Episode 08
1413 คำ
Episode 08
คอนโดแห่งหนึ่ง
“อือ~ ถึงแล้วเหรอคะ?” ร่างบางกล่าวถามมือเรียวบางก็พลางขยี้ที่ดวงตาเบาๆ
“อืม” เขาตอบเพียงแค่นั้น ก่อนที่จะค่อยๆ ประคองตัวเราเข้าลิฟต์ไป
เขาพาเราขึ้นลิฟต์มาก็หลายชั้นอยู่ ก่อนที่สุดท้ายพวกเราก็มาถึงห้องของเขา
ภายในห้องตกแต่งไปด้วยเฟอร์นิเจอร์สีดำทมิฬ ไม่เพียงแค่นั้นกรอบรูป ทีวี จาน ชาม หรือแม้แต่พรมเช็ดเท้าก็ยังเป็นสีดำ
เรียกได้ว่าแปรผันตัวเองเข้าด้านมืดอย่างเต็มตัว
“สุดท้ายก็มาจบที่บนเตียงจนได้นะคะ คิกๆ” ร่างบางหัวเราะคิกคักในลำคอเย้ยหยันร่างสูงเบาๆ หลังจากที่เขาวางตัวเราลงบนเตียงเป็นที่เรียบร้อย
“ทีนี้เธอลองเล่ามาสิว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง” เขากล่าวพลางถอดเสื้อสูทตัวหนาออกไปพลาง
“อือ~ ก็เริ่มจากหม่ามี๊ตายและป่าป๊าก็แต่งงานใหม่ แม่เลี้ยงมีลูกติด และหลังจากแต่งงานใหม่แล้ว ป่าป๊าก็มีลูกใหม่กับแม่เลี้ยง อ่า~ แม่เลี้ยงใจร้าย~”
“ป่าป๊าชอบสอนให้องศารักน้อง แต่แม่ของน้องไม่เคยรักองศาเลย~”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“พี่องศาหนูขอเล่นด้วยได้ไหมคะ?” น้ำฟ้าในวัยห้าขวบกล่าวถาม ในขณะที่องศาในวัยสิบขวบกำลังเล่นตุ๊กตาบลายธ์อยู่ “น้ำฟ้าเหงา ขอเล่นด้วยคนนะคะ”
“ไม่เอา~ น้องไม่เคยรักษาของเลย เล่นของเล่นพี่ทีไรน้องก็ชอบทำพังตลอด ตุ๊กตาบลายธ์พวกนี้หม่ามี๊เป็นคนซื้อให้พี่ ถ้าน้องทำมันพังอีกจะรับผิดชอบยังไง”
“แต่น้องอยากเล่นด้วย น้องสัญญาว่าจะเล่นมันดีๆ จะไม่ทำพัง ถ้าน้องทำพังเดี๋ยวน้องให้คุณแม่ซื้อคืนให้ นะคะๆ” เนื่องด้วยสายเลือดที่มีมันก็ทำให้องศาใจอ่อน
แต่สุดท้าย...
“น้องทำพังอีกแล้ว! ไปเลยนะ! ต่อไปนี้ไม่ต้องมาเล่นกับพี่อีกเลย!” ตุ๊กตาบลายธ์พวกนี้นับว่าเป็นของต่างหน้าของหม่ามี๊ องศาไว้ใจจึงยอมให้น้องเล่นด้วย แต่สุดท้ายก็พังไม่เป็นท่า องศาโกรธมากจึงผลักน้ำฟ้าจนล้มลงไปนอนกับพื้นและเป็นแผลถลอก
เพี๊ยะ!
เพี๊ยะ!
เพี๊ยะ!
“ทำน้องได้ยังไง! น้องตัวแค่นี้! แค่ของเล่นธรรมดาแค่นี้ทำไมต้องผลักน้องแรงขนาดนั้นด้วย!” และนี่ก็คือน้ำเสียงของผู้ที่เป็นพ่อ ป่าป๊าตีองศาไปหลายทีเพราะเหตุด้วยองศาผลักน้ำฟ้าจนร้องไห้และเป็นแผล
“ฮึก! ป่าป๊า~”
“เป็นพี่น้องกันก็ต้องรักกันสิ! ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่แม่เดียวกันแต่น้ำฟ้าก็เป็นน้องของลูกนะ น้ำฟ้าก็เป็นลูกป๊าเหมือนกัน ทำไมถึงได้ใจดำกับน้องจังเลย! ทำไมถึงต้องคอยแกล้งน้องอยู่ตลอดเวลา!”
