ยัยตัวร้ายกับนายสายโหด

ตอนที่ 11

หลังจากแข่งรถเสร็จฉันก็ขับรถกลับคอนโดเพื่อวางแผนทำลาย ลลินทันที ฉันคิดว่าทุกคนคงสงสัยใช่ไหมล่ะคะว่าฉันคือใคร ฉันชื่อใบเตยค่ะ คู่ควงสมัยม.ปลายของพี่มาร์ท และใช่ทุกคนคิดไม่ผิดหรอก ฉันไม่ได้อยากเป็นแค่คู่ควงแต่ฉันอยากเป็นนายหญิงแห่งตระกูลพี่มาร์ทด้วย ฉันเคยเข้าหาเขาหลายครั้งแต่เขาก็ปฏิเสธมาโดยตลอดเพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะเขารู้สึกผิดที่เขาเคยไล่ยัยลินศัตรูของฉันให้ออกไปจากชีวิตเขาเมื่อครั้งนั้นยังไงล่ะ

ตอนแรกที่ยัยลินหายไปเขาก็ดูมีความสุขดี แต่พอผ่านไปได้ไม่ถึงอาทิตย์เขากลับพูดแต่ชื่อมัน ในขณะที่ตัวเขาอยู่กับฉัน จนในที่สุดก่อนเขาจะเรียนต่อมหาลัยเขาก็ได้มาขอยุติความสัมพันธ์กับฉัน ฉันยอมรับนะว่าโกรธเพราะฉันไม่ชอบให้ใครมาบอกเลิก และในวันนี้ฉันก็คิดว่าจะเอาเขากลับมาเป็นของฉันอีกครั้ง

แต่! แต่ยัยลินก็กลับมา มันกลับมาทำไม กลับมาเป็นมารขวางความสุขฉันทำไม ฉันเกลียดมัน

วันนี้แข่งรถอีกเหมือนกันมันชนะฉันแถมยังเยาะเย้ยฉันอีก หึ ฉันไม่ยอมจบแค่นี้แน่ ฉันจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของมันมาเป็นของฉัน ฉันจะแย่งทุกอย่างคืน ฉันมาเพื่อแย่ง และฉันจะไม่ยอมให้ลลินได้ดีไปกว่าฉันแน่นอน ฉันคิดด้วยแววตามุ่งมั่น หึ

อ้อ วันนี้แค่แวะมาแนะนำตัว แล้วพบกัน

ณ K ผับ

ตอนนี้ฉันกับเพื่อน ๆ ก็เข้ามาในผับของเพื่อนพี่มาร์ทแล้ว ฉันว่าวันนี้จะแดนซ์ซะหน่อย เพราะรู้สึกอารมณ์ไม่ค่อยดีอยากปลดปล่อย เพราะฉันเจอศัตรูคู่อริอย่างยัยเตยเน่าน่ะสิ แถมล่าสุดมันยังบอกเจตนาชัดเจนอีกว่ามันจะแย่งพี่มาร์ทไป ซึ่งตรงนี้แหละที่ทำให้ฉันโมโห ฮึ่ย

แต่เอาเถอะ ไม่ว่ายัยนั่นจะว่ายังไงจะมาไม้ไหน ฉันรับมือได้หมดแน่ ๆ หึ แล้วจะรอแล้วกันนะ

เฮ้อ แต่สิ่งที่ทำให้ฉันคิดหนักตอนนี้ก็คือเมื่อตอนอยู่ที่สนามแข่งฉันจุ๊บปากพี่มาร์ทไปนะสิ ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงทำอย่างนั้นแต่ฉันรำคาญเขานิ บ่นอยู่ได้เลยทำแบบนั้นลงไป และมันก็ได้ผลเขาเงียบทันทีเลยล่ะ

สักพักพวกที่เหลือก็เข้ามาแล้วก็ตกลงกันว่าจะมาเที่ยว นั่นทำให้ฉันมาอยู่ที่นี่ตอนนี้ และฉันกำลังมองว่าเขาอยู่ตรงไหนนะสิ อ้อ เจอแล้ววีไอพี

“รอนานไหมคะทุกคน” เสียงฉันพูดขึ้น

“ไม่นานครับ เพิ่งมาเหมือนกัน” อ้อน้องมาร์คัสตอบดิฉัน ส่วนคนตัวโตมองฉันนิ่ง ๆ รู้สึกไม่ปลอดภัยเลยแฮะ

“เอ่อ มานั่งกันดีกว่าครับ จะได้สนุกกัน” คราวนี้พี่คิมหันต์พูดบ้างฉันก็กำลังจะเดินไปนั่ง แต่

หมับ ฟุบบบ

เขากระชากข้อมือฉันให้นั่งลงบนตักแกร่งของเขา ฉันมองเขาอย่างไม่พอใจนัก

“นั่งนี่แหละจะไปไหน อยู่นิ่ง ๆ ดิวะ แล้วนี่อะไร ชุดอะไร ทำไมชอบใส่โป๊วะ” มันว่าฉัน

“ก็มาเที่ยวปะ อย่ามางี่เง่า รำคาญ”

ฉันจึงเลือกตอบร่างสูงไปแบบนั้น มันทำหน้าไม่พอใจแต่ก็ไม่พูดอะไร พวกเรานั่งทานกันไปเงียบ ๆ จนเริ่มเบื่อยัยปรางค์จึงชวนไปเต้น

“เบื่อแล้วว่ะ ไปเต้นกันไหม” ปรางค์พูดขึ้น

“อืม ก็ดีนะ ฉันอยากแดนซ์” ยัยมีน

“ดีค่ะ นาน ๆ ทีแพรวจะมา ไปนะเจ๊” แพรวพูดแล้วหันมาหาฉัน

“อืม ไปก็ไป เบื่อเหมือนกัน”

“ไม่ให้ไป”

“โว้ะเครียดก็ต้องแดนซ์ปะวะ ไปพวกมึงไปสนุกกัน” ว่าแล้วฉันก็ลุกขึ้นโดยไม่สนใจคนตัวโตเลย

ตอนนี้พวกฉันอยู่ด้านล่างของผับแล้วล่ะ พวกฉันเต้นกันอย่างไม่มีใครยอมใครเลย แต่ละคนนี่ปลดปล่อยสุด ๆ จนฉันรู้สึกว่ามีแต่คนสนใจแต่กลุ่มพวกเราทังนั้น แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพวกเรา แต่มันไม่ได้ทักฉันหรอก มันเข้าไปหายัยมีนแล้วทำความรู้จัก ฉันจะไม่อะไรเลยถ้าไอ้ผู้ชายที่เดินมาหาพวกฉันไม่ใช่คนที่ฉันเคยหมายหัวเอาไว้

อย่าถามละว่ามันทำอะไร ไอ้นี่มันเคยแอบยักยอกเงินบริษัทของป๊าฉันแล้วถูกจับได้ ซึ่งตอนแรกฉันไม่รู้หรอก แต่ฉันก็เพิ่งมารู้เมื่อไม่นานมานี้เอง และดูเหมือนมันจะไม่หยุด มันยังคงแอบยักยอกเรื่อย ๆ ฉันจึงกระซิบกับยัยมีนว่าให้ทำความรู้จักไปก่อนเพราะฉันจะเชือด ยัยมีนเมื่อได้รับคำสั่งก็คุยกับมันอย่างอ่อนหวานทันที มันไม่รู้จักพวกฉันหรอก แต่นั่นก็ดีแล้วล่ะ เพราะฉันสามารถทำอะไร ๆ ได้ง่ายขึ้น

ฮึ่ม

ตอนนี้ผมอยู่ในผับโซนวีไอพีครับ กำลังนั่งมองยัยตัวเล็กเต้นอยู่ด้านล่าง ผมโคตรจะโมโห ไม่ชอบเลยชอบขัดคำสั่งเนี่ย ผมก็บอกไปแล้วว่าไม่ให้ไปแต่เธอก็ไม่เชื่อ แล้วไอ้ชุดนั่นอีกผมก็บอกแล้วว่ามันโป๊แต่เธอกลับใส่มา เหมือนท้าทายผมอย่างนั้นแหละ แล้วยังไงใส่มาเธอก็เด่นไง สายตาพวกผู้ชายที่มองเธอนี่แทบจะกลืนกินแล้ว โว้ย ยิ่งมองยิ่งหงุดหงิด อย่าเผลอนะพ่อจะฟาดให้ แล้วนี่อะไรลงไปเต้น แต่มีผู้ชายเข้ามาทักทาย ถึงจะไม่เข้าหาเธอโดยตรงก็เถอะ แต่ผมก็หวงอยู่ดี

