรียิงคำถามเด็ด
"เอ่อ...ผมอยากทำงานก่อนครับเราสองคนยังมีอะไรหลายๆอย่างที่อยากจะทำถ้ามีลูกแล้วจะขยับตัวลำบากครับ" เวคินทร์เกือบจะตกม้าตายในคำถามของแม่
"ดูแกไม่ค่อยจะสวีทหวานกับหนูพลอยเลยนะ ผู้ชายอะไรไม่เอาใจเมียเลย หนูพลอยก็เหมือนกันไม่เอาใจตาคินทร์ไว้บ้างจะได้มีลูกไวๆ" วันศรีปากแค่พูดไปเพราะใจอยากจับผิด
"ค่ะ ค่ะ" พลอยรักเองก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน
ทั้งเวคินทร์และพลอยรักต่างสบตากันและต่างคิดได้ว่านี่คือจุดบอดของทั้งคู่ที่จะทำให้นายแม่จับได้ว่าทั้งเขาและเธอไม่ได้เป็นอะไรกัน
"แล้วพอจะหาเวลาให้แม่ได้บ้างหรือยัง แม่จะไปคุยธุรกิจที่ค้างไว้กับป้านุช" วันศรีเริ่มรุกอีก
"คงยังไม่ได้ครับนายแม่ อาทิตย์หน้าผมติดสัญญากับพลอยรักเอาไว้ว่าถ้ามาถึงเมืองไทยจะพาไปฮันนีมูนแก้ตัวครับ จองโรงแรมเอาไว้แล้วด้วย ผมกับพลอยอยู่ด้วยกันมาที่เมืองนอกด้วยความเคยชินเลยไม่ได้พาพลอยไปไหนเป็นพิเศษเลยครับ" เวคินทร์ไหลไปเรื่อยความคิดไปเที่ยวนี่ก็เพิ่งคิดได้เดี๋ยวนั้นเอง เตะถ่วงเวลาไปเรื่อยเปื่อย
"ไม่มีเวลาให้คนแก่อีกละ" นายแม่ตัดพ้อน้อยใจ
.......................................................................
เมื่อเวคินทร์และพลอยรักขึ้นมาที่ห้องนอน
"ไม่เห็นบอกก่อนเลยค่ะว่าจะพาไปเที่ยว" พลอยรักถาม
"ผมก็เพิ่งคิดได้นั่นแล่ะ ถ่วงเวลาไปเรื่อยเพราะนายแม่ท่านจะหาทางให้ผมไปดูตัวลูกสาวของป้านุชนาถเพื่อนแม่" เวคินทร์อธิบาย
"แล้วเราต้องไปกันจริงๆใช่ไหมคะ"
"ใช่ เพราะการที่นายแม่พูดออกมาหลายๆประโยคเมื่อกี้ผมว่าท่านสงสัยเราอยู่ การแสดงของเราคงยังไม่แนบเนียนพอ"
"เราอาจจะต้องเพิ่มเลเวลให้มากกว่านี้" พลอยรักพูดแบบครุ่นคิดแต่ไม่บอกเวคินทร์ว่าคิดอะไรอยู่
..........................................................................
คืนนี้ยังเป็นเช่นเคยที่เวคินทร์ยกเตียงนอนให้พลอยรักส่วนเขาไปสิงสถิตย์อยู่ที่ห้องทำงาน ในทุกๆคืนเขามักจะเดินออกมาดูพลอยรักและห่มผ้าให้เธอเสมอ
แปลกที่ปกติแล้วเวลาว่างหรือมีช่วงที่เงียบสงบเวคินทร์มักจะคิดถึงสิคนรักเก่าเสมอจนนอนไม่ค่อยจะหลับแต่ตั้งแต่พลอยรักเข้ามาเหมือนเขาจะลืมคนรักเก่าไปชั่วขณะจนลืมไปเลยว่าเคยนอนไม่หลับ
........................................................................
เช้านี้เป็นเหมือนเคยที่เวคินทร์และพลอยรักจะต้องลงมาทานอาหารเช้ากับวันศรีก่อนออกไปทำงาน แต่วันนี้สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมก็คือ
"คินคะ เนคไทคุณเบี้ยวค่ะพลอยจัดให้นะคะ" ระหว่างที่ลงบันไดมาเดินจนเกือบจะถึงโต๊ะอาหารพลอยรักรีบปาดตัวเข้ามาขวางหน้าเวคินทร์พร้อมยกมือทำท่าทางจัดแต่งเทคไทไม่เพียงเท่านั้นพลอยรักยังทำท่าถึงเนื้อถึงตัวเวคินทร์ด้วยการก้มไปดมที่ปกเสื้อเชิ๊ตของเวคินทร์อีกต่างหาก
"พลอยชอบน้ำหอมกลิ่นนี้จังเลยค่ะ" พลอยรักพูดเสียงหวานพร้อมเงยหน้ามองเวคินทร์แล้วยิ้มหวานให้เขาแต่ก็แอบปลายหางตาแอบมองวันศรีเพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่เธอทำนั้นอยู่ในสายตาของวันศรี
"ครับ" เวคินทร์ตอบสั้นๆและมองพลอยรักแปลกๆเพราะกำลังงงในพฤติกรรมของเธอ
"ไปค่ะ ทานข้าวกัน" พลอยรักพูดพร้อมเกี่ยวแขนของเวคินทร์พากันไปนั่งที่โต๊ะ
"อรุณสวัสดิ์ค่ะนายแม่ อาหารน่าทานอีกแล้วนะคะป้าผิน" พลอยรักกล่าวทักทายวันศรีและหันไปเอ่ยปากชมป้าผินแบบอารมณ์ดี
"จ้ะ" วันศรีตอบรับพร้อมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้พร้อมหยิบพัดคู่ใจมาพัดไปมองพลอยรักไปสลับกับมองลูกชาย ใช่เธอรู้สึกว่ามีความเอะใจในท่าทีสนิทสนมของสองหนุ่มสาวในแบบคนรักทั่วไป
หลังจากทานอาหารเสร็จแล้วพลอยรักก็รีบลุกขึ้นไปควงแขนเวคินทร์และเดินไปขึ้นรถด้วยกัน
"แม่ผิน ยังไงฉันก็ยังฝากให้เธอสังเกตุความผิดปกติของสองคนนี้เหมือนเดิมนะถ้ามีอะไรแปลกๆรีบบอกฉันทันที" วันศรีหันไปสั่งแม่บ้านผู้รู้ใจที่อยู่รับใช้เธอมาตั้งแต่ยังสาว
"ผินก็ยังไม่เจออะไรนะคะคุณท่าน" ผินรายงานตามความจริงเท่าที่เธอสังเกตุได้หรืออาจเป็นเพราะยังไม่มีโอกาสใกล้ชิดเท่าไรนัก
"เอาน่า ฉันสังก็ทำตาม ฉันเชื่อเซ้นต์ของตัวเองว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล ฉันรู้นิสัยลูกชายฉันดี" วันศรีสั่งหนักแน่น
"ค่ะ คุณท่าน" ป้าผินรับคำสั่งแต่โดยดี
.........................................................................
