วิญญาณพยาบาท
2096 คำ
ชินวุธออกจากอพาร์ตเมนต์ไปทำงานในตอนเช้าแล้วกลับตอนค่ำตามปกติ เขาทักทายผู้ร่วมอาศัยที่นั่งเล่นตรงล็อบบี้ชั้นล่างแล้วเดินขึ้นบันไดกลับห้องพักตัวเอง จากนั้นก็เตรียมตัวจะไปอาบน้ำ แต่ยังไม่ทันได้ถอดเสื้อผ้าเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนดังมาจากทางด้านหน้าอพาร์ตเมนต์จนต้องรีบเปิดประตูระเบียงออกไปดูด้วยความตกใจเพราะห้องเขาอยู่ทางฝั่งหน้าอพาร์ตเมนต์ที่ติดถนน แล้วเขาก็เห็นเงาดำแบบที่ตามเขามาในคืนวันพระกำลังอาละวาดกรีดร้องอยู่ด้านหน้าอพาร์ตเมนต์
"เงาดำนั่น... มันตามใครมาวะ" ชินวุธพึมพำด้วยความแปลกใจเพราะที่อพาร์ตเมนต์นี้ไม่มีมนุษย์นอกจากเขาคนเดียว วันนี้ก็ไม่ใช่วันพระด้วย แล้วมันมาทำไม หรือมีมนุษย์คนอื่นนอกจากเขาหลงมาที่นี่อีกคนกันนะ
ด้วยความสงสัยใคร่รู้จึงยืนเท้าศอกกับขอบระเบียงมองดูลานหน้าอพาร์ตเมนต์ด้านล่างที่ตอนนี้อินทรากำลังจัดการเงาดำด้วยหอกเพลิงเหมือนคืนนั้น
เงาดำครั้งนี้ดูเหมือนจะเก่งกว่าที่เคยตามชินวุธมาหลายเท่า มันหลบหอกเพลิงที่ตวัดใส่แล้วโจมตียมทูตด้วยกรงเล็บคม อินทรายกด้ามหอกรับก่อนจะเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้าง แล้วเงาดำก็ถูกหอกเพลิงของธนินทร์แทงใส่ แต่มันเอี้ยวตัวหลบแล้วตวัดกรงเล็บใส่ด้วยความรวดเร็ว แต่ยังไม่ทันจะถึงตัวยมทูตมันก็ถูกด้ามหอกของอินทราหวดใส่ลำตัวเต็มแรงจนมันกลิ้งไป
"เก่งนี่หว่า" ชินวุธชมเบา ๆ แล้วมองการต่อสู้ของเงาดำตัวใหญ่กับสองยมทูตด้วยความตื่นตาเหมือนดูหนังแอ็กชันสามมิติ
แต่เสียงเบา ๆ ของมนุษย์ทำให้เงาดำเงยหน้ามอง มันแสยะยิ้มแยกเขี้ยวขาวจากปากที่กว้างเกือบเท่าหน้ามันแล้วหัวเราะเบา ๆ ดวงตาสีแดงก่ำคล้ายจะยินดีที่เจอเหยื่อโอชะอยู่ใกล้ ๆ
"เวรแล้ว" ชินวุธรีบถอยไปที่ประตูระเบียงทันที แต่ยังช้ากว่าเงาดำที่พุ่งเข้ามาใส่ด้วยความรวดเร็วในพริบตาเดียว
"หยุดนะ! ห้ามแตะต้องเขา!" ธนินทร์พุ่งตามขึ้นมาบนระเบียงชั้นสองแล้วแทงหอกใส่เงาดำก่อนมันจะแตะตัวชินวุธเพียงเสี้ยววินาที
"กลับเข้าห้องเดี๋ยวนี้!" อินทราที่โผล่มาจากไหนไม่รู้จับคอเสื้อชินวุธเหวี่ยงเข้าประตูระเบียงที่เปิดไว้อย่างแรงก่อนจะกระแทกประตูปิดด้วยความแรงพอกัน
ส่วนคนที่ถูกเหวี่ยงเข้ามาก็เซถลาไปถึงประตูห้องแล้วยกมือดันประตูไว้เพื่อหยุดตัวเองก่อนหัวจะกระแทกประตูจากแรงเหวี่ยง
"แรงเยอะจังวะ" ชินวุธบ่นเบา ๆ เมื่อโดนอินทราจับเหวี่ยงถึงสองครั้ง ครั้งแรกฮอรัสเป็นคนหยุดเขาไม่ให้หน้าคะมำ แต่ครั้งนี้เขาถูกหยุดด้วยประตูห้องพัก