โว้ยยย หงุดหงิดโว้ย

“เฮ้ย ไอ้มาร์ท มึงไม่ลงไปตามคู่หมั้นมึงวะแม่ง เดี๋ยวก็โดนหมาคาบหรอก” เสียงไอ้ตินบอกผม ผมไม่ตอบออกมา แต่ผมหันหน้ากลับมามองมันนิ่ง ๆ

“เออ นั่นสิ แล้วนี่อะไรดูยัยมีนาสิ ฮึ่ม ระริกระรี้เชียวเห็นผู้ชายไม่ได้ไงวะหงุดหงิด” เสียงไอ้คิมครับ

“เออ นั่นสิ ดูยัยปรางค์นั่นก็อีกคน เต้นจนนมหกหมดแล้ว หงุดหงิดโว้ย” เสียงไอ้ตินพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“นั่นสิครับ ผมเห็นด้วยเลย ดูแพรวสิเพิ่งจะเข้าปีหนึ่งแต่ออกลายแบบนี้มันน่านัก ฮึ่ย” เสียงไอ้มาร์คัสพูดบ้าง ผมก็มองตามพวกมันนะ ยิ่งมองก็ยิ่งหงุดหงิด ไม่ได้การละ สงสัยต้องไปตามซะหน่อย

“แล้วเกี่ยวอะไรกับพวกมึงวะ เพื่อนลินจะเต้นมันไปหนักส่วนไหนของพวกมึง หรือว่าพวกมึงชอบแก๊งนี้” ผมพูดแล้วมองมันนิ่ง ๆ ก่อนจะเดินลงมาชั้นล่างแล้วเข้าไปกระชากคนตัวเล็กให้กลับขึ้นข้างบน

“ไปกลับ ขึ้นข้างบน พอแล้ววันนี้ ไป”

ผมพูดพร้อมกอดคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน

“ไม่ ลินยังสนุกอยู่เลย อย่ามาบังคับ” ดูเธอตอบผมสิครับ ทนไว้ไอ้มาร์ท

“เลือกเอาจะไปดี ๆ หรือจะให้อุ้ม” ผมขู่เธอ

เธอไม่ตอบแต่ยอมเดินตามผมมาเงียบ ๆ ตอนนี้ผมกับเธอนั่งอยู่ที่โต๊ะแล้ว แต่ไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร พวกสามตัวที่เหลือมันก็ลงไปกระชากเพื่อนของยัยตัวเล็กกลับขึ้นมาข้างบน หึ ดูแล้วพวกเธอคงโวยวายน่าดูเลย

“นี่ไอ้บ้า ลากฉันมาทำไม ยังสนุกอยู่เลย” มีนาพูด

“โว้ย ไม่อยากเห็นเธอเต้นโว้ย รำคาญลูกตา” ไอ้คิมตอบ

“โอ๊ย หงุดหงิด จะลากขึ้นมาทำซากอะไร” ปรางค์ทิพย์ครับผม

“ไม่อยากเห็นนมที่เธอเต้นจนหกเว้ย” นี่ก็เสียงของมาร์ติน

“นี่แล้วพี่จะลากขึ้นมาทำไม นาน ๆ ทีจะได้มา” น้องแพรวครับ

“เพิ่งขึ้นปีหนึ่งอย่าเพิ่งซ่า ในฐานะที่เป็นพี่รหัสและเป็นพี่ว้ากพี่ขอสั่งให้เธอนั่ง” เสียงไอ้มาร์คัสพูดตอนนี้ไม่มีใครพูดอะไรทุกคนต่างนั่งมองเชิงกันเงียบ

ผมก็ไม่ได้อยากพูดอะไรมาก พูดแล้วมันขึ้น ดูเธอสิไม่สนใจผมเลย ขนาดให้นั่งตักแทนโต๊ะโซฟาเลยนะเนี่ยยังไม่สนใจผมเลย งอนว่ะพูดจริง

เหมือนเธอจะรู้ตัวนะ เธอปลายหางตามามองผมแวบนึงแล้วก็หันกลับไป ผมทนไม่ไหวก็เลยกอดเธอแน่นขึ้นพร้อมหอมซอกคอเธอแรง ๆ แต่จะว่าหอมคงไม่ถูก เพราะผมเผลอกัดจนขึ้นรอยแดงด้วย หึหึ