บทที่ 15
1555 คำ
ยามเหม่า(05.00)หลี่ถิงตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดเมื่อยตามร่างกายไปหมดขาสั่นยืนขึ้นเกือบล้ม หลี่หยางรีบพยุงภรรยา
"ไม่ต้องรีบลุกหรอกน้องหญิงพี่จะออกไปทำอาหารเองน้องนอนต่อสักหน่อยยามเฉินพี่จะเข้ามาเรียก"
หลี่ถิงมองค้อนสามี
"เพราะท่านพี่นั้นแหละเจ้าค่ะข้าจึงลุกไม่ไหวไม่รู้อดอยากมาจากไหน"
หลี่หยางหัวเราะอย่างชอบใจ
"ก็เพราะพี่รักเจ้ามากจึงอดใจไม่ไหวไงละน้องหญิง นอนต่อเถอะพี่จะทำเองหรือจะให้พี่ทำเหมือนเมื่อคืนต่อดีละหืม" หลี่หยางเย้าภรรยาคนสวยเล่น หลี่ถิงได้ยินเช่นนั้นจึงรีบมุดเข้าผ้าห่มทันที
"คนบ้าไปเลยนะน้องจะนอนต่อ" ตอบเสียงอู้อี้อยู่ในผ้าห่มหลี่หยางหัวเราะเบาๆมุดเข้าไปหอมแก้ม
"ภรรยานอนเถอะพี่ไม่กวนเจ้าแล้ว"
จากนั้นสามีก็เดินออกไปทำอาหารให้ลูกกับภรรยาอย่างมีความสุขนี้ละหนาเขาว่าฟ้าหลังฝนงดงามเสมอเหมือนชีวิตครอบครับครัวของเขาที่กำลังมีชีวิตที่ดีขึ้น
หลี่หยางคิดในใจเขารับรู้ว่าภรรยาของเขาไม่เหมือนเดิมแต่ยังไงก็คือภรรยาของเขาคนเดิมร่างเดิมแค่ความคิดที่เปลี่ยนและเก่งทุกอย่างแต่เขาก็รักเมียเขาเหมือนเดิมถ้าเธอพร้อมคงบอกเขาเองแต่เขาชอบที่เธอร่าเริงยิ้มเก่งมองทางไหนก็สุขใจ
ยามเฉินหลี่ถิงก็ตื่นขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน ได้กลิ่นหอมอาหารของสามีหอมเรียกน้ำย่อยได้ดีจริงๆเพราะเมื่อคืนใช้พลังงานเยอะมากคิดถึงทีไรก็ให้หน้าแดงที่เธอจัดการสามีเมื่อคืนหึๆจะทำให้หลงจนโงหัวไม่ขึ้นเลยคอยดูจากนั้นหลี่ถิงก็ตามลูกๆมากินข้าวพร้อมสามีที่ทำอาหารรอ
"ท่านพ่อทำอะไรกินเจ้าคะหอมมาก"
"ตื่นแล้วหรือลูก" หลี่หยางยิ้มเห็นลูกกับภรรยาเดินเข้ามาถึงครัว
"พ่อทำโจ๊กกุ้ง" หลี่หยางตอบลูก
"ข้าช่วยยกขอรับท่านพ่อ" หลี่ฝูเสนอตัวช่วยท่านพ่อย่างกระตือรือร้น
"ได้สิ" หลี่หยางตอบรับลูกชายด้วยรอยยิ้ม
"ท่านพี่ทำโจ๊กเหรอเจ้าค่ะหอมมาก"
"ใช่พี่ย่างกุ้งด้วยเหมือนที่น้องหญิงทำให้กิน"
"เจ้าค่ะสามีใครนะหน้ารักจริง" หลี่ถิงกระซิบสามีก่อนเดินตามลูกออกจากครัวไปหลี่หยางหัวเราะเดินตามหลังเมียกับลูกออกไปนั่งกินข้าวด้วยกัน
หลังจากกินข้าวอิ่มก็กินภูเถาล้างปากเอานมให้ลูกกินสองแก้ว
"เดี๋ยวคนงานก็มาแล้วละ เอ๊ะนั่นเสียงเรียกอยู่หน้าบ้านมาพอดีเลย"
หลี่หยางเดินออกไปเปิดประตูบ้าน
"สวัสดีครับหัวหน้าหมู่บ้าน"
"ข้าพาคนงานมาส่งให้ นี้รายชื่อของทุกคน" หลี่หยางมองดู
