7
1561 คำ
“ทำรักได้ทั้งวันทั้งคืน นางเอกท้องโย้ก็ไม่เว้น ไม่รู้กินอะไรเข้าไป บางคนครั้งนึงวันนึงก็หลับจะตายแหละ เอาเถอะใหม่ๆ อาจจะทุกวันวันละสองครั้งเอา นานๆ ไปอาทิตย์ละวัน เดือนละครั้ง แต่พระเอกยายเพลงเอากันกับนางเอกวันนึงทุกที่ในบ้าน ไม่ทำมาหากินอะไรเลย”
“บ้า!!!” เพลงพิณค้อนเพื่อน
“หรือว่าฉันพูดไม่จริงย่ะ พระเอกของหย่อนกินอะไรเหรอ โด่ไม่รู้ล้มรึไง”
“ไม่ได้กินอะไร” เพลงพิณลากเสียงยาว
“แกรู้ไหม บางคืนมันลุกมาปั่นนิยาย ฉันเชื่อเลย จนถึงเช้า แล้วมาบ่นว่าง่วง มันตอบว่าไงรู้ไหมยายตรี” เฌอร์รินทำเสียงหมั่นไส้ปนขำ
“ตอบว่าไงเหรอ” ตรีชฎายิ้มขำเพื่อนรักทั้งสอง ไม่ได้เจอกันนานก็คุยกันมันเลยทีเดียว
“มันบอกว่าลูกรักของมัน คือพระเอกของมันนั่นแหละกระตุกผ้าห่มไม่ได้นอนเลยลุกมาปลุกปล้ำ ดูมันพูดเข้า ทำยังกับเป็นพวกเจนจัด”
“ฉันพูดให้ฮา แกก็เอาไปเป็นอารมณ์” เพลงพิณแก้ตัว หน้าแดงลามไปถึงใบหู
“เวลามันเขียนนิยายไม่ออกแกรู้ไหมมันไปทำอะไร”
“ทำอะไรเหรอเฌอร์”
“ขัดห้องน้ำ” เฌอร์รินตอบแล้วหัวเราะคิกคัก ได้ค้อนจากเพื่อนมาอีกเป็นของแถม
“ไม่ดีหรือไงยายเฌอร์”
“ดีจ้ะ ฉันสบายเลย ไม่ต้องขัดห้องน้ำ แต่ต้องทำกับข้าวให้มันกิน”
“ฮ่าๆๆ แกก็รู้นี่นาว่ายายเพลงทำกับข้าวไม่ค่อยเอาไหน” ตรีชฎาหัวเราะร่วน
“เผาฉันพอหรือยัง ทีแกโดนผู้ชายหลอกฟัน ฉันยังไม่เอามาพูดเลย”
“ฉันล้อแกเล่น แกก็อย่าโกรธสิ” เฌอร์รินง้องอน
“เมื่อกี้แกบอกชอบพี่หมอเหรอ ฉันสนับสนุน”
“โอ๊ย! ยายตรี แกพูดเหมือนจะรีบใส่พานประเคนยายเพลงให้พี่หมอ กลัวพี่ชายขายไม่ออกรึไงย่ะ”
“ก็ถ้ายายเพลงมาเป็นพี่สะใภ้ ฉันก็หายเหงายังไงเล่า”
“แกถามพี่หมอของแกหรือยังว่าจะเอายายเพลงไหม” เฌอร์รินแดกดัน
“ไม่ต้องถามหรอก ฉันจะช่วยคิดแผนจีบพี่หมอให้ยายเพลงเอง”
“แน่ะ! คิดได้นะแก พี่หมอของแกมีแฟนหรือยังก็ไม่รู้ ผู้ชายหล่อๆ ดีๆ แต่โสดเดี๋ยวนี้หายาก โดนคาบไปกินหมดแล้ว”
“ยัง พี่หมดยังโสด ยังไม่แต่งงาน”
“ไม่แต่งงานน่ะใช่ แต่อาจจะมีแฟนแล้วแต่ยังไม่เปิดตัว หล่อๆ แบบพี่ชายแก สาวๆ คงติดตรึมน่ะฉันว่า” เฌอร์รินวิจารณ์ตามตรง
“แต่ในเมื่อยังไม่แต่งงาน ฉันก็มีสิทธิ์ใช่ไหม” เพลงพิณโพล่งขึ้นมา
“ว้าย! ยายเพลงแรดน่ะหล่อน อะไรเข้าสิงย่ะ” เฌอร์รินหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี
“ผีขึ้นคานเข้าสิงไง” เพลงพิณพูดบ้าง ก่อนจะหัวเราะตาม
“แต่ก็ดีนะ แกจะได้ลงจากคาน ฉันเห็นแล้วเหนื่อย เลือกมากเหลือเกิน” เฌอร์รินทำหน้าเมื่อย
“ใครจะเหมือนแก ไม่ต้องเลือกก็รวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัว ฉันเป็นผู้หญิงนี่นา มันต้องรักนวลสงวนตัว เสียไปแล้วเอากลับคืนมาไม่ได้อีก”
