อาซาหายไปเลยตั้งแต่วันนั้น ผมคอยแต่จะมองไปที่ประตู ทุกครั้งที่ประตูเปิดออกความรู้สึกสองอย่างบังเกิดขึ้นหนึ่งคือตื่นเต้น สองคือหวาดกลัว แต่มันก็จบลงด้วยอาการสงบนิ่งเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาคือคาร์เตอร์ไม่ก็เฟลิกซ์ พวกเขาแค่เข้ามาดูแผลและเอาอาหารมาให้ผมเท่านั้น จะมีบ้างที่เฟลิกซ์อยู่คุยเป็นเพื่อนผม แต่ก็ไม่บ่อย เพราะเขาก็มีหน้าที่ที่ต้องทำ ที่ผมไม่รู้ว่าคืออะไร และไม่อยากรู้ด้วย เพราะผมคิดว่าผมรู้สิ่งที่ไม่ควรรู้มากเกินพอแล้ว
บอกตามตรงว่าผมเองก็ยังไม่พร้อมที่จะเจออาซา แต่การกระทำกับจิตใจช่างสวนทางกันสิ้นดี
“เฮ้อ”
ผมจะทำยังไงดี
ทำไมอาซาถึงเป็นงู เป็นไปได้จริงเหรอ ผมเฝ้าถามตัวเองอยู่ตลอดเวลา แต่คำตอบที่ได้ก็คือ...เป็นไปได้หรือไม่ได้อาซาก็ทำให้ดูต่อหน้าแล้วไง ผมคงไม่ได้กินยาเกินขนานจนประสาทหลอนแน่ผมมั่นใจ
“มีเรื่องทุกข์ใจอะไรนักหนา”
“เฟลิกซ์” ผมหลุดออกจากภวังค์ เขายิ้มพราวเหมือนดวงอาทิตย์
