บทที่ 10 ทิ้งไป
2834 คำ
ร่างบางเปลือยเปล่าด้วยความรวดเร็ว ม่านฟ้าแสบร้อนไปทั้งตัว เขาฉีกกระชากชุดของเธอราวกับว่าเป็นสัตว์ดุร้าย ซึ่งเสียงร้องไห้ระงมจากเธอเขาได้ยินเป็นประจำ
...ร่างหนานั้นมีเส้นเลือดปูดขึ้นตามร่างกาย เขาถอดเสื้อยืดก่อนจะโยนทิ้งให้พ้นทาง ม่านฟ้ามีกลิ่นกายที่ทำให้เขาใจสั่น มันหอมเหมือนกับดอกไม้แรกแย้ม เธอพยายามกระเถิบหนี ไม่ใช่ว่ารังเกียจแต่ว่าเขาทำเจ็บมาก
“ฮึก คินณ์...” พอเขาถอดเสื้อผ้าเสร็จก็ไม่ได้เล้าโลมเธอเลย ม่านฟ้ามองร่างหนาด้วยแววตาสั่นระริก อยากจะรู้ว่าตอนที่เขาทำกับคนอื่น เขาทำรุนแรงแบบนี้ไหม
...หญิงสาวกระเถิบตัวหนีแต่ก็ถูกฝ่ามือหนารั้งต้นขาไว้ เขาขยับตัวขึ้นทาบทับร่างบาง เหยียดยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่าเธอร้องไห้
“ฉันอยากถ่ายคลิปไว้ อยากให้เธอเอาไปเปิดให้มันดู” เขาว่าพลางหัวเราะด้วยความสะใจ ก่อนจะขยับเรียวขาเล็กให้แยกออกจากกัน ชายหนุ่มก้มมองดอกไม้งามคุ้นเคย เขาขบกรามแน่นเมื่อคิดว่ามีชายอื่นได้เห็นได้สัมผัส
“พาคินณ์...ฉันคิดว่าเรา อึก คุยกันดี ๆ ได้” หญิงสาวพยายามอธิบาย พยายามใจเย็นแม้ว่าตัวเองก็ไม่ได้เป็นคนใจเย็นมาก แต่เขานั้นเป็นไฟไปแล้ว ลมเย็น ๆ แบบเธอก็ยิ่งทำให้ไฟอย่างเขาโหมกระพือขึ้น คิ้วเรียวสวยย่นเข้าหากันเมื่อเขาไม่ได้สนใจคำพูดของเธอ ดวงตาคู่สวยเลื่อนมองต่ำ เธอข่มเปลือกตาปิดลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินรอรับโทษทัณฑ์ที่ตัวเองไม่ได้ก่อ
...พาคินณ์กอบกุมแก่นกายขนาดใหญ่ของตนไว้ในอุ้งมือหนา เขามองใบหน้าสวยของเธอที่พยายามข่มเปลือกตาหนีไม่อยากเห็นและนั่นมันเหมือนกับการไปกระตุ้นความโกรธของเขา
ชายหนุ่มหยัดกายขึ้นเดินไปหาเธอข้าง ๆ โซฟา ชักรูดแก่นกายถี่ ๆ ด้วยความเสียวซ่าน เพียงแค่เห็นเรือนร่างของสตรีเจ้าโลกของเขาก็ตั้งผงาดพร้อมออกรบเต็มที
“อึก...อื้ออ~” พาคินณ์กระชากเส้นผมของเธอจนหญิงสาวต้องลืมตาขึ้น เธอตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจที่พอลืมตาก็เห็นเขาเอาเจ้าโลกของเขามาจ่อริมฝีปากของเธอ
“หึ...” ชายหนุ่มหัวเราะ เขาชอบใบหน้าตื่นตระหนกของเธอเป็นอย่างมาก ฝ่ามาหนาเลื่อนบีบกรามเล็กไว้ “อิงฟ้าเก่งกว่าเธอเยอะเลย”
“อึก...อย่าเอาฉันไปเปรียบกับผู้หญิงคนนั้น” เขาปล่อยมือออกจากกรามเล็กให้เธอได้พูด ม่านฟ้าผลักต้นขาแกร่งออกแต่เขาก็ยังจะขยับเข้ามาเพราะอยากแกล้งเธอ
