“หนูเล็ก เธอเอาอะไรใส่ลงไปในถ้วยกาแฟหะ” เสียงคำรามต่ำๆ กับสายตากรุ่นโกรธที่ชายหนุ่มใช้กับเธอทำให้ทัดดาวเหงื่อแตกซิกๆ
“เปล่าค่ะคุณผู้ชาย ดิฉันแค่รับฝากมาจากอาเรีย ไม่ได้แตะแก้วใบนั่นสักนิดเดียว” ทัดดาวกัดฟันตอบ เธอไม่ได้แตะต้องแก้วใบสวยจริงๆ แค่หย่อนเกลือเม็ดเล็กๆ ลงไปหนึ่งกำมือ
“แน่ใจนะ! ถ้าอย่างนั้นฉันจะเรียกอาเรียขึ้นมาถาม ว่าวันนี้ทำไมกาแฟฉันถึงเค็มเป็นพิเศษ ถ้าหาคนผิดไม่ได้คงต้องมีใครสักคนต้องออกจากงาน เพราะฉันคงไม่สามารถเลี้ยงคนทำงานชุ่ยๆ เอาไว้ให้เปลืองเงินเปลืองทอง” อีเกร์เอ่ยเสียงเย็นเฉียบหรี่ตามองทัดดาวนิ่งๆ
มือเล็กๆ กำชายผ้ากันเปื้อนแน่น เธอก้มหน้าลงเมื่อไม่อาจต่อตากับเขาได้ การกลั่นแกล้งของเธออาจจะทำให้คนอื่นเดือดร้อน ทุกคนต่างมีภาระรับผิดชอบจนไม่สามารถเสียงานดีๆ ไปเพราะเธอเป็นสาเหตุ
“ฉันทำเอง ฉันเอาเกลือใส่ไปในแก้วเองค่ะ อย่าไล่ใครออกเลยได้โปรด!” เสียงเครือสะอื้นเอ่ยยอมรับอ
