Episode 06
1347 คำ
Episode 06
“หนูน่ะ...ผ่านอะไรมาเยอะ เกินกว่าที่ผู้ชายอย่างคุณจะคิดอีก” เรายิ้มมุมปากเช่นเดียวกันกับเขา ใบหน้าหวานเขยิบเข้าไปใกล้หวังจะจูบ แต่ก็ถูกเขาผลักออกไปเสียก่อน หว้า~ เสียดายจัง!
“เซ็นเอกสารกันต่อเถอะ” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนที่จะหย่อนก้นนั่งลงที่เก้าอี้ท่านประธานดังเดิม ร่างบางไหวไหล่เล็กน้อย ก่อนที่จะเดินไปนั่งเก้าอี้อีกตัวที่ยังว่างอยู่ “และไม่ต้องช่วยอ่าน”
“ค่ะๆ ไม่ช่วยก็ไม่ช่วย” เรากลอกตามองบนก่อนที่จะหย่อนนั่งลงที่เก้าอี้นิ่งๆ ไม่ได้เข้าไปรบกวนการทำงานของเขา จนเมื่อเอกสารทั้งหมดเซ็นเสร็จ เราก็นำเอกสารพวกนั้นไปส่งต่อให้พี่เลขา
“เดี๋ยวพักเที่ยงแล้วเจอกันที่หน้าบริษัทนะ” พี่เลขากล่าวในขณะที่กำลังก้มหน้าก้มตาเช็กเอกสารที่เพิ่งถูกเซ็น “ช่วงบ่ายนี้ท่านประธานมีนัดคุยงานกับลูกค้านอกบริษัท พี่ขอให้แล้ว พี่อยากให้เราไปด้วยน่ะ”
“ทำไมถึงอยากให้หนูไปด้วยล่ะคะ?” เราเลิกคิ้วมองพี่เลขาอย่างไม่เข้าใจ เด็กฝึกงานอย่างเราจำเป็นต้องไปด้วยงั้นเหรอ?
“พี่อยากให้น้องศึกษาดูงานเอาไว้บ้างน่ะ กว่าน้องจะฝึกงานเสร็จพี่ก็คงลาออกไปก่อนแล้ว” เราเลขายิ้มตาพริ้ม ก่อนที่จะก้มมองแหวนเพชรในมือข้างซ้าย “พี่จะไปแต่งงานและผันตัวเป็นแม่บ้านเต็มตัวน่ะ”
“มีผัวแล้วก็ไม่บอก ไม่เห็นต้องมาดุตอนหนูอ่อยท่านประธานเลย” เราเบ้ปากคว่ำและหันมาเล่นโทรศัพท์มือถือต่ออย่างไม่แคร์
“ก็...พี่ก็ว่างฟอร์มไปงั้นแหละหน่า จริงๆ ก็ชินแล้ว ทุกปีก็มีแบบน้องเยอะอยู่เหมือนกัน ยังไงก็ศึกษาดูงานแทนพี่ไว้นะ ในช่วงเวลาที่พี่ไม่อยู่น้องจะได้ช่วยท่านประธานได้ กว่าน้องจะฝึกงานเสร็จ ท่านประธานก็คงหาเลขาใหม่ได้แล้ว”
“เอาตามนั้นก็ได้ค่ะ เลขาเนี่ยคงจะเป็นงานที่หนักน่าดูนะคะ” มือเรียวบางเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าและหันมาหยิบลิปสติกขึ้นมาแต่งหน้าเพิ่ม
“แต่ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากวันนี้สบายวันหน้า วันนี้ลำบากที่ได้เป็นเลขา วันข้างหน้าสบายเพราะได้เป็นเมียท่านประธาน เยี่ยม! เยี่ยมจริงๆ”
