Episode 07
1546 คำ
Episode 07
“ฉลอง!” พนักงานทุกคนต่างพากันยกแก้วไวน์ขึ้นฟ้าเพื่อเป็นการฉลองแด่ความสำเร็จชองบริษัทของท่านประธานและบริษัทของคุณหลิน
ในวันนี้ก็เป็นงานฉลองที่เราได้กล่าวไว้ในอีพีที่แล้วนะคะ
“พี่ว่าน้ององศาดื่มเยอะไปแล้วนะคะ” ผู้ชายที่กำลังพูดอยู่นี่ชื่อพี่อิฐ เป็นรุ่นพี่ที่รู้จักกันในแผนก เขากล่าวปรามเมื่อเห็นว่าวันนี้เราดื่มหนัก “พอได้แล้วมั้งคะ”
“อือ~ หนูเปล่าเมาสักหน่อยนะคะ” ร่างบางกล่าวปฏิเสธพร้อมกับยกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มอีกครั้ง เป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ “คนอย่างหนู ไม่มีทางเมาค่ะ แค่กๆ!”
“นั่นๆ พอได้แล้วมั้งคนสวย เดี๋ยวจะกลับบ้านไม่ไหวนะ” และผู้ชายที่พูดขึ้นมาใหม่ที่เรียกเราว่าคนสวยนี้ เขาเป็นรุ่นพี่จากมหาลัยอื่นที่มาฝึกงานเหมือนกันกับเรา
จริงๆ ก็ปีสามเท่ากันนั่นแหละค่ะ เพียงแต่ว่าพี่เขาเคยดร็อปเรียนมาก่อน อายุของเขาจริงๆ ในตอนนี้ก็ปริญญาโทได้เลย
เขาชื่อพี่ไบร์ทนะคะ
“ไม่เป็นไรค่ะ ถึงจะเมาแค่ไหน หนูก็กลับไหว คิกๆ” มือเรียวบางป้องปากตัวเองเบาๆ เมื่อเห็นว่าขวดไวน์ที่ดื่มอยู่ในตอนนี้หมดลงแล้วเราจึงถอยห่างจากโต๊ะของพวกพี่ๆ ในแผนกเพื่อไปหาไวน์ขวดใหม่มาดื่มต่อทันที
พรึบ!
“อ๊ะ! เอามานะ~”
“เธอดื่มขวดที่สามแล้วนะองศา” และผู้ชายที่แย่งขวดไวน์ไปขากเรา ผู้ชายที่ยืนพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นผู้นี้ก็คือท่านประธานของทุกคนนั่นเองค่ะ
“ใครไม่ไหวก็ไปก่อนเลย~”
“เธอนั่นแหละที่ไม่ไหว!”
“อย่ามาๆ เป็นหนูเหรอคะถึงมาบอกว่าหนูไหวหรือไม่ไหวอะ” เราชี้หน้าเขาและก้าวขาหวังจะเข้าไปตบหน้า แต่ก็เซไถลล้มลงไปแทน “โอ๊ย~ งูต้องกัดขาหนูแน่ๆ”
“หึ!” เขาแสยะยิ้มและส่ายหัวเบาๆ พลางย่อตัวลงต่ำเพื่อพูดเยาะเย้ยเรา “ถ้างูกัดขาเธอจริงๆ เธอได้ตายไปแล้ว”
“แสดงว่าไวน์ที่หนูกินมาต้องมียาพิษแน่ๆ เลย ท่านประธานนี้...ร้ายนะคะ” มือเรียวบางขยี้ตาตัวเองรัวๆ เมื่อสายตาเริ่มพร่ามัว ก่อนที่จะหันไปชี้หน้าต่อว่าร่างสูง “ท่านประธานต้องวางยาพิษใส่ขาหนูแน่ๆ เลย อื้อ~”
“ไร้สาระ”
“ชีวิตหนูไม่มีสาระมาตั้งแต่ออกจากท้องแม่แล้วค่ะ คิกๆ” หัวเราะด้วยน้ำเสียงของคนเมา
“ไร้ค่า”
“ถึงหนูจะไร้ค่าแต่ท่ายากหนูเยอะน้า~”
“ทำตัวแบบนี้พ่อไม่ว่าหรือยังไงกันน่ะ”
“ไม่ว่าค่ะ ป่าป๊าแทบจะยกให้เลยด้วยแหละ”
“หนูตัวเล็กนะคะ ตัวเล็กอุ้มง่าย อุ้มได้...ก็เอาไปเล๊ย!” ด้วยฤทธิ์เมามันก็ทำให้เราแสดงพฤติกรรมบ้าๆ บอๆ แถมยังพยายามเสนอตัวให้ท่านประธานอีก
“ถ้าโดนจริงๆ อย่ามาขอชีวิตกับฉันก็แล้วกัน!”
