บทที่ 9 โมโห

2367 คำ

“โอ๊ะ!...นึกว่าใคร” อิงฟ้าเหยียดยิ้มพลางสอดแขนคล้องแขนคนตัวโต การกระทำของเจ้าหล่อนนั้นทำให้ม่านฟ้าโมโห สาวเจ้ากำฝ่ามือเข้าหากันแน่น “ชอบนักเหรอ ชอบใช้ของของคนอื่น” หญิงสาวไม่ได้หมายถึงแค่เสื้อผ้าที่อิงฟ้าใส่ แต่หมายถึงผู้ชายตรงหน้าด้วย “ไม่รู้สิ ก็ชอบอยู่เหมือนกัน” อิงฟ้าตอกกลับ เธอเหยียดยิ้มอย่างคนชนะ ท่าทีน่าหมั่นไส้ของอิงฟ้าทำให้ม่านฟ้าสติแตกทันที หญิงสาวกำลังจะยกมือขึ้นตบหน้าอีกฝ่าย แต่ก็ถูกฝ่ามือหนาของสิงหาที่เดินมาพอดีคว้าเอาไว้เสียก่อน แต่ที่ทำให้เธอเสียใจมากก็ตอนที่พาคินณ์ขยับตัวบังร่างเล็กของอิงฟ้าไว้ “คิดจะทำบ้าอะไรของเธอ...” เขาเค้นเสียงออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ทว่า “ไม่แรงไปหน่อยเหรอครับ เห็น ๆ อยู่ว่าผู้หญิงของคุณกำลังเยาะเย้ยม่านฟ้า” “เสือกอะไรของมึง” พาคินณ์ไม่พอใจ ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายเข้ามาปกป้องม่านฟ้าก็ยิ่งหมั่นไส้ ฝ่ามือหนายกขึ้นผลักอกสิงหาอย่างแรงจนอีกฝ่ายเสียหลักเซถอยหลัง เห็นท่าไม่ดีม่านฟ้ารู้ว่าพาคินณ์ห้ามไม่อยู่แน่ “คินณ์! ไม่นะ...” ม่านฟ้าขยับเข้าไปห้าม แต่ก็ไม่ทันเมื่อพาคินณ์เงื้อหมัดขึ้นแล้ว ผลั๊วะ! “พาคินณ์!!” อยู่ ๆ ของก็ขึ้น ชายหนุ่มซัดหมัดใส่หน้าอีกฝ่ายอย่างไร้เหตุผล ก่อนที่สิงหาจะตั้งหลักหวดหมัดใส่คืนแต่ก็พลาดเมื่อพาคินณ์ไหวตัวหลบได้ทัน ทว่าพอเขาจะต่อยอีกสักหมัดม่านฟ้าก็เข้ามาขวาง เธอหลับตาปี๋ด้วยความกลัว ผลั่ก! ก่อนที่พาคินณ์จะบันดาลโทสะผลักไหล่เล็กของเธอจนเซล้มแต่สิงหาก็รับไว้ได้ทัน “โธ่เว้ย!!” พาคินณ์โมโหหนักยิ่งกว่าเดิม เขาเดินหนีไม่สนใจใครหน้าไหนแม้แต่อิงฟ้าที่ยังคงไร้บทบาทเพราะเขาไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย “รอด้วยสิคะ!” อิงฟ้าเดินตามหลังคนตัวโตไปจนถึงลานจอดรถ ทว่าท่อนขาของเขาที่ยาวกว่ามากก็ทำให้เธอเดินตามไม่ทัน หนำซ้ำเจ้าตัวยังไม่ปลดล็อกประตูรถให้เธออีกด้วย บรึ้นน~ “พี่คินณ์!! กรี๊ดดดดด~” อิงฟ้ากำฝ่ามือเข้าหากันแน่นพลางส่งเสียงกรีดร้องออกมาดังลั่นโรงจอดรถ ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทำกับเธอแบบนี้ และเธอไม่เคยแพ้ผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน ความรู้สึกโกรธที่มีทำให้เธอส่งเสียงกรีดร้องไม่หยุดด้วยความโมโหและอยากเอาชนะ... ม่านฟ้ารู้สึกผิดที่ทำให้สิงหานั้นได้รับบาดเจ็บจากหมัดของพาคินณ์ เธอซื้อยามาทามุมปากให้กับเขา ทว่ามากกว่าความช้ำคือริมฝีปากของเขาแตกอีกด้วย “ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่เท่เลย” “หึ ฉันไม่เคยมองคนชอบใช้ความรุนแรงว่าเป็นคนเท่หรอกค่ะ” เธอหัวเราะให้กับใบหน้าเศร้าของเขา “จริงเหรอครับ ผมนึกว่า...” “ฉันมีสเปกแบบนั้นใช่ไหมล่ะ หึ...จริง ๆ ฉันก็ไม่ได้ชอบนิสัยของเขาทุกอย่างหรอกค่ะ” “_” “ฉันแค่เข้าใจเขาและก็ไม่เข้าใจไปพร้อม ๆ กัน...ไม่รู้สิ” ม่านฟ้าอยู่กับเขามานาน เธอรู้ว่าเขาเก็บกดมากแค่ไหน บางครั้งมันก็แสดงออกมาแบบนี้จนเธอก็รับไม่ได้เหมือนกัน “คุณอยากไปหาเขาหรือเปล่าครับ” สิงหาเอ่ยถาม เขาพอดูออกว่าเธอต้องการที่จะไปคุยกับผู้ชายคนนั้น “ตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดี พาคินณ์อารมณ์ไม่ดีน่ากลัวค่ะ” สิงหาไม่ได้ตอบ เขาเอาแต่มองหน้าเธอไม่ละสายตา เมื่อวานพอได้เจอเธอเขาก็กลับบ้านไปถามมารดาว่าเธอเป็นใครทำไมแม่ถึงอยากได้เธอมาเป็นสะใภ้ แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว “มีอะไรติดหน้าฉันหรือเปล่าคะ” “ถ้าจะบอกว่าความน่ารักติดหน้ามันจะดูไม่ดีหรือเปล่าครับ” ม่านฟ้าชะงักเล็กน้อย เธอแค่นหัวเราะให้กับคำพูดหวานเลี่ยนของเขา “หึ ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะคะ” ร่างบางว่าพลางหัวเราะออกมาเบา ๆ ทว่าขณะนั้นเอง ครืดด ครืดด~ เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน วันหยุดเช่นนี้ไม่คิดว่าจะมีคนโทรมาหา “สักครู่นะคะ...” เธอล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพายข้าง ก่อนจะตกใจให้กับรายชื่อที่ปรากฏ ไม่รอช้าที่เธอจะกดรับ ติ๊ด! [มาเก็บของของเธอออกจากคอนโดฉัน!] ยังไม่ทันได้พูดอะไรต้นสายที่โทรมาก็ตะคอกเสียงใส่โทรศัพท์ ทำเอาสาวเจ้าดึงโทรศัพท์ออกจากหูแทบไม่ทัน และเขาก็วางโทรศัพท์ไปเลย “เอ่อ...ฉันขอตัวก่อนนะคะ” ม่านฟ้ามีท่าทีลุกลี้ลุกลนหลังจากเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า ก่อนที่เธอจะเก็บยาใส่ถุงแล้วยื่นให้กับสิงหา “ไปหาผู้ชายคนนั้นเหรอครับ” “เอ่อ...” “ไหนคุณบอกว่าเขาอารมณ์ไม่ดีแล้วน่ากลัวไงครับ” สิงหาพอดูออกว่าคนที่โทรมาเป็นใคร “ผมเป็นห่วงนะครับ” “ฉันขอโทษด้วยค่ะ ฉันต้องไปแล้วจริง ๆ” เธอยัดถุงยาใส่มือของเขาก่อนจะออกตัววิ่งไปขึ้นรถแท็กซี่ แม้นจะรู้ว่าถ้าไปหาตอนนี้อาจจะเกิดอันตรายกับตัวเองได้ แต่เธอก็อยากไปบอกกับเขาว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรกับสิงหาเพราะกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิด... อิงฟ้ากลับบ้านด้วยความรู้สึกโมโหไม่หาย เธอเดินกระฟัดกระเฟียดเข้ามาภายในบ้านจนพ่อที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นนั้นตกใจ “อิงฟ้าลูก ทำไมหน้าบูดเป็นตูดแบบนั้นล่ะ” “โอ๊ย! หนูเบื่อ!” ร่างบางหันขวับมองพ่อตาขวาง อะไรก็ไม่ได้ดั่งใจ “แล้วทำไมพ่อไม่คิดจะทำอะไรเลยคะ หนูบอกว่าหนูชอบพี่คินณ์ทำไมพ่อไม่ไปจัดการคุยกับพ่อของพี่เขาให้มันจบ ๆ ไปคะ” “_” “พ่อกลัวอะไรคะ หนูรู้นะว่าพ่อกำลังกลัวอยู่” เดชคุณดวงตาหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด อิงฟ้าไม่รู้หรอกว่าคนเป็นพ่อกำลังกลัวอะไร แต่การกลัวจนหัวหดเข้ากระดองแบบนี้ทำให้เธอไม่พอใจสักเท่าไร “พ่อก็กำลังคิดอยู่น่ะ ครอบครัวนี้เขาไม่ได้เชื่ออะไรง่าย ๆ นะลูก แล้วเราก็ไม่มีเหตุผลจะไปให้เขามาหมั้นหมายกับเรา เราไม่ได้รวยกว่าเขา เขาหาผลประโยชน์อะไรกับเราไม่ได้” ทว่าพอได้พูดคำว่าประโยชน์ออกไป เดชคุณก็เริ่มคิดอะไรบางอย่างออกมาเสียอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่คิดมานานมากแต่ก็คิดไม่ออก เขายกยิ้มให้กับความคิดในหัวของตัวเอง จุดไต้ตำตอแท้ ๆ เข้าตาจนแล้วมักจะคิดออกแบบนี้ทุกที “แล้วพ่อยิ้มอะไรน่ะ โอ๊ย!...” อิงฟ้ากระทืบเท้า อะไรก็ขัดใจไปเสียหมด “แล้วทำไมหนูไม่ทำให้เขารักล่ะลูก” “รักอะไรล่ะพ่อ เขามีผู้หญิงอยู่แล้ว...ยิ่งพูดก็ยิ่งหงุดหงิด หนูไม่โอเคเลยพ่อที่จะแพ้นังนั่น แล้วก็ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนปฏิเสธหนู” “โอเค พ่อเข้าใจหนูนะ...พ่อคิดอะไรดี ๆ ออกแล้วล่ะลูก หนูไม่ต้องห่วง...หนูได้แต่งงานกับพาคินณ์แน่ ๆ ส่วนพ่อ...” ก็จะได้บริษัท เดชคุณไม่ได้พูดประโยคหลังออกมา เขายิ้มให้กับลูกสาวที่ทำหน้าไม่เข้าใจอยู่ “จริงเหรอพ่อ” “จริงสิ...” อิงฟ้าได้ยินน้ำเสียงหนักแน่นของบิดาเธอก็สวมกอดท่านทันที ตั้งแต่แม่เสียไปพ่อของเธอก็ตามใจมาตลอดไม่เคยทำให้เธอต้องผิดหวังเลยสักครั้ง อิงฟ้าเชื่อว่าครั้งนี้ท่านก็คงไม่ทำให้เธอผิดหวังเช่นกัน... ม่านฟ้ามาถึงคอนโดมิเนียมสุดหรูนี้ด้วยความรวดเร็ว ห้องของเขาอยู่ชั้นบนสุดและเป็นเพนท์เฮาส์ขนาดใหญ่ เธอมีคีย์การ์ดห้องของเขา เพราะจริง ๆ แล้วห้องของเขาไม่ต่างจากบ้านหลังที่สองของเธอ ม่านฟ้าขึ้นมายังเพนท์เฮ้าส์หรูด้วยความรวดเร็ว เธอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นข้าวของของเธอกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น และร่างหนาที่กำลังโยนเสื้อผ้าของเธอออกจากตู้ทีละชิ้นทีละชิ้น “คินณ์...” พาคินณ์ยังคงเต็มไปด้วยความโกรธแม้ว่าจะผ่านมาเป็นชั่วโมงแล้วก็ตามที “เก็บไปสิ ยืนโง่อยู่ทำไม” “ทำไมล่ะ ทำไมนายต้องโกรธขนาดนี้ด้วย ไหนเมื่อกี้นายบอกว่าไม่ได้รู้สึกอะไรไง” “ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ฉันจะให้อิงฟ้าย้ายมาอยู่ ก็ต้องเอาของของเธอไปทิ้งถ้าเธอไม่ขนออกไป ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องเมื่อกี้” “โกหก นายกำลังหึงฉัน” พาคินณ์ชะงักฝ่ามือที่กำลังดึงเสื้อของเธอออกจากราวไม้แขวน “ทำไมฉันต้องหึงเธออีก” เขาโยนเสื้อของเธอลงพื้นก่อนจะก้าวขาเข้ามาใกล้ พร้อมกับยื่นมือไปคว้าต้นแขนเล็กของเธอไว้ไม่ให้ถอยหนี “จะ เจ็บ...ก็นายโมโห อึก โอ๊ย!” อยู่ ๆ เขาก็ผลักเธอลงโซฟา ร่างบางไม่ทันตั้งตัวก็ล้มลงอย่างง่ายดาย “โดนมันเอาหรือยังล่ะ” ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตกใจที่เขาถามคำถามหยาบคายกับเธอ หญิงสาวโกรธจนใบหน้าแดงไปหมด “ทุเรศ!” “หึ...” เขาเหยียดยิ้มอย่างเย้ยหยันพร้อมกับเลื่อนสายตามองตัวของเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ท่าทีไม่ให้เกียรติแถมยังเต็มไปด้วยความเหยียดหยามทำให้ม่านฟ้าโกรธมากขึ้น “ฉันไม่ได้เหมือนนายหรอก และฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรกับคุณสิงหาด้วย” “โกหก” “ก็แล้วแต่จะเชื่อไม่เชื่อ” หมับ! “อย่าอวดดีม่านฟ้า เธอก็แค่ของเก่าที่ฉันเอาทิ้ง เอาทิ้งให้หมามันจะเป็นอะไรไป” ถ้อยคำที่เขาพูดออกมาไม่มีเลยสักนิดที่จะเห็นใจกัน เขาทำให้น้ำตาที่ส่อเค้าจะไหลร่วงลงมา “ถ้าจะทิ้งกัน...ทำไมไม่รีบทิ้งให้เร็วกว่านี้” “_” “หรือจริง ๆ พอไม่มีพี่พาทิศนายก็ไม่สนุกแล้ว อึก พอไม่มีพี่เขานายก็ไม่ได้อยากได้ฉันแล้ว” เธอว่าพลางร้องไห้โฮ พอพาทิศหายไปเขาก็ไม่ได้สนใจเธอ ความสนุกมันคงหมดไปแล้ว “...