เวฆาไม่คิดเลยว่าน้องนางจะทำกับเขาแบบนี้
เธอพาเขามาเป็นกรรมกร! กรรมกรเนี่ยนะ? นี่เขาเวฆา ทวีโรจนโภคินนะโว้ย!
ผั๊วะ!
“เฮ้ย ไอ้หนุ่ม แบกปูนไปตรงนั้นหน่อย อย่าอู้สิวะ”
ชายหนุ่มร่างใหญ่ยืนอึ้งไปเลย เมื่อถูกผู้ชายด้วยกันที่มีฝ่ามือหยาบกร้านแถมยังแตกลายงาตบก้นซ้ายของเขาเข้าให้ ตามด้วยชี้สั่งให้ไปแบกปูน ไอ้แก่นี่... ไม่รู้จักท่านประธานใหญ่แบบเขาซะแล้ว!
“ครับ”
เวฆากัดฟันตอบกลับอย่างไม่เต็มใจ แต่เขาก็ยอมไปแบกปูกเดินไปส่งให้คนงานใส่เครื่องโม่แต่โดยดี กระนั้นเวฆาก็ยังไม่วายส่งสายตาโกรธ ๆ ไปให้น้องนาง ที่กำลังช่วยพวกผู้หญิงทำอาหาร แต่แม่นั่นกลับส่งยิ้มหวาน โบกมือให้เขาเฉย ด้วยแก้มแดง ๆ ดวงตาที่ดูมีความสุข
แม่ง...
น่ารักฉิบหาย
เดี๋ยวพ่อก็จับกระแทกแม่งกลางวงคนงานนี่ซะหรอก!
คิดแล้วก็ถอดเสื้อออกเพราะร้อนไม่ไหว ก่อนจะใช้เสื้อยืดสีขาวสกรีนลายเครื่องดื่มชูกำลังมาเช็ดเหงื่อตัวเองจนมันแทบจะเปลี่ยนสีตา