“แต่ฉันก็ไม่ได้พูดผิด” หญิงสาวกัดฟันแน่น เธอไม่ถูกชะตากับอิงฟ้า ไม่ชอบและไม่อยากให้เขาพูดชื่อผู้หญิงคนนั้น ทว่ายิ่งเธอทำสายตาไม่พอใจเขาก็ยิ่งไม่พอใจมากกว่าเดิม พาคินณ์อาศัยจังหวะทีเผลอของเธอกดกระแทกแท่งเนื้อแข็ง ๆ นี้เข้าไปในโพรงปากเล็ก
“อื้ออ~” เขากดศีรษะของเธอไว้จนหญิงสาวน้ำหูน้ำตาไหล ยิ่งเห็นเธอดิ้นยกมือขึ้นตีเขาก็ยิ่งสะใจ
“หึ...” พาคินณ์เหยียดยิ้มมุมปากอย่างคนถูกอกถูกใจ เขาดันเข้าไปจนถึงโคนลิ้นของเธอ น้ำลายของหญิงสาวไหลเยิ้ม ความขมขื่นในใจทำให้เธอร้องไห้ออกมาไม่หยุด
...พาคินณ์กดศีรษะของเธอลงก่อนจะดึงขึ้นให้ริมฝีปากเล็กชักรูดแก่นกายแข็งขืนเพิ่มความเสียวซ่านรัญจวนใจให้แก่ตัวเอง บางครั้งความเครียดของเขาก็มักถูกระบายออกมากับเธอเสมอ ความรู้สึกในตอนนี้กับตอนที่อยู่กับอิงฟ้าต่างกันโดยสิ้นเชิง...เขาชอบแบบนี้เสียมากกว่า
“แค่ก ๆ อึก...พะ พาคินณ์” ร่างเล็กสั่นไหว ไหล่ของเธอสั่นราวกับลูกนกตกน้ำ ใบหน้าสวยเงยขึ้นอ้อนวอนขอความเห็นใจ เธอเจ็บอยากให้เขาได้รู้
“ฉัน อึก...เจ็บคอ” ม่านฟ้าไม่อยากทำแบบนี้เลย เธอไม่ชอบแววตานึกสนุกของเขา “อย่ากด อึก”
“ไม่กดเธอจะทำดี ๆ หรือไง” เขาว่าอย่างนึกสนุก ชายหนุ่มมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเธอ ก่อนที่สาวเจ้าจะยอมยกมือขึ้นกอบกุมแก่นกายของเขาไว้
...มันมักจะเป็นแบบนี้ทุกครั้ง
เขาจะทำแรง ๆ จนเธอยอมในที่สุด
ม่านฟ้าเม้มริมฝีปากมองแก่นกายขนาดใหญ่นี้ที่ไม่ได้มีแค่เธอที่ได้เห็นอีกต่อไป หญิงสาวหยัดกายขึ้นนั่งบนโซฟา ก่อนจะแตะลิ้นลงเบา ๆ ที่ปลายหัวเห็ดแดงก่ำ ความแข็งขืนของมันดิ้นสู้มือและร้อนผ่าวด้วยเลือดที่กำลังพลุกพล่าน
“อืม...” เธอได้ยินเสียงครางจากลำคอหนาเบา ๆ ดวงตาคู่สวยช้อนขึ้นมองเขาอย่างช่วยไม่ได้ “...เธอได้ทำอะไรแบบนี้ให้มันด้วยไหม ของของมันใหญ่เท่าของฉันหรือเปล่า”
...ม่านฟ้าไม่ตอบ เธอพยายามทำให้เขาพอใจได้มากที่สุด ไม่งั้นเขาก็จะบังคับกดศีรษะของเธออีก ปลายลิ้นเล็กตวัดเลียอย่างที่เขาเคยให้ทำ ข่มเปลือกตาปิดลงน้ำตาก็ไหลริน เธอรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย
“อึก...” หญิงสาวร้องไห้ไปทำไปอย่างไม่ยินดี ยิ่งทำให้คนได้ยินหมดอารมณ์ เขาผลักไหล่เล็กของเธอให้นอนราบไปกับโซฟา ก่อนจะขึ้นคร่อมร่างบางไว้อีกครั้ง ม่านฟ้ายกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำลายพลางข่มเปลือกตาปิดลงตอนที่เขาแยกเรียวขาออก
...ความรู้สึกแข็งขืนที่กดเข้ามาในช่องทางรักแสนคับแคบมันฝืดเคือง หญิงสาวไม่มีอารมณ์ร่วมกับเขาเลยสักนิด และของของเขาก็ไม่ใช่น้อย ๆ
ปึก!