ทำไม เธอเองก็เหมือนกัน พอไอ้พาทิศมันหายไปก็กลัวว่าจะไม่มีใครเอาไงเลยมาสนใจฉัน แล้วเธอจะร้องไห้ทำซากอะไรวะ!” “_” ม่านฟ้าเบือนหน้าหนี เธอกะจะมาอธิบายความสัมพันธ์ของเธอกับสิงหา แต่มาถึงก็โดนคำพูดของเขาดูถูก หญิงสาวขยับตัวถอยห่างก่อนจะเดินไปเก็บเสื้อผ้าบนพื้น ส่วนใหญ่จะเป็นเสื้อผ้าตั้งแต่สมัยเรียนมหา’ลัยจนถึงปัจจุบันและมันก็เยอะมาก ๆ ทว่า หมับ! “ฉันยังพูดไม่จบ!” ฝ่ามือหนาคว้าต้นแขนเล็กไว้ก่อนจะกระชากแรง ๆ จนร่างเล็กปลิวติดตัวเขาไป “ฉันไม่อยากคุยด้วยแล้ว ปะ...ปล่อย” “ฉันถามเธอยังไม่ตอบ...โดนมันเอาหรือยัง” ม่านฟ้านึกโกรธที่เขาใช้คำพูดน่ารังเกียจแบบนี้ ทว่าขณะที่เบือนหน้าหนีสายตาของเธอก็พลันเห็นถุงยางอนามัยใช้แล้วที่ถังขยะ หัวใจดวงน้อยหล่นวูบลงพื้นทันที “อึก...แล้วทีนายล่ะ ไปเอากับคนอื่นทำไม ฉันจะโดนใครเอาหรือไม่มันก็ไม่ได้...อื้ออ~” ร่างเล็กดิ้นพล่านเมื่อถูกริมฝีปากหนาจูบปิดปาก พาคินณ์รั้งเอวบางเข้ามาหาพลางจูบเธออย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่รู้ว่ากำลังลงโทษคนอวดดีหรือว่าคิดถึงกันแน่ ...ม่านฟ้าไม่ใช่คนตัวเล็กแต่หากเทียบกับเขาตัวเธอก็เล็กและไร้เรี่ยวแรงขัดขืนอย่างเช่นทุกครั้ง ชายหนุ่มเลื่อนมือข้างหนึ่งขึ้นจับที่ท้ายทอยของเธอพร้อมกับบีบแรง ๆ ก่อนจะกระชากคอของเธอออก เขามองใบหน้าเปื้อนน้ำตาและริมฝีปากที่บวมเจ่อ ก่อนจะผลักร่างเล็กของเธอลงใส่โซฟา ตุบ! “อ๊ะ...” “ออกไป” ม่านฟ้าเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของคำพูด เมื่อครู่เขาเรียกให้มา ตอนนี้เขากลับขับไล่ “ฉันให้โอกาสเธอออกไป” “_” ม่านฟ้าก้มหน้าลง เธอกำฝ่ามือเข้าหากัน หากออกจากตรงนี้มีหวังความสัมพันธ์ของเธอกับเขาจบลงเพียงเท่านี้แน่ ๆ และเธอก็ไม่อยากให้มันจบลง “ฉันให้โอกาสเธอแล้ว” เขาว่าเสร็จก็โน้มตัวลงกระชากชุดเดรสกระโปรงของเธออย่างแรงจนขาดวิ่น แคว่ว~ “ม่านฟ้า...เธอโดนมันเอาหรือยัง” เพียะ!! ฝ่ามือบางสะบัดตบใบหน้าของเขาด้วยความโกรธสุดขีด เธอโกรธที่เขายังมีหน้ามาทำเหมือนกับว่าหวงเธอ แต่ก็เห็นอยู่ว่าเขาเองก็ไปมีอะไรกับคนอื่น ขณะเดียวกันพาคินณ์ก็ยังอยากได้คำตอบจากเธอแม้ว่าจะถูกตบจนหน้าสั่น “เธอโดนมันเอาแล้วแน่ ๆ” “อึก ใช่! ฉันมีอะไรกับเขาไปแล้ว! นายทำได้ทำไมฉันจะทำไม่ได้!” พอได้ยินอย่างนี้ดวงตาคมก็วาวโรจน์ขึ้นทันที เขาฉีกกระชากเสื้อของเธอจนขาดไม่เหลือชิ้นดี ไม่สนว่าเศษผ้านั้นจะรัดตึงผิวบอบบางจนเป็นรอยแดงหรือไม่ ไม่สนว่าเธอจะเจ็บมากแค่ไหน เขาสนใจแค่ตัวของตัวเอง ว่าจะทำให้เธอหยุดอวดดีได้หรือไม่เพียงแค่นั้น...

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more