เป็นอะไรก็ไม่รู้จู่ๆก็ใจเต้น
1381 คำ
เมื่อทั้งสามคน อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ก็ลงมาเจอกันที่ล็อบบี้โรงแรมเตรียมจะไปเที่ยวกันต่อตามโปรแกรมที่ภิลพจัดเตรียมไว้
"เดี๋ยวผมจะพาพลอยไปไหว้พระนะครับ ที่นี่มีหลวงปู่ทวดองค์ใหญ่มากไปไหว้ขอพรท่านเพื่อความเป็นสิริมงคลกันแล้วก็จะพาไปเดินเล่นที่ตลาดจั๊กจั่น" ภิลพร่ายโปรแกรมอย่างกับเป็นไกด์อาชีพ
"น่าสนใจมากเลยค่ะ ดีเลยพลอยอยากไปไหว้พระ ตลาดจั๊กจั่นนี่ก็ชื่อแปลกดีนะคะ" พลอยรักดูเหมือนจะสนุกมากกับการมาเที่ยวครั้งนี้
เวคินทร์มองท่าทางที่เหมือนเด็กสดใสของพลอยรักแล้วยิ้มมุมปาก
เมื่อมาถึงที่วัดพลอยรักสะดุดตากับองค์หลวงปู่ทวดองค์ใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า เธอไม่รอช้าที่จะเดินไปที่จุดขายดอกไม้ ธุปเทียนและทองคำเปลว เมื่อได้ดอกไม้เธอก็รีบขอตัวเดินขึ้นบันไดไปสักการะองค์หลวงปู่ทันที โดยมีภิลพเดินตามขึ้นไปติดๆส่วนเวคินทร์เองค่อยๆเดินตามไป ทั้งสามนั่งไหว้พระอยู่ข้างกันเรียงแถวหน้ากระดาน
"ขอให้ป้าพรรณของพลอยหายจากอาการป่วยและขอให้พลอยมีเงินมากพอที่จะรักษาป้าพรรณได้ด้วยนะคะ สาธุ" พลอยรักตั้งจิตอธิษฐานขอพรให้กับศรีพรรณป้าของเธอใจความสำคัญมีเพียงขอพรให้ป้าแต่ว่าเธอหลับตาตั้งสมาธิเป็นเวลานานชั่วขณะจนภิลพอดที่จะเอ่ยปากถามไม่ได้
"พลอยขออะไรครับ อธิษฐานนานเชียว" ภิลพแซว
"ขอพรให้คนที่พลอยรักค่ะ" พลอยรักตอบแค่นั้นแล้วอมยิ้มไม่คิดว่าใครจะคิดไปไกลกับสิ่งที่เธอตอบออกมา
"คนรักหรือ" ภิลพหน้าจ๋อยแต่ก็ไม่กล้าถามมาก
เช่นเดียวกันเมื่อเวคินทร์ได้ยินก็รู้สึกชะงักไปนิดนึงแต่ก็เรียกสติตัวเองกลับมา
"ไม่เกี่ยวกับเราเสียหน่อย" เวคินทร์คิดในใจแต่ก็มีบ้างนั่นแหล่ะเขารู้สึกเหมือนมีใครเอาไม้มาขัดที่ขาแล้วเขาสะดุดแบบไม่รู้ตัว
หลังจากที่ไหว้พระเสร็จพลอยรักเดินไปคุยไปแต่กับภิลพเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอละเลยเขาไปพอหันมาเห็นท่าทีเรียบเฉยของเวคินทร์ก็เลยรีบปรี่เข้ามาหา
"คินคะไปถ่ายรูปตรงโน้นกัน ลพถ่ายรูปหามุมได้สวยมากเลยค่ะ" พลอยรักไม่พูดเปล่าคว้ามือของเวคินทร์เดินจูงไปด้วยแบบรวดเร็วจนเขาต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเธอไป
จากนั้นทั้งสามคนได้มาเดินเล่นกันต่อที่ตลาดจั๊กจั่นเดินเล่นไปหาอะไรทานไปเพลินๆแต่ตลอดระยะเวลาของการเดินเล่นนั้น พลอยรักจูงมือเวคินทร์เอาไว้ตลอดเพราะเธอกลัวว่าเขาจะน้อยใจหรือหึงหวงเธอกับภิลพ จึงพยายามแสดงท่าทีให้เห็นว่าเธอคิดกับเขาทั้งคู่เหมือนเป็นเพื่อนสาว
หลายครั้งที่เวคินทร์รู้สึกใจเต้นแบบบอกไม่ถูกแต่ก็พยายามข่มความรู้สึกว่าไม่มีอะไรปล่อยให้พลอยรักแสดงท่าทีแบบไม่หวงตัวและไว้ใจมาตลอด
"ไงไอ้คิน นานๆมาเที่ยวแบบเด็กวัยรุ่นสนุกไหม" ภิลพถามเวคินทร์ขณะที่พลอยรักขอตัวเดินไปซื้อขนม
"งั้นๆแหล่ะคงมีแม่พลอยรักของแกนี่แหล่ะสนุกอย่างกับเด็กไม่เคยมาเที่ยว" เวคินทร์ตอบนิ่งเฉย
"เฮ้อ สงสัยเพื่อนจะอกหักว่ะ ดูเหมือนพลอยจะมีแฟนแล้ว วันนี้ตอนไหว้พระเธอบอกว่าขอพรให้กับคนที่เธอรัก" ภิลพพูดแบบนอยด์ๆ
"แกก็อย่าคิดอะไรมาก จบงานไปแล้วมันก็ต้องแยกย้าย" เวคินทร์พูดทั้งที่ตัวเองก็แอบนอยด์ไม่ต่างกัน
"แต่ฉันก็จะพยายามต่อ ไม่ยอมหรอกเว้ย รักแท้แพ้ใกล้ชิด" ภิลพประกาศกร้าวแบบมั่นใจ
"เออ ขอให้สมหวัง" เวคินทร์แค่นเสียงประชด
"มาแล้วค่ามาแล้ว" พลอยรักหอบขนมมาเต็มมือ
"เออ คินคะ เดี๋ยวเราต้องถ่ายรูปเซลฟี่กันหน่อยนะคะเป็นหลักฐานว่าเรามาเที่ยวกัน" พูดจบเธอก็โน้มตัวเอาแก้มชนกับเวคินทร์แล้วยิ้มหวาน
พลอยรักหันหน้ามองกล้องแต่เวคินทร์ตกใจเล็กน้อยที่เธอเอาแก้มเข้ามาใกล้จนแนบกับหน้าเขาเลยหันหน้าไปหาพลอยรักแบบอัตโนมัติเลยทำให้คล้ายว่าเวคินทร์หันไปจูบแก้มเธอ จังหวะนั้นพลอยรักเองก็หันกลับมามองเวคินทร์ด้วยสายตาที่มีความรู้สึกดีแบบบอกไม่ถูกแต่ก็รีบเฉไฉแล้วทำเป็นถ่ายรูปต่อ
"คินหันมามองกล้องดีๆสิคะเดี๋ยวไม่เหมือนคนมาสวีทกันนะ"
เวคินทร์จำต้องหันกลับมาถ่ายรูปท่าทางมีความเกร็งต่อกันเล็กน้อย
หลังจากที่หมดโปรแกรมเที่ยวของวันนั้นพวกเขากลับมานอนพักกันที่โรงแรมต่างคนต่างแยกย้ายซึ่งตอนกลับมาที่ห้องพักก่อนจะหลับตานอนพลอยรักแอบเผลอคิดถึงเสี้ยววินาทีที่เวคินทร์หันมาปากโดนแก้มเธอ
"ไม่ใช่สิ มันไม่ใช่ ไม่มีไรหรอกน่าคิดมากไอ้พลอย" พลอยรักเถียงกับตัวเอง
ในฝากฝั่งของเวคินทร์เช่นเดียวกัน เขานึกถึงเวลาที่พลอยรักจับมือเขาและโมเม้นต์ที่เขาหันไปจูบแก้มเธอโดยบังเอิญ
