Episode 2 | เขามันคนใจร้าย!
1362 คำ
หลายปีต่อมา...
หนี! ฉันต้องหนีให้ได้! ประโยคนี้ฉันได้แต่บอกกับตัวเองในใจ ก่อนจะพาร่างอันบอบช้ำวิ่งไปตามถนนลาดยางด้วยความหวาดกลัว สองข้างทางนั้นเปลี่ยวและรกไปด้วยก่อหญ้าคมนิสอยู่เต็มไปหมด และลึกเข้าไปอีกก็มีแต่ต้นไม้ใหญ่อยู่เต็มไปหมด และตั้งแต่ที่วิ่งออกมานั้นก็ยังไม่เจอบ้านใคร หรือแม้แต่รถวิ่งผ่านไปมาก็ไม่มีเลยสักคัน
แต่ถ้าจะให้ฉันกลับไปที่เดิม...ฉันก็ไม่เอาเหมือนกัน
นึกมาถึงตรงนี้ก็ทำให้ฉันอยากจะกรีดร้องออกมาเสียงดัง แต่ความเป็นจริงที่ฉันทำได้ตอนนี้ก็แค่ร้องไห้ออกมาเงียบๆ ทำไมนะ ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย
ผู้หญิงคนอื่นก็มีมากมาย แต่ทำไมต้องเป็นฉันผู้หญิงธรรมดาที่อยากใช้ชีวิตที่ตัวเองต้องการ แต่ทุกอย่างก็ต้องพังทลายลงตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม ทุกอย่างมันเป็นเพราะเขา ‘ผู้ชายคนนั้น’ ผู้ชายใจร้ายที่แย่งทุกอย่างไปจากฉัน
และเขามีชื่อว่า ‘อคิน เมธาพิภัทร’ ผู้ชายร้ายกาจที่แย่งทุกอย่างของฉันไปเป็นของเขา แม้แต่ชีวิตของฉัน...เขาก็ยังไม่ยอมคืนให้เพียงเพราะคำว่า ‘เกลียด’ จากเขาคำเดียว
“ไม่ได้นะเค้ก เธอจะมาอ่อนแอแบบนี้ไม่ได้”
ใช่ ฉันจะมาอ่อนแอให้ผู้ชายใจร้ายคนนั้นรังแกแบบนี้ไม่ได้ ฉันต้องสู้สิ สู้ให้รู้ไปเลยว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะหรือแพ้กันแน่ แต่เอาจริงๆแล้วฉันก็ยังสองจิตสองใจอยู่เหมือนกัน ไม่ใช่ว่าไม่กล้าที่จะสู้กับเขา แต่เป็นเพราะทุกครั้งที่ฉันเผลอไปสบตาคมเข้มสีดำคู่นั้น ฉันกลับทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้แม้กระทั่งจะเริ่มจากตรงไหนเลย
แต่เหตุผลจริงๆเลยก็คือ ...เขาเป็นผู้ชายที่น่ากลัว ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไร แต่สามารถทำให้ผู้หญิงอย่างฉันกลัว และขยาดจนไม่อยากอยู่ใกล้เขา
ตึก ตึก ตึก...
ในหัวฉันตอนนี้กำลังตีกันไปหมด แต่ก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงคนย่ำเท้าวิ่งมาจากทางด้านหลัง และไม่ต้องเดาฉันก็พอรู้ว่าต้องเป็นบรรดาลูกน้องของคุณโซ่แน่ๆ เสียงฝีเท้าที่วิ่งมานั้นมีมากกว่าหนึ่งคู่
“...คุณเค้ก หยุดเถอะครับ คุณก็รู้ว่ามันไม่เป็นผลดีต่อตัวคุณเลย ยิ่งคุณหนีมาแบบนี้มีแต่ยิ่งทำให้คุณโซ่โมโหมากยิ่งขึ้นนะครับ”
“...”
ฉันเลือกที่จะไม่ตอบอะไรกลับไป นอกจากวิ่งไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย และโชคดีที่ตลอดตามทางมานี่มีเสาไฟส่องสว่างตลอดทาง ถึงแม้บางช่วงจะมีมืดจนน่ากลัวก็ตาม แต่บอกไว้เลยฉันจะไม่หยุดวิ่งหนีเขาอีกครั้งแน่
“คุณเค้กจะทำให้พี่และคนอื่นเดือดร้อนนะครับ ตอนนี้คุณโซ่โมโหมาก”
“ไม่ค่ะ เค้กจะไม่กลับไปหาเขาอีกแล้ว”
ฉันหยุดวิ่งก่อนจะหันกลับไปหา ‘พี่จอม’ เขาวิ่งตามฉันมาพร้อมกับลูกน้องของคุณโซ่อีกสามคน ทุกคนหยุดวิ่งเมื่อเห็นฉันไม่มีทีท่าวิ่งหนีพวกเขา ก่อนที่พี่จอมจะเป็นฝ่ายพูดกับฉันอีกครั้ง
“เชื่อพี่นะครับ คุณเค้กกลับไปกับพี่เถอะคุณโซ่กำลังรอคุณอยู่”
“ไม่ค่ะ...พี่จอมไม่เห็นสิ่งที่เขาทำกับเค้กหรือค่ะ เขาทำเหมือนเค้กไม่ใช่คน ไม่มีความรู้สึก ทั้งๆที่เค้กก็เป็นคนมีความรู้สึกเหมือนกันกับเขานะ ฮึ่ก!”
