คู่แค้นแสนชัง

อย่าทำสำออย

“อ๊าย...” เธอหวีดร้องขึ้นมาอีกคราว ครั้งนี้ร่างกายเกร็งกระตุกยกใหญ่

เขารีบสอยซอยขยับเร่งส่งท่อนเนื้อเข้าออกในช่องทางที่บีบรัดตอดขมิบ

“โอ้ว... ซี้ด...” เขาเปล่งเสียงครางกระเส่า ใส่อารมณ์ที่พุ่งพวยเข้าไปในตัวของหญิงสาวอย่างไม่นับจังหวะ เสียงประสานของสองอวัยวะดังลั่นไปทั้งห้อง เรือนไม้ไผ่เล็ก ๆ ไหวไปตามแรงมนุษย์โยก กิจกรรมกำลังจะถึงไคลแมกซ์

กัมปนาทคำรามส่งท้ายก้องไปทั้งป่า อัดตัวเองส่งเข้าไปในตัวเธอให้ลึกที่สุด ฉีดพ่นความสุขสุดกำหนัดเข้าไปในร่องร้อน ๆ ของหญิงสาวจนเอ่อล้น มันร้อนวูบวาบไปทั้งตัว น้ำอุ่น ๆ ฉีดพุ่งพร้อมกับลำโตที่อัดเข้าไปแช่นิ่งอยู่ในนั้น ร่างหนาทาบทับลงไปบนเนื้อนวล หายใจหอบเหนื่อย

กุหลาบแก้วทั้งโกรธทั้งอาย นอนร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อพายุสวาททุกอย่างจบลงไป

เขาผละตัวออกมาจากเธออย่างรวดเร็ว เหมือนรังเกียจเดียดฉันท์ ลุกขึ้นเก็บเสื้อผ้าของตัวเอง ไม่เหลียวหลังมามองร่างบางที่สั่นสะท้าน ขดตัวร้องไห้อยู่เลย เขาปล่อยเธอให้นอนจมกองเลือดปนน้ำกามของเขาบนพื้นเรือน

ชาติชั่ว ไอ้สารเลว เธอก่นด่าเขาในใจ

ภายนอกห้อง

กัมปนาทพาดเสื้อผ้าของเขาไปกับราว หยิบผ้าขาวม้าขึ้นมาปิดบังกายา ก่อนจะนั่งลงไปที่หัวกระได นี่เราทำบ้าอะไรลงไป ทำไมต้องทำแบบนั้น

ชายหนุ่มต่อว่าตัวเอง ยกมือขึ้นเสยผมที่ร่วงลง มันพันกันจนยุ่ง แผ่นอกและร่างกายของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ เหตุการณ์ระทึกใจเมื่อกี้วนเวียนเข้ามาในหัวสมอง ตอนนี้ผู้หญิงที่เป็นเชลยได้กลายเป็นเมียเขาเสียแล้ว เพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว มันคงย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้

“โธ่เว้ย...” เขาสบถอย่างหัวเสีย แล้วลุกขึ้นไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ

หลังจากนั้นเขาก็หุงหาอาหาร ส่งเสียงดังป๊อก ๆ แป๊ก ๆ ดังอยู่ข้างนอกห้อง

ไอ้หมอนั่นทำอะไรอยู่นะ แล้วเขาจะทำอะไรกับฉันอีก

กุหลาบแก้วพยายามยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง เจ็บปวดรวดร้าวไปเสียทุกส่วน ก้มมองเนื้อตัวของตัวเองที่แดงเป็นจ้ำ ๆ เพราะน้ำมือของเขา ตรงส่วนกลางร่างกายรับรู้ได้ถึงการล่วงเกินที่เขากระทำ ร่องรอยของความสุขที่เขาได้เสพสุขสันต์ปรากฏอยู่ที่พื้นไม้ หญิงสาวรีบคว้าผ้านุ่งผืนนั้นห่มกายา แต่มันก็ลำบากไปเสียหมด และสองมือสองขาก็ถูกเขาจองจำเอาไว้

“ไอ้บ้า” เธอเอ่ยปากด่าเขาอย่างเหลืออด มันช่างอดสูใจยิ่งนัก เธอไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ แล้วไอ้ผู้ชายบ้ากามคนนั้น มันกระทำเหมือนเธอเป็นสิ่งของหรือตัวอะไรสักอย่าง สิ่งที่มันทำช่างน่ารังเกียจนัก

หญิงสาวนั่งห่อตัวคุดคู้อยู่ติดกับฝาบ้าน เกิดอาการหนาวขนลุกจัดการขึ้นมาจับใจ นึกไปถึงบุพการีของตัวเอง ป่านนี้ท่านจะรู้ไหมว่าเธอไม่ได้เดินทางไปยุโรปเหมือนกับที่บอกเอาไว้

เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา ไม่รู้ว่าจะต้องร้องไห้ไปทำไม ตอนนี้ในท้องไส้ของเธอเริ่มปั่นป่วน เหนียวเนื้อตัวอยากจะอาบน้ำใจจะขาด แค่นึกถึงสัมผัสของเขาผู้นั้น เธอก็รู้สึกสะอิดสะเอียนเต็มทน

กลิ่นอาหารที่เขาปรุงลอยเข้ามาตามร่องของฝาบ้านที่แตก มันยั่วน้ำลายในปากอยู่ไม่น้อย ในลำคอของกุหลาบแก้วแห้งผาก เธอหิวน้ำมาก ๆ ด้วย สายตาของหญิงสาวจ้องมองไปยังบานประตูที่ปิดสนิท คอยเงี่ยหูฟังว่าเขาจะเข้ามาอีกเมื่อไหร่

