Episode 8 | วันของยูโกะ 💕
1948 คำ
“ยูโกะกลับบ้านดีๆนะ สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่!”
พวกเราสี่คนบอกประสานเสียง หลังจากที่พ่อแม่ของยูโกะมารับที่หน้าโรงเรียน และเสียงของพวกเราสี่ก็ทำให้ ผู้ปกครองที่มารับลูกหลาน ต่างพากันมองอย่างสนใจ จะไม่ให้พวกเขาสนใจได้อย่างไรล่ะ เสียงดังออกขนาดนี้ ถึงแม้ฉันจะรู้สึกอายนิดๆก็เถอะ
และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเราทำ พวกเราสี่คนทำกันเป็นประจำ แต่เพราะวันนี้เป็นเปิดเทอมวันแรกทุกอย่างก็เลยกลับมาอยู่จุดเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง และพอเดียวทุกคนได้ยินกันประจำก็จะเลิกสนใจกันไปเอง
“...เริ่มจากอะไรก่อนดี ไปซื้อเค้กก่อนไหม”
เมื่อเห็นยูโกะเดินไปขึ้นรถกับพ่อแม่ของเธอแล้ว พวกเราสี่คนก็หันกันมาชุมนุมกันเป็นวงกลม เพื่อต้องการวางแผนจัดเตรียมงานวันเกิดวันนี้ให้ยูโกะ และคิตตี้ก็เป็นเปิดฉากสนทนานี้ขึ้นมา...
“เฮ้ยเดี๋ยวดิ บอกพ่อกับแม่ของยูโกะแล้วเหรอ” ไรอันถามขึ้นมาบ้าง
“บอกแล้ว บอกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” ซันญ่าบอกกับกลุ่มเพื่อน ก่อนจะทำหน้าเมื่อย เพื่อนคนนี้อารมณ์แปรปรวนตอนเช้ายังเห็นดีๆอยู่เลย พอตกเย็นเอาแล้วไงหน้าบอกบุญไม่รับก็มา
“งั้นแบ่งหน้าที่กันดีกว่านะ” ฉันบอกกับเพื่อนๆ ทำให้ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดนี้ของฉัน “ส่วนของขวัญแล้วแต่ว่าใครจะให้อะไรแล้วกัน คิตตี้ช่วยแบ่งหน้าที่ให้เราและเพื่อนๆหน่อยสิ”
“อา ซันไชน์ไปซื้อเค้กกับซันญ่า เทียนไม่ต้องนะมีแล้ว” คิตตี้บอกเสียงเรียบอย่างเป็นการเป็นงาน “ส่วนไรอันกับฉันจะไปซื้อพวกขนมและเครื่องดื่มเอง มีใครอยากได้อะไรเป็นพิเศษมั้ย”
“นั้นกล่องอะไรเหรอไรอัน ใช่ของขวัญของยูโกะหรือเปล่า?” ซันญ่าที่หาวเหมือนง่วงนอน หันไปถามเพื่อนชายที่ยืนอยู่ข้างๆเธออย่างสงสัย
“อืม ใช่ของวัญยูโกะ...” ไรอันบอกกับซันญ่าด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข
“คิตตี้ เราอยากนมจืดแพ็กหนึ่ง ยี่ห้ออะไรก็ได้”
และฉันที่เพิ่งนึกของที่ต้องการออก จึงบอกกับคิตตี้ และหลังจากนี้ทุกคนก็พากันแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง โดยไปกันเป็นคู่เมื่อซื้อของเสร็จแล้วทุกคนจะต้องมาเจอกันที่หน้าโรงเรียนเหมือนเดิม...
17.33 น.
