บทที่ 14
1130 คำ
หลังจากขึ้นแปลงผักได้มายี่สิบแปลงเธอบอกสามีพักหน้าดินไว้สัก3วันไปขอซื้อขี้วัวมามาใส่แปลงผักทิ้งไว้
"เรากินมาข้าวเที่ยงกันเจ้าค่ะ แล้วท่านพี่พาลูกไปซื้อขี้วัวในหมู่บ้านนะเจ้าคะเวลาปลูกผักจะต้นใหญ่และแข็งแรงและน่ากิน"
"ได้น้องหญิง"
หลี่ถิงเอาข้าวมันไก่ออกมา4จานใหญ่และขนมและน้ำผลไม้ออกมาไว้วางในโต๊ะกินข้าวกินข้าวเสร็จพักผ่อนสักหน่อย
"น้องจะไปตัดไม้มาทำคอกวัวต่อดีไหมเจ้าคะ"
"อืมเดี๋ยวพี่ไปด้วยพรุ่งนี้ค่อยไปเอาขี้วัวก็ได้พี่ไม่อยากให้น้องไปคนเดียว"
"ได้เจ้าค่ะ"
หลี่ถิงให้ลูกเธอนอนกลางวันเพราะอยู่ในวัยกำลังเติบโตเธอจึงออกไปออกไปตัดไม้กับสามีตอนบ่าย สามีเอาวัวเทียมเกวียนไปด้วยจะได้ลากไม้กลับมาด้วยมาถึงป่าไผ่สามีก็ตัดไม้หลี่ถิงจึงเดินดูหน่อไม้หน่อได้มาเต็มตระกร้าเธอจะทำหน่อไม้ดองวันหลังค่อยมาขุดไหม่
ป่าไผ่อยู่ติดกับลำธารน้ำใสมองเห็นปลาเยอะมีแต่ตัวใหญ่ๆทำปลาตากแห้งด้วยก็ดี กุ้งก็เห็นมีเยอะเธอจึงจับกุ้งไปเผ่ารอบเย็นด้วยเอาปลา10ตัวก็พอเอากุ้งมาเยอะหน่อยเดียวตอนไปขายเหลาอาหารค่อยเอาจับเอาเยอะๆเธอร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีหลี่หยางมองเมียแล้วหัวเราะเบาๆได้ไม้เยอะพอแล้วจึงพากันกับบ้าน
ป่านนี้ลูกๆของเธอคงจะตื่นนอนแล้วเด็กสองคนช่างรู้ความเธอบอกลูกแล้วก่อนนอนว่าแม่จะมาตัดไม้ให้รอที่บ้านเลย
มาบ้านยามเซิน(15.00/16.59)ลูกๆของเธอเล่นอยู่หลังบ้านเห็นพ่อกับแม่มาก็วิ่งมาหา
"ท่านพ่อกับท่านแม่กลับมาแล้วพี่ใหญ่" หลี่ฮวาตะโกนบอกพี่ชาย
จากนั้นก็วิ่งไปช่วยพ่อกับเอาของลงจากเกวียน
"ท่านแม่เหนื่อยไหมเจ้าคะ"
"ไม่เหนื่อยจ้ะลูกรักเห็นหน้าลูกทั้งสองแม่หายเหนื่อยแล้วละ" หลี่ฮวากอดเอวออดอ้อนมารดา
"ท่านพ่อดื่มน้ำก่อนขอรับ"
หลี่ฝูเอาน้ำให้บิดาดื่ม "ลูกเอาหญ้าให้กระต่ายข้าวให้ไก่แล้วขอรับลูกกำลังช่วยกันถอนหญ้าขอรับ"
"ไม่ต้องรีบหรอกลูกพรุ่งนี้จะมีคนงานมาล้อมรั่วและพ่อก็คิดว่าถ้ามาเยอะพ่อก็จะแบ่งมาขายหญ้ายกร่องผักด้วยนี้พ่อก็ตัดไม้เอาไว้ให้คนงานทำคอกวัวให้ด้วยให้ แม่ของลูกเป็นคนบอกว่าจะให้สร้างตรงไหนลูกแค่หัดอ่านเขียนตามที่แม่สอนเถิด"
"ขอรับ/เจ้าค่ะ"
เย็นนี้เรากินก๋วยเตี๊ยวดีกว่าหลี่ถิงคิดในใจ
"วันนี้ไปอาบน้ำที่ลำธารกันเถอะ" หลี่หยางหลี่ฝูลูกชายไปอาบน้ำที่ลำธารเอาเธอจึงให้สบู่ไปด้วยยาสระผมด้วย
หลังจากกินข้าวเย็นแล้วก็ส่งลูกเข้านอนเล่านิทานให้ฟังพอลูกหลับก็กลับห้องนอน
หลี่หยางเดินตรวจความเรียบร้อยลอบบ้านก็ปิดประตูรอเมียรักในห้อง หลี่ถิงปีนขึ้นเตียงนอนลงข้างสามีหลี่หยางกอดเมียทันที
