ตอนที่ 10

1441 คำ

ทุกคนครับตอนนี้ผมรู้สึกโมโหคนตัวเล็กมาก ๆ เลยล่ะครับ เพราะอะไรนะเหรอ เพราะว่าเธอลงแข่งรถไง ขนาดผมห้ามเธอยังพูดว่าผมห้ามเธอไม่ได้ มันน่าให้โมโหไหมล่ะครับ ไอ้เราก็เป็นห่วงไง จะขอลงแข่งเองก็ดูท่าแล้วจะไม่ยอม ตอนนั้นผมโมโหมาก เราทะเลาะกันเล็ก ๆ แต่เพื่อนเธอกับผมนี่ไม่มีใครกล้ามาห้ามสักคน แต่ก่อนที่จะเกิดสงครามย่อม ๆ ระหว่างเธอกับผมก็มีคนมาบอกว่าทางนั้นขอเปลี่ยนตัวคนลงแข่งเพราะไม่อยากชนะผู้หญิง ตอนแรกผมก็เบาใจที่เคลวินไม่ลงแข่งแรงแต่ก็ต้องมาตกใจเมื่อรู้ว่าคนที่ลลินจะแข่งด้วยคือใบเตยอดีตคู่ควงของผม ผมยอมรับว่าเคยรู้สึกดีกับเธอไปช่วงหนึ่ง ในระยะที่ผมควงเธอแต่ก็แค่ตอนขึ้นเตียงเท่านั้นพอลงเตียงผมก็ไม่รู้สึกอะไรเลย มันอาจจะเป็นเพราะเธอเร่าร้อนมั้งครับผมเลยรู้สึกดี แต่ตอนนี้ผมห่วงคนตัวเล็กมาก เพราะใบเตยนั้นเป็นนักแข่งรถที่หาตัวจับได้ยากเลยล่ะ มีทั้งเล่ห์ทั้งกล ผมล่ะกลัวคนตัวเล็กจะเป็นอันตราย แถมยังไอ้ของกำนัลบ้า ๆ ที่เอาผมเป็นของกำนัลอีก ยิ่งคิดยิ่งกลุ้ม พอใบเตยไปแล้วผมจึงคุยกับเธออีกครั้งแต่ก็เหมือนเดิมเธอไม่ยอม จนผมต้องเดินหนีออกมาเพราะไม่อยากอารมณ์เสียใส่เธอ แต่เธอกลับเดินมาง้อ ผมยอมรับนะว่าดีใจและก็ตกใจที่เห็นเธอเดินมาง้อแต่ขอเล่นตัวหน่อยแล้วกัน “โกรธเหรอ” เงียบ “ไม่เอาน่า เอางี้แข่งเสร็จจะยอมทุกอย่างเลยโอเคไหม” ผมไม่ตอบ “พี่มาร์ท เริ่มโมโหแล้วน่ะ” เธอเรียกผมว่าพี่ และผมเริ่มรู้สึกว่าเธอจะโมโหแล้วผมจึงหันไปหาเธอแล้วพูดว่า “จำที่พูดเมื่อกี้ให้ดีก็แล้วกัน อย่าลืมล่ะ” เธอยิ้มให้ผม แล้วเราก็เดินเข้ามาในห้องเหมือนเดิมรอไม่นานก็ถึงเวลาแข่งตอนนี้พวกผมทั้งหมดออกมานอกห้องแล้วเพื่อรอชมการแข่งขันระหว่างลินกับใบเตย “ลิน แกโอเคนะ ไหวนะ” เสียงยัยปรางค์ว่า “อืม ฉันโอเค ไม่ต้องห่วง” เธอตอบเพื่อนเธอ ก่อนจะหันมาหาผมแล้วยิ้มผมก็ยิ้มให้เธอ “สู้ ๆ นะแก ถ้าฉันไม่เจ็บแขนฉันลงเองแล้ว” มีนพูด “อื้ม ไม่ต้องเป็นห่วงนะ อย่าคิดมาก ไปละ” เธอพูดกับเพื่อนเธอเสร็จเธอก็ไปที่รถทันที “เอาละครับทุกคน เวลานี้ความสนุกสนานรอทุกคนอยู่ จากนี้ไปจะเป็นการแข่งขันระหว่างคุณลลิน ผู้ที่ไม่มีประวัติการแข่งรถที่ไหนเลย แต่ไม่แน่นะครับแข่งครานี้เธออาจชนะก็เป็นได้ ส่วนผู้ถ้าชิงคือคุณใบเตย นักแข่งรถผู้หญิงที่หาตัวจับได้ยาก ส่วนของกำนัลของเราวันนี้ก็คือ เงินสดยี่สิบล้านบาทรถยนต์อีกหนึ่งคัน และอีกหนึ่งสิ่งที่เป็นของเดิมพันก็คือ คุณคุณาวุฒิผู้กุมหัวใจของสาว ๆ ทั่วกรุงเทพก็ได้กลายมาเป็นของเดิมพันในวันนี้ด้วย เอาละครับ ถึงเวลาลุ้นระทึกที่ทุกคนรอคอยกันแล้ว ผมคิดว่าผู้เข้าลงแข่งทั้งสองคงพร้อมแล้ว เพราะฉะนั้นเราไปชมการแข่งขันพร้อมกันเลย” ปั้ง!!! เสียงพิธีกรสนามพูดจบ ก็เป็นเสียงปืนดังขึ้นตอนนี้รถของใบเตยออกตัวไปแล้วติดที่รถของลลินที่ยังไม่ออกตัวจนสักพักก็ออกตัวไปได้ แต่นั่นก็ทำให้ใบเตยทิ้งห่างไปเยอะเหมือนกัน เสียงพิธีกรสนามก็ภาคอย่างสนุกว่างานนี้ใครกันแน่ที่จะชนะ ผมก็เริ่มรู้สึกกังวลว่าเธอจะชนะหรือแพ้ แต่ยังไงผมขอให้เธอปลอดภัยก็พอ “โอ๊ย จะเป็นยังไงวะเนี่ยของเดิมพัน” เสียงไอ้มาร์คัสพูดก่อนจะมองผม “เฮ้อ งานนี้นอกจากจะเดิมพันด้วยเงินแล้ว ยังเดิมพันด้วยศักดิ์ศรีสินะ” เสียงของน้องแพรวพูดขึ้น “รถมีปัญหาหรือเปล่าทำไมออกช้าจัง ทิ้งห่างหลายช่วงตัวมาก” เสียงของคิมหันต์พูดขึ้น “มันต่อให้ก่อนใช่ไหม ถึงไม่ยอมออกรถตั้งแต่แรก ชะล่าใจมากเลยอะ” เสียงของมีนพูดขึ้น “แล้วสรุปยังไงวะเนี่ย อย่าแพ้เลย” เสียงไอ้มาร์ตินพูดขึ้น “หึ อย่าห่วงไปเลย ถึงยังไงยัยลินก็ชนะอยู่แล้ว มันแค่จะชนะโดยการออกตัวทีหลัง ทำให้คู่แข่งกระอักไงล่ะ แกอ่านเกมของไอ้ลินไม่ออกเหรอ เชื่อเถอะนายใหญ่เราไม่เคยพลาดหรอก ถ้าลงมือเองแบบนี้น่ะ” เสียงปรางค์พูดบ้างซึ่งทำให้ผมสนใจทันที แต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลาคิดอะไรมากเพราะสายตาของผมกำลังจดจ่ออยู่ที่รถสองคันที่ขับตีคู่กันมา “เอาละครับทุกคน คุณลลินตีขึ้นมาได้แล้วล่ะครับ เปลี่ยนตำแหน่งคนนำคนตามแล้วครับแต่ อ้าว รถคุณลลินอยู่ท้ายอีกแล้วครับ รถของคุณใบเตยแซงมาแล้วและนี่ก็เหลือโค้งสุดท้ายก็จะถึงเส้นชัยแล้วครับ” เสียงพิธีกรภาคอย่างสนุกปาก แต่ผมนี่ไม่สนุกเลย ใจผมเต้นมากกว่าลงแข่งเองอีก เพราะเมื่อกี้ลลินตีคู่ขึ้นมาได้แล้ว แต่ก็ต้องลงมาขับตามเหมือนเดิม เพราะรถของใบเตยบี้และกระแทกพร้อมขับไปปาดมาทำให้รถลลินอยู่หลัง และนี่ก็ถึงโค้งสุดท้ายจะเข้าเส้นชัยแล้ว รถใบเตยขับขึ้นมากำลังจะเข้าโค้ง