เลือดในกายผมพลุ่งพล่านและร้อนระอุเหมือนมีเตาไฟอยู่ในร่าง ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะตาย อาการปวดแผลที่แขนรุนแรงหนักขึ้น หัวใจผมเต้นแรงสลับแผ่วเบาจนเกือบจะไม่เต็ม ลมหายใจติดขัด เสียงกรนด่าของจูเลียตดังแว่ว รถขับเบี่ยงซ้ายเบี่ยงขวาจนผมมึนหัวหนัก สายตาเริ่มพร่ามัว
“ฮัลโหล อาซา! ขอบคุณพระเจ้าที่นายรับสายฉันเสียที ตอนนี้เกิดเรื่องแล้ว โยชิกำลังจะตายและฉันกำลังจะพาเขาไปโรงพยาบาล ห๊ะ! อะไรนะ!? ถ้าไปโรงพยาบาลไม่ได้แล้วจะให้ไปไหน เลือดเขาไหลออกใหญ่แล้ว โดนไอ้พวกหมาชั้นต่ำมันทำร้ายเอาน่ะสิ! ได้...ฉันจะรีบพาเขาไปเดี๋ยวนี้ และนายจะต้องเล่าให้ฉันฟังทั้งหมดว่าไอ้เด็กจอมรั้นนี่เป็นใคร เข้าใจไหม นายติดหนี้ฉัน!”
จูเลียตตะโกนเรียกผมและคอยตบหน้าตบแขนให้ผมรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา ผมพยายามฝืนตัวเองเอาไว้ กังวลว่าตอนนี้เลือดคงไหลออกหมดตัวแล้ว ไม่นานรถก็จอดสนิท จูเลียตลงจากรถหายไปสักพักก็กลับมาพร้อมใครบางคน ผมเห็นห