“อ๊ะ!...พะ พาคินณ์” พอกระแทกเข้ามาเน้น ๆ เขาก็กระหน่ำจังหวะเข้ามาไม่บันยะบันยังเลยทันที ความรู้สึกเจ็บปวดลามไปจนถึงอุ้งเชิงกราน ร่างบางสั่นระริกพร้อมกับน้ำตาหลั่งริน ภาวนาให้เวลาแห่งความชอกช้ำผ่านไปเร็ว ๆ เจ็บมากจนต้องจิกเล็บลงบนโซฟา
ปึก! ปึก! ปึก!
“อ่า...แน่นฉิบหาย” พาคินณ์ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างหนัก ยกเรียวขาของคนตัวเล็กกว่าขึ้นพาดบ่าแกร่ง มองหน้าอกขนาดใหญ่เกินตัวกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการกระแทกกระทั้นของตัวเอง
“อึก อ๊ะ อ๊า~” ริมฝีปากเล็กเผยอเสียงครางเล็กน้อย ความรู้สึกเจ็บแสบยังคงมีอยู่แต่ก็น้อยลงไปบ้าง ปฏิเสธไม่ได้ว่าตนเริ่มมีอารมณ์ร่วมไปกับเขาแล้ว ม่านฟ้าเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ลืมตาขึ้นมองใบหน้าหล่อร้ายที่กำลังเหยียดยิ้มมองเธออยู่
คิ้วหนาของเขาดกดำแต่ไม่ได้พันกันยุ่งเหยิง ปลายหางของคิ้วชี้สูงขึ้นทั้งสองข้าง กดให้หัวคิ้วต่ำรับกับสันจมูกโด่งคมราวกับสันเขื่อน พาคินณ์มีใบหน้าชวนฝัน หล่อร้ายและทำให้คนหลงเสน่ห์ได้ง่าย ๆ เพียงแค่เผลอสบตา เขาเป็นคนผิวขาวซีดและตอนนี้ผิวของเขากำลังแดงด้วยพิศวาสแห่งกามอารมณ์
ชายหนุ่มมองร่างเล็กของเธอที่กำลังบิดเร้าตามความต้องการ ยิ่งเห็นสะโพกกลมกลึงส่ายรับท่อนเขื่องของเขาก็ยิ่งพอใจ ชายหนุ่มทิ้งตัวลงทาบทับร่างบาง กดกระแทกสะโพกเข้าใส่เน้น ๆ จนลึกสุดโคน
“จุก อ๊ะ อื้ออ~ พาคินณ์...” ม่านฟ้าโอบกอดแผ่นหลังหนาพลางจิกปลายเล็บลงที่แผ่นหลังของเขา เธอกัดฟันเข้าหากันในจังหวะรัวสุดท้ายของคนตัวโต
“พาคินณ์ พะ พาคินณ์ อื้ออ~” ร่างเล็กสั่นเทาในอ้อมแขนของเขา เธอกระตุกเกร็งพร้อมกับความรู้สึกอุ่นร้อนที่เข้ามาข้างใน หญิงสาวเสียวท้องน้อยวูบวาบ เธอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อเขาหยัดกายขึ้นมองเธอ
...พาคินณ์ซี๊ดปากด้วยความเสียวซ่าน ก่อนจะดึงแก่นกายของตนออกมามองดอกไม้ที่บวมช้ำ และน้ำรักขาวขุ่นที่ไหลทะลักย้อนออกมา
“มันได้ใส่ถุงยางหรือเปล่า ถ้าฉันติดโรคจากเธอ...เธอตายแน่” เขาเค้นเสียงพูด แต่ก่อนไม่เคยคิดว่าจะมีเรื่องนี้ในหัว เธอคุมกำเนิดตลอดและเขาไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้เธอ แต่พอเห็นเธอกับผู้ชายคนอื่นวันนี้พาคินณ์ก็อดคิดไม่ได้