หลังจากที่ซื้อของและกลับมาเจอกันอีกครั้งที่หน้าโรงเรียน พวกเราสี่คนก็ตกลงกันว่าจะไปบ้านซันญ่า วันนี้พ่อแม่ของซัญญ่าไม่อยู่ มีแต่พี่ชายที่อยู่เฝ้าบ้าน พวกเราจึงตัดสินใจกันว่าจะไปที่นี่เพื่อห่อของขวัญให้ยูโกะ
“ไรอันห่ออะไรให้ยูโก” ฉันถามไรอันในตอนที่ช่วยเพื่อนถือของเข้าไปยังห้องครัว
“นมรสสตอร์เบอรี่”
“อันแบบเมื่อเช้าที่ไรอันบอกเหลืออันเดียวน่ะเหรอ” ฉันถามอย่างสงสัย
“ใช่ ฉันเห็นยูโกะชอบเอามากินที่โรงเรียนบ่อยๆ” ไรอันบอกแค่นั้นก็หันไปหยิบ กระดาษห่อของขวัญ กรรไกร เทปใสออกมาจากถุงที่ไปซื้อของกับคิตตี้ ฉันก็ได้แค่ตอบรับคำว่า ‘อือ’ ออกไปเพียงแค่นั้น แต่ก่อนจะหันไปถามคิตตี้เรื่องของขวัญ เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายก็ดังขึ้นมาเสียก่อน พอหยิบออกมาดูก็เป็น...
>>MUMMY
มามี๊นั่นเองที่โทร.เข้ามา สงสัยจะถามว่าฉันอยู่กับพี่เคนหรือเปล่า ไม่อยากให้คนปลายสายรอนานจึงกดรับ และพูดทักทายปลายสายด้วยน้ำเสียงสดใส และเพื่อนก็มีมารยาทมากพอจะไม่ส่งเสียงคุยกันในตอนที่ฉันคุยโทรศัพท์
“สวัสดีค่ะมามี๊”
[หนูแพรอยู่ไหนจ้ะ ได้อยู่กับพี่เคนหรือเปล่า] และก็อย่างที่ฉันเดา ถามถึงพี่เคนจริงๆด้วย
“เปล่าค่ะ มามี๊มีอะไรกับพี่เคนหรือเปล่าค่ะ”
[เปล่าจ้ะ มามี๊แค่จะคุยเรื่องงานกับพี่เคนนิดหน่อยน่ะ...แล้วนี่หนูยังไม่เลิกเรียนอีกหรือจ้ะ]
“เลิกแล้วค่ะ แต่วันนี้หนูมาช่วยเพื่อนจัดงานวันเกิด วันนี้หนูอาจกลับบ้านมืดหน่อยนะค่ะ ถ้ามามี๊ติดต่อพี่เคนได้แล้วฝากบอกพี่เคนให้หนูด้วยนะค่ะ”
[แล้วทำไมหนูแพรไม่บอกพี่เคนเองล่ะจ้ะ]
“...หนูไม่กล้า กลัวพี่เคนโกรธ”
[แล้วฝากมามี๊บอกแบบนี้ไม่กลัวพี่เคนโกรธเอาเหรอ] ประโยคนี้มามี๊พูดเหมือนหยอกล้อ
“...ก็กลัวค่ะ แต่ถ้ามามี๊บอกให้ พี่เคนคงเข้าใจมากกว่า”
ฉันบอกกับปลายสายเสียงเศร้า เมื่อหวนไปนึกถึงคำพูดที่บอกกับพี่เคนเมื่อเช้า เมื่อเช้าฉันยังบอกให้พี่เคนทำอาหารไว้รออยู่เลย แต่มาดูตอนนี้สิฉันกลับหนีพี่เคนมานั่งเล่นกับเพื่อน บอกกับพี่เคนอย่างดีว่าจะกลับไปกินข้าวเย็น ถึงจะไม่ได้พูดออกไปตรงๆ แต่ฉันก็บอกให้เขาทำอาหารไว้รอแล้วนี่ แบบนี้ก็เท่ากับว่าฉันบอกให้เขารอทานข้าวพร้อมฉัน อย่างไม่ต้องสงสัย...ฉันนี่ใช้ไม่ได้เลยจริงๆเนอะ
[งั้นก็ได้จ้ะ อีกสองวันแด๊ดดี้กับมามี๊ก็กลับแล้ว ฝากดูแลพี่เคนแทนมามี๊ด้วยแล้วกันนะจ้ะ]
“ค่ะ...แพรรักมามี๊กับแด๊ดดี้นะค่ะ” พูดจบปลายสายก็วางสายไปหลังที่ตอบกลับมาว่า ‘จ้ะ รักเหมือนกันจ้ะ’
ฉันไม่ได้บอกใช่มั้ยมามี๊กับแด๊ดดี้ไปม่อยู่ ที่บ้านก็เลยเหลือแค่ฉันกับพี่เคนแค่สองคน อันที่จริงโดยปกติแล้วฉันกับพี่เคนจะอยู่บ้านหลังใหญ่ที่มีมามี๊กับแด๊ดดี้อาศัยอยู่ด้วยนะ แต่พี่เคนออกมาอยู่บ้านอีกหลังที่ใกล้กับโรงเรียนเขามากกว่า ฉันที่รู้สึกเหงาจึงติดสอยห้อยตามพี่ชายคนดีของฉันมาด้วย ป่านนี้เขาจะรู้หรือยังนะว่าน้องสาวคนนี้กำลังเบี้ยวนัดที่ให้ไว้กับเขาอยู่น่ะ
“ซันไชน์!”
