มีนตรานั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง ซึ่งอยู่ในห้องทำงานของขุนเขา ดวงตากลมโตแอบมองชายหนุ่มเป็นระยะ มันก็เป็นเรื่องที่ดีอยู่หรอกที่เขาให้เธอมานั่งทำงานในห้องเดียวกัน จะได้ไม่วุ่นวายกับใคร แต่ปัญหาก็คือ การได้อยู่ใกล้เขาวันละหลาย ๆ ชั่วโมงแบบนี้ ยิ่งทำให้เธอไม่มีสมาธิยิ่งกว่าเดิม
ขณะที่เธอกำลังมองเขาอย่างลืมตัว นัยน์ตาสีฟ้าก็เหลือบมามองพอดี ทำให้ทั้งคู่สบสายตากัน มีนตราที่กลัวว่าเขาจะจับได้ จึงรีบหันกลับมาแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเอง
“คุณมีนมีอะไรจะพูดกับผมหรือเปล่าครับ” ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลเอ่ยถามขึ้น
“ไม่นะคะ ไม่มีค่ะ” มีนตรารีบปฏิเสธทันที
“ผมนึกว่ามีเรื่องอะไรอยากจะถามซะอีก เห็นเอาแต่มองอยู่นานแล้ว” พอจบประโยคนี้ คนที่แอบมองก็ค่อย ๆ หันหน้าไปหา แล้วส่งรอยยิ้มเจื่อน ๆ ไปให้
“คุณขุนรู้ด้วยเหรอคะ”
“จะไม่รู้ได้ยังไงครับ ก็คุณเล่นมองจนแทบไม่ละสายตามาเกือบชั่วโ