...ม่านฟ้าไม่อยากพูดกับเขาแล้ว เธอเงียบพร้อมกับลุกขึ้นนั่งอย่างคนอ่อนแรง ทว่า
“ไปเก็บของออกให้หมด”
“_”
“ไม่ได้ยินที่พูดหรือไง” ม่านฟ้าหันมามองเขา เธอส่ายหน้าเบา ๆ เพราะไม่อยากทำตามที่เขาสั่ง
“ทำไม อึก ทำไมต้องไล่ด้วย” เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา พอเขาพอใจก็จะไล่เธอง่าย ๆ อย่างนี้เลย
“_”
“ทำไมนายถึงเปลี่ยนใจง่ายขนาดนี้ อึก ที่ผ่านมานายไม่ได้รักฉันจริง ๆ เหรอ” เธอหันไปมองเขา พาคินณ์นั่งที่โซฟาอิงแผ่นหลังใส่พนักพิง เขาไม่ได้รีบใส่เสื้อผ้าเสียด้วยซ้ำ
“ทำไมเธอมาร้องเอาความรักกับฉันตอนนี้ล่ะ” เขาสบตากับเธอ “เธอก็มีใหม่ฉันก็มีใหม่ เมื่อกี้ก็แค่สนุก ๆ ไป”
...ม่านฟ้าไม่อยากพูดกับเขาแล้ว เธอเงียบพร้อมกับลุกขึ้นนั่งอย่างคนอ่อนแรง ทว่า
“ไปเก็บของออกให้หมด”
“_”
“ไม่ได้ยินที่พูดหรือไง” ม่านฟ้าหันมามองเขา เธอส่ายหน้าเบา ๆ เพราะไม่อยากทำตามที่เขาสั่ง
“ทำไม อึก ทำไมต้องไล่ด้วย” เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา พอเขาพอใจก็จะไล่เธอง่าย ๆ อย่างนี้เลย
“_”
“ทำไมนายถึงเปลี่ยนใจง่ายขนาดนี้ อึก ที่ผ่านมานายไม่ได้รักฉันจริง ๆ เหรอ” เธอหันไปมองเขา พาคินณ์นั่งที่โซฟาอิงแผ่นหลังใส่พนักพิง เขาไม่ได้รีบใส่เสื้อผ้าเสียด้วยซ้ำ
“ทำไมเธอมาร้องเอาความรักกับฉันตอนนี้ล่ะ” เขาสบตากับเธอ “เธอก็มีใหม่ฉันก็มีใหม่ เมื่อกี้ก็แค่สนุก ๆ ไป”
“อึก ง่ายขนาดนั้นเลย”
“หึ หรือเธอจะเอาไปแจ้งตำรวจล่ะ เอาไปแจ้งสิบอกว่าฉันข่มขืนเธอ” พาคินณ์ว่าพร้อมกับแค่นหัวเราะ เขาไม่ได้เกรงกลัวกฎหมายเลย ขนาดว่าเพิ่งฆ่าคนไปสด ๆ ร้อน ๆ เมื่อไม่นานมานี้เขายังได้แค่คุมประพฤติเพียงเท่านั้น
“ถ้าฉันจะแจ้ง...ฉันไม่ปล่อยให้มันเลยเถิดมาสิบกว่าปีแบบนี้หรอก” ไม่ใช่แค่สิบกว่าปีแต่เขาทำแบบนี้กับเธอตั้งแต่อายุไม่ถึงสิบแปดเสียด้วยซ้ำ แต่เธอก็ไม่ได้คิดจะแจ้งความ
ม่านฟ้าว่าพร้อมกับคว้าซับในมาสวมใส่ ชุดเดรสของเธอขาดหมดแล้ว
“_” พาคินณ์ไม่เข้าใจที่เธอพูด เขาส่ายหน้าเบา ๆ “ฉันรู้ว่าที่เธอไม่แจ้งก็เพราะอายไง มันจะเป็นยังไงนะถ้าคนรู้ว่าหม่อมหลวงถูกข่มขืน หึ...”