คิตตี้ที่เห็นฉันนั่งจ้องมองมือถืออยู่ สะกิดไหล่ของฉันก่อจะพูดขึ้นมาอีกอว่า “ถามจริงเธอกับมามี๊ของเธอไม่ใช่แม่ลูกกันจริงเหรอ ถ้าฉันไม่รู้มาก่อนว่าไม่ใช่ฉันคงคิดว่าแกเป็นลูกเขาจริงๆแล้วนะ มามี๊ของแกดูท่าแล้วคงจะรักแกมากเลยนะ” คิตตี้ที่อยู่ๆก็พูดเรื่องครอบครัวของฉันขึ้นมา อย่างไม่อยากจะเชื่อในความจริงที่ว่า ฉันไม่ใช่ลูกแท้ๆของมามี๊
“อืม...แล้วนี่ใกล้เสร็จหรือยังอ่ะ?”
“ใกล้แล้วๆ แล้วของเธอล่ะซันไชน์...ให้อะไรเป็นของขวัญยูโกะ” ซันญ่าที่ติดเทปกาวช่วยไรอันอยู่ หันกลับมาถามฉัน ก่อนจะหันไปสนใจของตรงหน้าต่อ
“...ฉันจะพายูโกะไปหาพี่เคน” ฉันบอกกับเพื่อนด้วยน้ำเสียงสดใส แต่นั้นกลับทำให้เพื่อนอีกสามคนหันกลับมองฉันก่อนทุกคนจะถามออกมาเป็นเสียงเดียวกันว่า “ไปทำไม?”
“พาไปถ่ายรูป ก็ยูโกะน่ะแอบปลื้มพี่เคนของเราอยู่ พวกเธอไม่รู้หรอ”
“รู้ / ไม่รู้” คำแรกเป็นของไรอันกับซันญ่า ส่วนสองคำสุดท้ายเป็นของคิตตี้ที่ตอบกลับ
“อา...ถ้างั้นก็รู้ซะนะ”
ฉันบอกแค่นั้น ก็ไม่ได้ให้ความสนใจสามคนนั้นอีกเลย นอกจากถุงเครื่องดื่มและขนมนมเนยที่ซื้อมา และหลังจากนั้นอีกหนึ่งชั่วโมงทุกคนก็พากันมาโผล่ที่หน้าบ้านของยูโกะ ตอนนี้ก็เป็นเวลาหกโมงแล้ว แต่ใจฉันกลับรู้สึกโหวงแปลกๆ เหมือนจะเกิดเรื่องอะไรสักอย่าง แต่มันคงไม่มีอะไรหรอก ถ้าเป็นเรื่องพี่เคน...คงไม่ใช่ก็ฉันบอกให้มามี๊โทร.บอกพี่เคนไปแล้วนี่เนอะ
“ไอ้ไรอันโทร.หาคุณแม่สิ บอกว่าพวกเรามาถึงแล้ว” คิตตี้ที่ยืนอยู่ข้างฉันสั่งไรอัน ผู้ชายในกลุ่มเพียงคนเดียวให้โทร.หาแม่ของยูโกะ
“เออๆกำลังจะโทร.เนี่ย!” ไรอันที่ควักเอาโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าก่อนที่คิตตี้จะบอกให้ใช้โทรศัพท์ ตอบกลับมาด้วยความรำคาญก่อนจะโทร.ออก เหตุที่พวกเราสี่คนไม่เข้าไปในบ้านหลังจากที่มาถึงได้สักพักแล้ว เพราะไม่อยากให้ยูโกะรู้แผน...ไม่อย่างนั้นก็จะไม่เซอร์ไพร์
“สวัสดีครับคุณแม่...พวกผมมาถึงแล้วครับ...อ่อ เข้าไปได้เลยใช่มั้ยครับ...ได้ครับ สวัสดีครับ” ไรอันเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าก่อนจะหันมาบอกพวกเราสามคน ในขณะที่หยิบของที่วางบนพื้นขึ้นมา