แต่คิดได้เพียงชั่วขณะเรื่องของสสิมาก็ดันแว้บเขามาในหัวสมองของเขาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เพราะในตอนที่พลอยรักกุมมือเขามันช่างเหมือนตอนที่เขาและสสิมายังรักกันอยู่ เวคินทร์มักจะจูงมือเธอแบบไม่ปล่อยเสมอๆเมื่อไปไหนมาไหนด้วยกัน
"สิ ตอนนี้คุณจะเป็นอย่างไรบ้างนะ" ใจหนึ่งก็คิดถึงแต่ใจหนึ่งก็เจ็บจนด้านชา ความรู้สึกเจ็บที่สสิมาทิ้งไว้มันมาพังความรู้สึกแปลกๆที่เขามีให้พลอยรักเสียหมดสิ้น เขาไม่เคยลืมเธอเลย ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาอีกกี่เดือนกี่ปีเขาถึงจะก้าวผ่านพ้นความเจ็บปวดแสนสาหัสครั้งนี้ไปได้
"เป็นไรวะไอ้คิน" ภิลพทักเมื่อเห็นเวคินทร์นอนเอามือก่ายหน้าผากแววตานิ่งเฉย
"คิดถึงสิ อีกแล้วล่ะสิ" ภิลพสะกิดแผลตรงจุด
"เมื่อไรแกจะลืมเธอวะ เขาทำกับแกเหมือนเป็นอะไรไม่รู้คิดจะทิ้งก็ทิ้งแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยแถมไปมีคนใหม่อีกต่างหาก ตอนนี้คงเป็นสาวไฮโซจ๋าแล้วล่ะ ออกหน้าสื่อสังคมออกจะบ่อยกับสามีเศรษฐีนั่น รวยจริงรวยเก๊ก็ไม่รู้" ภิลพพูดแดกดันผสมดูถูก
"ฉันก็ให้เวลาตัวเองไปเรื่อยๆฉันไม่ได้คิดจะมีใครอยู่แล้ว" เวคินทร์ตอบ
"เปิดใจบ้างเถอะวะไอ้คิน เริ่มชีวิตใหม่อย่างแกจะหาผู้หญิงดีๆอีกกี่คนก็ได้"
"ฉันรักใครไม่ได้แล้วว่ะ"
"เอาน่าๆฉันเชื่อว่าสักวันมันจะต้องมีผู้หญิงดีๆสักคนสิที่มาแง้มประตูใจแกได้" ภิลพยังพยายามสร้างความหวังให้เพื่อน
แต่ไม่รู้จะได้ผลหรือเปล่าเพราะไม่มีคำตอบใดหลุดออกมาจากปากของเวคินทร์อีกเลย
"อ่อ แล้วแกอย่าลืมคิดด้วยล่ะว่าจากนี้จะเอาอย่างไรต่อ เรื่องแผนที่แกมีเมียหลอกๆ จะหลอกนายแม่ได้นานแค่ไหน" ภิลพเตือนสติ
เวคินทร์ยังคงเงียบเพราะเขาเองไม่ได้ทันคิดต่อเลยด้วยซ้ำว่าระยะเวลาการจ้างพลอยรักเพียง 6 เดือนมันจะเพียงพอที่จะทำให้นายแม่เลิกจับคู่ให้เขาหรือไม่ แล้วหลังจากนี้หากพลอยรักไม่รับงานต่อเขาจะแก้เกมนายแม่ต่ออย่างไรเพราะทุกอย่างเริ่มต้นแบบปุ๊บปั๊บคิดแผนแบบไม่คาดคิดและไม่มีใครตั้งตัวเหมือนแก้ผ้าเอาหน้ารอดไปก่อนเท่านั้น
................................................................................................................
- ผู้เขียน
