‘ใจเสาะ พูดแค่นี้ก็อ้วก ไหวไหมเนี่ย’
หล่อนพยักหน้าอย่างงงๆ เพราะคนพูดตำหนิกำลังปัดเศษอาหารตามเสื้อผ้าของหล่อนออกอย่างไม่รังเกียจ
‘งั้นขึ้นไปนั่งบนศาลาก่อน แล้วห้ามลุกเดินไปไหนนะ รอพี่อยู่ที่นี่ พี่จะไปเก็บฝักบัวดอกบัวให้ ใครเขาอยากได้เงินค่าฝักบัวค่าดอกบัวของเธอกัน กลัวจะมาตายเป็นผี... เอ่อ... รอตรงนี้ล่ะ เดี๋ยวมา ห้ามไปไหนเด็ดขาดนะ’
อีกครั้งที่หล่อนพยักหน้าตอบรับ แต่รอยยิ้มกลับระบายกว้างอย่างมีความสุขที่สุด และหล่อนก็ได้รับรอยยิ้มกว้าง ยิ้มจนดวงตาคมเข้มหยีไปรวมกัน รอยยิ้มของผู้ชายที่หล่อสุดในสายตาหล่อน รอยยิ้มที่ประทับอยู่ในหัวใจตั้งแต่วันนั้น พร้อมฝ่ามือที่เอื้อมมาขยี้เรือนผม
นั่นเป็นครั้งแรกที่เหนือสมุทรพูดกับหล่อนยาวๆ แม้จะเป็นคำตำหนิ แต่หล่อนก็รู้ว่าเขาห่วง แต่ด้วยช่วงวัยที่ห่างกัน เขาเป็นหนุ่ม ส่วนหล่อนยังเป็นเด็กประถมต้น เหนือสมุทรจึงไม่ค่อยคุยเล่นกับหล่อนเท่าไรนัก จะมีแค่ตอนที่