“ฮึก! ฮือๆ ป่าป๊าหนูเจ็บแล้ว” องศาร้องไห้หนักมาก ท่ามกลางสายตาของสามแม่ลูกที่มองมา น้ำฟ้าในตอนนั้นก็ร้องไห้เพราะความเจ็บไม่หาย ส่วนไตรภพและแม่เลี้ยงใจร้ายหยาดฟ้าที่ยืนดูอยู่ก็พลางยิ้มเย้ยอย่างสะใจ “ป่าป๊าไม่รักหนู ฮึก! องศาคิดถึงหม่ามี๊ ฮือๆ”
“ถ้าคราวหน้ายังแกล้งน้องอีกป๊าจะไม่ให้อะไรเลย!” ว่าจบผู้เป็นพ่อก็โยนไม้เรียวทิ้งและเดินไปจูงมือน้ำฟ้าเข้าบ้านไป ไตรภพก็เดินตามน้องสาวของตัวเองไปด้วยในทันที เหลือเพียงองศาที่ยืนร้องไห้เพราะโดนป่าป๊าตีกับแม่เลี้ยงหยาดฟ้าใจร้ายที่รอสมน้ำหน้าอยู่
“จำไว้นะคะลูกองศาที่รัก!” หยาดฟ้าตวาดลั่นพร้อมกับพุ่งตรงเข้าไปหยิกที่หน้าท้องขององศา! “แกมันก็ไร้ค่าไม่ต่างอะไรกับนังดาราแม่ของแกนั่นแหละ! อย่าได้คิดจะมาเทียบรัศมีกับลูกของฉัน! แล้วถ้าแกบังอาจมาทำให้ลูกสาวของฉันเจ็บหรือเป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะก็ ฉันจะตีแกให้ตาย! จะตีให้หนักกว่าที่พ่อแกตีแกอีก! จำเอาไว้!”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“ทุกคน...ชอบบอกว่าองศาไม่น่ารัก ทุกคนชอบบอกว่าองศาอิจฉาแต่น้อง ทุกคนชอบพูดถึงความดีของน้อง บอกให้องศารักน้อง แต่ทุกคน...ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของหนูเลย เอาแต่ขอให้หนูรักน้อง แล้วทุกคนล่ะ? ทุกคนก็ไม่มีใครเคยรักหนูเหมือนกันนั่นแหละ”
“คนที่รักองศาจริงๆ ก็มีแต่หม่ามี๊เท่านั้น เท่านั้นจริงๆ” เราล้มตัวนอนลงบนเตียงและปล่อยให้น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาอย่างช้าๆ
เมื่อย้อนนึกถึงเรื่องราวในอดีตมันก็รู้สึกเจ็บปวดเอามากๆ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเลยจริงๆ
รู้แค่ว่ามันเจ็บมากก็เท่านั้นเอง
“เพราะแบบนี้มันก็เลยทำให้เธอทำตัวแบบนี้สินะ”
“คงงั้นมั้งคะ...”
“ไหนๆ เธอก็ยอมพลีชีพเล่าเรื่องราวของตัวเองมาแล้ว ฉันจะยอมเล่าเรื่องราวของฉันให้เธอได้ฟังด้วยก็แล้วกันนะ” เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
และก่อนที่จะเริ่มเล่าเขาก็ได้หยิบไปป์ขึ้นมาสูบ
“ฟังแล้วก็ลองทบทวนดูว่ามันเทียบเท่ากับสิ่งที่เธอเป็นไหม”
“ฟังแล้วก็คิดตาม”
“ย้อนกลับไปในสมัยที่ฉันยังเป็นเด็ก แม้ว่าในตอนนี้อายุของเราจะต่างกัน แต่เรื่องเลวร้ายที่เราทั้งคู่ต่างเจอก็มาจากในวัยไล่เลี่ยกัน เธอสูญเสียแม่ต้อนสี่ห้าขวบ เรื่องราวของฉันก็อายุราวๆ สี่ห้าขวบด้วยเช่นกัน”
“แม่ของฉัน...เป็นผู้หญิงขายตัว”
“.....”