"คนเยอะมากขอรับต่างหมู่บ้านก็มี"
"อ้อเมื่อวานข้าให้ลูกชายไปตามน้องชายของข้าที่หมู่บ้านน้ำหนาวเลยมีคนขอตามมาทำงานด้วยจะได้มีรายได้พวกเขาอยากได้เงินซื้อของตุนเสบียง นี้รายชื่อทั้งหมดเจ้าตรวจดูได้"
"ขอรับภรรยาข้าบอกรับทุกคนขอรับแต่ต้องเป็นคนที่ขยันและไม่เอาเปรียบใครข้าจะจ้างทุกคนถ้ามีใครเอาเปรียบเพื่อนข้าก็จะคัดชื่อออกไม่จ้างต่อพวกท่านว่ายังไงบ้างขอรับ"
"ดีพวกข้าต้องการมาหาหาเงินไม่เกี่ยงงานแน่นอนพ่อหนุ่มดี" ชาวบ้านร้องบอก
"ขอรับ" หลี่หยางตอบทุกคนเดินตามหลี่หยางเข้าไปหลังบ้าน
หลี่ถิงจึงบอกลุงหัวหน้าหมู่บ้านว่า
"ให้แบ่งคนเป็นกลุ่มเจ้าค่ะท่านลุงมี70คนนะเจ้าคะท่านลุง ท่านน้าทั้งหลายฟังข้านะเจ้าคะข้าต้องการคนงานดายหญ้า10คนเจ้าค่ะอีก10คนทำคอกวัวคอกไก่คอกกระต่ายเจ้าค่ะแบ่งคนที่มีอายุหน่อยมาดายหญ้านะเจ้าคะ ส่วนคนหนุ่มร่างกายแข็งแรงให้ไปตัดไม้มาทำรั่วเจ้าค่ะ"
"มีเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงสองคนขอตามมาขอทำงานด้วยนังหนูหลี่ถิงเจ้าจะว่าอย่างไร พอจะมีงานให้สองพี่น้องทำไหมพวกเขาเป็นเด็กกำพร้าพ่อ พ่อเสียชีวิตแล้วแม่ไม่มีแรงช่วยเพราะป่วยช่วยกันทำมาหากินอยู่สองพี่น้อง หารับจ้างพอได้ซื้อข้าวซื้อยาให้แม่กินนี้ก็อาศัยชาวบ้านทำบ้านให้อยู่พอคุ้มแดดคุ้มฝนนี้ถ้าหิมะตกก็ไม่รู้จะอยู่กันยังไง น้องชายข้าสงสารเลยพามาด้วยได้ค่าแรงไม่เท่าผู้ใหญ่ก็ไม่เป็นไรขอให้ได้ทำไปหางานในเมืองก็อายุไม่ถึงเขาไม่ค่อยรับ" หลี่ถิงมองด้วยความสงสาร
"พวกท่านไปทำงานเถอะเจ้าค่ะข้าขอคุยกับเด็กสองคนก่อน"
"ได้"
เหลือหัวหน้าหมู่บ้านกับน้องชายหัวหน้าหมู่บ้านและเด็กสองคน
"ท่านพี่นี้แบบบ้านเจ้าค่ะพานายช่างไปดูตรงที่จะสร้างบ้านได้เลยเจ้าค่ะ เดียวน้องขอคุยกับเด็กสองคนก่อน"
"ได้เชิญขอรับนายช่าง" หลี่หยางตอบรับภรรยาก่อนจะพาช่างไปตรงที่จะสร้างบ้าน
จากนั้นหลี่ถิงก็หันมามองเด็กทั้งสองคน
"กินข้าวมาหรือยังจ้ะเด็กๆ"
"กินแล้วขอรับ" ผู้เป็นพี่ชายตอบ
"อายุเท่าไรแล้ว"
"ข้าอายุ14ขอรับชื่อลู่ตง"
"ข้าอายุ12เจ้าค่ะชื่อลู่ชิง"
"แม่พวกเจ้าไม่สบายหรือ"
"ขอรับท่านแม่ทำงานหนักล้มป่วยได้เกือบเดือนแล้วขอรับ" ลู่ตงตอบด้วยความเศร้าใจ
"เดี๋ยวน้าจะให้งานเจ้าทำนะคนพี่ดายหญ้าได้ใช่ไหม"
"ได้ขอรับท่านน้า"
"แต่ก่อนอื่นเจ้ามานี้ก่อนน้าจะให้อะไรกินก่อนจะได้มีแรงทำงาน"
