เช้าวันต่อมา ภูดิสเดินเข้ามาในแผนกการตลาดมองหาคนที่หัวใจพะวงหาตลอดทั้งคืน แต่เมื่อไม่เจอก็ก้าวยาวๆมาหยุดอยู่ตรงหน้าเพื่อนสนิทของเธอที่เขามักจะเห็นมาริกาไปมากับทั้งสองคนอยู่บ่อยๆ
“แล้วรองผู้จัดการของพวกคุณล่ะ ฉันมีเรื่องงานจะคุยกับเธอหน่อย”
เสียงทุ้มห้วนที่ดังออกมาจากปากได้รูปของบุรุษร่างสูงใหญ่ตรงหน้า ทำให้ทั้งสองคนต้องรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานแล้วเอ่ยทักทายด้วยความรีบรน
“ท่านประธาน สวัสดีค่ะ”อารยากล่าวสวัสดี เสร็จก็ส่งสายตาต่อให้เมธีเป็นคนตอบคำถาม
“พอดีว่าวันนี้เจ๊…เอ่อ รองผู้จัดการลาครับ”
“ลา….เธอเป็นอะไร ไม่สบายอย่างนั้นเหรอ”
“ค่ะ เธอลาป่วยค่ะ”เมื่อเห็นว่าเพื่อนโดนจี้ถามหนัก อารยาก็ต้องช่วยเพื่อนตอบ
“ป่วยเป็นอะไร แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า ตอนนี้เธออยู่โรงพยาบาลไหน”
ภูดิสหัวใจหล่นวูบเมื่อทราบข่าวจากปากของเพื่อนเธอ ก่อนจะรัวคำถามใส่ทั้งสองคนเป็นชุด
“เอ่อ….คือว่า…”
ทั้งสองคนอ้ำๆอึ
