บทที่ 19
1244 คำ
หลังจากที่ชาวบ้านนั่งกินข้าวรวมจนอิ่มหนำสำราญนั่งพักต่ออีก1เคอ หลี่ถิงมองดูชาวบ้านพูดคุยยิ้มแย้มกันแม่เฒ่าฮุ้ยหลิ่งก็เดินมาหาหลี่ถิง
"นังหนูชาวบ้านบอกว่ากินไม่หมดขอห่อกลับไปกินบ้านได้ไหม"
หลี่ถิงตอบ "ได้จ้ะยายแบ่งไปกินได้เลยข้าไม่หวง"
"เออขอบใจเจ้ามากนะนังหนู"
"ข้ายินดีเจ้าค่ะ"
จากนั้นหลี่ถิงก็พาชาวบ้านผู้หญิงเดินขึ้นเนินเขาห่างจากที่กินข้าวไม่ไกลมาก
"ท่านยายตรงนี้คือที่เก็บผักป่าเจ้าค่ะนี้คือผักหวานป่าผักกรูดหลายอย่างเต็มไปหมด โอ้มีผิงกั๋วด้วยเฉาเหมยลูกพลับตั้งหลายต้น" หลี่ถิงปรบมือดังๆ
"ท่านป้าท่านน้าทั้งหลายผลไม้ป่านี้กินได้เจ้าค่ะเก็บกินได้เลยถ้าเก็บผักเสร็จก็เก็บผลไม้ต่อได้เลยบางอย่างเก็บตากแห้งกินและเก็บได้นานอย่างลูกพลับพอแห้งแล้วชงใส่น้ำร้อนกลิ่นหอมมากชงกินเหมือนน้ำชาเลยเจ้าค่ะเฉาเหมยป่าพอสุกสีแดงหวานมากกินสดๆได้เลยต้องสีแดงนะเจ้าค่ะถึงกินได้ มองดูสิเจ้าค่ะเยอะมากเต็มป่าเลยสามารถทำเป็นแยมได้ด้วยเจ้าค่ะ นำไปกวนไว้กินกับขนมปังหรือแป้งจี่ได้เจ้าค่ะนี้ข้าจะกินให้ดูไม่ต้องกลัวมีพิษ"
พอหลี่ถิงบอกลู่ตงก็เด็ดมาสองลูกเช็ดกับเสื้อให้สะอาดและกินทันที่เขาเบิกตากว้าง
"หวานอร่อยจริงๆด้วยท่านน้าท่านแม่กินสิขอรับ" ลู่หนิงลี่กินดูก็บอกอร่อยมากจริงๆ ชาวบ้านได้ยินเช่นนั่นจึงเก็บมากินกัน ทุกคนพยักหน้าอย่างพอใจเสียงหัวเราะพูดคุยกันดังขึ้นเก็บผักป่าอย่างไม่รู้จักเหนื่อยเพราะทุกคนต้องการเสบียง
"ทุกคนเก็บอยู่ตรงนี้นะเจ้าคะส่วนผลไม้ค่อยเก็บทีหลังตอนนี้ข้าจะพาพวกผู้ชายไปดูกับดักจะได้ขนกับลงไปเลยพอถึงเวลาพวกเราก็จะลงเขาก่อนจะมืดค่ำ"
"ได้นังหนูเจ้าไปเถอะไม่ต้องห่วงพวกข้า"
" จ้ะยาย "
ลู่ตงวิ่งตามหลี่ถิง "ท่านน้าข้าไปด้วยขอรับ"
"ได้สิ " จากนั้นเธอก็พาพวกผู้ชายไปดูกับกับดักหลายหลุม
"แยกกันไปดูก็ได้เจ้าค่ะ" เพราะตอนเช้าเธอเอาผลไม้กับผักโยนลงไปในหลุม ที่กับดักไก่ก็เอาข้าวโรยไว้ทุกอันเดินถึงกับดัก เสียงร้องเรียกกันอย่างตื่นเต้นติดทุกอันเลยเสียงโห่ร้องด้วยความยินดี ทุกคนรีบเก็บกับดักหลี่ถิงพาเดินเข้าไปในป่าอีกไม่ไกลมากได้ไก่70ตัวและกระต่าย30ตัวทุกคนดีใจจะมีเนื้อกินแล้ว
"ขอบใจเจ้ามากหลี่ถิง" ชาวบ้านกลายคนต่างขอบคุณ
สักพักเสียงฝั่งดูหลุมดักสัตว์เสียงเรียกหา
"นังหนูหลี่ถิงอยู่ที่ไหน"
เสียงร้องเรียกหา หลี่ถิงได้ยินเสียงเรียกหารีบวิ่งทันทีกลัวมีคนจะได้รับอันตราย วิ่งไปเรียกไปพวกผู้ชายข้างหลังก็วิ่งถือไก่กับกระต่ายวิ่งตามเป็นพรวน
"ข้าอยู่นี้มีใครเป็นอะไรหรือเจ้าคะ"
"นังหนูๆมานี้มาดูหมูป่าตกลงไปในหลุมทุกหลุมเลยเกิดมาเป็นคนข้าไม่เคยพบเคยเจออะไรอย่างนี้"
เสียงชายชาวบ้านร้องเรียกหาหลี่ถิงเป็นเอ่ยบอก
"โอ๊ยข้าตกใจหมดนึกว่าใครเป็นอะไร" หลี่ถังพูดขึ้นอย่างตกใจ
"เอ้อข้าขอโทษข้าดีใจมากไปหน่อย"