"เอ่อจะดีหรือขอรับข้ายังไม่ได้ทำงานเลย"
"ไม่เป็นไรจ้ะน้าแค่อยากให้" ลู่ตงกับลู่ชิงก้มลงโขกหัวกับพื้นอย่างขอบคุณ
"ขอบคุณท่านน้ามากขอรับ/เจ้าค่ะ"
"ไม่ต้องๆ"
หลี่ถิงรีบไปพยุงเด็กทั้งสองขึ้นมา พวกเขาทั้งสองยังคงเป็นแค่เด็กให้ช่วยงานเล็กไปน้อยพอจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมากเป็นแค่ทั้งๆที่สมควรสนุกตามประสาเด็กน่าสงสารจริงๆ
"รอตรงนี้เดี๋ยวน้าไปเอาของกินมาให้" หลี่ถิงเดินเข้าครัวหลังบ้านตักโจ๊กกุ้งที่สามีทำไว้มา2ถ้วย
"กินข้าวก่อนน้าถึงจะให้ทำงาน"
"ขอรับ/เจ้าค่ะท่านน้า"
หลี่ถิงเรียกลูกสาวกับลูกชายออกมาจากในบ้านบอกว่า
"วันนี้มีงานให้พวกเจ้าทำ"
" งานอะไรขอรับท่านแม่" หลี่ฝูถามผู่เป็นแม่
"พาพี่ชายกับพี่สาว2คนที่อยู่ตรงนั้นไปเกี่ยวหญ้ามาให้วัว"
"ได้ขอรับ" หลี่ฝูรับปาก
จากนั้นหลี่ถิงเดินมาหาเด็กทั้งสองคน
"ท่านน้าข้าอิ่มแล้วขอรับเอาถ้วยไปไว้ตรงไหนเจ้าค่ะ"
"เดินไปข้างหลังบ้านจ้ะตรงนั้นหลังครัวมีที่ล้างถ้วยจ้ะ"
เด็กสองคนอิ่มโจ๊กมากเพราะหลี่ถิงตักให้เยอะเธอคิดถึงแม่ของเธอที่นอนเจ็บอยู่ได้กินแค่น้ำต้มผักกินไปน้ำตาไหลไปแต่เพราะกลัวจะไม่ได้ทำงานจึงต้องทานให้หมดถ้าได้เงินค่อยไปชื้อข้าวมาต้มให้ท่านแม่
"มานี้จ้ะนี้ลูกของน้าชื่อหลี่ฝูกับหลี่ฮวาจ้ะนี้พี่ชายลู่ตงกับพี่สาวลู่ชิงจ้ะลูก"
"ลูกสวัสดีเจ้าค่ะพี่ชายกับพี่สาวขอรับ/เจ้าค่ะ" ลูกของเธอทักทาย
"สวัสดีขอรับคุณหนูทั้งสอง"
"ไม่ต้องเรียกคุณหนูนะเจ้าคะเรียกฝูเอ๋อกับฮวาเอ๋อก็พอเจ้าค่ะ"
เด็กสองมองหน้ากันหลี่ถิงเห็นดังนี้นจึงเสริมไปว่า
"เรียกตามนั้นละจ้ะจะได้สนิทกัน"
"ขอรับ/เจ้าค่ะ"
"ลู่ตงไม่ต้องไปดายหญ้าแล้วไปเกี่ยวหญ้ามาให้วัวของน้าก็พอให้ลูกของน้าพาไปเดี๋ยวน้าก็จะให้ค่าแรงเหมือนเดิม มาน้าถามหน่อยถ้าน้าบอกว่าจะให้มาอยู่ที่บ้านน้าจะมาไหมให้กลับไปถามแม่พวกเจ้าดู ถ้าตกลงน้าจะให้ช่างสร้างบ้านให้อยู่จะได้มีเงินรักษาแม่ด้วยถ้าแม่หายน้าก็จะจ้างทำงานด้วยเอาไหมบ้านก็ปิดเอาไว้นั้นละค่อยแวะไปดูเอาก็ได้น้าได้ยินก็สงสารพ่อก็ไม่มี อ้อน้าลืมไปมาอยู่ได้เลยพรุ่งนี้ถ้าแม่ตกลงน้ามีบ้านในหมู่บ้านพอดีเลยจะได้ช่วยกันดูแลบ้านให้น้าด้วยเป็นบ้านของท่านตาของน้าเองจ้ะ เอาละน้าบอกแค่นี้กลับไปบอกท่านแม่ของเจ้านะถ้าตกลงก็มาเลยเอาละไปเกี่ยวหญ้าได้แล้วจ้ะ"
"ขอรับ/เจ้าค่ะ" เด็กทั้งสองตกใจแต่ก็ต้องเก็บอาการ
โปรดติดตามตอนต่อไป
- ผู้เขียน
