หมับ!!!
จังหวะที่ฉันกำลังเดินออกมาแล้วมีคนจับแขนฉัน ด้วยสัญชาตญาณฉันเลยสวนหมัดกลับไปแต่ก็พลาดโดนไอ้บ้านั่นจับไว้ได้อีกจนตอนนี้ฉันแทบสู้อะไรไม่ได้เลย พยายามดิ้นแล้วแต่ก็ไม่หลุดสักที มิหนำซ้ำฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นใครเพราะมันมืด มีเพียงแสงไฟอันน้อยนิดที่แทบไม่ได้ช่วยในการมองเห็นเลย ถึงตรงนี้จะเป็นทางไปห้องน้ำแต่คนก็ไม่เยอะอะไรมาก ถือว่าเปลี่ยวเลยก็ว่าได้ มันทำให้ฉันเริ่มใจไม่ดีแล้ว ไม่รู้จะทำยังไง จะร้องให้คนช่วยนี่ยิ่งแล้วใหญ่เลย ใครมันจะไปแหกปากแข่งกับเสียงเพลงได้
" ปะ... ปล่อยฉันเถอะนะ " เมื่อใช้กำลังไม่ได้ฉันเลยต้องใช้คำพูดเกลี่ยกล่อมดู
" ..... " นอกจากจะไม่พูดแล้วไอ้บ้านั่นก็เริ่มขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
" ยะ... อย่าเข้ามานะ อย่าทำอะไรฉันเลย " พ่อจ้าแม่จ้าช่วยแอมป์ด้วย
" หึ... กลัวเหรอ เธอไม่น่ากลัวตั้งแต่กล้าแต่งชุดแบบนี้มาแล้ว " เสียงนั้นพูดขึ้น และฉันจำมันได้ดีว่ามันคือ
