คู่แค้นแสนชัง

โขกสับ

เขาใช้สายตามองจ้องสบตากับเธอ แล้วมองพันธนาการที่ผูกสองแขนเอาไว้

“ก็อาบมันไปทั้งยังงี้แหละ”

เขาพูดใส่หน้าของเธอ แล้วสะบัดผ้าที่กั้นเอาไว้ลง เดินจากไปยืนเกาะหัวกระไดบ้าน คอยเงี่ยหูฟังเสียงคนที่อยู่ในห้องน้ำ

“ไอ้คนใจร้าย” เธอตะโกนออกมา พร้อมกับเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น

ผู้ที่ถูกว่าถึงกับหน้าร้อน เขาหวนกลับเข้าไปในนั้นอีกครั้งหนึ่ง

“จะเอายังไง ยังจะมาปากดี เดี๋ยว...” กัมปนาทข่มขู่พลางยกฝ่ามือขึ้น

กุหลาบแก้วนึกถึงฝ่ามือแรกที่เขาใช้มันฟาดลงบนใบหน้าของเธอก็ยกมือขึ้นกันเอาไว้อัตโนมัติ มองใบหน้าที่จ้องสบตาแบบโหดร้ายด้วยน้ำตาที่ไหลพราก

“อย่าอ้อยอิ่ง อาบไป” เขาออกคำสั่ง และยืนเท้าสะเอวมองเธอ

มือไม้ของกุหลาบแก้วสั่นเทาไปหมดแล้ว เธอแทบฉี่ราด ยกมือที่ติดกันเป็นแพขึ้นจับด้ามขันน้ำ ก่อนจะจ้วงลงไปในโอ่งดินเผาใบนั้น

เคร้ง... มันร่วงลงไปกระทบกับพื้นห้องน้ำ

กัมปนาทมองกิริยาอาการสำออยของเธอแบบมีอารมณ์ ในจังหวะที่เธอจะก้มลงไปเก็บ เขาก็โน้มลงไปหยิบมันตัดหน้า แล้วยกมันขึ้นมาจ้วงตักน้ำในโอ่งขึ้น พร้อมกับราดรดไปบนหัวของเธอ

“เล่นตัวดีนัก มา... ฉันจะอาบให้เอง”

“ไม่นะคุณ! ไม่นะ!”

น้ำสี่ห้าขันถูกราดรดระใบหน้าและหัวของเธอจนเปียกโชก หญิงสาวหายใจหายคอแทบไม่ออก ยกมือขึ้นทัดทานอาการเกรี้ยวกราดของเขาเอาไว้ สายน้ำเย็น ๆ ราดรินเข้าปากเข้าจมูกตอนเธอสูดลมหายใจจนเกิดอาการสำลัก

“แค่ก  ๆ แค่ก ๆ” เธอไอขึ้นมา เธอสำลักน้ำ อาการทรมานแสดงออกมาบนใบหน้าอย่างชัดเจน เขาชะงักมือค้างเอาไว้

กุหลาบแก้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาและน้ำบนใบหน้า จ้องมองเขาแบบว่า ฉันทำผิดอะไร นัยน์ตาของเธอมันตัดพ้อเขามากมาย

ชายหนุ่มฟาดขันน้ำทิ้งลงไปในโอ่งอย่างแรง กุหลาบแก้วตัวหด ห่อไหล่ หลับตาปี๋ กลัวเขาจนตัวสั่น หัวใจเต้นแรงแทบทะลุออกมาข้างนอก เธอเห็นมือใหญ่ของเขาถูกส่งเข้ามาใกล้ หญิงสาวก็เบี่ยงหลบ แต่ชายหนุ่มกับจับมือของเธอแล้วกระชากเข้าไปหาตัว พร้อมกับแกะเชือกที่มือของเธอออก

“อย่าคิดหนีนะ ถ้าเธอหนี ฉันสาบานได้เลย เธอไม่ได้ตายดีแน่ ๆ”

ทำไมเขาใจร้ายแบบนี้ นี่เขาเห็นเธอเป็นมนุษย์ เป็นคนเหมือนกับเขาหรือเปล่า...

“ฉันไม่หนีหรอกค่ะ แล้วฉันจะหนีได้ไง ก็คุณล่ามโซ่ฉันเอาไว้แบบนี้แล้ว” ปากเธอขยับพูด แล้วก็ยกมือไหว้เขาปลก ๆ

“รีบ ๆ อาบเข้า ฉันเป็นคนรออะไรนาน ๆ ไม่ไหว” ชายหนุ่มกล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะเดินออกไป

กุหลาบแก้วทิ้งตัวลงไปกับพื้นห้องน้ำอย่างหมดแรง

เพล้ง... เสียงสิ่งของบางอย่างกระทบพื้นแล้วแตก หญิงสาวถึงกับสะดุ้ง เธอลนลานรีบลุกขึ้น จัดการตัวเองอย่างรวดเร็ว ทั้งอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน ตอนที่เธอนั่งยอง ๆ ฉี่ มันเจ็บแสบปวดร้าวน้องสาวไปเสียหมด

นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันกันนี่ นายคนนั้นมันคิดจะฆ่าฉันจริง ๆ หรือ

“เสร็จหรือยัง” น้ำเสียงทรงอำนาจดังมาจากข้างนอก ก่อนจะพาดผ้าเช็ดตัวให้เธอตรงคานประตู หลังคากระท่อมหลังนี้ไม่ได้ยกสูงมาก และมันก็โล่ง ๆ ลมสามารถลอดสอดเข้ามาได้ทุกทาง

“ไม่ได้ยินที่ฉันถามหรือ” เขาตะโกนดัง ๆ อีกครั้ง

“ได้ยินค่ะ เสร็จแล้วค่ะ” เธอตอบแบบลนลาน รีบจับผ้าเช็ดตัวมาพันกายด้วยมือไม้สั่น และลงมือซักผ้าถุงผืนที่เปียกนั้นบิดหมาด ๆ พาดไปกับราวที่เขาทำเอาไว้ข้าง ๆ ฝาห้องน้ำ

“ก็ออกมาสิ หรือจะให้ฉันเข้าไปอัญเชิญเธอออกมา”

“ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง นิ้งเสร็จแล้วค่ะ”

เธอเอ่ยชื่อเล่นตัวเองออกมาเป็นครั้งแรก กุหลาบแก้วขยับขาลากโซ่ตรวนอันหนักอึ้งที่พันข้อเท้าทั้งสองข้างออกมาด้วย ลำพังตอนนี้เดินเองยังลำบากเลย

นี่เขายังจะมาล่ามเธอเอาไว้เหมือนกับสัตว์เลี้ยงอีก ใจร้ายเสียจริง ๆ

เมื่อตัวเธอโผล่พ้นออกจากม่านผ้าบาง ๆ ออกมา เขาก็สวมเสื้อยืดสีมอ ๆ คอกลมเก่า ๆ ให้ ยกมือยกแขนของเธอสอดใส่เข้าไปในแขนเสื้ออย่างรวดเร็ว เสื้อตัวนั้นยาวจนคร่อมปกปิดความอุจาดตาของเรือนกายเธอยาวเทียมหัวเข่า

กัมปนาทได้ทีกระชากเอามือทั้งสองข้างของเธอไปมัดเอาไว้เหมือนเดิม

กุหลาบแก้วมองตามมือใหญ่ด้วยสายตาที่เจ็บปวด

“ที่จริง คุณไม่ต้องมัดมือมัดแขนของฉันก็ได้นี่คะ แค่นี้ฉันก็หนีคุณไปไม่ได้อยู่แล้ว”

เขาช้อนสายตามองใบหน้าของเธอภายใต้เส้นผมที่เปียกโชกอยู่นั้น

“ที่ฉันมัดเธอ ก็เพราะฉันไม่อยากให้มือสองข้างของเธอมาทำร้ายฉันอีกต่างหาก แม่ตัวดี งูพิษร้ายแรงอย่างเธอที่ชอบฉกฆ่าคนไปเรื่อย ๆ มันจะมาแว้งฉกทำร้ายฉันเอาน่ะสิ ยอมรับว่าฉันกลัว” สายตาของเขาช่างดุดัน

“ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณพูดเลย ขอร้องเถอะ คุณช่วยพูดออกมาตรง ๆ ได้ไหมคะ คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ยังไง ฉันก็มั่นใจว่า ฉันไม่เคยรู้จักคุณมาก่อน และไม่เคยทำร้ายคุณแน่ ๆ”

“หึ...” เขาทำเสียงขึ้นจมูกแบบไม่พอใจ รอยยิ้มหยามหยันปรากฏชัดขึ้นมาบนใบหน้า ใช้สายตาจ้องมองเข้าไปลึกให้ถึงในใจของผู้พูด

กุหลาบแก้วเสียวสันหลังวูบ สีหน้าของเขายิ่งเลวร้ายกว่าเดิม นี่เธอพูดอะไรไม่ถูกหูของเขาอีกละสิ

“เหมาะสมเนอะที่ได้ชื่อว่าเป็นทนายที่เก่งและหาตัวจับยาก รู้จักการใช้วาจา แต่ฉันจะบอกเธอไว้เอาบุญ คำพูดแบบนี้ มันใช้ไม่ได้กับฉันหรอก ไอ้จิตวิทยาโง่ ๆ ของเธอ ที่คิดว่าจะทำให้คนอื่นคล้อยตามได้น่ะ มันใช้ไม่ได้กับฉัน” เขาตะโกนใส่หน้าเธอเหมือนโกรธเคืองกันเป็นสิบ ๆ ชาติอีกครั้ง

“คุณนี่... มัน...” หญิงสาวไม่รู้จะหาคำไหนมาว่าให้เขาได้ เธอได้แต่เม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น เจ็บใจเป็นที่สุด มีคนมากล่าวโทษเธอโดยที่เธอยังไม่รู้ข้อหาของตัวเองด้วยซ้ำไป

“ทำไม?”