ยามเว่ย(13.00-14.59น.)
หลังจากที่ทุกคนกินมื้อกลางวันอย่างอิ่มหนำสำราญและพักผ่อนแล้ว หวงฮุ่ยเหยาก็พาสมาชิกทั้งสี่คนของบ้านเข้าป่าเพื่อหาของกินอีกรอบ
วันนี้พวกเขาไม่ได้ไปทางป่าไผ่เพราะหน่อไม้ที่ได้มาเมื่อวานยังเหลืออยู่หลายหน่อ หวงซิงเหยียนซึ่งติดใจรสชาติของมันเผาจึงได้ชวนทุกคนไปดูที่ต้นมันเทศอีกรอบเผื่อจะเจอหัวมันที่ขึ้นใหม่
“เจ้าคงชอบมันเผามากสินะ เอาไว้พี่จะตัดต้นมันไปเพาะชำและปลูกในที่ของเรา ต่อไปเจ้าก็จะได้กินมันเผาทุกวัน จะกินเยอะแค่ไหนก็ได้” หวงฮุ่ยเหยาลูบหัวน้องสาวเบาๆ
“จริงหรือเจ้าคะพี่ใหญ่ ข้าดีใจที่สุดเลย”
“ชู่ว! ข้าได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง ลองฟังดีๆสิ อาจจะเป็นเสียงไก่ป่าก็ได้นะขอรับ” หวงหย่งจื้อเอานิ้วชี้แตะริมฝีปากพลางทำท่าเงี่ยหูฟัง
“ออดๆๆๆ อ๊อดๆๆๆ!”
“นี่ไม่ใช่เสียงไก่ป่า แต่น่าจะเป็น…” หวงฮุ่ยเหยาทำท่านึก คิ้วของนางขมวดเข้าหากัน
“ออดๆๆๆๆ!” เสียงนั้นยังคงดังต่อเนื่องและ