“หนูกลัว~ แต่หนูสู้!” ในขณะที่เขาเผลอร่างบางก็รีบคว้าขวดไวน์ออกมาเปิดดื่มทันที แถมไม่ลืมที่จะร้องเพลงเยาะเย้ยเขาอีก “ใจ! สู้หรือเปล่า~ สู้ค่ะ! หนูพร้อม!”
“ท่าทางเธอคงจะไม่ไหวจริงๆ เดี๋ยวฉันจะโทรหาคุณฟาร์ให้ส่งคนมารับเธอ” เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและควักโทรศัพท์ออกมา
“ไม่เอานะ! อย่าโทรหาป่าป๊านะคะ” เรารีบยกมือขึ้นหวัจะคว้าโทรศัพท์ของเขา แต่เพราะด้วยฤทธิ์เมาทำให้แม้แต่แรงจะยืนยังลุกขึ้นไม่ไหว ทำได้เพียงแค่เอื้อมมือ
“ทำไม? กลัวป่าป๊าจะรู้เหรอว่าเธอเมาไม่ได้สภาพแบบนี้น่ะ แบบนี้...ก็แสดงว่าโกหกพ่อแม่มาโดยตลอดเลยล่ะสิ กลัวความลับคุณหนูผู้เรียบร้อยแตกเหรอจ๊ะ!?”
“เปล่า....แต่หนูอยากนอนกับคุณต่างหากล่ะค่ะ ไม่อยากกลับบ้าน~” มือทั้งสองข้างที่ยกขึ้นในตอนแรกก็ลดต่ำลงและเข้าไปสวมกอดที่เอวหนาของร่างสูง เขานิ่งมากไม่ได้สะดุ้งตกใจหรือพยายามสะบัดออกทันที “กลางคืนมันเหงาตอนเช้าก็ยังไม่นอน นอนด้วยกันนะ”
“ทำไมเธอร่านจังวะ” เขาจ้องหน้าเรานิ่งๆ พร้อมกับเอื้อมมือหนามาลูบที่ศีรษะของร่างบางเบาๆ “เป็นเด็กมีปัญหาพ่อแม่ไม่รักหรือยังไงกันน่ะ?”
“ไม่ได้เรียกว่าไม่รัก แต่เรียกว่าไม่เคยสนใจต่างหากล่ะค่ะ คิกๆ” หัวเราะคิกคักเบาๆ แต่ก็ยังคงกอดที่เอวหนาของเขาเอาไว้อยู่ “ถ้าให้เล่าตรงนี้ก็คงจะได้ยินไม่ชัดเพราะว่าเสียงเพลงดังมาก ไปฟังต่อที่ห้องท่านประธานได้ไหมคะ? เดี๋ยวจะเล่าให้ตั้งแต่ต้นเลย 5555”
“แล้วมันเป็นอะไรถึงเล่าตรงนี้ไม่ได้?”
“ก็มันไม่ได้ยินเสียงไงคะ เสียงเพลงมันดังมากเลย~” เราตอบพร้อมกับส่ายหน้าเชิงว่าไม่ค่อยได้ยินเสียง “เสียงเพลงดังจนแก้วหูจะระเบิด
“เหรอ? เสียงเพลงมันคงจะดังมากเกินไปสินะ”
“ช่ายยยยย~” ลากเสียงยาว
เพี๊ยะ!
“ง่ะ! ท่านประธานตีหนูอีกแล้วนะคะ” เราชี้หน้าต่อว่าเขากลับไปที่ถูกตีเข้าที่หน้าผาก แต่มือเรียวบางก็ถูกเขาจับให้หันไปชี้ที่หน้าของเขาตรงๆ เพราะ...
“หน้าฉันอยู่นี่!” เพราะจุดที่เราชี้เมื่อกี้มันคือตรงช่วงบริเวณแก่นกายของเขาน่ะค่ะ โฮะๆ กลิ่นยังคาคออยู่เลยแหละตัวเอง! แง่ว ><
“ขอโทษค่ะ พอดีว่าของของคุณมันใหญ่เกินกว่าจะเป็นสิ่งนั้น ใหญ่อย่างกับหน้าคนเลยแหละ ง้า~” ร่างบางอ้าปากเตรียมจะเอาใบหน้าเข้าซบแต่ก็ต้องถูกร่างสูงจิกผมและดึงตัวให้ลุกขึ้นยืนขึ้นมาเสียก่อน
“อย่ามาทำตีเนียน!”
“บอกกันดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องมาจิกหัวหนูเลยอะ” เราตอบพร้อมกับปัดป่ายมือของเขาออก และจัดทรงผมของตัวเองใหม่ “ไม่ได้เจ็บนะ แต่เดี๋ยวผมเสียทรง 555” จัดผมไปพลางกัดปากอ่อยร่างสูงไปพลางๆ
“กลับบ้านเธอไปซะ! น่ารำคาญ!” เหมือนกับว่านี่จะเป็นฟางความอดทนเส้นสุดท้ายของท่านประธานเขาแล้วล่ะค่ะ แต่ก็นะ...ก็คนมันเมานี่นา อย่าถือวาหนูเลยนะคะท่านประธานข๋า คิกๆ “เดี๋ยวฉันจะให้คนไปส่ง!”
“อือไม่เอาไม่กลับ!” เรารีบสะบัดแขนต่อต้านเมื่อเขาคว้าแขนเตรียมจะจับตัวเราส่งกลับคฤหาสน์ “ถ้าไม่ให้หนูไปนอนด้วย ก็ปล่อยหนูอยู่ที่นี่เถอะนะคะ ถ้ามีใครอยากได้ในตัวหนูเดี๋ยวเขาก็คงมาอุ้มไปเอง”
“เพราะหนูน่ะอุ้มง่าย~” ร่างบางทำหน้าทะเล้นมือก็พลางกระดกขวดไวน์ขึ้นดื่มอีกครั้ง ดื่มอึกนี้ ดื่มยาวๆ จนเหลือเพียงครึ่งขวด “ก็บอกอยู่ว่าใครอุ้มได้ให้อุ้มไปเลย”
“ฐานะทางบ้านเธอก็ออกจะดี ไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นคนแบบนี้”
“คนเราจะดีชั่วไม่เกี่ยวกับฐานะหรอกนะคะ~” แม้ว่าปากจะมีแรงตีมึนและกวนบาทาท่านประธานมากขนาดไหน แต่แรงในการยืนก็แทบจะไม่ไหวแล้วจริงๆ
“อยู่บ้านคงจะเป็นคุณหนูเรียบร้อยสินะ คุณฟาร์ป๊าของเธอถึงไม่รู้ว่าข้างนอกลูกสาวตัวเองจะเป็นคนแบบนี้
“ไม่ใช่ไม่รู้ เขารู้~ แต่เขาแค่ไม่สนใจต่างหากล่ะค่ะ คิกๆ” เราหัวเราะคิกคักอีกครั้ง ก่อนที่จะกระดกขวดไวน์ที่เหลือเพียงครึ่งขวด ยกขึ้นดื่มอีกครั้ง
จนหมดขวด!
“อ๋า~ หมดอีกขวดแล้ว เห็นไหมว่าหนูยังไม่เมา”
“เธอ...เป็นบ้าอะไรกันแน่วะ” เขาเงียบไปสักพักใหญ่ ก่อนที่จะเอ่ยถามออกมา
“เรื่องมันยาว ถ้าอยากรู้ไปเล่าต่อในห้องคุณสิคะ”
“.....” เรายืนนิ่งเงียบไปในคำพูดตอบกลับของเรา ในตอนี้เราไม่ได้สนใจอะไรเขามากแล้ว เมื่อไวน์ขวดนี้ในมือหมดลง เราก็โยนทิ้งลงพื้นและเดินหนีท่านประธานเพื่อไปหาไวน์ขวดใหม่มาดื่มต่อ
แต่ทว่าไม่ทันที่จะได้เดินออกไปไกล มือเรียวบางก็ถูกร่างสูงคว้าไว้ทันควัน
“.....” เรายืนเงียบไม่พูดจาอะไรพร้อมกับจ้องหน้าร่างสูงนิ่งๆ
“ไปเล่าต่อที่คอนโดฉันก็แล้วกัน”
“คิกๆ โดนแน่คืนนี้อะ อื้อ~”
“มาเถอะหน่า! อย่าพูดมาก!” เขาเอ็ดเราเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินจูงมือเราไปที่รถของเขา
ที่ที่เรายืนคุยกันอยู่เป็นจุดที่คนน้อยที่สุดในงาน เป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจเงียบๆ ที่หลังโรงแรม ฉะนั้นแล้วทุกการกระทำและทุกคำพูดที่ผ่านมาที่เราได้คุยกับเขา
จึงไม่มีใครรู้เห็น
แม้แต่คนเดียว
- ผู้เขียน