เมื่ออยู่บนรถเวคินทร์ก็อดสงสัยไม่ได้จึงเอ่ยปากถาม
"วันนี้พลอยดูแปลกๆ" เวคินทร์ถามและขมวดคิ้วหนา
"คริๆๆ" พลอยรักหัวเราะแทนคำตอบ
"มีอะไรหรือ" เวคินทร์ยังคงอยากรู้สาเหตุ
"ก็เพื่อความสมจริงไงคะ แม่คุณน่ะแอบสงสัยว่าทำไมเราสองคนถึงดูห่างเหินกัน พลอยก็เลยต้องเพิ่มบทบาทให้น่าเชื่อถือหน่อยค่ะ" พลอยรักยิ้มในแผนการของตัวเอง
"อืม เข้าใจแล้ว" เวคินทร์ตอบพร้อมยกมุมปากและเลิกคิ้วขึ้น พยักหน้าเล็กน้อยแสดงท่าทีว่าเข้าใจ
"จ้างพลอยรับรองไม่ผิดหวังค่ะ" พลอยรักเริ่มอวดตัวเองหน่อยๆ
"ว่าแต่เราจะไปฮันนีมูนตามแผนกันตอนไหนคะ เดี๋ยวนายแม่จะสงสัยเอา" พลอยรักทวงถามสิ่งที่เวคินทร์เคยพูดเอาไว้เพื่อไม่ให้เสียแผน
"อาทิตย์หน้าเลยนั่นแหล่ะ ยังไงผมรบกวนคุณช่วยหาโรงแรมด้วยแล้วกัน"
"โอเคค่ะ พลอยชวนคุณลพไปด้วยนะคะไปหลายคนสนุกดี" พลอยรักหวังดีเพราะคิดว่าจะช่วยให้เวคินทร์กับภิลพได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันบ้าง
"อืม เอาสิ" เวคินทร์เองก็คิดว่าพลอยรักอาจจะมีความสนใจในตัวภิลพ
เมื่อเวคินทร์อนุญาตเธอก็รีบโทรบอกภิลพทันที
"แล้วคุยกันต่อนะคะลพ" พลอยรักวางสายแล้วยิ้มเหมือนเด็กที่กำลังจะได้ไปเที่ยวสนุก
"จะรีบโทรหาไอ้ลพมันทำไมเดี๋ยวก็ไปเจอกันที่ออฟฟิตอยู่ดี มันทำงานที่บริษัทผมนะ" เวคินทร์พูดบอกเชิงเบรคพลอยรักนิดๆ
"พลอยลืมไปน่ะค่ะ" พลอยรักยิ้มแหยๆเก้อเขิน
"ทำอย่างกับเด็กดีใจจะได้เที่ยว" เวเคินทร์เหน็บ
"ก็พลอยแทบไม่ได้ไปไหนเลยนี่ค่ะเป็นสิบปีแล้วมั้งคะ ตั้งแต่ป้าพรรณป่วย" พลอยรักเสียงอ่อยลง
"ป้าพรรณ" เวคินทร์ทวนชื่อที่พลอยรักพูดออกมา
"ป้าพรรณ เป็นป้าของพลอยเองค่ะ ท่านเลี้ยงพลอยมาตั้งแต่เด็ก พ่อแม่พลอยเสียไปหมดแล้วค่ะ" พลอยรักเล่าเสียงติดเศร้า
"ผมเสียใจด้วยนะ" เวคินทร์รู้สึกผิดที่ไปสะกิดความรู้สึกเธอ
"ขอบคุณค่ะ" พูดเท่านั้นพลอยรักก็เงียบไปจนถึงออฟฟิศ ในใจก็คิดถึงป้าพรรณว่าจะเป็นอย่างไรบ้างไม่มีคนช่วยทำขนมและต้องอยู่คนเดียวช่วงที่แพรดาวต้องออกไปทำงานพาร์ทไทม์
............................................................................................