“เขาบอกให้พวกเราเข้าบ้านได้เลย”
“...อ่อ นั่นไง คุณแม่มาเปิดประตูให้เราแล้ว” ซันญ่าที่เงียบไปนานแล้วโพล่งขึ้นมาเมื่อหันไปเห็น คุณแม่ของยูโกะเดินมาเปิดประตูบ้านต้อนรับพวกเรา
“สวัสดีค่ะ/ครับ!” พวกเราสี่คนค้อมศีรษะทำความเคารพท่าน ก่อนจะพากันเดินเข้าบ้าน หลังจากที่ได้รอยยิ้มของท่าน
“ยูโกะอยู่บนห้อง จะให้แม่ตามเลยหรือเปล่าจ้ะ”
“ยังไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวหนูจะเป็นคนตามเอง ตอนนี้คุณแม่แค่ช่วยทำอาหารไว้รอสองสามอย่างก็พอค่ะ” ด้วยความที่ฉันเคยเจอท่านมาแล้วหลายครั้ง จึงทำให้ฉันและท่านสนิทกันในระดับหนึ่ง บอกคุณแม่ของยูโกะเสร็จ ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเข้าไลน์แล้วเลื่อนหาแชทที่มีชื่อว่า ‘Yuko’
ME:: …ทำอะไรอยู่?
ฉันพิมพ์ข้อความส่งไปก่อนจะช่วยเพื่อนเตรียมของในห้องรับแขก ที่มีเสื่อทาทามิกับโต๊ะญี่ปุ่นแบบไม้ตั้งอยู่
ครืด!! และไม่นานโทรศัพท์ก็สั่น บ่งบอกว่ามีข้อความแชทเด้งเข้ามา ยังดีนะที่ฉันตั้งค่าโทรศัพท์มือถือเป็นระบบสั่นแล้ว ไม่งั้นเสียงดังแน่ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาในตอนที่หน้าจอสว่าง และปรากฏหน้าต่างแชทไลน์สี่เหลี่ยม ที่มีข้อความสั้นๆว่า...
Yuko:: ง่วง จะนอนแล้ว
“เสร็จแล้วซันไชน์บอกยูโกะเลยก็ได้นะ” ซันญ่าที่จัดเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้วภายในเวลาไม่กี่นาที แต่ก็ต้องออกมาเสียงเบา “เดี๋ยวๆ เค้กนี่จะวางไวตรงไหน จะวางไว้บนโต๊ะเลยมั้ย?”
“เอาไว้ข้างล่างก่อน...เดี๋ยวยูโกะมาค่อยถือขึ้นมาก็ได้ ไม่งั้นเดี๋ยวจะไม่ตื่นเต้นนะ” ไรอันบอกเสียงนุ่ม
“อ่าๆ” ซันญ่าพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดนั้นของไรอัน ฉันจึงละความสนใจจากเพื่อนที่นั่งคุยกันเสียงเบา เพราะไม่อยากให้ยูโกะได้ยิน มาพิมพ์ข้อความแทน
ME:: ทำไมนอนเร็วจังล่ะ เรายังไม่ง่วงเลยนะ
หลังกดส่งไปได้ไม่ถึงนาทียูโกะก็เปิดอ่านนะ แต่ไม่ได้ตอบกลับมาในทันที เหมือนเธอกำลังคิดหาคำตอบดีๆอยู่
- ผู้เขียน