“_” ม่านฟ้าไม่ได้ตอบ เธอเกิดมาก็มีคนพร้อมเขียนประวัติของเธอ หญิงสาวมีประวัติส่วนตัวยาวเหยียดในเว็บไซต์ต่าง ๆ เพราะต้องมีคนเขียนประวัติของเชื้อพระวงศ์ไว้อยู่แล้ว เธอไม่ได้อับอายเรื่องนี้เลย แต่เป็นเพราะรักเขาต่างหาก
“น่ารำคาญ ร้องไห้ไรนักหนาวะ ไปเก็บของแล้วไสหัวไปได้แล้ว”
“ไม่ไป!” หญิงสาวยืนกราน เธอหันมามองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ “ฉันไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนั้นมาอยู่ที่นี่ อึก มาใส่เสื้อผ้าของฉัน มาทำอะไรแบบนั้นกับนายอีก”
“_”
“แล้วฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรกับคุณสิงหาด้วย เราเป็นแค่เพื่อนกัน” เธอว่าพร้อมกับมีท่าทีจะลุกขึ้นแต่ก็รู้สึกเจ็บที่ช่วงล่าง ใบหน้าเล็กเหยเก หญิงสาวรู้สึกโหวง ๆ ข้างใน ทว่า
“ทำไมเธอดื้อด้านจังวะ!”
“แล้วทำไมนายต้องทำแบบนี้ด้วย!! อึก อยากจะทิ้งก็ทิ้ง อยากไปนอนกับใครก็ไป แม้แต่ฉันจะกินข้าวกับคนอื่นฉันยังรู้สึกเลยว่าตัวเองต้องกินข้าวกับนาย แต่..ฮึก นายกลับอยู่กับผู้หญิงคนอื่นโดยไม่ได้คิดถึงฉัน ให้ผู้หญิงคนนั้นนอนที่ที่ฉันอยู่ ให้เธอ อึก...กอดนาย”
“_”
“แล้ว อึก...วันนั้นทำไมไม่มา รู้ไหมว่าฉันนั่งรอจนดึก แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ใช้โทรศัพท์ของนายโทรมาหาฉัน ฮึก เธอบอกว่าเธอเพิ่งนอนกับนายเสร็จ นายรู้ไหมว่าฉันเสียใจมาก ฮือ~” ม่านฟ้ายกมือขึ้นปิดใบหน้าร้องไห้โฮเสียงดัง ทว่ามันก็ไม่ได้ทำให้เขาไยดี
“ฉันไม่อยากรู้ ฉันเหนื่อยกับเธอ...ฉันเบื่อที่จะต้องตามเธอตลอด ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอคิดอะไร เธอไม่เคยบอกฉัน แต่พอฉันจะไปเธอก็มาคร่ำครวญห่าเหวอะไรก็ไม่รู้” พาคินณ์ระบายออกมาบ้าง เขาไม่ได้มีความสุขเลย
“นายอยากไปจากฉันจริง ๆ งั้นสิ”
“_”
“ทำไมไม่คิดให้เร็วกว่านี้ ฮึก ตอนฉันย้ายไปเรียนที่โรงเรียนเดียวกับนาย นายบอกกับฉันว่า...อึก ชอบฉัน อยากให้ฉันเลือกนาย แต่...ฉันได้ยิน อึก ฉันได้ยินนายไปบอกคนอื่นว่า ฮึก นายไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันแค่อยากเอาชนะพี่พาทิศ” ม่านฟ้าระบายออกมาราวกับคนเสียสติ ทว่าคำพูดของเธอทำให้พาคินณ์ขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