“จ้าๆ เอาที่สบายใจเลยจ้า” พี่เลขากลอกตามองบนพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ
หลังจากนั้นเราก็นั่งทำงานกันต่อ มีอะไรที่เด็กฝึกงานอย่างเราพอจะช่วยได้เราก็ช่วย จนถึงเวลาพักเที่ยงเราก็ไปกินข้าว พอกินข้าวเสร็จก็ไปรอที่หน้าบริษัทตามนัดของพี่เลขา
“เธอสาย...” เสียงนิ่งขรึมของร่างสูงกล่าวขึ้นอย่างเยือกเย็น หลังจากที่เห็นว่าเราวิ่งหน้าตั้งไปหาเขาที่หน้าบริษัท “ทำงานแบบนี้จะผ่านได้ยังไงกัน”
“ก็ปกติแล้วผู้เป็นเจ้านายมักจะมาช้ากว่าเวลานัดประมาณสิบนาทีนี่คะ ใครจะไปคิดวว่าท่านประธานจะมาตรงเวลาแบบนี้ล่ะ”
“อย่าให้ชีวิตในละครมาเป็นตัวดำเนินการในชีวิตจริงสิ” เขาพูดด้วยท่าทีนิ่งๆ ก่อนที่จะเดินนำขึ้นไปบนรถ “ไปกันได้แล้ว ฉันไม่อยากไปสาย!”
“อ่าวแล้วพี่เลขาล่ะคะ!” ถึงจะถามแบบนั้นแต่เราก็ยังขึ้นรถตามเขาไปอยู่แม้ว่าจะยังไม่ทันได้เห็นตัวของพี่เลขาก็ตาม “พี่เลขาไม่ได้ไปด้วยเหรอคะ?”
“ฉันให้เขาอยู่ประสานงานกับลูกค้าอีกคนที่นี่น่ะ” เขาตอบ ในขณะนั้นเองรถหรูที่เรากำลังนั่งเตรียมไปพบลูกค้าก็ได้ขับเคลื่อนตัวออกไป
“แล้วทำไมถึงให้หนูไปกับคุณ แทนที่ยะเป็นพี่เลขาไป อีกอย่าง...คนที่ควรอยู่ประสานงานกับลูกค้าน่าจะเป็นผู้ช่วยเลขาอย่างหนูมากกว่านะคะ”
“อีกไม่นานเขาก็จะลาออกแล้ว ฉันก็เลยให้เขาได้ทำงานง่ายๆ ส่วนเธอ! ฉันจะยัดเยียดงานยากหฤโหดให้แทน! เธอจะได้รับรู้ว่าบริษัทนี้มันผ่านยากยังไง หึหึ”
“เลือดเย็นได้ใจสุดๆ ไปเลยล่ะค่ะ!” มือเรียวบางยกนิ้วโป้งให้เขาไปหนึ่งที ก่อนที่เราต่างคนจะเงียบกันไป จนถึงภัตตาคารแห่งหนึ่งที่เป็นจุดนัดหมายกับลูกค้า
✂️✂️✂️✂️✂️✂️
“ยินดีที่ได้เจอกันอีก” ร่างสูงยิ้มทักทายเล็กน้อยพร้อมกับยื่นมือไปจับเป็นการทักทายอีกฝ่าย “องศานี่คุณหลิน นักธุรกิจชาวจีนที่จะมาเป็นหุ้นส่วนกับฉัน”
“เอ่อ...หนีห่าวค่ะคุณหลิน” เขาโบกมือทักทายและยิ้มให้เธอกว้างๆ ตัวคุณหลินเองไม่ได้ว่าอะไรแถมยังยิ้มตอบกลับมา มีเพียงแต่เขาเท่านั้นแหละ! ที่หันมาดุเรา
“คุณหลินเธอฟังภาษาไทยรู้เรื่อง ถ้าเธอพูดภาษาจีนไม่ได้ทั้งหมดก็หุบปากซะ ไม่ต้องมาไทยคำอังกฤษคำ มันดูกระแดะ” แหมะ...แรงมากค่ะซิส!