เสียงดังก๊องแก๊งนั้นเงียบไป เปลี่ยนเป็นฝีเท้าหนัก ๆ ที่เหยียบลงไปบนพื้นกระท่อมจนมันไหวไปทั้งหลัง กุหลาบแก้วผวาสะดุ้งเมื่อเขาเปิดบานประตูนั้นเข้ามา

มันสายแล้ว พระอาทิตย์ส่องสว่างแสงจ้าไปทั้งบ้าน ทำให้เห็นใบหน้าของหญิงสาวที่มีคราบมาสคาร่าที่เลอะไหลลงบนเนื้อแก้ม ทำให้ใบหน้าสวย ๆ นั้นดูมอมแมม สภาพน่าเวทนาเป็นที่สุด

ในแวบแรกที่เขาเห็น เธอช่างน่าสงสาร แต่แววตากับกล้าขึ้นเมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอและพ่อของเธอทำกับคุณพ่อของเขา แล้วกดดันให้พ่อต้องฆ่าตัวตาย

“คุณ ฉันอยากจะอาบน้ำ” น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยช่างเบานัก บทเรียนที่ผ่านมาทำให้เธอรู้ว่าอย่าทำเสียงดังกับเขา

“นี่ เธอยังไม่รู้ตัวอีกหรือว่า เธอไม่มีสิทธิ์มาร้องขออะไรทั้งนั้น” เขาตวาดเหมือนโกรธหญิงสาวมาแล้วสักสิบชาติ

“แต่ฉันเหนียวตัว” เธอพูดต่อ พร้อมกับทำตาแดง ๆ ตอนนี้สภาพหญิงสาวผู้เย่อหยิ่งไฮโซหายไปหมดแล้ว เหมือนหมาเน่า ๆ ข้างถนนตัวหนึ่ง

ใบหน้าของเขาแข็งกระด้าง ทำตาวาวใส่เธอแบบไม่ปรานี

“ฉันอยากจะเข้าห้องน้ำด้วย”

ใช่สิ เธออยู่ในนี้เป็นสิบ ๆ ชั่วโมงแล้ว

กัมปนาทเดินลงส้นเท้าตึง ๆ เข้าไปหา ส่งฝ่ามือเอื้อมจับแขนของหญิงสาวแล้วกระชากให้ลุกขึ้น

“โอ๊ย...” เธอร้องออกมาว่าเจ็บ มือที่มัดติดกันกดเข้าไปที่ท้องน้อยของตัวเองอย่างระวัง หญิงสาวทำหน้านิ่วคิ้วขมวด โซ่ที่ล่ามข้อเท้าทั้งสองข้างเอาไว้ห่างกันแค่สองศอก แต่น้ำหนักมันคงจะมากน่าดูสำหรับข้อเท้าเล็ก ๆ นี่ ด้วยแรงเหวี่ยงสะบัด มันเด้งขึ้นแล้วหล่นลงไปกระทบกับหลังเท้าของเธออย่างแรง เนื้อหนังของเธอก็ห้อเลือดขึ้นมาทันที

ชายหนุ่มหาได้สนใจไม่ เขาดึงกระชากแขนของเธอแรง ๆ ให้เดินตาม

“อย่ามาสำออย ที่นี่ไม่มีใครที่เธอจะออดอ้อนให้เห็นใจได้หรอก นอกจากฉันคนเดียว รีบ ๆ เดินถ้าคิดว่าอยากจะเข้าห้องน้ำ” เขาว่าให้เธอโดยที่ไม่หันมามองหน้า

“ก็คุณล่ามขาฉันไว้แบบนี้ ฉันจะเดินสะดวกได้ยังไง”

“นั่นมันเรื่องของเธอ เดินเร็ว ๆ” เขาตะคอกกลับ เธอถึงกับคอหด มองใบหน้าคมสันที่อยู่ใกล้ ๆ ถ้ามือไม้ของเธอเป็นอิสระ ตอนนี้เธอก็คงกระโจนเข้าใส่เขาและทำร้ายให้เขาได้เจ็บตัว

เท้าทั้งสองข้างหนักอึ้ง พาน้ำหนักโซ่นั้นเดินตามเขาเร็วขึ้น ผ่านออกไปทางประตูเล็ก ๆ ออกมาที่ระเบียงที่มีพื้นที่เพียงเล็กน้อยเดินสวนกันก็ยังไม่ได้ เขาลากเธอไปยังห้องน้ำที่เหมือนเพิ่งสร้างใหม่ ๆ เดินไปอีกสองสามก้าว ประตูห้องน้ำก็ไม่มี มีเพียงผ้าสีน้ำตาลเก่า ๆ เนื้อบางผูกกั้นเอาไว้บังสายตาเท่านั้น

“เข้าไปสิ” เขากระชากแขนเธออย่างแรง แล้วดันหลังให้เธอเดินเข้าไปข้างใน

กุหลาบแก้วไม่ได้แกล้งทำน้ำตาไหล มันไหลออกมาเอง เจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งหัวใจ มันบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ เธอหันหน้ามาหาเขา พร้อมกับยกสองแขนที่เขาผูกมัดติดกันเอาไว้แน่นให้เขาดู

“ฉันจะอาบน้ำได้ยังไง จะทำธุระในห้องน้ำได้ยังไง ถ้าคุณไม่แก้มัดให้ฉัน” เธอให้เหตุผล