เมื่อหายตกใจแล้วชินวุธก็ยืนชิดประตูห้องมองการต่อสู้ด้านนอกระเบียงผ่านประตูกระจก หลายครั้งที่เงาดำมันหลบหอกเพลิงแล้วใช้กรงเล็บกระแทกประตูกระจกอย่างแรง แต่ประตูกลับไม่แตกหรือพังเพราะแรงกระแทกของมัน สร้างความเดือดดาลให้มันไม่น้อย ยิ่งเจอยมทูตอีกสองคนพัวพันไว้มันจึงหันกลับไปสู้กับยมทูตต่อ
สักพักมันก็ถูกหอกสองเล่มแทงสวนเข้าลำตัวทั้งซ้ายขวาพร้อมกัน แล้วมันก็ถูกยมทูตคนหนึ่งเตะอย่างแรงจนปลิวตกลงไปข้างล่าง ชินวุธอยากตามไปดูแต่ก็ไม่กล้าออกไปข้างนอกระเบียง เขาจึงเปิดประตูห้องแล้ววิ่งลงบันไดไปชั้นล่างเพราะเหมือนว่าเงาดำจะเข้ามาข้างในอพาร์ตเมนต์ไม่ได้
เมื่อถึงห้องโถงชั้นล่างชินวุธก็เห็นไตรภพยืนอยู่ด้านหน้าประตูทางเข้า มีผู้ชายคนหนึ่งที่ดูอายุน่าจะไม่เกินสามสิบยืนตรงหน้าเคาน์เตอร์และหันมองไปด้านหน้าอพาร์ตเมนต์ที่เงาดำกับยมทูตสู้กันอยู่ด้วยสีหน้ากังวล
"อย่าออกมาข้างนอกนะชินวุธ" ไตรภพบอกทั้งที่หันหลังให้ เขายกสองมือยื่นออกไปข้างหน้า ฉับพลันก็มีเปลวเพลิงพลุ่งขึ้นมาจากพื้นหน้าอพาร์ตเมนต์เป็นวงกว้าง
เงาดำที่ถูกยมทูตแทงและฟันด้วยหอกเพลิงหลายครั้งเริ่มอ่อนแรงลง มันถูกเตะเข้าไปกลางวงล้อมของเปลวเพลิงสีแดง แล้วสองยมทูตที่ยืนข้างนอกก็เอาด้ามหอกกระแทกพื้น เปลวเพลิงก็ลุกโชนขึ้นสูงจนท่วมตัวมัน
เสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดังเสียดหูชินวุธจนสะท้าน มันให้ความรู้สึกอึดอัดปั่นป่วนมวนท้องจนใจสั่น ความโกรธแค้น ความอิจฉาริษยา ความเกลียดชัง ความอาฆาตพยาบาทไหลเข้ามาในหัวจนปวดแปลบและต้องยกมือกุมหัวปิดหูเอาไว้ ไม่เพียงแค่ชินวุธที่รู้สึกไม่ดี ชายหนุ่มที่ยืนหน้าเคาน์เตอร์ก็ยกมือปิดหูในสภาพที่ไม่ต่างกับชินวุธเท่าไรนัก
"สลายไปซะ!" ไตรภพกำสองมือกระแทกกันเบา ๆ เงาดำที่กำลังถูกเปลวเพลิงสีแดงเผาไหม้ก็สลายไป เสียงกรีดร้องโหยหวนก็เบาลงจนเงียบไปพร้อมกับเปลวเพลิงที่ลดระดับความร้อนแรงลงจนหายไปหมด
เมื่อจัดการเงาดำเรียบร้อยไตรภพก็กลับเข้ามาข้างในอพาร์ตเมนต์ อินทรากับธนินทร์ก็ตามเข้ามาด้วย แต่เมื่อเห็นหน้ามนุษย์สุดมึนอินทราก็ยัวะแล้วว้ากใส่ทันที
"คุณจะบ้าหรือไงถึงออกไปยืนดูนอกระเบียงน่ะ ถ้าธนินทร์กับผมตามขึ้นมาไม่ทันคุณตายแน่ แล้วเงาดำก็จะมีพลังเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าเพราะได้พลังวิญญาณจากคุณ แล้วผมกับธนินทร์ก็จะจัดการมันได้ยากขึ้น หัดทำตัวสงบเสงี่ยมอยู่แต่ในห้องบ้างเถอะ อย่าสนใจอยากรู้อยากเห็นอะไรให้มากนัก ผมเคยบอกแล้วไงว่าถ้าได้ยินเสียงอะไรแปลก ๆ ก็อย่าออกจากห้องจำไม่ได้หรือไง"
ชินวุธอยากจะเถียงกลับนะ แต่เห็นสีหน้าโกรธของอินทราแล้วเขาคิดว่าเงียบไว้ดีกว่า ขืนเถียงไปอินทราอาจจะโกรธมากกว่าเดิม