"ท่านพี่ว่าพรุ่งนี้คนจะมาเยอะไหมเจ้าคะ"
"ในหมู่บ้านมี50ครัวเรือนพี่ว่าหน้าจะมาเกือบครบทุกครอบครัวนะพี่ว่า"
"น้องกังวลเรื่องอะไรหรือ"หลี่หยางถามภรรยา
"คือน้องอยากให้พวกเขามีเงินซื้อเสบียงกักตุนหน้าหนาวถ้าเกิดหิมะเกิดตกนานข้าวสารอาหารแห้งต้องกักตุนเยอะๆน้องว่าจะสอนให้เขารู้จักของกินในป่ามีของกินเยอะแยะแต่พวกเขาไม่รู้จักวิธีทำกิน หน่อไม้นี้ก็ทำได้หลายอย่างนะเจ้าค่ะดองไว้กินเผ่าหนึ่งตากแห้งไว้กินหน้าหนาวอยู่ได้นานเจ้าค่ะปลาในน้ำตกเยอะแยะแต่ทำไมพวกเขาไม่กินเจ้าคะ
"เขาไม่รู้จักวิธีจับปลามันว่ายน้ำเร็วมากและมันก็คาวมากด้วยน้องหญิง"
"น้องมีวีธีเจ้าค่ะท่านพี่ ที่น้องต้มยำให้ทานไงเจ้าค่ะดับกลิ่นคาวได้ข่าใบมะกรูดเขาเรียกตะไคร้เจ้าค่ะมีกลิ่นหอมไล่ยุงได้นะเจ้าคะเป็นยาด้วยเจ้าค่ะ"
"จริงหรือน้องหญิงพี่ดีใจจริงๆที่น้องไม่หวงวิธีทำกินกับชาวบ้าน"
"เอาให้พวกเขาทำงานให้เราเสร็จก่อนนะเจ้าค่ะข้าถึงจะสอนให้คนที่เขาต้องการจริงๆ"
"พี่รักน้องหญิงมากนะขอบใจเจ้าที่กับมาหาพี่ถ้าน้องเป็นอะไรไปพี่คงพาลูกตายตามเจ้าไป" หลี่ถิงเอามือปิดปากสามีไว้
"ห้ามพูดถึงเรื่องตายอีกนะเจ้าค่ะน้องโกรธจริงๆๆด้วยน้องอยู่ตรงนี้จะไม่จากไปไหนจะอยู่ดูลูกๆของเราเติมใหญ่มีครอบครัวมีหลานให้ท่านพี่กับข้าเลี้ยงเราจะแก่ชราไปด้วยกันจนวันตายเจ้าค่ะ"
"อืมพี่เชื่อเจ้า"
"นอนเถอะเจ้าค่ะดึกแล้วพรุ่งนี้ยังมีงานให้ท่านพี่ทำอีกเยอะเลยเจ้าค่ะ"
หลี่หยางก้มลงจูบภรรยาทันที
"พี่ต้องทำการบ้านก่อนน้องหญิง"
"เว้นบ้างก็ได้เจ้าค่ะน้องไม่ว่าหรอก"
"ไม่ได้หรอกอดมาเป็นเดือนจะลงแดงตายอยู่แล้วน้องหญิงอย่าห้ามพี่เลยนะพี่รักเจ้ามากนะ"
ได้ยินสามีบอกรักก็ให้อบอุ่นที่หัวใจคนไม่เคยมีแฟนมาก่อนก็อ่อนระทวยหลี่ถิงถึงกับจูบสามีตอบอย่างเร่าร้อนวันนี้ของัดวิธีในโซเซียลดูหน่อยสิจากนั้นเธอก็ขึ้นบนทันที
หลี่หยางมองดูภรรยาแสดงความรักเขากับอย่างสุขสมหลี่ถิงจูบไล้ลงไปถึงหน้าท้องจนถึงน้องชายสามีเธอลงมือกินไอศครีมทันทีหลี่หยางอย่างครางลั่นห้องเมียบอกเบาๆเดี๋ยวลูกตื่นเขาต้องปิดปากไว้อย่างอดกั้นรอให้ทำบ้านใหม่ก่อนจะได้เสียงดังใด้ หลี่หยางเกร็งจนกระตุกอย่างสุขสมคาปากภรรยาหลีถิงขึ้นควบขี่สามีทันทีจนเธอสุขสมก็นอนซบอกสามีอย่างเหนื่อยหอบจากนั้นหลี่หยางก็ขึ้นต่อไม่ยอมแพ้เมียหลี่ถิงบอกสามีให้พอก่อนเธอไม่ไหวแล้วเพราะเสร็จหลายครั้งแล้วจากนั้นก็หลับไม่รู้เรื่องยันเช้าเธอคิดไม่รู้สามีอดอยากมาจากไหน
โปรดติดตามตอนต่อไป
- ผู้เขียน