“เดี๋ยวนี้ผู้ชายกับผู้หญิงสิทธิเท่าเทียมกันว่ะแก เขาไม่มานั่งสนใจพรหมจรรย์ของแกหรอกน่า”
“จริงเหรอวะเฌอร์” ตรีชฎาเอ่ยถาม
“อือ... เขาไม่สนกันแล้ว ไม่ใช่สมัยกรุงศรีอยุธยาเสียหน่อยที่ผู้หญิงต้องบริสุทธิ์ผุดผ่องน่ะ เห่อๆๆ”
“คุยกับแกแล้วใจแตกว่ะเฌอร์”
“ย่ะ คุยกับฉันใจแตก แต่เขียนอีโรติกอย่างแก” เฌอร์รินชี้ไปที่เพลงพิณ “และแอบอ่านอีโรติกแบบแก” ก่อนจะชี้ไปยังตรีชฎา “มันไม่ใจแตกเลยนะ”
“ก็แหม... นิดนึงเองแก” สองสาวพากันหัวเราะคิกคักตามประสา
“ไม่นิดแล้วมั้ง ฉันอ่านยังตกใจ เขียนไปได้ยังไง”
“เขาบอกว่าอาชีพนักเขียนเป็นอาชีพที่น่าอิจฉาที่สุดในโลก” เพลงพิณยืดอกพูดอย่างภาคภูมิใจ
“น่าอิจฉายังไงเหรอ” สองสาวเพื่อนรักประสานเสียงพร้อมกัน
“ก็เราจะเขียนอะไรก็ได้ที่เราอยากเขียน และเราชอบเขียน แต่คนอื่นต้องมาอ่านในสิ่งที่เราเขียนไง” เพลงพิณยิ้มกว้างขวาง
“ก็จริงของมันนะ” เฌอร์รินเห็นด้วยกับข้อนี้
“พวกแกนี่โชคดีจัง มาถึงตอนมีงานเลี้ยงพอดี ถือว่างานนี้เลี้ยงต้อนรับพวกแกด้วยแล้วกัน” ตรีชฎาจับมือเพื่อนทั้งสองมาบีบอย่างดีใจ
“ขอบใจนะตรี พวกเรามารบกวนแกจริงๆ เลย” เฌอร์รินกับเพลงพิณบีบมือเพื่อนตอบอย่างขอบคุณ
“รบกงรบกวนอะไรกันล่ะ ฉันชวนพวกแกมาเที่ยวจนเหงือกแห้งแหละ เพิ่งจะมาได้ ฉันยินดีมากๆ จะอยู่เป็นปียังได้เลย”
“ถ้าอยู่ขนาดนั้น หาผัวที่นี่เลยดีไหม” เฌอร์รินพูดก่อนจะหัวเราะคิกคัก
“ก็เอาสิ คนงานในไร่ป๊า ล้ำๆ ทั้งนั้นเลยนะแก”
“พูดแล้วน้ำลายหก” เฌอร์รินทำท่าปาดน้ำลาย สองสาวพากันหัวเราะร่วน
“พวกแกมากันเหนื่อยๆ อาบน้ำอาบท่าพักผ่อนก่อนนะ อาหารเย็นที่นี่ทุ่มนึงจ้ะ เดี๋ยวจะได้ทำความรู้จักกับพ่อแม่ของฉันด้วย”
“ขอบใจนะแก” เพลงพิณจับมือเพื่อนเพื่อขอบใจ
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกเพื่อน พวกแกมา ฉันก็หายคิดถึงไง” ตรีชฎายิ้มหวานให้เพื่อน เธอรู้สึกมีความสุขเหลือเกิน นึกถึงบรรยากาศเก่าๆ ตอนอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพฯ แล้วยิ้มกว้าง มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด หลังจากแยกย้ายกันตอนเรียนจบ มันก็โหยหาความรู้สึกแบบนั้นอีกคั้ง
“เดี๋ยวฉันจะพาพวกแกไปเที่ยวไร่องุ่นของป๊านะ พวกแกจะได้ไม่เหงา”
“ขอบใจจ้ะ ยายเพลงอาจจะได้พล็อตนิยายเรื่องใหม่ที่พระเอกเป็นเจ้าของไร่องุ่นก็ได้”
“นึกว่าพระเอกเป็นหมอเสียอีก” ตรีชฎาพูดแล้วขำ เพลงพิณทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เลยโดนเฌอร์รินขยี้ผมจนยุ่ง ต้องวิ่งไล่จับกันจนหายเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำถูหลังกันนั่นแหละ ถึงจะกลับไปคุยเรื่องเก่าๆ กันอีกเพื่อระลึกความหลัง
