สามสัปดาห์ผ่านไป…
“ถ้าไม่ไหวก็ไปพักก่อนเถอะครับคุณน้ำผึ้ง แดดร้อนๆแบบนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้ชายเขาเถอะ”
เสียงของเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งบอกกับเธอที่กำลังช่วยขนของขึ้นรถ ซึ่งกล่องสินค้าที่เธอขนนั้นไม่ได้หนักหนาอะไรแถมยังเป็นกล่องเล็กๆที่น้ำหนักไม่ถึงกิโลกรัม เพียงแต่เธอไม่อยากงอมืองอเท้านั่งมองเพื่อนร่วมงานทำงานเลยอาสาช่วย
และอีกอย่างการมาทำงานที่อยุธยานั้น เธอไม่ได้อยู่ตำแหน่งรองผู้จัดการฝ่ายการตลาดแล้ว หากแต่อยู่ตำแหน่งทั่วไปเลยไม่คิดจะถือตัวหรือเอาเปรียบเพื่อนร่วมงาน ไม่ว่าตำแหน่งอะไรเธอก็สามารถทำได้ทั้งนั้น
“ไม่เป็นไรค่ะ ช่วยๆกันจะได้เสร็จไวไว”
หญิงสาวตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม แต่พูดยังไม่ทันขาดคำก็เซถอยหลังจนแทบจะล้มลง ยังดีที่เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเข้ามาประคองไว้ได้ทัน เธอจึงยังไม่ล้มลงไปกองกับพื้น
“วะ…ไหวไหมครับคุณน้ำผึ้ง”
“ฉันรู้สึกหน้ามืดนิดหน่อย”
หญิงสาวนิ่วหน้าพลางบอกกับอีกฝ่าย
