หลังจากที่ทั้งห้าคนช่วยกันหามหมูป่าตัวใหญ่มาถึงกระท่อมไม้ไผ่ของหวงฮุ่ยเหยา ซื่อหย่งเหอจัดการใช้มีดแหลมคมที่พกติดตัวมาด้วยทำการชำแหละหมูป่าและแบ่งตัวมันออกเป็นสองซีก
“เอ้า…แบ่งกันคนละครึ่ง” เขาพูดพลางยกมือขึ้นปาดเหงื่อ
“พวกเราไม่ได้ช่วยอะไรมากเลย ท่านลุงแบ่งให้ตั้งครึ่งตัว ข้ารู้สึกเกรงใจเจ้าค่ะ” หวงฮุ่ยเหยาเอ่ย
“เฮ้ย…เกรงใจอันใดกันเล่า พวกเจ้ามีตั้งสี่คน ส่วนบ้านข้ามีแค่สามคน มาเอาไปเถอะ อย่าได้เกรงใจ”
หวงฮุ่ยเหยาและเหมยเหม่ยจิ้งช่วยกันยกหมูป่าครึ่งตัวไปเก็บไว้ในครัวก่อนที่จะเดินออกมาพร้อมกับหน่อไม้สองหน่อใหญ่
“ท่านลุงแขย เมื่อวานพวกเราได้หน่อไม้มาหลายหน่อ ฝากท่านลุงเขยช่วยเอาไปกินด้วยเจ้าค่ะ”
ซื่อหย่งเหอมองหน้าหลานสาวของภรรยาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป เมื่อก่อนนางดูเป็นคนไม่เป็นโล้เป็นพาย ทำอันใดก็ไม่เป็น เพราะเป็นคุณหนูที่มีบ่าวไพร่คอยปรนนิบัติรับใช้เต็มบ้าน แต่บัดนี้ หวงฮุ่ยเหยา….ในส
