เจ็ดเดือนผ่านไป….
การใช้ชีวิตเป็นคุณแม่ท้องโตนั้นดูเหมือนจะลำบากไปเสียหมด เริ่มตั้งแต่การลุกเดินทำธุรส่วนตัว รวมถึงการเดินทางไปทำงานก็ต้องเป็นไปด้วยความเชื่องช้า แต่มาริกายังรู้สึกว่าตัวเองโชคดี ที่อย่างน้อยท้องของเธอก็ไม่โตมากนัก นั่นอาจจะเป็นเพราะเธอตัวเล็กเลยทำให้ไม่ดูอุ้ยอ้ายจนเกินไป
และวันนี้ก็เป็นเช่นทุกวัน หลังจากเลิกงานเธอก็มายืนรอรถอยู่ที่หน้าบริษัทเพื่อกลับไปยังบ้านเช่า ที่อยู่ห่างจากบริษัทเพียงไม่ถึงสองกิโลเมตร เมื่อก่อนตอนที่ยังไม่มีท้องโตเธอสามารถเดินกลับด้วยเท้าได้ แต่ตอนนี้การเดินเหินลำบาก เธอเลยจำเป็นต้องเรียกแท็กซี่ไปมาระหว่างบ้านเช่ากับที่ทำงาน
หญิงสาวก้มมองนาฬิกาข้อมือซึ่งได้เวลาที่แท็กซี่จะผ่านหน้าบริษัท เป็นจังหวะที่เสียงรถมาจอดอยู่ข้างหน้าของเธอพอดี
‘ตรงเวลาดีจัง’
เธอคิดพลางเงยหน้าขึ้นจากข้อมือ แต่แล้วก็ต้องร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจราวกับถูกผีหลอก
“ท่านประธาน”
