“กลัวเหรอ ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ฉันไม่ปล่อยให้นายตายง่ายๆหรอก เกมนี้มันเพิ่งจะเริ่มต้น” น้ำเสียงยียวนกลั้วหัวเราะดังกระซิบข้างใบหู
ผมเม้มปากตัวเองแน่น ออกแรงเท่าที่มีผลักเจอร์โรมออกห่าง ลุกขึ้นวิ่งหนีได้เพียงแค่สองก้าวก็สะดุดล้ม แต่ผมก็รีบยันฝ่ามือลงกับพื้นที่สกปรกและเฉอะแฉะดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เสียงหัวเราะของปีศาจชั่วร้ายดังไล่หลัง ผมวิ่งหนีไม่คิดชีวิต มันเกินไปแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเกินกว่าที่ผมจะรับได้ ผมอ่อนแอ ผมยอมรับ
“ฮึก อาซา”
ผมวิ่งไปปาดน้ำตาไป ลัดเลี้ยวเข้าซอยมืดเมื่อเริ่มได้ยินเสียงคนวิ่งตามมาข้างหลัง ท้องฟ้าร้องคำรามตามด้วยประกายไฟที่สว่างวาบทั่วผืนฟ้า สิ่งที่แวบเข้ามาในหัวแวบแรกคือผมอยากกลับบ้าน แต่แปลกที่อีกสิ่งแวบเข้ามาในหัวซ้อนทับกับภาพบ้านของผม ก็คือบ้านของอาซา เหมือนลึกๆแล้วผมรู้ว่าที่นั่นปลอดภัยสำหรับผม
ผมวิ่งสะเปะสะปะไม่รู้ทิศรู้ทาง เงยหน้าขึ้นอีกทีหัวใจก็ห