“ค่ะๆๆๆ!”
“และนี่องศาเป็นนักศึกษาฝึกงานบริษัทของผมเอง” จากนั้นเขาก็หันไปแนะนำเราให้คุณหลินได้รู้จัก ก่อนที่การคุยงานจะเริ่มขึ้น
ในระหว่างที่คุยงานนี้ทางเลขาของคุณหลินเองก็ได้สั่งอาหารมาเพื่อทานระหว่างคุยเยอะแยะมากมาย ตัวท่านประธานกับคุณหลินก็พากันคุยเรื่องงานต่างๆ ที่กำลังจะเซ็นสัญญาเป็นหุ้นส่วนกัน
ส่วนเราก็นั่งแดกไปสิคะ!
รออะไร!
5555
ล้อเล่นค่ะ!
เห็นแบบนี้เราก็ฟังและจำได้ทุกคำในสิ่งที่เขาพูด แต่เหนือสิ่งอื่นใดคืออาหารมันน่าทานมากจริงๆ แต่ก็ใช่ว่าเราจะไม่แบ่งเวลามาจดสรุปเนื้อหาของการคุยงานนะคะ
สรุปคือ
ท่านประธานจะตีตลาดที่ประเทศจีน โดยการสร้างโรงแรมในเครือบริษัทของตัวเองที่ประเทศจีน โดยมีคุณหลินที่เป็นนักธุรกิจชาวจีนเป็นฝ่ายควบคุมและดูแลให้
โครงการนี้พวกเขาตั้งสองคุยกันเอาไว้ตั้งแต่สองปีที่แล้ว ดำเนินการและต่อสู้ฟาดฟันกันมาอย่างยาวนานกว่าจะได้รับคำอนุญาตให้สร้างโรงแรมได้
จากความสำเร็จนี้ก็ทำให้พวกเขาคิดจะจัดงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จนี้ขึ้นมา โดยจะจัดที่โรงแรมแห่งหนึ่งในตัวกรุงเทพของท่านประธาน เชิญทั้งคนในบริษัทของคุณหลินและของท่านประธานเอง
งานนี้จะเริ่มในสัปดาห์หน้า
บทสรุปประมาณนี้ค่ะ
“ยังไงก็ยินดีอีกครั้งนะคะที่ได้ทำธุรกิจร่วมกัน” คุณหลินกล่าว ก่อนที่จะตัวเธอและเลขาของเธอจะพากันลุกออกจากโต๊ะไป
“อ่าว...แล้วใครจ่ายเงินอะคะ?” ร่างบางที่กำลังนั่งแทะปูตัวโตกล่าวถาม โดยที่กล่าวปูนั้นยังคงค้างคาอยู่ที่ปากเรียวบาง “หนูไม่มีเงินนะคะคุณหลิน!”
เพี๊ยะ!
“ตีเก๊าทำไมอะ” เราทำเสียงแบ๊วพร้อมกับหันหน้าไปหาร่างสูงหลังจากที่ถูกเขาตีเข้าที่หน้าผาก “น้องผิดอะไร?”
“จะกินอีกนานไหม เขากลับกันหมดแล้ว!” เขาตวาดใส่เราในตอนท้ายพร้อมกับส่งสายตาให้เราได้มองรอบๆ ร้านภัตตาคารแห่งนี้
“อุ๊ย! 5555 ไม่เหลืออยู่เลยสักคน ก...กลับก็ได้ค่ะ” เราคว้าทิชชูมาเช็ดมือสองข้างที่เปื้อน
และเริ่มเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับ
ในจังหวะที่ท่านประธานกำลังเช็คบิลอยู่นั้นเราก็แอบขโมยปลาแซลมอนมาหนึ่งชิ้น และเดินตามท่านประธานไปที่รถเพื่อเดินทางกลับบริษัท
แฮะๆ
#เรื่องกินที่หนึ่ง!
- ผู้เขียน