แต่สุดท้ายรถของลลินกับขับปาดแซงเข้าโค้งและเข้าเส้นชัยอย่างสวยงาม แต่ผมโกรธเพราะวิธีที่เธอทำเมื่อกี้มันอันตรายมาก ถึงจะดีใจที่เธอชนะแต่ก็โกรธ “ในที่สุด คุณลลินผู้ที่ไม่มีประวัติการแข่งขันก็เข้าเส้นชัยและชนะไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ แหม! นอกจากจะสวยแล้วยังเก่งอีกนะครับ น่าชื่นชมจริง” เสียงพิธีกรประกาศไม่หยุดตอนนี้ผมลงมาในสนามแล้ว ลลินยืนมองใบเตยด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ใบเตยมองลลินอย่างโกรธ “แก นังลิน” ใบเตยพูดขึ้น “ทำไม อะไรกัน แพ้แล้วพาลเหรอ นี่ขนาดต่อให้ก่อนตั้งหลายรอบ ออกรถทีหลังนั่นก็ด้วย ฉันยังชนะเธอมาได้เลยเห็นไหม ฉันบอกแล้วของของฉันก็เป็นของของ ฉัน” ลลินพูดพร้อมกอดแขนผมไว้แน่น “หึ จำไว้นะลลิน ฉันจะแย่งของ ๆ เธอ ฉันจะกลับมาเอาพี่มาร์ทไปจากแกให้ได้” ใบเตยทิ้งคำพูดและแววตาอาฆาตใส่ลลิน แต่เธอกลับนิ่งจนผมต้องเอามือมากอดเธอเอาไว้ “เฮ้ย คุณลินสุดยอดไปเลยเจ๋งอะ” เสียงไอ้คิมมันพูดลลินยิ้มให้มันน้อย ๆ “แกนี่ประมาทไม่น้อยเลยนะ รู้ว่าเก่ง แต่ทำแบบนี้นี่หัวใจพวกฉันจะวาย” มีนพูดขึ้น “แกนี่น้า เอาคืนได้แสบจริง ๆ” เสียงของปรางค์พูดขึ้น “คุณเก่งมาก ๆ เลยครับ” เสียงเพื่อนผมพูดพร้อมกัน “นี่ยังไม่ถึงครึ่งเลยค่ะ นี่แค่เบสิกเท่านั้น พี่ลินขับเก่งกว่านี้เยอะ” เสียงของน้องแพรวพูดผมก็เริ่มสงสัยในตัวลินมากขึ้น เธอไม่ตอบอะไรใครทั้งสิ้น ก่อนจะเดินเข้ามานั่งในห้องเพื่อพัก ผมก็เดินตามเธอเข้ามา “รู้ใช่ไหมว่ามันอันตรายที่ทำแบบนั้น” ผมถามเธอนิ่ง ๆ “รู้สิ ไม่ได้โง่นะ แล้วไงล่ะ ก็ไม่ได้เป็นไรหนิ” ดูเธอตอบผมสิ “แล้วถ้าลินเป็นไรขึ้นมา พี่จะ..” จุ๊บ ลินจุ๊บปากผมเบา ๆ แล้วผละไป เธอนั่งหลับตาเหมือนว่าเธอเหนื่อยผมก็อึ้งอยู่ทำอะไรไม่ถูก จนเพื่อน ๆ เข้ามาแล้วก็ตกลงกันว่าจะไปฉลองที่ผับของไอ้คิมหันต์ที่ผมเจอกับเธอครั้งแรกนั่นแหละ เมื่อตกลงกันได้แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านเพื่อไปเตรียมตัว แต่ที่ผมต้องปราบพยศก็คือลินน้อยของผมที่แอบจุ๊บผมโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว ผมต้องเอาคืน หึ ๆ ๆ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more