“ฉันเกิดและโตมาในบาร์ที่แม่ของฉันทำงานอยู่ ในตอนแรกฉันก็ไม่เข้าใจถึงความหมายของอาชีพนั้น ฉันไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย ไม่รู้เลยว่าผู้ชายพวกนั้นเข้าออกห้องแม่ของฉันไปทำไม”
“ฉันรู้เพียงแต่ว่าผู้หญิงคนนั้นคือแม่ คือคนที่อุ้มท้องและคลอดฉันออกมา ตลอดเวลาที่อยู่ที่นั่นฉันเฝ้าถามถึงพ่อตลอด แต่แม่ก็ไม่เคยบอก ฉันคิดว่าแม่รักฉัน แต่เปล่าเลย...แม่รักตัวเอง”
“ทุกครั้งที่แม่ของฉันทำเรื่องอย่างว่ากับลูกค้า ฉ้นจะอยู่ตรงนั้นตลอด ไม่ว่าเหตุการณ์ ณ ตอนนั้นจะเป็นอารมณ์แบบไหนอะไรยังไง จะทำอะไรกันบ้างหรือใช้อุปกรณ์หรือสดไม่ป้องกัน”
“ฉันเห็นมันทั้งหมด...”
“แต่มันเหมือนเป็นเวรกรรมบางอย่างที่ทำให้แม่ของฉันไม่ตายดี ในวันนั้นเองแม่ของฉันทะเลาะกับลูกค้าเรื่องราคา มีปากเสียงกันรุนแรงจนลูกค้า...” เขาเงียบไปสักพักหนึ่ง ก่อนที่จะพ่นควันออกมาและกล่าวต่อว่า “ชักปืนออกมายิงหัวแม่ฉัน”
“อ...อึก” เราเบิดตากว้างพร้อมกับยกมือขี้นมาปิดปากของตัวเองอย่างเร็วพลัน “ท...ท่านประธานอยู่ตรงนั้น”
“อืม...หลังจากที่แม่ของฉันตาย ฉันก็ถูกเศรษฐินีคนหนึ่งรับไปเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม เธอเป็นสาวโสดที่รวยมากและอยากมีลูก เธอเห็นใจและเอ็นดูฉันจึงรับฉันไปเลี้ยง แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ต่างจากคนอื่น ไม่ว่าจะอุปกรณ์อะไรที่บนโลกใบนี้มี...ผู้หญิงคนนั้นลองกับฉันมาหมดทุกอย่างแล้ว”
“ทุกอย่างแล้วจริงๆ” เล่าจบเขาก็เสยผมตัวเองเล็กน้อย และถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ความเจ็บปวดของคนเรามันต่างกัน เรื่องไร้สาระที่เรามองอาจจะเป็นเรื่องที่เจ็บปวดที่สุดของอีกคน”
“ที่ฉันเอาเรื่องตัวเองมาเล่าก็เพราะฉันอยากให้เธอรู้เอาไว้ว่าถึงแม้ฉันจะเกลียดนิสัยร่านๆ ของเธอมากแค่ไหน แต่คนที่เคยเจ็บปวดกับครอบครัวเหมือนกัน มักจะเข้าใจกันเสมอ ที่กำลังจะสื่อก็คือ...ฉันเข้าใจเธอ”
“ฮึก!”
พรึบ!
“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณจริงๆ” เราโผลเข้ากอดร่างสูงอย่างเหนียวแน่น ก่อนที่จะปล่อยโฮออกมา เขาที่เป็นพวกนิ่งๆ อยู่แล้ว ก็ไม่ได้ตกใจอะไรมาก แถมยังลูบหัวให้เราเป็นการปลอบโยนอีกด้วย “ขอบคุณมากจริงๆ”
- ผู้เขียน