"ใจเย็นหน่อยเถอะอินทรา" ไตรภพตบบ่ายมทูตที่กำลังโมโหเบา ๆ
"ไม่เป็นอะไรใช่ไหมชินวุธ" ธนินทร์ถามแล้วมองร่างกายมนุษย์ตรงหน้าที่ดูจะไม่ได้รับอันตรายอะไร
"ไม่เป็นไรครับ ขอโทษครับ" ชินวุธบอกด้วยความรู้สึกผิดที่เหมือนจะสร้างความลำบากให้ยมทูต แล้วอินทรากับธนินทร์ยังช่วยชีวิตเขาถึงสองครั้งด้วย
อินทราหรี่ตามองมนุษย์ที่ชอบทำให้เขาหงุดหงิดแล้วสะบัดหน้าใส่ก่อนจะเดินหนีไป
"ปล่อยเขาไปเถอะ เดี๋ยวก็ใจเย็นลงเอง" ไตรภพบอกด้วยความไม่ใส่ใจยมทูตขี้หงุดหงิดแล้วเดินไปหาชายที่ยืนหน้าเคาน์เตอร์
"ตั้งแต่วันนี้คุณก็พักอยู่ที่นี่จนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสมก็แล้วกัน ความอาฆาตพยาบาทที่ตามคุณมาก็สลายไปแล้ว ส่วนคนที่ปล่อยของใส่คุณจนตาย สักวันผลกรรมจะตามสนองเขาเอง และมันจะเลวร้ายมากกว่าที่เขาทำกับคุณ"
"เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณครับที่ช่วยผม" ชายหนุ่มบอกด้วยสีหน้าหงอย
ชินวุธเลิกคิ้วกับคำพูดของไตรภพ เขาหันไปหาธนินทร์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลแล้วหันไปทางชายหนุ่มที่ยืนคุยกับไตรภพ
"เขาชื่อธนกร อายุยี่สิบแปดปี ถูกเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดจ้างหมอผีมาทำคุณไสยใส่จนตายเพราะรักผู้หญิงคนเดียวกัน แต่เธอเลือกเขา เขาจึงถูกฆ่า"
"เขาจำเรื่องของตัวเองได้เหรอครับ"
"จำได้ เขาตายมาเจ็ดวันแล้วล่ะ แต่เขายังไม่หมดอายุขัย แล้วความอาฆาตพยาบาทที่รุนแรงของเพื่อนเขาก็ตามมาเพื่อจะกลืนกินวิญญาณเขาไม่ให้ผุดให้เกิด ผมจึงพามาที่นี่"
"งั้นเหรอครับ เป็นเพื่อนกันแต่กลับเกลียดชังกันถึงขนาดต้องฆ่ากันตายนี่มันน่าเศร้าจังนะครับ" ชินวุธถอนใจออกมา
"กิเลสของมนุษย์มันหนาเตอะจนมองเห็นแต่ตัวเองน่ะสิ" ไตรภพเดินมาแทรกแล้วยื่นตะเกียงโบราณที่มีแสงไฟข้างในให้ธนินทร์
"พาเขาไปที่ห้อง 206 นะ"
"ได้ครับท่าน มาเถอะธนกร" ธนินทร์หันไปหาวิญญาณชายหนุ่มแล้วถือตะเกียงเดินนำไป
"ผมไปด้วย" ชินวุธรีบเดินตามยมทูตกับวิญญาณชายหนุ่มไปอีกคน
ห้องพักหมายเลข 206 ที่ไตรภพให้วิญญาณชายหนุ่มพัก มันเคยเป็นห้องของเด็กผู้หญิงที่ชินวุธเคยร่วมเดินทางไปกับไตรภพเพื่อส่งเธอกลับบ้าน
เมื่อถึงห้องนั้นธนินทร์ก็แตะประตูเบา ๆ มันก็เปิดออก วิญญาณชายหนุ่มก็เดินเข้าไปข้างใน ชินวุธมองเข้าไปในห้องแล้วเขาก็เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจที่มันไม่เหมือนห้องของเขา ห้องนี้มีโปสเตอร์นักดนตรีของต่างประเทศติดหลายรูป มีกีตาร์ไฟฟ้ากับแอมป์ขยายเสียงตั้งอยู่ที่มุมห้อง มีทีวีจอใหญ่กับเครื่องเสียงชั้นดีราคาแพง มีโต๊ะคอมพิวเตอร์ มีชั้นโชว์ฟิกเกอร์กับโมเดลยานรบอวกาศหลายลำ มีตู้หนังสือที่อัดแน่นไปด้วยคู่มือเกม ผ้านวมปูเตียงกับม่านหน้าต่างหลังห้องก็เป็นสีน้ำเงินดูทึมทึบ โดยรวมแล้วห้องนี้เหมือนห้องของเด็กมหาวิทยาลัยที่มีฐานะร่ำรวยมากกว่าจะเป็นห้องพักของอพาร์ตเมนต์