“ฉันจำไม่ได้ ฉันเคยพูดเหรอ” พาคินณ์จำไม่ได้หรอก เธอพูดว่าโรงเรียน มันก็สิบห้าปีแล้วมั้ง ใครจะไปจำได้ทั้งหมด
“นายพูด...นายบอกแบบนั้นเพราะนายไม่เคยรักฉัน”
“แล้วที่ผ่านมาเธอสัมผัสมันไม่ได้เลยงั้นสิ คำว่ารักที่เธอถามหา เธอบอกกับฉันว่าอยากแต่งงานกับไอ้พาทิศ แม้แต่ตอนที่มันหายไปเธอก็บอกจะแต่งงานกับไอ้วินท์ ทุกการตัดสินใจของเธอไม่เคยมีฉัน! แต่ตอนนี้พอฉันจะเดินหนีเธอกลับมาร้องหาให้ฉันสับสน”
“นายจะด่าฉันก็ได้แต่ฉันเพิ่งรู้ว่า...อึก พอนายจะไปจริง ๆ ฉันกลับเสียใจและรู้สึก อึก รู้สึก...” พาคินณ์ไม่อยากฟังอีกแล้ว เขารีบใส่เสื้อผ้าของตัวเอง ซึ่งท่าทีของเขาทำให้เธอตกใจ “นายจะไปไหน!”
“_”
“พาคินณ์...ฮืออ~” ริมฝีปากบางสั่นระริก เธอเห็นเขาคว้าเอากุญแจรถราวกับจะออกไปข้างนอก ร่างบางรีบวิ่งไปกอดเขาไว้จากทางด้านหลัง
“ถ้าฉันให้นายลืมล่ะ อึก ให้นายลืมทั้งหมดว่าฉันพูดไม่ดีหรือไม่ได้เลือกนาย ฮึก แล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่...ฉันก็จะลืมว่าตัวเองไปได้ยินอะไรมา ฉันจะทำเหมือนกับไม่รู้” พาคินณ์ยืนนิ่งไม่ไปไหน เขาไม่ได้หันมาหาเธอแม้ว่าเธอจะกอดเขาแน่นและร้องไห้หนักแค่ไหน
“เธอบอกว่าฉันอยากทิ้งฉันก็จะทิ้งไปเลยใช่ไหม แต่จริง ๆ ฉันคิดมานานแล้วล่ะ...” พาคินณ์ว่าก่อนจะหันกลับมามองเธอ ร่างบางที่ท่อนบนยังคงเปลือยเปล่า “ที่ผ่านมาเธอก็ไม่ได้มีความสุข ฉันก็ไม่ได้มีเหมือนกัน จริง ๆ เราก็ไม่ได้เหมาะที่จะอยู่ด้วยกัน”
“อึก ไม่ ฉันเข้าใจตอนนี้ว่าจริง ๆ แล้ว เราทะเลาะกันทุกวันเหมือนกับคู่อื่น ๆ แต่สุดท้ายแล้วฉันก็...อึก ไม่ได้อยากไปจากนาย ฮึก ไม่ได้อยากให้นายไปจากฉัน”
...น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ ม่านฟ้าขยับเข้ากอดเอวหนาไว้ แม้ว่าเมื่อครู่เขาจะทำไม่ดีด้วย แต่เธอไม่เคยมีความรู้สึกว่าเขาจะไปแบบนี้มาก่อน ไม่เคยมีสักวินาทีที่ทำให้รู้สึกว่าเขาจะเป็นฝ่ายทิ้งเธอไป ทว่าเขาก็คงไม่ได้คิดเหมือนกัน
ฝ่ามือหนาแกะมือของเธอออก ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้เหลียวหลังมองอีก ขณะเดียวกันร่างบางก็ไร้เรี่ยวแรงจะเดินตามแล้ว เธอทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น
ตอนนี้เธอรู้แล้วจริง ๆ ว่าถ้าเขาเคยรัก ตอนนี้เขาก็คงหมดรักแล้ว...
- ผู้เขียน