ตรีชฎาแนะนำให้เพื่อนรักทั้งสองได้รู้จักกับบิดามารดาอย่างเป็นทางการ ดูเหมือนชยุตม์และตรีอัปสรจะถูกชะตากับเพื่อนทั้งสองของบุตรสาวเป็นอันมาก
งานเลี้ยงในไร่องุ่นเป็นงานใหญ่ ทุกคนต่างสนุกสนานเฮฮากันอย่างมีความสุขหลังจากทำงานหนักมาเป็นปี ซึ่งงานเลี้ยงใหญ่ๆ แบบนี้ปีหนึ่งจะจัดแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
สามสาวเพื่อนซี้มองบรรยากาศของงานอย่างสนุกสนาน ที่นี่เป็นไร่องุ่นแน่นอนว่าไวน์ชั้นเลิศจึงถูกนำมาเสิร์ฟให้ดื่มกินกันไม่อั้น
“ไวน์ของไร่แกอร่อยจังเลยยายตรี” เฌอร์รินชมไม่ขาดปาก
“อร่อยเพราะฟรีใช่ไหมแก” เพลงพิณเหน็บเพื่อน
“ย่ะ ฟรีก็ฟรี แต่รสชาติเลิศเชียวล่ะ แกไม่ลองหน่อยหรือไง”
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบให้ตัวเองเมา” เพลงพิณส่ายหน้าไปมา
“แกน่าจะลองหน่อย จะได้รู้ว่าอร่อยหรือไม่อร่อย”
“ไม่เอา เวลาแกเมาเหมือนหมาเลย” เพลงพิณส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน
“ยายเพลงว่าเพื่อนเหมือนหมาได้ยังไง”
“คิกๆ อย่าจี้เอว อย่าจี้” เพลงพิณหัวเราะเมื่อโดนเฌอร์รินจี้เอว เธอเป็นคนบ้าจี้ เรียกว่าถ้าใครเผลอโดนจี้ เป็นต้องแพ้ทุกทีเลย
“ไม่เอาแล้ว ยายเฌอร์บ้า ไม่นะแก” เพลงพิณวิ่งหนีเพื่อนรัก ส่วนตรีชฎาส่ายหน้าไปมายิ้มขำกับเพื่อนทั้งสองที่ยังเล่นเป็นเด็กๆ อยู่แบบนี้เสมอตั้งแต่รู้จักกัน
“โอ๊ย!” เสียงร้องของเพลงพิณพร้อมกับก้นที่กระแทกไปกับพื้นหญ้าทำให้เฌอร์รินที่วิ่งตามมาเบรกจนตัวโก่ง
“เดินยังไงไม่ดูตาม้าตาเรือ” เสียงถามที่หาเรื่องเต็มทีทำให้เพลงพิณเงยหน้าขึ้นมองอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะอ้าปากค้าง
“นาย... นายนั่นเอง” เธอจำเขาได้ทันที คนที่ว่าเธอเหมือนไม้กระดาน แถมยังจิ้มหน้าผากเธอเสียหน้าหงาย ผู้ชายที่เมาแอ๋ ขับรถทำท่าจะชนเธอกับเพื่อนเป็นศพอยู่ข้างถนน
“แกเป็นยังไงบ้างวะเพลง” เฌอร์รินตรงเข้ามาถามอย่างห่วงใย
“เจ็บน่ะสิถามได้” เพลงพิณหันไปพูดกับเพื่อนหน้ายู่
“นายมาทำอะไรที่นี่ หรือว่าปลอมตัวเข้ามาในงานเลี้ยงจะมาขโมยของ”
“เพ้อเจ้ออะไรของเธอยายเบือก” โทธวิทเท้าสะเอวมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง
“หน็อย... หน้าตามหาโจรอย่างนายไม่ใช่คนดีแน่ มีสิทธิ์อะไรมาเรียกฉันยายเบือก” เพลงพิณเท้าสะเอวมองเขาอย่างเอาเรื่องเหมือนกัน ในไร่มีคนเยอะแยะ คิดว่าเขาไม่กล้าทำอะไรเธอหรอก ลองทำดูสิ จะร้องให้ลั่นงานเลยคอยดู
- ผู้เขียน