"ทำไมห้องเขาหรูกว่าห้องผมเยอะเลยล่ะครับ" ชินวุธถามด้วยความสงสัยเมื่อธนินทร์ปิดประตูห้องให้วิญญาณชายหนุ่มแล้วเดินมาตามทางเดิน
"สภาพภายในห้องจะเป็นไปตามความต้องการของผู้อาศัยน่ะ ตอนคุณมาพักที่นี่คุณคิดแค่ว่ามันคือห้องพักของอพาร์ตเมนต์ทั่วไปใช่ไหมล่ะ แต่ถ้าคุณคิดว่ามันคือห้องสุดหรูมันก็จะหรูตามที่คุณคิด" ธนินทร์บอกด้วยรอยยิ้มขำ
"จริงดิ มันเปลี่ยนได้เหรอ"
"ได้สิ คุณอยากให้ห้องพักคุณเป็นแบบไหนก็ตามใจเลย" ธนินทร์บอกแล้วเดินมาหยุดที่หน้าห้องพักหมายเลข 202
"งั้นผมอยากได้ห้องพักที่เหมือนคอนโดของผม" ชินวุธบอกแล้วเปิดประตูห้อง แล้วเขาก็ตาโตด้วยความทึ่งจัด ห้องพักที่เคยโล่งเปลี่ยนเป็นคอนโดของเขาแบบเหมือนเป๊ะ
"โว้ว สุดยอดเลย"
"ของทุกอย่างคือของเนรมิตนะ มันใช้ได้ตามสภาพการใช้งานของมันทุกอย่าง แต่จะไม่เกี่ยวข้องกับของในคอนโดของคุณ หากคุณย้ายออกไปมันก็จะกลายเป็นห้องโล่ง ๆ รอคนมาพักอาศัยใหม่เนรมิตขึ้นมาตามความต้องการ คุณจะเปลี่ยนรูปแบบห้องพักของคุณยังไงก็ได้ ตามใจเลย"
"เจ๋งไปเลย ทำไมตอนผมมาพักวันแรกไม่มีใครบอกผมเรื่องนี้เลยเนี่ย"
"เพราะคุณเป็นมนุษย์ไงล่ะ พวกมนุษย์จะไม่ยอมรับอะไรก็ตามที่เกินความเข้าใจของตนเอง เหมือนคนไม่เชื่อเรื่องลี้ลับนั่นล่ะ ถ้าไม่เจอกับตัวก็ไม่เชื่อว่ามันมีจริง"
"นั่นสิครับ ผมเองก็ไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้เหมือนกัน จนมาพบเทพอนูบิสกับเทพฮอรัสตีกันนั่นแหละ" ชินวุธหัวเราะออกมา
"ตอนนี้เทพสององค์นั่นกลับไปแล้วล่ะ หรืออาจจะไปเที่ยวที่อื่นต่อก็ได้ มีพลังอำนาจระดับเทพแบบนั้นไม่มีอันตรายอะไรหรอก"
"นั่นสิครับ" ชินวุธนึกถึงความห่ามของเทพอนูบิสแล้วอดหัวเราะไม่ได้
"คุณพักผ่อนเถอะ มันดึกแล้วล่ะ ผมก็จะกลับไปพักเหมือนกัน"
"ขอบคุณครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ"
"ราตรีสวัสดิ์" ธนินทร์บอกแล้วเดินลงบันไดไป
ชินวุธปิดประตูห้องแล้วมองห้องพักตัวเองด้วยความทึ่งกับพลังอำนาจของอพาร์ตเมนต์ที่นี่ เขามองเวลาจากนาฬิกาแขวนผนังเหนือโต๊ะคอมพิวเตอร์สเปกขั้นเทพของตัวเองแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าไปอาบน้ำ จากนั้นก็ขึ้นเตียงนอนที่แสนจะคุ้นเคย แม้จะเป็นแค่ของเนรมิตแต่มันก็เหมือนคอนโดของเขาราวกับว่าเขาอยู่ที่ห้องของตัวเอง
- ผู้เขียน