พอพูดมาถึงตรงนี้กลับมีก้อนสะอึกจนต้องร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ทำไมทุกคนไม่สงสารฉันบ้างนะ มีแต่คนเข้าข้างแต่คนใจร้ายคนนั้นเต็มไปหมดไม่เว้นแม้แต่คุณน้า ท่านก็ยังหลงเชื่อลูกชายของท่านทั้งที่ท่านก็น่าจะรู้ว่าลูกชายของท่านนิสัยเป็นอย่างไร แต่ท่านก็ยังเชื่อ
“มันไม่ใช่อย่างที่คุณเค้กคิดนะครับ คุณโซ่เขาเป็นห่วงคุณมาก คุณกลับไปกับพี่เถอะนะครับ”
“เป็นห่วง? เหอะ! พี่จอมอย่ามาโกหกเค้กเลยค่ะ เค้กไม่ใช่เด็กแล้วนะที่พี่จะมาหลอกเค้กยังไงก็ได้น่ะ” ฉันพูดออกไปย่างเย้ยหยัน ก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดของตัวเอง ตอนนี้ฉันรู้สึกสมเพชตัวเองมาก ทำยังไงฉันถึงจะหนีไปจากผู้ชายคนนั้นได้นะ
เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยมาก เหนื่อยมากจริงๆ
“พี่ไม่ได้หลอกคุณเค้กนะครับ คุณโซ่เขา...”
“ไม่ค่ะ เค้กไม่อยากฟังคำโกหกอีกแล้ว พี่รู้มั้ยว่าเค้กต้องเจ็บปวดแค่ไหนที่ต้องทนอยู่กับผู้ชายไม่มีหัวใจคนนั้น ฮึ่ก พี่ไม่เข้าใจเค้กหรอก... ว่ามันทร ระ มานแค่ไหน ฮื่อๆ”
“คุณเค้ก...”
ฉันร้องไห้ออกมาหลังจากที่พลั่งพลูคำพูดออกไปด้วยความอัดอั้น และนั้นคงทำให้พี่จอมตกใจไม่น้อยที่เห็นฉันร้องไห้ออกมา ถึงแม้ฉันจะเคยร้องไห้ออกมาให้พวกเขาเห็นนับครั้งไม่ถ้วน แต่ครั้งนี้รู้สึกว่าจะหนักกว่าทุกครั้ง จนพวกลูกน้องของเขาต่างพากันทำตัวไม่ถูก...
“นะคะ พวกพี่แค่ปล่อยเค้กไป ปล่อยให้เค้กไปตามทางของเค้ก ฮื่อๆ”
“พี่...”
พี่จอมที่เห็นฉันร้องไห้ไม่หยุดมีท่าทีลังเลอย่างเห็นได้ชัด เขามีท่าทีคิดหนักก่อนจะเงยหน้ามามองฉัน ฉันรู้นะว่าเขาก็คงอยากจะปล่อยฉันไปแต่ติดที่คุณโซ่สั่งไว้แน่ๆ ไม่งั้นเขาคงไม่คิดหนักแบบนี้
“...” แต่สุดท้ายพี่จอมก็ไม่ได้ตอบอะไร นอกจากพยักหน้าให้ฉันเป็นเชิงว่ายอมปล่อยฉัน แต่แค่นี้ฉันก็รู้สึกดีใจมากแล้ว
“ขอบคุณค่ะพี่จอม เค้กจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้ของพี่เลย” พูดจบฉันก็หันหลังเตรียมตัวจะวิ่งไปข้างหน้าอีกครั้ง แต่ภาพที่ฉันเห็นหลังจากหันกลับมาทำให้ฉันตกใจแถบสิ้นสติ เมื่อมีร่างสูงของผู้ชายชุดสีดำยืนสูบบุหรี่ห่างจากฉันแค่เพียงสามก้าว
คิ้วเข้มที่พาดอยู่บนดวงตาคมเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจ เขาอัดบุหรี่ในมือเข้าไปสูบเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะทิ้งมันลงบนพื้นคอนกรีตจากนั้นจึงใช้เท้าบดขยี้มันอย่างไร้ค่า
“...เธอคิดว่าจะหนีฉันไปได้ง่ายๆ” เสียงเข้มลอยออกมาจากริมฝีปากสีชมพูคล่ำนั้น
“คุณโซ่! พี่จอม…” ฉันเรียกผู้ชายตรงหน้าก่อนจะหันกลับไปมองพี่จอมด้วยความเสียใจ และนั้นก็ทำให้ฉันได้รับเพียงสายตารู้สึกผิดของเขา
“พี่ขอโทษครับคุณเค้ก...”
“อ๊ะ! นี่ปล่อยฉันนะคุณโซ่!” ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อคุณโซ่เดินมากระชากแขนฉันจนร่างของฉันเข้าไปปะทะกับร่างของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ฉันเคยบอกเธอแล้วไง จะหนีจากฉันได้ก็ต่อเมื่อฉันตายไปแล้วเท่านั้น” คุณโซ่ก้มลงมากระซิบที่ข้างหูฉัน ก่อนจะหอมแก้มฉันต่อหน้าพวกลูกน้องของเขา และนั้นทำให้ฉันต้องดิ้นหนีจมูกโด่งนั้นด้วยความไม่ชอบใจ
“คุณโซ่! หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้หยุดไง!”
“…ไอ้จอมไปเอารถมา วันนี้ฉันจะสั่งสอนคนคิดหนีซะหน่อย”
ปากคุณโซ่บอกกับพี่จอม แต่ไม่ใช่กับสายตาที่พร้อมจะฆ่าคนให้ตายได้ เขามองมายังฉันที่พยายามดิ้นให้หลุดจากเอื้อมมือเขา แต่ก็เหมือนทุกครั้งที่ยิ่งทำก็ยิ่งรู้สึกเปล่าประโยชน์
- ผู้เขียน