"มีอะไรหรือหน้าตาแตกตื่นเชียวพวกเจ้า" ชาวบ้านที่ตามหลี่ถิงมาทีหลังถามขึ้น
"มาๆดูด้วยกันเร็วๆหมูป่านะสิตกลงไปในหลุมทุกหลุมเลยจะไม่ให้ข้าดีใจอย่างไรหลุมละสองตัวก็มียังไม่ตายแต่บางตัวก็ตายมันคงตกใจและหัวใจวายตายนะ"
"จริงหรือท่านลุงไปๆข้าอยากเห็น"
พอไปถึงหลุมดักสัตว์ตัวที่ตายชาวบ้านก็ช่วยกันเอาขึ้นจากหลุม
"ตายไป10ตัวอีก30สิบตัวยังไม่ตายขอรับ"
"ดีเจ้าค่ะที่ไม่ตายพวกท่านสามารถเลี้ยงไว้ขยายพันธ์ได้ถ้าเราดัก5วันก็จะเราอาจจะได้หมูตัวเป็นๆแบ่งให้ทุกคนก็ได้"
"จริงหรือนางหนู"
"จริงเจ้าค่ะ"
"โอ๊ยเจ้าหยิกข้าทำไม" เสียงของชาวบ้านทีเป็นญาติกันร้องขึ้น
"เออคือว่าข้าคิดว่าฝันนะสิที่เมียหลี่หยางบอกว่าจะแบ่งหมูให้เลี้ยงทุกคน"
หลี่ถิงหัวเราะ
"ข้าพูดจริงเจ้าค่ะไม่แน่นะเราขึ้นเขามา5วันพวกท่านอาจจะได้หมูไปเลี้ยงคนละ2ตัวก็ได้ใครจะไปรู้จริงไหมเจ้าคะ" หลี่พูดเองตอบเอง
" จริงหรือแม่นางหลี่ถิง" ชาวบ้านคนหนึ่ง
ถามหลี่ถิงยิ้ม
"ข้าก็หวังใหเป็นอย่างนั้นเจ้าค่ะ"
จากนั้นหลี่ถิงบอกให้
"เอาหมูที่ตายแบกลงไปก่อนเจ้าค่ะ แบ่งออกสองกลุ่มจะได้เร็วขึ้นแรงงานเราเยอะพอสมควร กลุ่มหนึ่งจับหมูที่ยังมีชีวิตขึ้นมาจากหลุมก่อนเจ้าค่ะเดี๋ยวมันจะตายก่อนข้ามีวิธี"
หลี่ถิงเอาลูกดอกที่อาบยาสลบไว้แล้วออกมาและเอาบั้งพุออกมาใส่ลูกดอกเข้าไปเธอเป่าบั้งพุยิงใส่ตัวหมูรอไม่นานหมูก็สลบชาวบ้านมองดูเธออย่างโง่งม
"เธอบอกว่าหมูยังไม่ตายนะเจ้าค่ะประมาณครึ่งชั่วยามหมูก็ตื่นมาเองเจ้าค่ะ"
"รีบเอาหมูขึ้นจากหลุมเลยเจ้าค่ะ"
จากนั้นเธอก็ไล่ยิงลูกดอกใส่หมูในหลุมทุกตัวชาวบ้านก็รีบพากันเอาหมูขึ้นจากหลุมอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รีบขนขึ้นเกวียนขนกลับหมูบ้าน
"แยกไว้ต่างหากนะเจ้าค่ะอย่ารวมกับหมูที่ตาย พวกท่านกลับลงไปกับเกวียนกลุ่มที่จะกลับมารับ อีกกลุ่มหนึ่งให้ไปชำแหละหมูที่ตายแล้วรอทุกคนจะตามลงไป อีกกลุ่มหนึ่งให้ไปตัดไม้เพื่อกลับไปทำคอกหมูชั่วคาวก่อนเจ้าค่ะ เราแบ่งเป็นสองกลุ่มนะเจ้าคะ"
"ได้เอาตามที่เจ้าว่านังหนูหลี่ถิง"
"ถ้าได้ไม้ครบแล้วลากลงไปรอเกวียนและกลับหมู่บ้านพร้อมพวกผู้หญิงเลยนะเจ้าคะ"
"เดี๋ยวข้าจะไปบอกพวกผู้หญิงให้เตรียมตัวรอพวกท่านตัดไม้เสร็จแล้วลงเขาเลย กว่าพวกเราจะชำแหละหมูเสร็จจะมืดค่ำก่อน"
จากนั้นหลี่ถิงก็แยกไปตามผู้หญิงให้รวมตัวเก็บของลงเขาก่อนยามเซิน(15.00/16.59)
หลี่ถิงมาถึงฝั่งผู้หญิงก็เรียกทุกคนมารวมตัวกันทันที
"ท่านป้าท่านน้าทั้งหลายวันนี้พอก่อนเจ้าค่ะเพราะว่าฝั่งผู้ชายได้หมูหลายตัวและต้องลงไปชำแหละหมูแบ่งกันข้ากลัวว่าจะมืดค่ำและคนอีกหมู่บ้านจะกลับบ้านมืดค่ำและเดินทางลำบาก "
" จริงหรือนังหนูเราจะได้กินเนื้อหมูกันหรือวันนี้"
"จริงเจ้าค่ะทุกคนจะได้กินเนื้อทุกคน"
"เย้!!!!!!! " เสียงร้องอย่างดีใจ
โปรดติดตามตอนต่อไป
- ผู้เขียน
